Ράβουν .. κουστούμια

Με το ζόρι κρατιούνται να μην ορκιστούν υπουργοί της κυβέρνησης στην «Αριστερά της ευθύνης». Αναβαπτισμένος ο νέος σχηματισμός στα καινούρια γκάλοπ που είδαν το φως της δημοσιότητας την περασμένη εβδομάδα και τον έδειχναν να έχει αφήσει πίσω του τα άλλα δύο κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και να κονταροχτυπιέται για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το ΙΙΑΣΟΚ. Με αυτά τα νέα δεδομένα και με το υπάρχον πολιτικό σύστημα εκπροσώπησης να καταρρέει ραγδαία, η ΔΗΜΑΡ φιλοδοξεί, όπως προκύπτει ξεκάθαρα από τις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις των στελεχών της, να γίνει …χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Η αγωνία της να προστρέξει σαν υπεύθυνη δύναμη και κομμάτι της λεγόμενης «κυβερνώσας Αριστεράς» έχει δώσει το σήμα και σε εκείνες τις δυνάμεις και τους παράγοντες που ενδιαφέρονται να πλασαριστούν σε όσο το δυνατόν καλύτερες θέσεις την επόμενη περίοδο. Το καράβι όπου έως πριν λίγο ήταν επιβιβασμένοι, προσάραξε στα ρηχά και παίρνει νερά, ενώ η κλίση του, το καθιστά υποψήφιο για ολοκληρωτικό βούλιαγμα. Τα ποντίκια το εγκαταλείπουν ψάχνοντας το επόμενο ασφαλές καταφύγιο. Απ’ ό,τι φαίνεται άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ πολλοί εμίσησαν, τον ΠΑΣΟΚισμό κανείς, τουλάχιστον στους χώρους της υπεύθυνης πολιτικής στάσης.

Σε πρόσφατη παρέμβαση του μέσω εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, καθορίζει με τον πλέον επίσημο τρόπο τη στρατηγική του κόμματος του για την επόμενη περίοδο. Αφού ξεκαθαρίζει ότι για τη ΔΗΜΑΡ «η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμη και περιλαμβάνει ρύθμιση του δημόσιου χρέους, PSI, δανειακή σύμβαση, λήψη μέτρων σε συμφωνία με την τρόικα (!!!). Πιστεύουμε ότι στρατηγική επιδίωξη της χώρας πρέπει να είναι η παραμονή της στην ευρωζώνη και η προώθηση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης».

Με αυτά ως δεδομένο πεδίο άσκησης πολιτικής, είναι φανερό ότι δεν μπορείς να δεις πέρα από τον ορίζοντα ενός, έστω πιο ήπιου καπιταλισμού, που και αυτός είναι πλέον η μεγαλύτερη χίμαιρα.
Η ΔΗΜΑΡ έχει πλήρως ενστερνιστεί τις βασικές παραδοχές όχι μόνο της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και αυτού ακόμα του νεοφιλελευθερισμού. Γιατί τι άλλο να υποθέσει κανείς όταν στο ίδιο κείμενο διαβάζει πως «επιδιώκει να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της εργασίας, του πολιτισμού και της υγιούς επιχειρη-ματικότητας(!) προς την υποστήριξη μιας νέας ατζέντας προοδευτικών αλλαγών στη χώρα, σε ρήξη με το συστημικό μονόδρομο, αλλά και με τις καθαγιασμένες ως σήμερα και διάχυτες νοοτροπίες χαμηλής απόδόσης (!), μειωμένης κοινωνικής ευθύνης, ατομικού σφετερισμού του δημόσιου χώρου(!!!)».

Δεν περίμενε βέβαια κανείς κάτι καλύτερο από μια δύναμη, που σαν βασικό άξονα παρέμβασης προτάσσει την «ανασυγκρότηση του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου (επανίδρυση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, μέτωπο με τον νεοφιλελευθερισμό και τον αριστερισμό» ανασύροντας από το χρονοντούλαπο της ιστορίας τον αλήστου μνήμης διμέτωπο αγώνα της πάλαι ποτέ Ενωσης Κέντρου του παού του ΓΑΠ. Τέτοια ..ανανέωση.

Πηγή: Μάκης Γεωργιάδης - «Πριν»