Η τρικυμία που μαίνεται με το βάθεμα της κρίσης σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, τροφοδοτεί το σκηνικό της απίστευτης ρευστότητας και αβεβαιότητας. Κανένας δεν έχει ξεκάθαρα σχέδια, κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς θα προκύψει αύριο και κυρίως όσα αποφασίζονται σε συνόδους κορυφής ακυρώνονται γρήγορα από την ίδια την πραγματικότητα και τις αξεπέραστες αντιθέσεις που διαπερνούν την ευρωπαϊκή ήπειρο. Επομένως, αν η άγουσα των εξελίξεων στην Ελλάδα καθορίζεται από το τι γίνεται στην Ευρώπη, είναι ολοφάνερο πως όλα θα εξαρτηθούν από την πορεία που θα έχει η Ευρωζώνη μέσα στην κρίση της και κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει οποιοδήποτε σενάριο. Τα 255 «ναι» μπορεί να αποδειχτούν εντελώς αδύναμα, περαστικά και άχρηστα. Όπως μπορεί να αποδειχτεί ότι η λύση Παπαδήμος δεν είναι τόσο προσωρινή όσο θα ήθελε ο Αντώνης Σαμαράς μετά τις κωλοτούμπες που έκανε...
Στο έδαφος αυτό και με βάση την προσωρινότητα, ρευστότητα, αβεβαιότητα σημειώνονται απίθανες επαφές, διεργασίες, πλασαρίσματα, διασπάσεις σχημάτων, προετοιμασία νέων κινήσεων, δελφίνομαχίες, συντροφικά μαχαιρώματα. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι σε αποσάθρωση, μεταμφίεση, αδιέξοδο και προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα.
Στη «λοιπή» κοινωνία η αγωνία για την επιβίωση, ο φόβος για το άμεσο μέλλον, η οργή για τα μέτρα και τα χαράτσια, δημιουργούν εκρηκτικό μείγμα.
Ογκώνεται η διαμαρτυρία, καθώς και οι κινήσεις ενάντια στα «χαράτσια» κάθε είδους. Αναδύονται νέες μορφές λαϊκής αλληλεγγύης και κοινής δράσης έξω από τα καθιερωμένα. Ασύμβατες με το πολιτικό περιβάλλον και την εκλογική τακτική των κομμάτων. Ο ριζοσπαστισμός και το λαϊκό μαζικό κίνημα, παρ' όλο το μούδιασμα από τις απανωτές εξελίξεις, είναι οι πρωταγωνιστικοί παράγοντες. Η παρέμβαση τους στις παρελάσεις αποκαθήλωσε τον Παπανδρέου και ώθησε τις πολιτικές εξελίξεις.
Τα εκατομμύρια «όχι» θα σπάσουν το τείχος της σιωπής που τους επιβάλλεται και - σύντομα θα κάνουν σκόνη και θρύψαλα τα 255 «ναι» της μνημονιακής ανομίας. Θα ανοίξουν άλλο δρόμο.
Η φετινή πορεία του Πολυτεχνείου ήταν η πρώτη μεγάλη λαϊκή διαμαρτυρία ενάντια στο καθεστώς της τρόικας, ενάντια στην παράνομη κυβέρνηση Παπαδήμου. Χρειάστηκε η κινητοποίηση χιλιάδων αστυνομικών (πρωτοφανή μέτρα σε όλη την Αθήνα) για να τιθασευτεί το αγωνιστικό φρόνημα. Παρ' όλα αυτά, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές έδωσαν το «παρών» τους στις διαδηλώσεις. Έτσι διατηρείται η «συνήθεια» κάθε χρόνο, για 38 χρόνια να γίνεται μια πορεία την οποία φοβάται και μισεί το κατεστημένο.
Μόνο που φέτος μπήκε και μια άλλη ιδέα: Πότε θα διαδηλώσουμε στην γερμανική πρεσβεία;
Πηγή: "Δρόμος της Αριστεράς"
+ σχόλια + 2 σχόλια
Αυτή είναι η αστική δημοκρατία σήμερα. Είναι η επιβολή της θέλησης των τεχνοκρατικών επιτελείων και των ισχυρών λόμπι του διεθνοποιημένου κεφαλαίου σ΄ ένα πολιτικό σύστημα βαθιά απονομιμοποιημένο, βουτηγμένο στη διαφθορά, την ανυποληψία και την προσπάθειά του να αποστασιοποιηθεί από κάθε λαϊκό αίτημα και κοινωνική ανάγκη. Σε μια τέτοια πολιτική κατάσταση η πολιτική εκτροπή και οι πολιτικές τερατογενέσεις είναι η πιο φυσική εκδοχή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων. Και η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς τέτοιες καταστάσεις , όντας η ίδια προϊόν πολιτικής εκτροπής από την καθεστωτική νομιμότητα.
Αν θεωρήσουμε συνολικά το μνημονιακό καθεστώς ως ένα ειδικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης για τον ελληνικό καπιταλισμό που δημιουργείται σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και του ιδίου και του ευρωπαϊκού συστήματος στο οποίο είναι ενταγμένος τότε είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος σ’ αυτή την περίοδο δεν μπορεί ούτε θέλει να λειτουργεί με τις δεσμεύσεις και τους όρους που λειτουργούσε σε ομαλή κοινοβουλευτική περίοδο. Την περίοδο αυτή τη χαρακτήριζε η πολιτική σταθερότητα και η κοινωνική συναίνεση μεγάλου μέρους και της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων στη λειτουργία του συστήματος. Από την περίοδο που ξεκίνησε το μνημονιακό καθεστώς οι κοινωνικές συμμαχίες και του κυβερνώντος κόμματος και συνολικά του πολιτικού συστήματος αρχίζουν να διαλύονται και ουσιαστικά σήμερα έχουν ανατραπεί οριστικά. Σε ανάλογη κατάσταση είναι και το άλλο κόμμα της αστικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας που δεν μπόρεσε να καρπωθεί την πολιτική φθορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ παρά την αντιμνημονιακή του ρητορική. Το μνημονιακό ΠΑ.ΣΟ.Κ του Γ.Α.Π με την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφάρμοσε σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων αναίρεσε τον βασικό πολιτικό ρόλο που είχε ως σοσιαλδημοκρατικός κομματικός σχηματισμός στη μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία: να εξασφαλίζει την ένταξη των υποτελών τάξεων στο αστικό πολιτικό σύστημα. Τα όρια και οι δυνατότητες του δικομματισμού έχουν στενέψει επικίνδυνα. Όλο και περισσότερο η ακροδεξιά γίνεται το αναγκαίο συμπλήρωμα των καθεστωτικών επιλογών και αυτό είναι κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο , μια και αποκτά θεσμικό ρόλο μέσα στο κράτος.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα όσο συνασπίζεται για να προχωρήσει τη μνημονιακή πολιτική υπέρ των δανειστών τόσο μεγαλώνει την κρίση νομιμοποίησης του και άλλο τόσο παραμένει κοινωνικά μετέωρο, καθώς είναι πια φανερό ότι με τη μορφή που έχει σήμερα δεν χρειάζεται ούτε στο ίδιο το κεφάλαιο. Η αστική πολιτική διακυβέρνηση απαιτεί άλλα πολιτικά χαρακτηριστικά σήμερα απ’ αυτά που είχε μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα. Απαιτεί πολιτικά σχήματα και κρατικές δομές που δεν είναι διαπερατά ούτε στο ελάχιστο από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα , δεν στηρίζεται ούτε επιδιώκει νέα σοσιαλδημοκρατικά συμβόλαια και προχωρά στην απευθείας ανάθεση της πολιτικής εξουσίας σε διαχειριστές – μάνατζερ των συμφερόντων της που έχουν οργανικούς δεσμούς με τεχνοκρατικά και πολιτικά επιτελεία του διεθνοποιημένου κεφαλαίου , παρακάμπτοντας το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό ή βάζοντας το σε δευτερεύοντα – υποστηρικτικό ρόλο. Το νέο σκηνικό που πάει να στηθεί θεωρεί τη δημοκρατία , ακόμα και στην κουτσουρεμένη εκδοχή της τελευταίας τριακονταετίας ως υπόθεση ανασχετική για τα οικονομικά του σχέδια. Η πολιτική διαχείριση του συστήματος περνάει στα χέρια των κλειστών λόμπι του κεφαλαίου, κυρίως των τεχνοκρατικών. Τα σχήματα αυτά είναι αδιάβλητα στην κοινωνική αντίσταση και διαμαρτυρία , αλλά έχουν και τη σημαντική αδυναμία να μεγαλώνουν εύκολα την κρίση νομιμοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος. Είμαστε κοντά στην πολιτική εκείνη στιγμή όπου οι «από πάνω» δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν με τους όρους που μέχρι τώρα κυβερνούσαν του «από κάτω» αλλά και οι «από κάτω» δεν θα αποδέχονται τους όρους της εξουσίας των «από πάνω». .
Αυτή είναι η αστική δημοκρατία σήμερα. Είναι η επιβολή της θέλησης των τεχνοκρατικών επιτελείων και των ισχυρών λόμπι του διεθνοποιημένου κεφαλαίου σ΄ ένα πολιτικό σύστημα βαθιά απονομιμοποιημένο, βουτηγμένο στη διαφθορά, την ανυποληψία και την προσπάθειά του να αποστασιοποιηθεί από κάθε λαϊκό αίτημα και κοινωνική ανάγκη. Σε μια τέτοια πολιτική κατάσταση η πολιτική εκτροπή και οι πολιτικές τερατογενέσεις είναι η πιο φυσική εκδοχή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων. Και η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς τέτοιες καταστάσεις , όντας η ίδια προϊόν πολιτικής εκτροπής από την καθεστωτική νομιμότητα.
Αν θεωρήσουμε συνολικά το μνημονιακό καθεστώς ως ένα ειδικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης για τον ελληνικό καπιταλισμό που δημιουργείται σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και του ιδίου και του ευρωπαϊκού συστήματος στο οποίο είναι ενταγμένος τότε είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος σ’ αυτή την περίοδο δεν μπορεί ούτε θέλει να λειτουργεί με τις δεσμεύσεις και τους όρους που λειτουργούσε σε ομαλή κοινοβουλευτική περίοδο. Την περίοδο αυτή τη χαρακτήριζε η πολιτική σταθερότητα και η κοινωνική συναίνεση μεγάλου μέρους και της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων στη λειτουργία του συστήματος. Από την περίοδο που ξεκίνησε το μνημονιακό καθεστώς οι κοινωνικές συμμαχίες και του κυβερνώντος κόμματος και συνολικά του πολιτικού συστήματος αρχίζουν να διαλύονται και ουσιαστικά σήμερα έχουν ανατραπεί οριστικά. Σε ανάλογη κατάσταση είναι και το άλλο κόμμα της αστικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας που δεν μπόρεσε να καρπωθεί την πολιτική φθορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ παρά την αντιμνημονιακή του ρητορική. Το μνημονιακό ΠΑ.ΣΟ.Κ του Γ.Α.Π με την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφάρμοσε σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων αναίρεσε τον βασικό πολιτικό ρόλο που είχε ως σοσιαλδημοκρατικός κομματικός σχηματισμός στη μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία: να εξασφαλίζει την ένταξη των υποτελών τάξεων στο αστικό πολιτικό σύστημα. Τα όρια και οι δυνατότητες του δικομματισμού έχουν στενέψει επικίνδυνα. Όλο και περισσότερο η ακροδεξιά γίνεται το αναγκαίο συμπλήρωμα των καθεστωτικών επιλογών και αυτό είναι κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο , μια και αποκτά θεσμικό ρόλο μέσα στο κράτος.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα όσο συνασπίζεται για να προχωρήσει τη μνημονιακή πολιτική υπέρ των δανειστών τόσο μεγαλώνει την κρίση νομιμοποίησης του και άλλο τόσο παραμένει κοινωνικά μετέωρο, καθώς είναι πια φανερό ότι με τη μορφή που έχει σήμερα δεν χρειάζεται ούτε στο ίδιο το κεφάλαιο. Η αστική πολιτική διακυβέρνηση απαιτεί άλλα πολιτικά χαρακτηριστικά σήμερα απ’ αυτά που είχε μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα. Απαιτεί πολιτικά σχήματα και κρατικές δομές που δεν είναι διαπερατά ούτε στο ελάχιστο από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα , δεν στηρίζεται ούτε επιδιώκει νέα σοσιαλδημοκρατικά συμβόλαια και προχωρά στην απευθείας ανάθεση της πολιτικής εξουσίας σε διαχειριστές – μάνατζερ των συμφερόντων της που έχουν οργανικούς δεσμούς με τεχνοκρατικά και πολιτικά επιτελεία του διεθνοποιημένου κεφαλαίου , παρακάμπτοντας το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό ή βάζοντας το σε δευτερεύοντα – υποστηρικτικό ρόλο. Το νέο σκηνικό που πάει να στηθεί θεωρεί τη δημοκρατία , ακόμα και στην κουτσουρεμένη εκδοχή της τελευταίας τριακονταετίας ως υπόθεση ανασχετική για τα οικονομικά του σχέδια. Η πολιτική διαχείριση του συστήματος περνάει στα χέρια των κλειστών λόμπι του κεφαλαίου, κυρίως των τεχνοκρατικών. Τα σχήματα αυτά είναι αδιάβλητα στην κοινωνική αντίσταση και διαμαρτυρία , αλλά έχουν και τη σημαντική αδυναμία να μεγαλώνουν εύκολα την κρίση νομιμοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος. Είμαστε κοντά στην πολιτική εκείνη στιγμή όπου οι «από πάνω» δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν με τους όρους που μέχρι τώρα κυβερνούσαν του «από κάτω» αλλά και οι «από κάτω» δεν θα αποδέχονται τους όρους της εξουσίας των «από πάνω». .
Δημοσίευση σχολίου