Η ανεξάρτητη Αρχή και τα μαγειρεμένα στοιχεία (Βίντεο)

Από τον "Δρόμο της Αριστεράς" αναδημοσιεύουμε το άρθρο της σύνταξης της εφημερίδας καθώς και το κείμενο με τίτλο

  Η ανεξάρτητη Αρχή και τα μαγειρεμένα στοιχεία

Σενάρια ή απόδειξη συνωμοσίας;

Ολη η ρητορική για την ανάγκη ενίσχυσης της αξιοπιστίας της χώρας, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε και συνεχίζει να οικοδομείται όλη η τρέχουσα οικονομική πολιτική ως αναγκαιότητα, τινάζεται στον αέρα με μια κίνηση. Ο υπουργός Οικονομικών Ε. Βενιζέλος έσπευσε να
καρατομήσει την «Ανεξάρτητη» Ελληνική Στατιστική Αρχή, ή πιο συγκεκριμένα όλο το συμβούλιο πλην του προέδρου, ο οποίος σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου του υπουργού «είναι φορέας εμπιστοσύνης της Eurostat και του ΔΝΤ».

Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΛΣΤΑΤ, η οποία και έγινε ανεξάρτητη αρχή μόλις πέρυσι, κατά τον κύριο Βενιζέλο είχαν πρόβλημα συνεργασίας με τον πρόεδρο της Αρχής, Αν. Γεωργίου, ο
οποίος επιλέχτηκε γι' αυτή τη θέση λόγω της προηγούμενης θητείας του στο ΔΝΤ.

Από μόνη της αυτή η εξέλιξη τινάζει στον αέρα όλα τα επιχειρήματα περί αξιοπιστίας, αφού αφενός η κίνηση Βενιζέλου αποτελεί ευθεία παρέμβαση σε ένα δήθεν ανεξάρτητο φορέα και αφετέρου αποδεικνύει την πλήρη εξάρτηση αυτού του φορέα από την Eurostat. Για μεν την κυβέρνηση δεν έχουμε καμιά αυταπάτη -ούτε και η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, νομίζουμε- ότι λειτουργεί με ιδιοτελή πολιτικά κίνητρα. Άλλωστε, δεν πέρασε καιρός από την αποπομπή της επικεφαλής της επιτροπής παρακολούθησης του προϋπολογισμού που έχει συσταθεί στη Βουλή. Για δε την Eurostat και τις επιδιώξεις της, έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε και χωρίς να είμαστε επιρρεπείς σε θεωρίες συνωμοσίας.

Οι καταγγελίες της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Ζωής Γεωργαντά, μέλους του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ που πρόκειται να αποπεμφθεί, εγείρουν τεράστιο πολιτικό θέμα. Η επιστήμονας που επιλέχθηκε μέσω του opengov και λόγω της ειδικότητας της (οικονομετρία) γι αυτή τη θέση, καταγγέλλει ότι μεθοδεύτηκε η διόγκωση του ελλείμματος της χώρας το 2009 στο 15,4% από την Eurostat με σκοπό «να φανεί μεγαλύτερο από αυτό της Ιρλανδίας, που ήταν 14%, ώστε να παρθούν δυσβάσταχτα μέτρα κατά της Ελλάδας».

Και πώς έγινε αυτό; Με το να συμπεριληφθεί στη «γενική κυβέρνηση» και ένας αριθμός ΔΕΚΟ, χωρίς να τηρηθεί η διαδικασία και τα κριτήρια που ορίζει η ίδια η Eurostat.

Όσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να γελοιοποιήσει τις καταγγελίες -υποθέτουμε ότι η αρμόδια επιτροπή της Βουλής, τώρα, μετά τη δημοσιοποίηση τους θα τις εξετάσει- ένα είναι σίγουρο: Η όποια αξιοπιστία καταρρέει, όταν οικοδομείται σε εντελώς αναξιόπιστους θεσμούς. Κανείς δεν μπορεί
να πείσει ότι τα στοιχεία που διοχετεύονται και τα οποία καλείται ο ελληνικός λαός να εμπιστευθεί είναι αληθινά και όχι χαλκευμένα.

Η κατανόηση της στιγμής

Δεν βρισκόμαστε προ της χρεοκωπίας. Βρισκόμαστε μέσα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία.

