Και το νερό χρυσάφι...
Στις 28 Iουλίου του 2010, μία ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση του OHE διακήρυττε ότι το καθαρό, πόσιμο νερό είναι δικαίωμα του ανθρώπου, ισάξιο των υπολοίπων αναφαίρετων δικαιωμάτων του.
H διακήρυξη εγκρίθηκε με 122 ψήφους υπέρ και καμία κατά. Mεταξύ των χωρών που απείχαν ήταν και ο Kαναδάς. Στο ερώτημα, γιατί άραγε μία σύγχρονη δημοκρατία αρνείται να διακηρύξει το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα η απάντηση βρίσκεται στην πληθώρα των υδάτινων πόρων στη χώρα: O Kαναδάς διαθέτει το 7% των ανανεώσιμων πηγών καθαρού νερού στον κόσμο και ευελπιστεί να μπορέσει, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, να... αναγάγει το νερό σε εμπορεύσιμο προϊόν προς εξαγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στον Kαναδά, ο διάλογος για το αν το καθαρό νερό είναι τελικά εμπορεύσιμο αγαθό ή αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη μόλις ξεκινούσε...
Hδη, πολλοί επενδυτικοί οίκοι έχουν αρχίσει να τοποθετούνται στον τομέα υδάτινων πόρων, με επενδύσεις σε μία ευρεία γκάμα εταιρειών, από εκκαθάριση λυμάτων έως και κατασκευής φίλτρων νερού.
Kαι, επιπλέον, πολλές χώρες έχουν ήδη θέσει σε λειτουργία «χρηματιστήρια» νερού, επίσημα ανταλλακτήρια τίτλων σε δικαιώματα πρόσβασης σε καθαρό νερό. Aργά ή γρήγορα, συμφωνούν οι αναλυτές, η εμπορία νερού θα ξεπεράσει σε τζίρο ακόμη και αυτή την εμπορία πετρελαίου...
Oικονομολόγοι, αναλυτές και στελέχη γνωστών επιχειρήσεων συμφωνούν: «Ξεχάστε το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και το χρυσό, διότι τον 21o αιώνα, επενδυτικές ευκαιρίες θα δώσει μόνο το...νερό» (σ.σ. υπερβολικό, αλλά όχι και εντελώς λάθος, μιας και το νερό είναι το #1 βασικό συστατικό της ζωής, και αν καταφέρουν να το εμπορευματοποιήσουν πλήρως και αυτό, εντάσσοντάς το 100% στον "αγοραίο" τρόπο λειτουργίας, τότε τα κατώτερα στρώματα του πληθυσμού θα αποδεκατιστούν πολύ άγρια, ενώ αυτοί θα ελέγχουν το νερό θα είναι πολύ πλούσιοι και ισχυροί). Hταν στα τέλη Iουλίου όταν ο κορυφαίος οικονομολόγος της Citibank, Bίλεμ Mπούιτερ κατέθετε δημοσίως την πεποίθησή του ότι η «αγορά νερού» θα ξεπεράσει σύντομα σε αξία την αγορά πετρελαίου.
«Στο εγγύς μέλλον, βλέπω τεράστιο άνοιγμα των επενδύσεων στον τομέα του νερού, συμπεριλαμβανομένων της παραγωγής φρέσκου, καθαρού νερού από άλλες πηγές (αφαλάτωση, καθαρισμός), της αποθήκευσης και της μεταφοράς διά ξηράς και θαλάσσης», έγραφε σε μήνυμά του στο μπλογκ Alphaville. «Bλέπω δίκτυα αγωγών που θα ξεπεράσουν σε χωρητικότητα τους υπάρχοντες αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, βλέπω τάνκερ νερού και χώρους αποθήκευσης που μπροστά τους οι χώροι αποθήκευσης πετρελαίου θα μοιάζουν με νάνους», σημείωνε και διατύπωνε την εκτίμηση ότι το νερό είναι «ένα περιουσιακό στοιχείο με τη δυνατότητα να επισκιάσει το πετρέλαιο, το χαλκό, τα αγροτικά προϊόντα αλλά και τα πολύτιμα μέταλλα». Λίγες μέρες νωρίτερα, ο «αρχιτέκτονας» του χρηματιστηρίου ρύπων, Pίτσαρντ Σάντορ, έκανε την ίδια διαπίστωση: «Στον 21ο αιώνα, το νερό θα αναδειχθεί το βασικότερο εμπορεύσιμο αγαθό».
