Κορυφαία στιγμή για την υπουργό Παιδείας και... επίτευγμα της εκπαιδευτικής (κυβερνητικής) πολιτικής προς χάρη των δανειστών ήταν η ψήφιση του ισοπεδωτικού νομοσχεδίου για τα Πανεπιστήμια -ΤΕΙ, στη βάση «θερινής κοινοβουλευτικής συναίνεσης» που σηματοδοτεί τη μετακίνηση του κυβερνώντος κόμματος στην περιοχή του Λα.Ο.Σ. γιατί μη μας πει κάποιος ότι το Λα.Ο.Σ. μετακινήθηκε από την ιδεολογική του πολιτική θέση!
Μιας συναίνεσης που προκάλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κύματα καταλήψεων στα Πανεπιστήμια με προχωρημένα μηνύματα με πολιτικό υπόβαθρο και όχι μόνο εκπαιδευτικό περιεχόμενο…
Την ίδια στιγμή ο νέος νόμος πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια – ΤΕΙ καταργεί μια ολόκληρη βαθμίδα διδασκόντων αυτή των λεκτόρων και βάζει στην διελκυστίνδα των επισφαλών εργασιακών σχέσεων άλλη μια βαθμίδα αυτή των επίκουρων... Με δυο λόγια διαλύει τον επιστημονικό ιστό της χώρας και αποπειράται να μετατρέψει τους φοιτητές σε χρήστες εκπαιδευτικών υπηρεσιών και (σύντομα) επί πληρωμή...
Έτσι, το πανεπιστήμιο όπως το γνωρίσαμε θα τελειώσει και στη θέση του ανατέλλει ένα ταχύρρυθμο κέντρο κατάρτισης με ακαδημαϊκό προσωπικό δύο ταχυτήτων. Οι πολλοί («407», λέκτορες, επίκουροι που δεν θα επιτύχουν να εκλεγούν) –η 2η ταχύτητα, έρμαια των επισφαλών εργασιακών σχέσεων και στον... πάτο της γαλέρας ώστε η εξουσία να επιλέγει όσους έχουν αποκηρύξει κάθε αντιπολιτευτική θέση και έχουν ενστερνιστεί την αξία τού να υπηρετείς το συμφέρον των δανειστών... Και η 1η ταχύτητα (επίκουροι -μη μόνιμοι- ή εκλεγέντες σε αναπληρωτές, αναπληρωτές καθηγητές και καθηγητές) μετά την... αναβίωση του θεσμού της «έδρας».... ενσωματωμένοι και χειροκροτητές της ιδεολογικής κυριαρχίας των δανειστών μεταλλαγμένοι σε κρατικούς υπαλλήλους, κυνηγούς επιχορηγήσεων, δωρεών και άλλων τινών για να βγαίνει το... παντεσπάνι...
Στο ενδιάμεσο, όλοι, θα αξιολογούνται από τα αφεντικά γιατί κάθε δουλοπρεπής ελίτ πρέπει να αποδεικνύει, έμπρακτα και συστηματικά, την προσήλωσή της στον κοινό σκοπό· την εξυπηρέτηση των δανειστών.
Και θα διερωτηθείτε: τη σχέση έχουν αυτά με το Πανεπιστήμιο; Η απάντηση είναι πως ελπίζουμε πως δεν θα έχουν καμιά σχέση. Και ελπίζουμε να συμφωνήσουμε και πως χάρη στις ενέργειες της υπουργού Παιδείας συγκροτείται κίνημα (των καταλήψεων) πιο μακρόβιο και πιο αποτελεσματικό από αυτό της γενιάς του Πολυτεχνείου της... original βέβαια όχι όπως αυτή κατέληξε… μετά τις αλλεπάλληλες στενές επαφές της με τις κάθε λογής εξουσίες…
Στον αντίποδα του κινήματος των καταλήψεων έχουν αναδειχτεί οι θεωρητικοί που σπεύδουν (αυτόκλητοι ή μήπως σε εντεταλμένη υπηρεσία;) να προτείνουν λύσεις επειδή η υπουργός Παιδείας παρά το ότι έχει στο πλευρό της τα ΜΜΕ και λοιπούς κατασταλτικούς μηχανισμούς δεν δύναται να διεμβολήσει τις γραμμές όσων αντιστέκονται...
