Ο καπιταλισμός υποφέρει από την κρίση του. Ας του δώσουμε τη χαριστική βολή!

 Αυτές τις παράξενες μέρες που όλοι και όλες γίναμε οικονομολόγοι, τα βιβλία που ερμηνεύουν την κρίση έχουν γίνει best seller και στο διαδίκτυο ξοδεύονται εκατομμύρια MB ώστε να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που μας βρήκε και πώς θα βγούμε ζωντανοί από την κρίση του καπιταλισμού (ή θα κάνουμε τη δική του κηδεία), μάλλον είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί το εξής συμπέρασμα: ότι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο αξιοποιεί στο έπακρο την κρίση για να επιτεθεί και να αποδιαρθρώσει τις εργασιακές σχέσεις.
Στο σύνολο των εργατικών κατακτήσεων όλης της ιστορίας του εργατικού κινήματος γίνεται στάχτη στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας», με αφορμή την κρίση.

Ο κόσμος της δουλειάς παρακολουθεί παγωμένος τη διαδοχή των μέτρων που τον οδηγούν στην εξαθλίωση. Η εργοδοσία και οι πολιτικοί της εντολοδόχοι φαίνεται πως δεν ενδιαφέρονται πια ούτε για την επιβίωση των εργαζομένων, την απλή- και ορθολογικά υπαγορευόμενη- αναπαραγωγή της εργατικής τάξης.

Παρόλα αυτά, σε συνθήκες πρωτόγνωρα αντίξοες, τα τελευταία χρόνια ξεπηδούν σοβαρές εργατικές αντιστάσεις, τόσο σε εργασιακούς χώρους παραδοσιακά βιομηχανικούς, όσο και σε επιχειρήσεις όπου κυριαρχούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και η επισφάλεια. Από τις 100+ μέρες απεργίας στην Ελληνική Χαλυβουργία, τους πέντε μήνες επίσχεσης εργασίας στο εργοστάσιο TRASTIC, τον ενάμισι χρόνο κατάληψης και αγώνα στο εργοστάσιο Πετζετάκις, ως τον αγώνα στα Goodys Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη, στα Notos Galleries, σε εταιρίες κινητής τηλεφωνίας και φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης, στο Alter, στην Ελευθεροτυπία και σε όλο και περισσότερους εργασιακούς χώρους κάθε μέρα, οι εργαζόμενοι δείχνουν πως θυμούνται πολύ καλά πως η επίθεση που δέχονται είναι ταξική και πως η αντίσταση και η αντεπίθεσή τους μόνο τέτοια μπορεί να είναι.

Όσοι και όσες αναρωτιόνταν τα προηγούμενα χρόνια αν υπάρχει πλέον το προλεταριάτο, συνειδητοποιούν με τον πιο δραματικό τρόπο (συνήθως στο πετσί τους) ότι η εργατική δράση είναι
η βασική μορφή αγώνα που μπορεί να συσπειρώσει τους ανθρώπους ενάντια στην εξαθλίωση.

Και ότι αυτή δεν μπορεί να χαρίζεται σε γραφειοκράτες και επαγγελματίες συνδικαλιστές που
κηρύττουν απεργίες της μιας μέρας- πιστολιές στον αέρα- την ίδια στιγμή που στα τραπέζια
των διαπραγματεύσεων συναινούν, παρά τους θεατρινισμούς, στο να χαριστεί στους εργοδότες
ό,τι κερδήθηκε με αίμα εδώ και δυο αιώνες από ανθρώπους σαν κι εμάς.

Οι μεγάλης ή μικρής κλίμακας εργατικοί αγώνες του τελευταίου διαστήματος δείχνουν το δρόμο της αντίστασης, της ακηδεμόνευτης εργατικής δράσης και προβάλλουν την ανάγκη διακλαδικής αλληλεγγύης και δικτύωσης.

Χρειάζεται κι εμείς, οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στη δημόσια εκπαίδευση, να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα, με επίγνωση πια ότι κανένας εργαζόμενος ή κλάδος δεν θα επιβιώσει μόνος.

Ο καπιταλισμός υποφέρει από την κρίση του. Ας του δώσουμε τη χαριστική βολή!

Πηγή: "Αγκίδα" Περιοδική έκδοση της Αγωνιστικής Παρέμβασης - Λέσβου