Κείμενο από Πάτρα σχετικά με την στάση του ΚΚΕ και της αριστεράς γενικότερα

 Εισαγωγικά…

Δυστυχώς ή  ευτυχώς ζούμε σε καιρούς ενδιαφέροντες. Τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας το αποδεικνύουν.  Η επίδειξη σιδηράς πυγμής/πειθαρχίας   από την πλευρά του Κόμματος προς το εσωτερικό του κινήματος και προς όποιον δεν κατάλαβε τι σημαίνει «με το ΚΚΕ στην Πρωτοπορία»  επανοηματοδότησε τον ρόλο του «εγγυητή της ιστορίας» που το Κόμμα επικαλείται για τον εαυτό του.

Παράλληλα το Κόμμα  έδωσε εξετάσεις τάξης/ησυχίας/ασφάλειας στο πολυπληθές μικροαστικό του ακροατήριο, τσιμέντωσε την εσωτερική συνοχή  του μηχανισμού του ποτίζοντας τη με λίγο «αίμα συντρόφου», απεκατέστησε την ιδεολογική προέλευση διαφόρων συνιστωσών της λεγόμενης αριστεράς οι οποίες αλαλάζοντας από ενθουσιασμό τρέχουν να κρυφτούν κάτω από τη στοργική φτερούγα του Πατερούλη, φανέρωσε εντελει δυο αντίθετους κόσμους αναφορικά στην δομή και οργάνωση ενός κινήματος. Ο ένας είναι από τα κάτω, αλληλέγγυα, οριζόντια, συντροφικά. Μέσα στα σωματεία βάσης, τις λαϊκές συνελεύσεις, τις καταλήψεις, τους αδιαμεσολάβητους κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών καταπιεσμένων ενάντια σε ότι μας πετσοκόβει τα όνειρα. Ο άλλος είναι μέσα από τα σκοτεινά κομματικά επιτελεία του Κόμματος, χέρι χερι με τους νεκροθάφτες του εξισωτικού και απελευθερωτικού κοινωνικού οράματος Όσο για την «εξωκοινοβουλευτική» και τις εύγλωττες διακηρύξεις της περί «άλλης Αριστεράς», την όψιμη συμπάθεια στις πλατείες και την αυτοοργάνωση, την υποτιθέμενη αμεσοδημοκρατία στα φοιτητικά σχήματα ή στα σωματεία, η λογική τους είναι ακριβώς η ίδια. Τα περί αμεσοδημοκρατίας τα επικαλούνται μόνο και μόνο για να βάζουν χέρι πιο εύκολα σε ότι αυθόρμητο γεννιέται, ότι πηγαίο, ότι ζωντανό προκύπτει από την αυτενέργεια των καταπιεσμένων, να το καναλιζάρουν στα γνωστά ένα δύο απλοικά σχήματα που το μυαλό τους χωράει και έπειτα να κάνουν την κινηματική του κηδεία περιμένοντας τα όποια οφέλη προκύψουν -που αλλού;-στο εκλογικό ταμείο.

Επειδή εμείς δεν ξεχνάμε γιατί δεν είμαστε στο ΚΚΕ, και δεν θέλαμε ποτέ την περιβόητη ενότητα, επειδή ακριβώς για αυτό όταν κάποιοι στενοχωριόντουσαν για τις χωριστές πορείες του ΠΑΜΕ πάντα λέγαμε μακριά και στα τσακίδια, επειδή δεν μας ασκεί καμία γοητεία το εγκληματικό απολίθωμα του ΚΚΕ, επειδή δεν ξεχνάμε τις ιδεολογικές μας αναφορές  που μας πολιτικοποίησαν έξω και ενάντια στα ιδεολογικά μαντριά, δεν θεωρούμε πως το ΚΚΕ πάσχει από έλλειψη ριζοσπαστικότητας, δεν το εγκαλούμε για τίποτα…απλά θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και εναντίον του. Καμία αυταπάτη, καμία υποχώρηση. Οι αναφορές σε προβοκάτορες, κουκουλοφόρους, ασφαλίτες σπιλώνουν όλους τους αγωνιστές που εδώ και δεκαετίες προσπαθούν έξω και πέρα από τις κομματικές στάνες της ορθόδοξης αριστεράς να δώσουν στους κοινωνικούς αγώνες μια άλλη προοπτική από αυτή που μια ζωή η ορθόδοξη ρητορεία τους καταδικάζει:  πορείες-λιτανείες, ντουντούκα, σύνθημα, «λαέ μην σκύβεις το κεφάλι» και πάλι από την αρχή μέσα από την άτεγκτη  τιμιότητα του δούλου. Η συκοφάντηση απέναντι σ’ ένα πολιτικό χώρο που εδώ και δεκαετίες μετρά δεκάδες φυλακισμένους και νεκρούς, δεν είναι πλέον ανεκτή. Ο α/α/α χώρος έχει και τον τρόπο και την εμπειρία να αντιμετωπίσει την επίθεση. Απέναντι στον εμετικό μικροαστικό συρφετό της «οργάνωσης» της πειθαρχίας, της ομοιομορφίας, της Μίας και Μοναδικής Αλήθειας, απέναντι στα πιο καλολαδωμένα γρανάζια της υποταγής με την κόκκινη προβιά της αντίστασης θα αντιπαρατεθεί ένας ολόκληρος κόσμος, που πιστεύει πως στην πραγματική εξέγερση ….θα σπάσουν πολλά τζάμια.

Κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με τα σταλινικά απολιθώματα της ιστορίας.

Ποια είναι η πραγματικότητα σχετικά με τον ρόλο και την απήχηση του ΚΚΕ; Πολύ συνοπτικά, γνώμη μας είναι πως: το Κόμμα αυτό –φαινομενικά- κατορθώνει το 2011 να έχει απήχηση επειδή: πρώτον, προσφέρει μια απλοϊκή εικόνα για τις αντιθέσεις του σήμερα και μια ειδυλλιακή, καθαρά προπαγανδιστική εικόνα για την ιστορική εμπειρία των ολοκληρωτικών καθεστώτων του «Υπαρκτού» σοσιαλισμού ‘ δεύτερον, επειδή ενώ -ούτως ή άλλως-  ελάχιστοι πιστεύουν (και ακόμη λιγότεροι επιθυμούν) μια «Επανάσταση» υπό την καθοδήγηση της Φωτισμένης Ηγεσίας, παρόλα αυτά κάπως οι εργαζόμενοι πρέπει να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην εξουσιομανία και αδηφαγία των ντόπιων και ξένων εκπροσώπων του κεφαλαίου ‘ επειδή, τέλος -και απλούστατα- η διάχυση στην ευρύτερη ‘μη μυημένη’ κοινωνία ενός δυϊστικού και εύπεπτου λόγου είναι πολύ ευκολότερη από τη διάδοση μιας τεκμηριωμένης επιχειρηματολογίας. Εν τούτοις, ποιοι δεν γνωρίζουν για την καταπίεση τους φακέλους τις διώξεις και την αστυνομοκρατία, την σκοτεινή πραγματικότητα των ‘κομουνιστικών’ κυβερνήσεων; Πώς είναι δυνατό να ‘δικαιολογείται’ να μην υπάρχει -επί ποινή πολύ αυστηρής τιμωρίας- καμία αντιπολίτευση, κανένα πολιτικό κίνημα και κανείς αντίλογος πέραν της Επιτροπής Αλήθειας Του Κόμματος; Χιλιάδες τόμοι ντοκουμέντα και μαρτυρίες δεν μας αρκούν; Γιατί είναι απαραίτητο έναντι της καπιταλιστικής θηριωδίας και μιας ολιγαρχικής ψευδο-δημοκρατίας να προτάξουμε την πνιγηρή ανελευθερία μιας μοναδικής Αρχής; Δεν μπορούμε επιτέλους να απαλλαγούμε από τους managers και την δικτατορία των ελεύθερων αγορών, να στηριχθούμε στις τεράστιες δυνατότητες της εποχής μας χωρίς να εκχωρήσουμε τα θεμελιώδη δικαιώματά μας στην μονοκρατορία των Καθηδηγητών; Είναι σε τέτοιο βαθμό λοιπόν αδιανόητη η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η αυτοδιεύθυνση και ο κοινωνικός έλεγχος, η άμεση δημοκρατία των εργατικών/αγροτικών συμβουλίων; Οφείλουμε να πεθάνουμε όλοι στο βωμό των χρηματιστηρίων;

