Εύκολο και αυτονόητο είναι το να καταδικάσει κανείς τους βανδαλισμούς που φανερώνουν την απαξίωση του δημόσιου χώρου αλλά το χαμηλό επίπεδο οργάνωσης των καταλήψεων. Στις συνελεύσεις οι μαθητές ψηφίζουν μαζικά υπέρ της κατάληψης, αλλά λίγοι αναλαμβάνουν το άχαρο έργο της περιφρούρησης της, ιδίως της νυχτερινής.
Οι χουλιγκάνοι, οι βάρβαροι βρίσκονται παντού, κυρίως στον κόσμο των ενηλίκων. Ακραίες συμπεριφορές συναντάμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις ουρές της εφορίας, ενώ πολλοί έχουν καταλήξει στο νοσοκομείο επειδή ήρθαν στα χέρια για μια θέση πάρκινγκ. Η επιθετικότητα διαποτίζει όλη την κοινωνία, πάει χέρι χέρι με το φόβο.
Αυτή την εβδομάδα χορτάσαμε κηρύγματα και καταδίκες από άτομα που συστηματικά παραβλέπουν το συνεχή βανδαλισμό, τη βαρβαρότητα που επιβάλλει η κυβέρνηση στην καθημερινή ζωή των πολιτών και των μαθητών. Σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, χωρίς βιβλία, χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης.
Η κυβερνητική αναλγησία μοιραία οδηγεί σε ατομικές και αυτοκαταστροφικές μορφές διαμαρτυρίας, ενώ η ιστορία διδάσκει ότι οι μεμονωμένοι βανδαλισμοί πάντα ήταν το πρόσχημα για γενικευμένες διώξεις.
Τα Χριστούγεννα του '36 είχε γίνει κατάληψη σε μια αυτοκινητοβιομηχανία της Τξένεραλ Μότορς στο Φλιντ του Μίσιγκαν. Οι κανόνες που είχαν θέσει οι ίδιοι οι εργάτες ήταν σαφείς: Δεν μπορούσες να γράψεις ένα σύνθημα στον τοίχο ούτε να καθίσεις πάνω σε ένα μαξιλάρι αν δεν έστρωνες πρώτα πάνω του μια λινάτσα. Πολλοί κοιμόντουσαν πάνω στα ελατήρια των καθισμάτίον «γιατί αν κοιμόσουν πάνω σε ένα καινούργιο κάθισμα, αυτό έπαυε να είναι καινούργιο». Μόνο που οι εργάτες εκείνοι ήταν οργανωμένοι, είχαν τη συμπαράσταση της κοινότητας και πλούσια εμπειρία από συγκρούσεις με την αστυνομία. Πού και πώς να συγκεντρώσουν την αναγκαία πείρα οι δικοί μας μαθητές;
Πολλά θα δουν τα μάτια μας. Δείγματα βαρβαρότητας, αλλά και συγκινητικής αλληλεγγύης και ευθύνης. Μόνο που κάποιοι προτιμούν να βλέπουν με το ένα μάτι, να ακούνε από το ένα αυτί.
Πηγή: Μαριάννα Τζιαντζή - "Πριν"
Δημοσίευση σχολίου