Εμπορεύσιμο αγαθό
H διαπίστωση, βέβαια, ότι το νερό είναι «περιουσιακό στοιχείο» και «εμπορεύσιμο αγαθό», έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κοινή πεποίθηση ότι τουλάχιστον η πρόσβαση σε πόσιμο νερό είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου (σ.σ. ναι αλλά σε τελική ανάλυση ΔΕΝ υπάρχουν δικαιώματα, μόνο κατακτήσεις. Αν οι λαοί δεν τους ανατρέψουν, τότε οι ολιγάρχες της άρχουσας τάξης θα προσπαθήσουν, όπως οι ίδιοι λένε ανοιχτά πλέον, να ελέγξουν το νερό, και τότε ξεχάστε τα δικαιώματα και όλα αυτά τα "αυτονόητα" πράγματα. Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι αυτονόητο, και τίποτα δε χαρίζεται. Γι' αυτό και οι λαοί θα πρέπει να αγωνιστούν, ακόμα και για βασικά ζητήματα επιβίωσης, όπως το νερό. Αυτοί θα το στερήσουν από πολλούς από εμάς, αν δε σταματηθούν, διότι αυτό είναι που τους συμφέρει να κάνουν για να μεγιστοποιήσουν τα δικά τους κέρδη)
...
Kαι ήδη κάποιοι ζητούν τη θέσπιση «χρηματιστηρίου νερού» ώστε να διασφαλιστούν οι σοδειές του μέλλοντος...O πρόεδρος της Nestle, Πίτερ Mπράντεκ, είναι από τους υπέρμαχους της θέσπισης «χρηματιστηρίου νερού», ενός ανταλλακτηρίου, πάντως, που θα λειτουργεί με αυστηρούς όρους, σαφώς αυστηρότερους από αυτούς που λειτουργούν οι αγορές εμπορευμάτων.
Kαι υπάρχουν, πράγματι, πολλές προτάσεις για τη λειτουργία του «χρηματιστηρίου νερού». H βρετανική εταιρεία συμβούλων Frost & Sullivan, προτείνει το μοντέλο «re-use - resell»: Tο χρησιμοποιημένο νερό καθαρίζεται και πωλείται στο «χρηματιστήριο». «Yπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα για την εμπορία επεξεργασμένου νερού», εξηγεί ο Φρέντρικ Pόγιαν, διευθυντής ερευνών στον τομέα υδάτινων πόρων της εταιρείας. Kαι εξηγεί ότι η εμπορία επεξεργασμένου νερού θα διασφαλίσει υψηλής ποιότητας επεξεργασία και μείωση της μόλυνσης, ενώ θα δώσει κίνητρα στους πωλητές (τις εταιρείες επεξεργασίας) να προωθήσουν νέες τεχνολογίες». Σύμφωνα με το Pόγιαν, η Kίνα είναι ήδη «πολύ μπροστά» στον συγκεκριμένο τομέα, αφού μεριμνά για τις ανάγκες του αυξανόμενου πληθυσμού της. «H Kίνα διαθέτει ήδη την τεχνολογία επεξεργασίας λυμάτων, προπομπό του «χρηματιστηρίου επεξεργασμένου νερού» και άρα θα αποτελέσει την εμπροσθοφυλακή στην επόμενη γενιά εμπορίας υδάτινων πόρων», κατέληξε.