Για παράδειγμα αναφέρουμε τη χαρακτηριστική δήλωση πρύτανη περιφερειακού Πανεπιστημίου που επέλεξε να προβάλει, και το κανάλι Mega, με την ευκαιρία της έκτακτης συνόδου των πρυτάνεων (23-9-11): «Δεν καταλαμβάνεις το σπίτι σου ειδικά όταν έχεις δίκιο»
Η δήλωση έτυχε εξαιρετικά μεγάλης προβολής στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό τύπο χωρίς, όμως, να τονιστεί πως πρόκειται για ακριβές δείγμα αναστροφής της πραγματικότητας... Αφού όταν εξαναγκάζεσαι να καταλαμβάνεις το σπίτι σου σημαίνει πως δεν σου ανήκει πια….
Αυτό το απλό γεγονός... παρέβλεψαν και τα ΜΜΕ που πρόβαλλαν την δήλωση και ο πρύτανης ο οποίος και προέβη στη δήλωση αυτή.
Με δυο λόγια με την ψήφιση του νόμου 4009/11 το υπουργείο Παιδείας(;) προχώρησε σε κατοχή των Πανεπιστημίων-ΤΕΙ οπότε και οι φοιτητές αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα της κατάστασης πετούν έξω τον κατακτητή με τις καταλήψεις· ακριβώς επειδή έχουν το δίκιο με το μέρος τους... Επομένως δεν μένει παρά να τους ακολουθήσουν, ως οφείλουν, και τα λοιπά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας...
Μάλιστα θα επιστήσουμε την προσοχή στο γεγονός πως με τις καταλήψεις οι φοιτητές δεν στρέφονται ενάντια στο πανεπιστήμιο, ούτε ενάντια στην κοινωνία απλά εμποδίζουν να γεννηθεί (και να εδραιωθεί) το πανεπιστήμιο–κέντρο κατάρτισης δηλαδή ένα μόνο κατ’ ευφημισμό πανεπιστήμιο.
Σε απλά ελληνικά το «κίνημα» για «ανοιχτά πανεπιστήμια» είναι εκτός αντικειμένου εφόσον σε καμιά γλώσσα στον κόσμο τα Πανεπιστήμια που βρίσκονται σε κατάληψη δεν σημαίνει και «κλειστά Πανεπιστήμια». Η κατάληψη είναι μια μορφή αγώνα μάλιστα η υπουργός Παιδείας (το 2010) χαρακτήρισε τις καταλήψεις ως «ακραία μορφή αγώνα, που δεν μπορεί να γίνεται καθημερινότητα». Οι καταλήψεις (σχολείων και Πανεπιστημίων), όμως, δεν χρειάζονται νομιμοποιητική βάση γιατί είναι μια ανοιχτή διαδικασία ανακλητή μέσα από συνελεύσεις και όπως έχουμε ξαναγράψει (στις μαθητικές καταλήψεις του 1988 (Ελευθεροτυπία, 14-3-88 και Σύγχρονη Εκπαίδευση, τεύχ. 39/1988: 5-7), 1999 (Σύγχρονη Εκπαίδευση, τεύχ. 104/1999: 7-11)): τα «μαθήματα» δεν είναι το κύριο για την εκπαιδευτική διαδικασία το διακύβευμα είναι η διαμόρφωση πολιτών και όχι υπηκόων ώστε να συντριβούν τα πρότυπα του «εγώ, κοιτάω τη δουλειά μου», «εγώ, θα βγάλω το φίδι από την τρύπα(;)», «εγώ, ξέρω ότι τίποτα δεν γίνεται»... Και αυτή η εκπαιδευτική (μορφωτική) διαδικασία λαμβάνει χώρα με τις καλύτερες συνθήκες όσο διαρκούν οι καταλήψεις...
