Του Γ.Σ
Τις τελευταίες ώρες έχει χυθεί πολύ μελάνι για την περιβόητη συμφωνία και για τις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις μεταξύ της συγκυβέρνησης με την τρόικα.
Όλοι εμείς που φυσικά δεν είμαστε αυτόπτες και αυτήκοες μάρτυρες των συνομιλιών δεν πρέπει να περιμένουμε κάποια στιγμή στο αόριστο μέλλον, για να μάθουμε κατά λέξη τι ειπώθηκε σε αυτές τις συνομιλίες και μετά να πάρουμε θέση για τα όσα συνέβησαν. Είναι πλέον διάχυτη η εντύπωση σε όλο και μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου ότι ούτε συνομιλίες πραγματοποιούνται, ούτε διαφωνίες μεταξύ των ετέρων της κυβέρνησης και του δοτού τραπεζίτη πρωθυπουργού υπάρχουν. Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες είναι αφενός μια πρωτοφανής σε ένταση προπαγανδιστική προσπάθεια, ώστε να εμπεδώσει και να αποδεχθεί ο λαός τα νέα μέτρα που έρχονται με το Μνημόνιο 2, αφετέρου μία μάχη μεταξύ των κομμάτων της κυβέρνησης, γiα να γίνει μια όσο το δυνατόν αναλογικότερη μοιρασιά του πολιτικού κόστους.
Το αδιέξοδο του αστικού πολιτικού συστήματος είναι εδώ και αυτό το ξέρουν καλύτερα από όλους οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Δεν είναι μόνο τα γκάλοπ που έχουν βυθίσει το Πασοκ σε μονοψήφιο ποσοστό βγάζοντας το πέμπτο κόμμα, ούτε το ότι πλέον υπάρχει μια σημαντική μερίδα των ερωτώμενων (περίπου 13%) που δηλώνει "ότι δεν υπάρχει δημοκρατία", ούτε φυσικά τα διψήφια ποσοστά που συγκεντρώνουν τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Πάνω από όλα είναι ότι οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν και το γνωρίζουν, ενώ οι κάτω αρχίζουν να νιώθουν πως δεν θέλουν να κυβερνηθούν.
Τώρα ήρθε η ώρα της αριστεράς, όχι βέβαια για να υπογράψει κάποια νέα Βάρκιζα, ούτε να συμμετάσχει σε κάποια οικουμενική όπως το 89΄, ούτε βέβαια να το παίζει και με τον αστυφυλαξ και με τον χωροφύλαξ συνεργαζόμενη σε συνδικαλιστικέςοργανώσεις ή σε δημοτικά συμβούλια με δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ/ΝΔ.
Και τότε ποια αριστερά απόμεινε; Μα φυσικά εκείνοι οι χιλιάδες ανώνυμοι αριστεροί που ίσως κάποτε εντάχθηκαν σε κάποιο αριστερό φορέα και αποχώρισαν/ διαγραφήκαν ή ίσως ακόμα δρουν μέσα σε αυτόν, ωστόσο δεν συμβιβάστηκαν με το να κάνουν κριτική αφ υψηλού μέσα από τα κομματικά γραφεία, ούτε να παπαγαλίζουν την… γραμμή για χάρη ενός συγκεντρωτισμού μεν, δημοκρατικού δε!, Ούτε να βλέπουν πίσω από κάθε διαφορετική άποψη και δράση προβοκάτορες ή στην καλύτερη περίπτωση… ανώριμες πολιτικές μάζες, ούτε φυσικά να υποστηρίζουν ακόμη ότι ναι μεν Παλεύουμε για μια άλλη κοινωνία και όχι για μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού, ωστόσο η αποχώρηση μας από το ευρώ και την ΕΕ την δεδομένη στιγμή είναι έγκλημα.
Όλοι αυτοί έχουν χρέος απέναντι πρωτα από όλα στον ίδιο τους τον εαυτό, να πιέσουν τις ηγεσίες των κομμάτων για ριζοσπαστικότερες δράσεις και να μην διστάσουν να συγκρουστούν με κομματικές γραφειοκρατίες.
Υπάρχουν ακόμη περισσότερες χιλιάδες αριστερών που για διάφορους λόγους δεν εντάχθηκαν ποτέ σε κάποιο από τα κόμματα της Αριστεράς και αυτοί πρέπει με τις δικές τους δυνάμεις να πείσουν όσο το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες μας ότι πρέπει επιτέλους να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα και να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία.