Επανερχόμαστε. Τι συνέβη την Πέμπτη 21/10/2011; Το ΚΚΕ (αιώνιο Θύμα, ποτέ θύτης) περικυκλώνει τη Βουλή, με τη πλάτη προς αυτήν και το βλοσυρό του πρόσωπο εστραμμένο προς τους υπόλοιπους αγωνιστές… Τι περιφρουρεί ακριβώς; Να υποθέσουμε πως συμφώνησε με την κυβέρνηση να ξεκουράσει τους ματατζήδες και να διασφαλίσει αυτό την ανέφελη συνεδρίαση των απατεώνων εθνοπατέρων; Ένας διαδηλωτής πέφτει νεκρός από τα φονικά χημικά αέρια των μπάτσων. Γύρω από τη σωρό του ωστόσο αναπτύσσεται αμέσως μια προβοκατορολογική προπαγανδιστική επιχείρηση μετάθεσης των ευθυνών από την αστυνομία και τους πολιτικούς προστάτες της σε άλλες ομάδες διαδηλωτών- αντιεξουσιαστών, αναρχικών, αυτόνομων κ.ά. Και το ίδιο ερώτημα αναφύεται για άλλη μια φορά: αποτελεί το ΚΚΕ τον μόνο –αλάνθαστο- Εγγυητή των συμφερόντων των εργατών ή συνιστά απλώς την μόνιμη εσωτερική καταστολή του κινήματος;  Τα στιβαρά μπράτσα που υπερήφανα πλέκονται στην «αλυσίδα» για να κατεβάσουν με τόλμη και αυταπάρνηση το ρόπαλο στα κεφάλια των μαυροντυμένων διαδηλωτών ανήκουν σε τίμιους οικοδόμους μπαμπάδες και στα ευπειθή εργαζόμενα παιδιά τους ή μήπως σε αυτόκλητους «επαναστατικούς φρουρούς» καθηλωμένους, ατυχώς, στο εξελικτικό στάδιο του Νεάντερταλ; Και ακόμη παραπέρα: είναι τελικά η προπαγάνδα του Κόμματος αναγκαίο όπλο για τη διαύγαση του ιστορικού μας παρόντος ή μήπως έχουν δίκιο όσοι παρομοιάζουν τους διακινητές του Ριζοσπάστη με ιδιότυπους Ιεχωβάδες; Η («ανώτερη», δεν το ομολογούν, υποθέτουμε) «συνείδηση» που νομίζουν πως κατέχουν τα κομματικά μέλη είναι, όπως λένε με κομπασμό, ολοκάθαρη και «ταξική» ή απλώς (οιονεί) θρησκευτική;

Οι τηλεοπτικοί τρομοκράτες των 8:00 θωπεύουν με κατανόηση την μεσόκοπη κυρία που ανέλαβε εργολαβικά το δυσθεώρητο έργο να μιλά εν ονόματι ολόκληρης της ελληνικής εργατικής τάξης. Σε διπλανή συχνότητα «κομμουνίστρια» δημοσιογράφος με πληθωρικό υστερικό χοροθέατρο και ακατάπαυτο χειμαρρώδη λόγο επιβάλλει αναγκαία σιωπή! ποιος προλαβαίνει να αντιμιλήσει στο «αυτονόητο» που κραδαίνει; Είναι ο επίσημος προς τα έξω μονότονος λόγος: τυποποιημένα κλισέ, μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία και κάποιοι «σιδερένιοι νόμοι της ιστορίας» τους οποίους μόνο Αυτοί κατανοούν με επάρκεια… Και κάπου εδώ τελειώνουν τα αστεία. Πώς να εξηγήσουμε όλη αυτή την συμπάθεια από το σύστημα για κάποιους οι οποίοι (θεωρητικά) αναγορεύτηκαν σε «νεκροθάφτες του»; Πώς δικαιολογούνται, κάθε φορά που διασαλεύεται ο Νόμος και η Τάξη, τα εύσημα και τα παράσημα σε αυτούς που υποτίθεται ευαγγελίζονται την «δικτατορία του προλεταριάτου»; Εφόσον κάθε λίγα χρόνια η Κομματική Γραμμή (αυτό)επιβεβαιώνεται ως απολύτως ορθή, γιατί ο αυτόκλητος Σωτήρας τους δεν κατορθώνει να πείσει τους δυστυχείς προλετάριους για το Πεπρωμένο τους; Πώς γίνεται να μην επιθυμούν τον Παράδεισο του Υπαρκτού; Γιατί ο κόσμος δεν χαίρεται που το Κόμμα αποκαθιστά τους ‘σωστούς’ ήρωες; Πολλοί κατά καιρούς συμπέραναν πως στον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» το δεύτερο συνθετικό έχει πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος και έφυγαν (όχι χωρίς κόστος πάντως: το αντίτιμο για τη διαφωνία συχνά είναι η υπόγεια ύπουλη διαβολή και η αισχρή συκοφαντία).