Καταληκτικά «ανοιχτά» Πανεπιστήμια, σήμερα, σημαίνει: κλειστά μυαλά. Συγκάλυψη του προβλήματος και μονόλογος για τα προβλήματα. «Διάλογος» με εκπροσώπηση και σε επιτροπές προκαθορισμένες. Αδιαφανείς διαδικασίες και αυθαιρεσία της εξουσίας. Αναμονή μέχρι εξάντλησης και τελικά ενσωμάτωση στο νόμο 4009/11 και αποδοχή του για ένα πανεπιστήμιο–κέντρο κατάρτισης και στην υπηρεσία των δανειστών...
Αντίθετα «κλειστά» Πανεπιστήμια, σήμερα, σημαίνει: ανοιχτά μυαλά. Αποκάλυψη του προβλήματος και διάλογος χωρίς προαπαιτούμενα. Διάλογος με άμεση συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερομένων. Διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων. Ανάληψη ευθυνών και επιδίωξη λύσεων για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Κοινωνικός έλεγχος με τεκμηριωμένες αντι-θέσεις για ένα «άλλο» Πανεπιστήμιο.
Το ίδιο διάστημα έχουν ξεσηκωθεί και οι μαθητές που καταλαμβάνουν τα σχολεία τους στο πλαίσιο ενός κινήματος που συνεχώς διογκώνεται...
Επειδή μάλιστα το κυβερνών κόμμα αντιγράφει το παρελθόν του θα αναφερθούμε στην 1η θεσμική απόπειρα ποινικοποίησης των καταλήψεων παραπέμποντας στην «επονείδιστη Πράξη Nομοθετικού Περιεχομένου (ΠNΠ) (που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 272Α/4-12-98 και ως Νόμος 2811/2000 στο ΦΕΚ 62Α/9-3-2000, -πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και υπουργός Παιδείας Γ. Αρσένης) και που ποινικοποιεί τις καταλήψεις των σχολείων, γυρίζοντας το ρολόι πίσω στους καιρούς που στην εκπαίδευση ήταν διάχυτο το σωφρονιστικό κλίμα»... (βλ. σχετικές αναφορές Σύγχρονη Εκπαίδευση, τεύχ. 110/2000: 31 και Σύγχρονη Εκπαίδευση, τεύχ. 112/2000: 12)
Ακόμη ένα στοιχείο που αξίζει να υπενθυμίσουμε είναι πως «Στις 31-1-99 οι ειδήσεις ανακοινώνουν ότι “είναι ευθύνη των εισαγγελέων να εγκαλέσουν γονείς και μαθητές και να τους ενημερώσουν ότι οι καταλήψεις είναι παράνομες πράξεις και διώκονται αυτοδίκαια, αλλιώς θα ελεγχθούν οι εισαγγελείς ότι δεν εκτελούν το καθήκον τους”... Oι μηχανισμοί του κράτους... εντατικοποιούνται δραστικά, το YΠEΠΘ αρχίζει να “διευκολύνεται”...». (Σύγχρονη Εκπαίδευση, τεύχ. 104/1999: 11)
Αλλά επειδή η εκπαιδευτική πολιτική έχει συνέχεια «παρά τις κυβερνητικές αλλαγές τα δικαστήρια συνεχίζουν να καταδικάζουν (2 μήνες μετά την αλλαγή της ηγεσίας του YΠEΠΘ, -πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και υπουργός Παιδείας Π. Ευθυμίου) μαθητές για τη συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις και μάλιστα σε ιδιαίτερα ενδεικτικό “δείγμα” (μετανάστες, μαθητές TEE) στέλνοντας μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις...». (Σύγχρονη Εκπαίδευση, τεύχ. 112/2000: 12-13)
Ενώ «Eίχε προηγηθεί η αυτεπάγγελτη δίωξη των 6 λυκειαρχών από σχολεία της Kαλλιθέας, για «υπόθαλψη εγκληματιών»!!!, ναι, σωστά διαβάσατε εγκληματίες οι μαθητές!!! και οι λυκειάρχες τους υπέθαλπαν!!!». (Σύγχρονη Εκπαίδευση, τεύχ. 112/2000: 14)
Όπως έχουμε ξαναγράψει οι μαθητές εξωθούνται στα άκρα με τις ελλείψεις και τα προβλήματα που φορτώνει η εκπαιδευτική πολιτική στις πλάτες τους και τους καταδικάζουν!!! Θα το ξαναπούμε· με ευθύνη της εκπαιδευτικής πολιτικής εξωθούνται οι μαθητές έξω από το φυσικό τους χώρο, τα σχολεία...
