Οι αναρχικοί Αλέκος Κόσσυβας, Μιχάλης Τραϊκάπης, Αρης Σειρηνίδης και Γιώργος Βούτσης - Βογιατζής έστειλαν στην εφημερίδα "Ποντίκι" την παρακάτω επιστολή (Οι υπογραμμίσεις δικές μας):
Ο πόλεμος επιταχύνεται. Μέρα με τη μέρα, σημείο προς σημείο, λέξη με τη λέξη, όλα προλογίζουν το αναπόφευκτο. Ακόμα κι αν μάταια η καθεστωτική αφήγηση για την κρίση προσπαθεί να περιορίσει το ζήτημα στους επιμέρους κλυδωνισμούς του συστήματος (κρίση χρέους κ.λπ.), η αλήθεια στέκει απρόσβλητη. Αρκεί να έχεις μάτια να τη δεις, αυτιά να την ακούσεις.
Αυτή την στιγμή ο καπιταλισμός δεν είναι ότι απλά αιμορραγεί αλλά ότι νοσεί στην καρδιά του. Το ζήτημα της σημερινής κρίσης, ίσως της μεγαλύτερης στα 200 χρόνια καπιταλιστικής δικτατορίας, δεν είναι ζήτημα «διαχειριστικό» αλλά βαθιά πολιτικό. Είναι τουλάχιστον ανήθικο και ανιστόρητο αυτός ο εσμός των «ειδικών», από τους συστημικούς μέχρι τους «αντικαθεστωτικούς» αριστερούς, να υπερασπίζοντα ότι η κρίση είναι προϊόν μιας διαχειριστικής ασυδοσίας κάποιων κλειστών κύκλων του κεφαλαίου.
Κύριοι, το ζήτημα δεν είναι ότι ο καπιταλισμός έπεσε σε λάθος χέρια, αλλά ότι ο καπιταλισμός υπάρχει ακόμα. Και οι κρίσεις μας το αποδεικνύουν. Γιατί αυτές ξεσκεπάζουν την εν γένει βασική αντινομία του καπιταλιστικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης, τα φυσικά όρια δηλαδή ανάμεσα στα υπερσυσσωρευμένα κέρδη των λίγων και την εργασία των πολλών. Τι είναι λοιπόν αυτό που σήμερα νοσεί και τι αυτό που πρέπει να πεθάνει;
Σε πρώτη φάση η διαχείριση της κρίσης από τα αφεντικά περιλαμβάνει μια βίαιη κοινωνική αφαίμαξη, με μια σειρά οικονομικών μέτρων που έχουν ήδη παρθεί, ώστε να συγκεντρωθεί χρήμα που θα εξυπηρετήσει την κάλυψη των ζημιών των τραπεζών που κα¬έχουν ομόλογα των υπό κατάρρευση κρατών όπως η Ελλάδα.
Παράλληλα αυτή τη στιγμή δημιουργείται ένα νέο κοινωνικό πεδίο φτηνής εργασιακής εκπειθάρχησης ώστε να εγκαθιδρυθεί ένα καθεστώς βάρβαρης εκμετάλλευσης όμοιο με αυτό των πρώιμων καπιταλιστικών χρόνων. Είναι όμως ξεκάθαρο ότι τα μέτρα λιτότητας και η αδυσώπητη υποτίμηση της εργασίας, μακροπρόθεσμα, δεν μπορούν να δώσουν λύση στο αδιέξοδο. Τα κεφάλαια δεν αποδίδουν κέρδος αν δεν επενδύονται, τα εμπορεύματα δεν έχουν αξία αν δεν καταναλώνονται.
Στρατιωτική διαχείριση
Η πρώτη αντίδραση στο αδιέξοδο ήδη διαφαίνεται και, όπως τα ίδια τα αφεντικά ομολογούν, η Ελλάδα μπαίνει για τα καλά στον αστερισμό της άτακτης χρεοκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή. Οι συνέπειες από αυτήν την αναπόφευκτη εξέλιξη θα είναι κοινωνικά αβάσταχτες, αφού θα μονιμοποιηθεί μια κατάσταση κυριολεκτικής φτώχειας, κάτι που με τη σειρά της θα επιφέρει ένα σύνολο κοινωνικών συγκρούσεων.