Η οικονομία διαλύεται, τα λουκέτα εξαπλώνονται σαν λεκές σε ολόκληρη την χώρα, η ανεργία θεριεύει, η «εφεδρεία» θα προσθέσει άλλους 100.000 άνεργους και μάλιστα από το Δημόσιο (ποιος το φαντάζονταν πριν από 1 χρόνο;), τα χαράτσια στοχεύουν να μαζευτούν όσα είναι δυνατόν για τους δανειστές, πριν από τη «μεγάλη τιμωρία».

Η απόγνωση, ο τρόμος, ο φόβος και η οργή, ο πανικός, η ανασφάλεια, η κατάθλιψη και η αναζήτηση λύσης σωτηρίας, είναι τα συναισθήματα που εισβάλλουν σε κάθε νοικοκυριό και έρχεται η επίγνωση ότι πλησιάζει η τρομακτική χειροτέρευση των όρων ζωής για τη μεγάλη πλειοψηφία. Τα χαράτσια εξανεμίζουν τις έσχατες μικροοικονομίες που είχε ο καθένας για τις δύσκολες μέρες. Το πλιάτσικο δεν αφορά μόνο μεγάλους οργανισμούς και επιχειρήσεις, αφορά γενικά το λαϊκό εισόδημα που πρέπει να αφαιμαχθεί εντελώς. Αυτοί που δεν έχουν και δεν θα πληρώσουν, θα χάσουν περιουσιακά στοιχεία. Όσοι ακόμα έχουν κάτι, θα εξαναγκαστούν να το δώσουν.

Χωρίς βουλή, χωρίς θεό, σαν θεατές σε αρχαίο δράμα, βλέπουμε το βούλιαγμα και τις απέλπιδες προσπάθειες των υποψήφιων... πνιγμένων. Θα περάσουμε το χειρότερο μεταπολεμικό (από το 1950) χειμώνα της σύγχρονης ιστορίας. Η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση θα διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό. Η παιδεία θα καταβαραθρωθεί, η υγεία και η πρόνοια θα εκλείψουν. Η αστυνόμευση , ιδιωτική και δημόσια θα αυξηθεί για να συγκρατήσει το πλήθος. Οι πολιτικές θα στοχεύουν στο «βόηθα μην φαγωθούμε μεταξύ μας». Ο λαός στις πλατείες και τους δρόμους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς (υπό ανοικτή τρομοκρατία και φόβο), στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στα χωριά και τις πόλεις βλέπει, σκέφτεται, αναρωτιέται και περιμένει. Τι ακριβώς; Ποιος, τι, από πού, μπορεί να τους δώσει ελπίδα;

Κάτω από άλλους όρους θα έπρεπε η Αριστερά να έχει προτάσεις και λύσεις. «Κάτω από άλλους όρους», δηλαδή; Η αξιοπιστία της είναι θέμα προτάσεων ή βαθιάς επαναθεμελιωτικής καταστατικής αλλαγής; Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος (και όσα του λέει η Αριστερά); Ή μήπως, τελικά, καταλαβαίνει πολύ καλά; Ο «Κανένας» που βρίσκεται; Τελείωσε; Έδωσε την παρουσία του στις πλατείες και εξαφανίστηκε;  Έχασε μια μάχη και διαλύθηκε; Ο Κανένας βλέπει πιο καθαρά πως το τσουνάμι έχει έρθει. Και ο ίδιος βρίσκεται αντικριστά στο κύτος. Οργίζεται συνέχεια, μα δεν έχει πια πολυτέλεια για γενικολογίες. Γι' αυτό μοιάζει να αναδιπλώνεται. Τρέχει να σώσει ό,τι μπορεί. Ξέρει πως θα θυσιαστεί, μα δεν θέλει η θυσία του να πάει χαράμι για να κορεστεί η αδηφαγία των δανειστών και νά ανακυκλωθεί η δημόσια σήψη. Ψάχνει πώς η θυσία θα γίνει εφαλτήριο. Όποιος δεν τα αισθάνεται όλα αυτά απλά δεν ξέρει «πού πατά και πού πηγαίνει». Η κατανόηση της στιγμής είναι σημαντικό πράγμα...