Επομένως, η ανάμειξη των εισαγγελέων στα σχολεία είναι παλιά ιστορία και η νυν υφυπουργός Παιδείας εζήλωσε τη... δόξα της Πράξης Nομοθετικού Περιεχομένου (ΠNΠ) και σήμερα με το Δελτίο Τύπου της 11-10-11 επαναβεβαιώνει ότι ο... χορός των εισαγγελέων καλά κρατεί, αναφέροντας πως «σε όλη τη χώρα έχουν γίνει μηνυτήριες αναφορές στα σχολεία όπου υπήρξαν βανδαλισμοί, καταστροφές και άλλα φαινόμενα ανομίας με τις οποίες ζητείται και η αποζημίωση των ζημιών από τους δράστες ή από τους κηδεμόνες τους, όταν είναι ανήλικοι». [η έμφαση υπάρχει στο κείμενο]
Θα περιμένουμε με ενδιαφέρον τη μέθοδο... εντοπισμού των δραστών που ευθέως επιτάσσει το υπουργείο Παιδείας, με την «Υπενθύμιση αρμοδιοτήτων στελεχών Εκπαίδευσης» ενώ παραβλέπει προκλητικά ότι οι ηθικοί αυτουργοί πρέπει να πληρώνουν πρώτοι και πως οι ασκούντες την κυβερνητική πολιτική είναι πέραν από κάθε αμφιβολία ηθικοί αυτουργοί.
Επιπλέον απαιτείται συμπλήρωση διδακτικών ωρών που θεσμοθετείται, με απόφαση της υφυπουργού (!) Παιδείας, σε ΦΕΚ (η 2η στη σειρά... Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου) με την κατάργηση σημαντικών παραμέτρων της εκπαιδευτικής διαδικασίας όπως:
«α. Περικοπή περιπάτων και εκδρομών.
β. Περιορισμός των εργάσιμων ημερών των πολυήμερων εκδρομών.
γ. Αξιοποίηση των σχολικών εορτών (πραγματοποιούνται και οι εορτές και τα μαθήματα)».
Επαναλαμβάνονται οι... χρυσές μέρες του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» στην εκπαίδευση –και όχι μόνο, και πάλι για το... καλό μας...
Με τα μηνύματα προς τον εκπαιδευτικό κόσμο να είναι πολλαπλά, «μηνύματα που υπηρετούν τον υπέρτατο στόχο του “προσαρμόσιμου πολίτη”... Προσαρμογή, προσαρμογή, προσαρμογή... με οποιοδήποτε κόστος και οποιοδήποτε αντάλλαγμα...
Σε μια τέτοια κοινωνία όμως δε θα φθάσουμε με τη δική μας συναίνεση και μόνο ο δρόμος της ρήξης μας απομένει...». (Σύγχρονη Εκπαίδευση, τεύχ. 112/2000: 15).
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, οι νέοι αποπειρώνται να πάνε τα πράγματα μπροστά ας έχουμε το νου μας ακόμη και αν δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να είμαστε δίπλα τους, ακόμη και αν μεγαλώσαμε τόσο πολύ που παραιτηθήκαμε ή ξεπουλήσαμε έγκαιρα και σε καλές τιμές τους αγώνες μας, τότε τουλάχιστον ας μην είμαστε απέναντι τους.
* Η Αγγελική Χ. Χρονοπούλου είναι υπεύθυνη ύλης του επιστημονικού περιοδικού «Σύγχρονη Εκπαίδευση»
Δημοσίευση σχολίου