Πριν δύο ημέρες λοιπόν, αφηνιασμένες ορδές από την τιμημένη λεγεώνα της «Περιφρούρησης», κάτω από το πρόσταγμα του αγκιτάτορα: «τσακίστε τους» εφόρμησαν για να λιώσουν κυριολεκτικά την δεύτερη μεγάλη πορεία, αυτήν που έφρασαν ώστε να μην πλησιάσει καν τον Ναό της Δημοκρατίας μας και τους Ταγούς του Έθνους. Για ακόμη μια -χιλιοστή φορά- η επίσημη εκδοχή είναι πανομοιότυπη: σε «διατεταγμένη υπηρεσία» «ήθελαν αίμα», «τους είδαμε να αλλάζουν ρούχα, τους ακούσαμε να γελάνε, ..μας είπαν, ..μάθαμε, ..ξέραμε, δεν σας λέμε αλλά γνωρίζουμε…». Ταπεινή ερώτηση: τελικά πώς κατορθώνει όλος αυτός ο (αποδεδειγμένα υπαρκτός) εσμός παρακρατικών, ακροδεξιών, νεο-φασιστών και λοιπών καθαρμάτων του υποκόσμου να μένει τόσα χρόνια ασφαλής, στο απυρόβλητο; Τα (αστεία) τσιτάτα του ΚΚΕ έχουν έναν απώτερο (ανομολόγητο) σκοπό: να στοχοποιείται μονίμως να καταδικάζεται να απαξιώνεται και να χτυπιέται συλλήβδην όλος ο αντιεξουσιαστικός χώρος. Είστε συκοφάντες θα πουν: το Κόμμα του λαού δεν χτυπάει αναρχικούς, όχι (αυτοί εξάλλου «δεν έχουν ιδεολογία» ή (το πολύ) πρόκειται για «αφελή» παιδιά που παρασύρονται από σκοτεινές δυνάμεις). Το Κόμμα συνεπώς ...ξέρει ποιους χτυπάει. Μα, ρωτάνε οι αφελείς, τόσες χιλιάδες κόσμος όλοι προβοκάτορες είναι; έχει η ασφάλεια σε μια πορεία ..5000 χαφιέδες;;

Για να τελειώνουμε κάποτε: αλήτες τέτοιοι προφανώς υπάρχουν, τη βρώμικη δουλειά του Κράτους κάνουν, όλοι γνωρίζουμε τι επιδιώκουν κάθε φορά. Εφόσον όμως τόσες δεκαετίες οι αμόλυντοι Κομμουνιστές «ξέρουν», δεν είναι παράξενο που δεν μπόρεσαν ποτέ να παραδώσουν ή έστω δείξουν έναν (π.χ. χρυσαυγίτη μπάτσο) (1) με ευκρίνεια; Οποιοσδήποτε φοράει μαύρα ή καλύπτεται με μάσκα για να γλυτώσει την επερχόμενη γενετική μετάλλαξη από τα καπνογόνα είναι …de facto ένοχος; Αστειότητες: ΜΑΤ και ΚΝΑΤ συνεργάζονται πάντοτε άψογα – η προβοκατορολογία αντικαθιστά την κριτική σκέψη, τα χωρά όλα και βολεύει. Τελικώς: οποιοσδήποτε θεωρεί ανεπαρκή την βιβλιογραφία της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (ΚΟΜΕΠ) επειδή περιλαμβάνει κατά 80% τις σοφιστείες του Στάλιν και οπαδών του είναι εχθρός του εργατικού κινήματος; Όποιος λυπάται για την σχετική κακοποίηση του Μαρξ έχει πάθει… «ιδεαλισμό» και «στρέβλωση»; Όποιος αρνείται τη σοβιετική εκδοχή ‘μαρξισμού-λενινισμού’ ή (τολμά να) αυτοχαρακτηρίζεται “ριζοσπάστης” ενώ δεν είναι «μαρξιστής» πάσχει από …πλάνη; Όποιος διαφωνεί πιθανά με την αναγόρευση του μαρξισμού σε (καθολική) «Επιστήμη» Του Κοινωνικού είναι ιδεολογικά τυφλός;  Όποιος αρνείται να ταυτίσει τους χιλιάδες αγωνιστές που θυσιάστηκαν για μια δικαιότερη κοινωνία με την γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι προδότης των ιδανικών τους; Όποιος διαφωνεί με την αντίληψη περί ενός πανίσχυρου ολοκληρωτικού «σοσιαλιστικού» Κράτους χρίζει ψυχιατρικού εγκλεισμού; Κοινωνικοί αγωνιστές είναι αποκλειστικά τα μέλη του ΠΑΜΕ και όλοι οι άλλοι «αναρχοφασιστοειδή» και … «κουκουλοφορίζοντες» (!) [sic];;