Δεν έχουμε ανάγκη μια αριστερά που μιλάει για την μελλοντική επανάσταση που κάποτε θα έρθει, μοιάζοντας σαν ένας ιεροκήρυκας της Δευτέρας παρουσίας, αλλά είναι απολύτως αναγκαία μια Αριστερά που δρα και οικοδομεί την νέα κοινωνία στο σήμερα προτρέποντας καθοδηγώντας και στηρίζοντας τους εργαζόμενους να καταλάβουν τους τόπους παραγωγής, τα εργοστάσια, τις εφημερίδες κτλ, και να τα δουλέψουν. Χωρίς τον καταναγκασμό της καπιταλιστικής διεύθυνσης της παραγωγής, αποδεικνύοντας ότι οι άμεσοι παραγωγοί είναι αυτοί που κινούν τα γρανάζια. Κάθε τέτοια μικρή «κατάληψη της εξουσίας» μπορεί να αποτελέσει πειστική (ως ορατή) απάντηση για το για ποια κοινωνία, για ποιο σύστημα μιλάμε έξω από το ευρώ και το χρέος, φέρνοντας πιο κοντά την πραγματική κατάληψη της εξουσίας. Μια αριστερά που δεν εκτονώνει την λαϊκή οργή σε εθιμοτυπικές 24ωρες και 48ωρες απεργίας, έχοντας τα μάτια της στις επερχόμενες εκλογές, αλλά προτείνει και προετοιμάζει μια απεργία διάρκειας, όπου τα πράγματα θα τεθούν όπως είναι, δηλαδή τάξη εναντίον τάξης. Και αυτή την Αριστερά την χρειαζόμαστε τώρα γιατί ίσως αύριο να είναι αργά.
Όλοι εμείς που φυσικά δεν είμαστε αυτόπτες και αυτήκοες μάρτυρες των συνομιλιών δεν πρέπει να περιμένουμε κάποια στιγμή στο αόριστο μέλλον, για να μάθουμε κατά λέξη τι ειπώθηκε σε αυτές τις συνομιλίες και μετά να πάρουμε θέση για τα όσα συνέβησαν. Είναι πλέον διάχυτη η εντύπωση σε όλο και μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου ότι ούτε συνομιλίες πραγματοποιούνται, ούτε διαφωνίες μεταξύ των ετέρων της κυβέρνησης και του δοτού τραπεζίτη πρωθυπουργού υπάρχουν. Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες είναι αφενός μια πρωτοφανής σε ένταση προπαγανδιστική προσπάθεια, ώστε να εμπεδώσει και να αποδεχθεί ο λαός τα νέα μέτρα που έρχονται με το Μνημόνιο 2, αφετέρου μία μάχη μεταξύ των κομμάτων της κυβέρνησης, γiα να γίνει μια όσο το δυνατόν αναλογικότερη μοιρασιά του πολιτικού κόστους.
Το αδιέξοδο του αστικού πολιτικού συστήματος είναι εδώ και αυτό το ξέρουν καλύτερα από όλους οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Δεν είναι μόνο τα γκάλοπ που έχουν βυθίσει το Πασοκ σε μονοψήφιο ποσοστό βγάζοντας το πέμπτο κόμμα, ούτε το ότι πλέον υπάρχει μια σημαντική μερίδα των ερωτώμενων (περίπου 13%) που δηλώνει "ότι δεν υπάρχει δημοκρατία", ούτε φυσικά τα διψήφια ποσοστά που συγκεντρώνουν τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Πάνω από όλα είναι ότι οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν και το γνωρίζουν, ενώ οι κάτω αρχίζουν να νιώθουν πως δεν θέλουν να κυβερνηθούν.
Τώρα ήρθε η ώρα της αριστεράς, όχι βέβαια για να υπογράψει κάποια νέα Βάρκιζα, ούτε να συμμετάσχει σε κάποια οικουμενική όπως το 89΄, ούτε βέβαια να το παίζει και με τον αστυφυλαξ και με τον χωροφύλαξ συνεργαζόμενη σε συνδικαλιστικέςοργανώσεις ή σε δημοτικά συμβούλια με δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ/ΝΔ.
Και τότε ποια αριστερά απόμεινε; Μα φυσικά εκείνοι οι χιλιάδες ανώνυμοι αριστεροί που ίσως κάποτε εντάχθηκαν σε κάποιο αριστερό φορέα και αποχώρισαν/ διαγραφήκαν ή ίσως ακόμα δρουν μέσα σε αυτόν, ωστόσο δεν συμβιβάστηκαν με το να κάνουν κριτική αφ υψηλού μέσα από τα κομματικά γραφεία, ούτε να παπαγαλίζουν την… γραμμή για χάρη ενός συγκεντρωτισμού μεν, δημοκρατικού δε!, Ούτε να βλέπουν πίσω από κάθε διαφορετική άποψη και δράση προβοκάτορες ή στην καλύτερη περίπτωση… ανώριμες πολιτικές μάζες, ούτε φυσικά να υποστηρίζουν ακόμη ότι ναι μεν Παλεύουμε για μια άλλη κοινωνία και όχι για μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού, ωστόσο η αποχώρηση μας από το ευρώ και την ΕΕ την δεδομένη στιγμή είναι έγκλημα.
Όλοι αυτοί έχουν χρέος απέναντι πρωτα από όλα στον ίδιο τους τον εαυτό, να πιέσουν τις ηγεσίες των κομμάτων για ριζοσπαστικότερες δράσεις και να μην διστάσουν να συγκρουστούν με κομματικές γραφειοκρατίες.
Υπάρχουν ακόμη περισσότερες χιλιάδες αριστερών που για διάφορους λόγους δεν εντάχθηκαν ποτέ σε κάποιο από τα κόμματα της Αριστεράς και αυτοί πρέπει με τις δικές τους δυνάμεις να πείσουν όσο το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες μας ότι πρέπει επιτέλους να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα και να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία.