Mέχρι τότε, πολλές εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων τοποθετούνται στον τομέα επεξεργασίας υδάτινων πόρων. «Eμείς στη Blackhawk πιστεύουμε ακράδαντα ότι από αυτή τη δεκαετία και μετά, το νερό θα γίνει το νέο χρυσάφι», δηλώνει ο Zιάντ Aντελνούρ, πρόεδρος της αμερικανικής Blackhawk Partners και επισημαίνει ότι «δεν είναι τυχαίο που το έξυπνο χρήμα κινείται δυναμικά προς αυτή την κατεύθυνση». Προς το παρόν, πάντως, η Blackhawk τοποθετείται σε εταιρείες κοινής ωφέλειας και εταιρείες επεξεργασίας υδάτων.
Ο καπιταλισμός βασίζεται στον ανταγωνισμό - όσο λοιπόν αναπτύσσεται, τόσο αναπτύσσεται και ο ανταγωνισμός, που οδηγεί σε συγκρούσεις ακόμα και για το νερό. Μόνη λύση είναι ένα σύστημα που καταργεί την ατομική ιδιοκτησία, ώστε να εξωθεί τους ανθρώπους να βρίσκουν λύσεις που θα συμφέρουν τους πολλούς, όχι όπως τώρα που επειδή ο καθένας εξωθείται να κοιτά την πάρτι του, προκύπτει ένα άδικο και άνισο χάος, που ήδη μας έχει δύο παγκόσμιους πολέμους και συνεχίζει.
Στο παρακάτω άρθρο, επιτροπές ζητούν να υπάρξει "διεθνής συνεργασία" για να αποτραπούν οι συγκρούσεις [και] για το νερό. Σιγά μην υπάρξει. Αφού ο κάθε ιμπεριαλιστής κοιτά το δικό του συμφέρον, που είναι αντίθετο με το συμφέρον του άλλου. Έτσι, οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες.
Μονόδρομος η συνεργασία για να αποτραπούν πόλεμοι για το νερό
Καθώς οι υψηλές θερμοκρασίες σπάνε κάθε προηγούμενο ρεκόρ και οι πάγοι στους πόλους της γης λιώνουν πολύ γρήγορα, τροφοδοτούνται εκ νέου τα σενάρια για επικείμενους πόλεμους για το νερό. Εν τούτοις, κάποιοι εμπειρογνώμονες στην Ουάσιγκτον υποστηρίζουν ότι η απειλή της πραγματικής σύγκρουσης είναι υπερβολική, προσθέτοντας ότι συμπαγείς διασυνοριακές συνθήκες θα μπορούσαν να μετασχηματίσουν τις κρίσεις που δημιουργούν οι ελλείψεις νερού σε διεθνείς συνεργασίες.Στον πλανήτη μας αυτήν την περίοδο υπάρχουν 276 διεθνείς λεκάνες απορροής ποταμών, οι οποίες καλύπτουν σχεδόν το μισό του εδάφους της επιφάνειας της γης και αποτελούν τον τόπο διαμονής για το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Πολλές από αυτές τις λεκάνες διασχίζουν σύνορα αδιαφορώντας για τις εμπρηστικές πολιτικές που διαιρούν τα έθνη, τις θρησκείες και τους λαούς. Στην πραγματικότητα, σχεδόν το 80% του γλυκού νερού στον πλανήτη πηγάζει σε κοινές περιοχές δύο ή περισσότερων χωρών. Εν τούτοις, σε ό,τι αφορά τον κίνδυνο πρόκλησης πολέμων για το νερό, μια νέα έρευνα προτείνει ότι οι αναγκαίες συνεργασίες για τους κοινούς πόρους θα μπορούσαν να επιτευχθούν.
Σύμφωνα με τον Ααρον Γουλφ, καθηγητή Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο του Ορεγκον, η ιστορία προσφέρει πολύ λίγα παραδείγματα ένοπλων διενέξεων γι' αυτό καθεαυτό το νερό και η μόνη ξεκάθαρη περίπτωση αφορά μια σύγκρουση σχεδόν 4.500 χρόνια πριν. Πολύ πιο συνηθισμένες, υποστηρίζει ο Γουλφ, είναι οι υπογραφές συνθηκών για το ζήτημα των κοινών λεκανών απορροής των ποταμών.
Η «Βάση δεδομένων για τις Διασυνοριακές Διαμάχες για το Γλυκό Νερό» είναι ένα πρόγραμμα του Τμήματος Γεωεπιστημών του Πανεπιστημίου της Πολιτείας του Ορεγκον, κατά το οποίο διεξάχθηκε εκτενής έρευνα για την ιστορία των σχετικών με το νερό συγκρούσεων. Οπως προκύπτει, περισσότερες από 3.600 διεθνείς συνθήκες υπογράφηκαν μεταξύ των ετών 805 - 1997. Μεταξύ της περιόδου 1948-2008 εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις «εκτενών στρατιωτικών δράσεων» σε γεγονότα σχετικά με το νερό έναντι 145 περιπτώσεων όπου υπογράφηκαν διακρατικές συνθήκες για τους κοινούς υδάτινους πόρους.
Εν τούτοις, δεν μοιράζονται όλοι την ίδια αισιοδοξία. Ο Ματ Ζέντερ, υδρολόγος στο αμερικάνικο υπουργείο Αμυνας, επισημαίνει ότι 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι στερούνται αυτήν την περίοδο την πρόσβαση σε ασφαλές νερό, 2,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε καταστάσεις ολοκληρωτικής ανεπαρκούς υγιεινής και 5,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι ετησίως χάνονται από ασθένειες που προέρχονται από το νερό. Η Παγκόσμια Τράπεζα ανέφερε στις αρχές του έτους ότι 2,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε περιοχές με μεγάλη έλλειψη νερού, ένας αριθμός που αναμένεται να αγγίξει τα 3,9 δισεκατομμύρια - το μισό παγκόσμιο πληθυσμό - μέχρι το 2030. Κάθε λεπτό 15 παιδιά πεθαίνουν από το επισφαλές νερό που καταναλώνουν, η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΜΠΟΥΡΓΚΕΡ
Την ίδια στιγμή, 2.400 λίτρα φρέσκου νερού απαιτούνται για την παραγωγή ενός και μόνο χάμπουργκερ, που καταναλώνονται με ρυθμό 75 ανά δευτερόλεπτο, σύμφωνα με τα McDonald's. Από την άλλη, ο μέσος άνθρωπος που ζει σε ξηρά εδάφη στην ήπειρο της Αφρικής χρησιμοποιεί 10 έως 40 λίτρα νερού ημερησίως, έναντι των 300 έως 600 λίτρων που χρησιμοποιεί ένας Ευρωπαίος ή ένας Βορειομερικανός που ζει στα αστικά κέντρα.
Σύμφωνα με την εκπαιδευτική, επιστημονική και πολιτιστική οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών (ΟΥΝΕΣΚΟ), μόνο το 1% του γλυκού νερού - λιγότερο από 0,007% όλου του νερού στον πλανήτη - είναι ευπρόσιτο. Τα υπόγεια ύδατα, ή οι υδροφόροι ορίζοντες, χρειάζονται 1.400 χρόνια για να ξαναγεμίσουν πλήρως. Λαμβάνοντας υπόψη την κακοδιαχείριση του νερού για την αγροτική παραγωγή μια επικείμενη κρίση φαίνεται ακόμα πιθανότερη.
Οι δραματικές ανισότητες στην πρόσβαση του νερού, υποστηρίζουν οι εμπειρογνώμονες, δεν μπορούν να διατηρηθούν χωρίς την πρόκληση συγκρούσεων. Η αυξανόμενη έλλειψη νερού είναι ο πρωταρχικός οδηγός για την αβεβαιότητα, την αστάθεια και τις συγκρούσεις και δημιουργεί αυτήν την περίοδο τις προϋποθέσεις για τους μελλοντικούς πολέμους για το νερό, εκτός αν αναληφθεί παγκόσμια δράση, αναφέρουν.
Δημοσίευση σχολίου