Το καθεστώς, έχοντας πλήρη γνώση του μονόδρομου της χρεοκοπίας και των επακολουθών της, δεν έχει παρά να διαχειριστεί το ζήτημα των ραγδαίων εξελίξεων στρατιωτικά. Ένα σύνολο απαγορεύσεων, μια αστυνομοκρατούμενη πόλη, ένας διευρυμένος τρομονόμος και ένας στρατός που πλέον εξειδικεύεται στις αστικές ταραχές είναι μόλις μερικά από τα σημεία της κατεπείγουσας στρατιωτικοποιημένης διαχείρισης της κρίσης.
Κατασταλτική επιδρομή
Μέσα στα πλαίσια της πολεμικής προετοιμασίας του καθεστώτος εντάσσουμε φυσικά και την κατασταλτική επιδρομή του κράτους στα πιο δυναμικά κομμάτια του αναρχικού κινήματος, με στόχο να διακοπεί η φυσική σύνδεση των επαναστατών με τμήματα της κοινωνίας που ήδη κινητοποιούνται αλλά και να αναχαιτιστούν οι δυναμικοί πυρήνες αντίστασης των ένοπλων οργανώσεων.
Στις 4 Δεκεμβρίου του 2010 συλλαμβάνονται σε διάφορες περιοχές ς οι αναρχικοί Γ. Καραγιαννίδης, Α. Μητρούσιας, Κ. Σακκάς, Σ. Αντωνίου, Χ. Πολίτης και Δ. Μιχαήλ.
Μετά από έναν πολυήμερο τηλεοπτικό παροξυσμό και μετά την κατάρρευση των διαφόρων σεναρίων που «διέρρεαν» για τη δράση των συντρόφων, τελικά όλοι τους οδηγούνται στις φυλακές «επισφραγίζοντας» άλλη μια επιτυχία της «αντιτρομοκρατικής.
Ακόμα κι εάν η υπόθεση είχε σαφώς εξαρχής σαθρές βάσεις, κυρίως όσον αφορά τις συλλήψεις Πολίτη, Μιχαήλ και Αντωνίου, κάτι που ανάγκασε τις ίδιες τις δικαστικές αρχές να αποφυλακίσουν τους πρώτους δύο, στην περίπτωση της Αντωνίου κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Δεν μας ενδιαφέρει να μπούμε σε ηττημένες διαχωριστικές γραμμές περί αθώων και ενόχων, όμως η περίπτωση της συντρόφισσας Στέλλας Αντωνίου έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Πέρα λοιπόν από το σαθρό κατηγορητήριο της η συντρόφισσα αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας, γιατί έχει προσβληθεί από μια σπανιότατη ασθένεια στο μάτι η οποία παρουσιάζει σοβαρή επιδείνωση.
Η ασθένεια αυτή απαιτεί συνεχή και στενή ιατρική παρακολούθηση, ενώ σε περιπτώσεις υποτροπής χρήζει άμεσης πρόσβασης σε εξειδικευμένα κέντρα, κάτι το οποίο είναι ανέφικτο στις συνθήκες εγκλεισμού στις οποίες βρίσκεται.
Στις 4 Ιανουαρίου 2012 η συντρόφισσα Στέλλα Αντωνίου καταθέτει άλλη μια αίτηση αποφυλάκισης για να διεκδικήσει, πέρα από το αυτονόητο της ελευθερίας της και της συνέχισης του αγώνα, τη θεραπεία της ασθένειάς της.
Αλέκος Κόσσυβας, Μιχάλης Τραϊκάπης, Αρης Σειρηνίδης, Γιώργος Βούτσης - Βογιατζής: πρώην πολιτικοί κρατούμενοι
Δημοσίευση σχολίου