Δεν έχουμε ανάγκη μια αριστερά που μιλάει για την μελλοντική επανάσταση που κάποτε θα έρθει, μοιάζοντας σαν ένας ιεροκήρυκας της Δευτέρας παρουσίας, αλλά είναι απολύτως αναγκαία μια Αριστερά που δρα και οικοδομεί την νέα κοινωνία στο σήμερα προτρέποντας καθοδηγώντας και στηρίζοντας τους εργαζόμενους να καταλάβουν τους τόπους παραγωγής, τα εργοστάσια, τις εφημερίδες κτλ, και να τα δουλέψουν. Χωρίς τον καταναγκασμό της καπιταλιστικής διεύθυνσης της παραγωγής, αποδεικνύοντας ότι οι άμεσοι παραγωγοί είναι αυτοί που κινούν τα γρανάζια. Κάθε τέτοια μικρή «κατάληψη της εξουσίας» μπορεί να αποτελέσει πειστική (ως ορατή) απάντηση για το για ποια κοινωνία, για ποιο σύστημα μιλάμε έξω από το ευρώ και το χρέος, φέρνοντας πιο κοντά την πραγματική κατάληψη της εξουσίας. Μια αριστερά που δεν εκτονώνει την λαϊκή οργή σε εθιμοτυπικές 24ωρες και 48ωρες απεργίας, έχοντας τα μάτια της στις επερχόμενες εκλογές, αλλά προτείνει και προετοιμάζει μια απεργία διάρκειας, όπου τα πράγματα θα τεθούν όπως είναι, δηλαδή τάξη εναντίον τάξης. Και αυτή την Αριστερά την χρειαζόμαστε τώρα γιατί ίσως αύριο να είναι αργά.
+ σχόλια + 3 σχόλια
ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΑΠΕΓΛΩΒΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΤΣΑΚΑΛΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΤΡΥΓΙΡΙΖΟΥΝ.ΘΑ ΠΑΕΙ ΔΛΔ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΕΤΑΙΡΟΥΣ ΟΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ.ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ?ΜΕ ΠΟΙΑ ΔΥΝΑΜΗ?ΜΟΝΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ.ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ,ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΠΕΣΕ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΙΣΕΙ.ΤΟ ΚΚΕ ΤΟ ΛΕΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ,ΟΧΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΘΝ ΣΟΦΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ,ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΔΙΩΞΕ,ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΔΚΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΟΠΛΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ,ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΙΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΕ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΣΑΠΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΓΑΘΟΣ ΟΘΤΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ,ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΛΕΨΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.O ΣΥΡΙΖΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΓΛΩΒΙΣΤΕΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙ[ΠΤΩΣΗ ΝΑ ΓΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ,ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΥΤΟΠΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ.
ΟΧΙ ισως.....ΕΙΝΑΙψραδσιτ
Η λεγόμενη κρίση που παιρνάμε οι περισσότεροι, είναι κατά την άποψη μου κρίση Συνείδησης και κρίση Ήθους. Είναι πολύ μεγάλο θέμα και δεν θέλω να το αναλύσω. Θέλω να πω για το ΚΚΕ. Μάζευε και μαζεύει ακόμα την 'καλύτερη πάστα' ανθρώπων (έτσι μπορώ να το διατυπώσω δεν είμαι μορφωμένος). Ας το πούμε έτσι. Κάποιους από την 'καλύτερη πάστα'. Αλλά, η ηγεσία του σχεδόν πάντα, ήθελε να κατασκευάσει κοπαδούς, πρόβατα. Βάση των γεγονότων, η ηγεσία του ΚΚΕ είναι υπεύθυνη διαχρονικά γιατί φρόντισε σαν τους βασιλιάδες να έχει ανάλογους διάδοχους. Αυτά τα λίγα για το ΚΚΕ. Τι πρέπει να κάνουμε τώρα κατά την άποψη μου. Πρώτα από όλα να συμφωνήσουμε, η αριστερά, τι θέλουμε; Θέλουμε Ευρώπη; Δεν νομίζω. Το Σύνταγμα θέλει μεγάλες αλλαγές; Ναι. Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, οι αναρχικοί, μπορούν να συσπειρωθούν, να βγούνε μετά από ψηφοφορίες κάποιοι εκπρόσωποι, να δημιουργήσουμε ένα κίνημα, ένα κόμμα και να ζητήσουμε την ψήφο; Γίνεται οι αναρχικοί να καταλάβουν ότι για να πάμε 'ψηλά' πρέπει να πάμε σκαλί - σκαλί; Το να φωνάζουμε στις εκλογές αποχή και άκυρο τι κερδίσαμε τόσα χρόνια; Ας δοκιμάσουμε έτσι. Μέσω της Βουλής. Με εκπροσώπους που θα είναι αιρετοί, ανακλητοί και μη επανεκλέξιμοι. Με μισθό τον βασικό μισθό. Πρέπει να κάνουμε καινούργια πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου