Το πουλί

Το πουλί: Ή, ερωτήσεις και απαντήσεις, 4/11/2011

Ποιό ήταν το άμεσο καθήκον της κομμουνιστικής κοινοβουλευτικής αριστεράς το τελευταίο 48ωρο;

1. Να υψώσει ανάστημα στον πλήρη ευτελισμό των δημοκρατικών διαδικασιών από το εγχώριο αστικό προσωπικό και να καταγγείλει ανοιχτά τον πραξικοπηματικό χαρακτήρα της παρέμβασης Σαρκοζί-Μέρκελ και των εγχώριων τσιρακιών τους.

2. Να καλέσει γενική κινητοποίηση, μπροστά στη Βουλή, όλων των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων με απαίτηση την άμεση διενέργεια δημοψηφίσματος, δηλαδή την άμεση εφαρμογή του συνταγματικού δικαιώματος του πρωθυπουργού να θέσει το ζήτημα της δανειακής σύμβασης στην λαϊκή επικύρωση. Χωρίς να παραιτηθεί από κανένα δικαίωμα πίεσης για εκλογές. Να συγκρουστεί βίαια και οργανωμένα με την κρατική και παρακρατική καταστολή που τυχόν επιχειρούνταν.

3. Να αρνηθεί κάθε επιβολή των όρων του δημοψηφίσματος από την ΕΕ και τους τραπεζίτες.

Τι θα κέρδιζε απ' αυτό;

Είτε η εγχώρια και διεθνής αστική τάξη ακύρωνε, με τρόπο τυπικά συνταγματικό (βουλευτικός στασιασμός) είτε ανοιχτά πραξικοπηματικό, το δημοψήφισμα, είτε το δημοψήφισμα διενεργούνταν αλλά υπερίσχυε το "ναι", η κομμουνιστική κοινοβουλευτική αριστερά θα είχε επιδείξει έμπρακτα:

1. Αφοβία μπροστά στους χειρισμούς της ελληνικής και ευρωπαϊκής μεγαλοαστικής τάξης και των μονοπωλίων.
2. Ετοιμότητα απάντησης στην νέα όξυνση εκ μέρους τους της επίθεσης στα κοινωνικά, οικονομικά και συνταγματικά δικαιώματα.
3. Αξιότητα για τον ρόλο του προστάτη και εγγυητή της φωνής των υποτελών κοινωνικών στρωμάτων, που είναι και η κοινωνική πλειοψηφία, από την κατά μέτωπο και ωμή επίθεση του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου εναντίον τους.
4. Συνεπώς, σαφώς μεγαλύτερη φερεγγυότητα απέναντι στον παγωμένο και πανικόβλητο μικροαστό --και όχι μόνο-- που νιώθει πια βέβαιος πως είναι χαμένος από χέρι και πως δεν υπάρχει πουθενά διέξοδος (εκτός από "καμιά χούντα, να μας σώσει"). Και συνεπώς επίσης, μια μοναδική ευκαιρία για μαζικό προσηλυτισμό τμημάτων της μικροαστικής τάξης στην σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική με τρόπο ασύγκριτα πιο ουσιώδη, καίριο και αποτελεσματικό από κάθε τελετουργία εικονικής πραγματικότητας σε καλοκαιρινές πλατείες και κάθε επίδειξη "αντιπολιτευτικού φρονήματος" σε παρελάσεις (κομματικές ή εθνικές, λίγη σημασία έχει πια).
5. Την κατάκτηση της ιδέας (για τους άλλους και για τον εαυτό της επίσης) ότι δεν ακολουθεί ως άβουλη και μοιραία ουραγός τις εξελίξεις και τις όποιες από τα κάτω πρωτοβουλίες αλλά ότι ηγείται αυτών, και είναι αποφασισμένη πλέον να ηγηθεί, ως την τελική νίκη, ακόμα και αν χρειαστεί μερικές έντιμες ήττες για να φτάσει ως εκεί.

Τι έκανε αντί αυτού η κομμουνιστική κοινοβουλευτική αριστερά;

Εδώ παρεμβαίνει το χέρι της αυτολογοκρισίας και η μικροαστική συνήθεια του γράφοντος να μην χρησιμοποιεί υβριστικές λέξεις στα γραπτά του. Ο γράφων θα αρκεστεί σε μια κρυπτική --ή όχι και τόσο κρυπτική-- αυτοσχέδια παροιμία:

Όταν αφήνεις το πουλί να πετάξει, έρχεται και κάθεται το άλλο πουλί.

Από το ίδιο blog:

Όταν έπρεπε να διαβάζουμε κριτική της πολιτικής οικονομίας, κυνηγούσαμε γκόμενες και πίναμε φραπέδες. Όταν έπρεπε να σκεφτόμαστε για στρατηγική, βγαίναμε στους δρόμους και μουντζώναμε. Και όταν έπρεπε να βγούμε στους δρόμους και να ταράξουμε το σύμπαν, βλέπαμε τη συνεδρία του κουκλοθέατρου που βρίσκεται στο Σύνταγμα από την τηλεόραση.

Είμαστε η συλλογική ενσάρκωση του κακού τάιμινγκ. 

Was ist δικτατορία;

Το 1921, ο (Καρλ) Σμιτ έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Greifswald, όπου δημοσίευσε το δοκίμιό του Die Diktatur (Περί δικτατορίας), στο οποίο συζήτησε τα θεμέλια της νεόδμητης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, δίνοντας έμφαση στον ρόλο του Reichspräsident.
...
Για τον Σμιτ, κάθε κυβέρνηση που είναι ικανή αποφασιστικής δράσης θα πρέπει να περιλαμβάνει ένα δικτατορικό στοιχείο μέσα στο σύνταγμά της. Αν και η γερμανική έννοια του Ausnahmezustand μεταφράζεται καλύτερα ως "κατάσταση έκτακτης ανάγκης", σημαίνει κυριολεκτικά κατάσταση εξαίρεσης, η οποία, σύμφωνα με τον Σμιτ, απελευθερώνει την εκτελεστική εξουσία από τα νομικά δεσμά τα οποία θα ίσχυαν κανονικά σε ό,τι αφορά την εξουσία της. Η χρήση του όρου "εξαιρετική" θα πρέπει εδώ να υπογραμμιστεί: Ο Σμιτ ορίζει την κυριαρχία ως την δύναμη να αποφασίζεις για την εγκατάσταση μιας κατάστασης εξαίρεσης, όπως σημείωσε ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν.
...
Η κατεύθυνση στην οποία οδηγεί τούτο, και ο λόγος για τον οποίο η πολιτική θεωρία παίρνει τόσο σοβαρά τον Σμιτ, είναι η θεωρητικοποίηση της κρίσης και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης όχι ως εξαιρετικές στιγμές στην πολιτική ζωή, που έρχονται σε αντίθεση με κάποια σταθερή ομαλότητα, αλλά ως τις κατεξοχήν μορφές της ζωής των σύγχρονων εθνών.