Εδώ κάπου μπερδεύεται ο αρθογράφος μας του Ριζοσπάστη. Ο μανιχαϊσμός βλέπετε δεν ανταπεξέρχεται εύκολα τη βάσανο της λογικής. Τι συμβαίνει λοιπόν εάν τα πράγματα είναι περισσότερο σύνθετα από το δυαδικό σχήμα: (α) προλετάριοι κομμουνιστές του «Οργανωμένου λαϊκού κινήματος» (ΚΚΕ) και (β) οι «εχθροί» τους; Εάν εκτός από το σταλινικό Δόγμα –το οποίο, όντας εύπεπτο και μισαλόδοξο, αναμασάται αυτάρεσκα από την κομματική νομενκλατούρα- υπάρχουν και άλλες θεωρήσεις ή ερμηνευτικές οπτικές, άλλες θέσεις, διαφορετικά αξιώματα, άλλες ιεραρχήσεις; Το γεγονός ότι στις βεβαιότητες και την «αντικειμενικότητα» για την οποία φλυαρεί ΚΚΕ υπάρχει πολύ σοβαρός αντίλογος από την ίδια την πλευρά των καταπιεσμένων, σημαίνει ‘βλασφημία των ιερών’; Μάταια: ο νους του Γραμματέα και Καθοδηγητή της Κ.Ο.Β. όπως φαίνεται δεν μπορεί να το χωρέσει: ποιοι είναι αυτοί οι εικονοκλάστες που τολμούν να αρνούνται την αδιαμφισβήτητη Αλήθεια του αρμόδιου Επιτελικού Γραφείου; Αρνούνται το ότι όλα γίνονται για το καλό τους;;

Πρέπει να τελειώνουμε κάποτε με τη φωτισμένη καθοδήγηση και με τις συναφείς πρωτοπορίες. Η θέση τους είναι στο μουσείο ιστορίας του εργατικού κινήματος. Ένας ιεραρχικός μηχανισμός αυτού του είδους όχι μόνο δεν εκφράζει τις αγωνίες και τις ευαισθησίες των ανθρώπων που θέλουν να συνεισφέρουν στον κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά καταλήγει απλώς να αγωνιά για την αναπαραγωγή του και μόνο. Στις συνήθεις λασπολογίες τους βερμπαλισμούς και τα ψέματα του Ριζοσπάστη, ήρθε από επροχθές να προστεθεί η σιδηρά πυγμή και φυσική βία της «Περιφρούρησης». Όμως: όλοι όσοι είμαστε σύμμαχοι των μεταναστών και των δικών μας καταπιεσμένων φτωχών κοινωνικών στρωμάτων, αλλά ωστόσο αντιλαμβανόμαστε με διαφορετικό τρόπο και τη θεωρία και την ταξική πάλη, δεν θα επιτρέψουμε ξανά τον τραμπουκισμό και την καταστολή μέσα στο ευρύ κίνημα που γεννιέται ξανά στις πλατείες και στους δρόμους σήμερα. Ο δημόσιος χώρος δεν ανήκει σε καμία «παράταξη», και σε κανένα «Κόμμα της Πρωτοπορίας». Ο συνδικαλισμός από τα πάνω και η λογική της ανάθεσης πρέπει να ηττηθούν τελειωτικά. Ενάντια στον κανιβαλισμό που επιδιώκει να προκαλέσει η κυρίαρχη τάξη, ενάντια στην οικονομική εξαθλίωση όπου μας οδηγούν, η αυτοοργάνωση, οι πλατιές αμεσοδημοκρατικές συλλογικές διαδικασίες, οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές και η έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη χωρίς κηδεμόνες και αντιπροσώπους, είναι ο δρόμος που προτείνουμε για να μην χάσουμε την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά μας. Το υπογραμμίζουμε για άλλη μια φορά, προς όλες τις κατευθύνσεις: η εργατική τάξη δεν θα αλληλοσπαραχθεί.     
          
                    Αυτόνομη πρωτοβουλία από τα κάτω

Πάτρα, 24-10-2011