του Δημήτρη Τζιαντζή
Η μπλόφα της δεκαετίας και τα άδεια δίχτυα
Έτσι είναι η ζωή. Κάποιοι κερδίζουν και άλλοι χάνουν….O ΣΥΡΙΖΑ μπλόφαρε και κέρδισε, τουλάχιστον για τώρα. Το ΚΚΕ δεν στοιχημάτισε παρά ελάχιστα αλλά έχασε τόσα πολλά. Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναγκάστηκε να τζογάρει με τους όρους του συστήματος σε ένα δύσκολο ματς εκτός έδρας, σε ένα στοίχημα που ήταν χαμένο εκ των προτέρων.
Δεν ξέρω αν το «φάντασμα της αριστερής κυβέρνησης» του Αλέξη Τσίπρα υπήρξε η μπλόφα της δεκαετίας. Πολλοί -και εμείς μεταξύ αυτών- αντιμετώπισαν την πρόταση με μεγάλη επιφύλαξη στη βάση εκτός των άλλων ότι η κίνηση δεν είναι καθόλου ρεαλιστική και δημιουργεί επικίνδυνες αυταπάτες στον κόσμο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η «αριστερή κυβέρνηση» με κάθε τίμημα έπιασε την αγωνία του κόσμου για μια άμεση λύση εδώ και τώρα. Ακόμα και «των πέντε ψήφων τα μαραμένα γιασεμιά» που ζητά ο Αλέξης από τον Πάνο Καμμένο, οι περισσότεροι το είδαν θετικά σαν ένα άνοιγμα στην κατεύθυνση κατάργησης του μισητού μνημονίου.
Η ΔΗΜΑΡ που –σε δημοσκοπικό επίπεδο- είχε συγκεντρώσει το μεγάλο τμήμα των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ πριν δύο μήνες εξακολουθούσε να μην τολμά να μιλήσει καν εναντίον του μνημονίου, ενώ τα στελέχη της και μόνο που άκουγαν τη λέξη «αριστερή» στη διακυβέρνηση τους, (και όχι κεντροαριστερή, προοδευτική) βγάζανε σπυράκια.
Καλά πως μπορεί να περιμένει ο Αλέξης ότι μπορεί να στηρίξει μια ανατρεπτική κυβέρνηση σε ένα κόμμα (Ανεξάρτητοι Έλληνες) που οκτώ από τους δέκα ιδρυτικούς βουλευτές της υπερψήφισαν την κυβέρνηση Παπαδήμου αναρωτήθηκαν πολλοί; ‘Όμως μετά το 17% κανείς δεν θα ζητήσει λογαριασμό, σε πρώτο στάδιο τουλάχιστον. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μια απάντηση στο ερώτημα «πως θα επιβάλλει η Αριστερά τις προτάσεις της»: Μέσα από μια αριστερή κυβέρνηση και όχι μέσα από μια προεπαναστατική περίοδο, κάτι που στους περισσότεροuς ακούστηκε πολύ πιο ρεαλιστικό, ακόμα και αν ευρώ,διαγραφή του χρέους και κατάργηση της δανειακής σύμβασης δεν συμβιβάζονται.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ένα πολιτικό ρεύμα μέσα στην Αριστερά που αναμφισβήτητα είχε ένα σημαντικό πολιτικό ρεύμα, κάτι που φάνηκε και στις Δημοτικές εκλογές. Ήταν η μόνη δύναμη που έβαζε θέμα μεταξύ άλλων στάσης πληρωμών, διαγραφής του χρέους, και εξόδου από το ευρώ, (και την Ε.Ε), εδώ και τώρα και όχι σε μια θολή λαϊκή εξουσία. Παρά τον αποκλεισμό από τα επίσημα ΜΜΕ πολλοί είναι εκείνοι που την πλησίασαν παρά τις όποιες διαφορές τους με τη συνολική πολιτική της πρόταση.
Η αποτυχία των συζητήσεων για άνοιγμα του συνδυασμού και σε άλλες δυνάμεις εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δέχονταν μεταξύ άλλων την έξοδο από το ευρώ και τη στάση πληρωμών (π.χ με δυνάμεις του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής του Αλέκου Αλαβάνου), οπωσδήποτε είχε μια αρνητική επίδραση καθώς θα έδειχνε πιο καθαρά τη διεύρυνση της επιρροής των θέσεων της κίνησης. Η αρνητική κατάληξη των συνομιλιών συνοδεύτηκε από μια περίοδο μουδιάσματος και εσωστρέφειας και προκάλεσε απογοήτευση και αποστράτευση σε ένα όχι ευκαταφρόνητο δυναμικό.
Την ίδια περίοδο το ρεύμα της πρότασης Τσίπρα περί αριστερής κυβέρνησης ήταν φανερό σε όλους ότι ανέβαινε “επικίνδυνα” απέναντι στις ανταγωνιστικές προτάσεις.
Λίγοι ήταν εκείνοι που ενδιαφέρονταν για την ανάλυση ενός μετώπου «ρήξης και ανατροπής» και την ανάγκη στήριξης στον καθοριστικό πολιτικό ρόλο του μαζικού κινήματος. Η ερώτηση στα χείλη όλων ήταν «ναι αλλά θα μπείτε στη Βουλή; Γιατί αν δεν μπείτε δεν έχει νόημα να σας ψηφίσω». Κανένα πολιτικό επιχείρημα δυστυχώς δεν είχε περισσότερη απήχηση από το «Ανταρσύα στη Βουλή» και αυτό τέθηκε πρώτα εκ των πραγμάτων από τον ευρύτερο κόσμο, τις τοπικές επιτροπές, τον κάθε ψηφοφόρο, με τις συνιστώσες για μεγάλο διάστημα να είναι πολύ επιφυλακτικές στο να πέσουν στην παγίδα ενός τεχνητού ορίου.
Οι κοινοβουλευτικές εκλογές για τον περισσότερο κόσμο έχουν αυτό ακριβώς το ρόλο της εκλογής βουλευτών και όχι της καταγραφής της απήχησης ενός πολιτικού ρεύματος εκτός του 3%. Τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ άρχισαν να μιλούν όλο και πιο καθαρά για την πιθανότητα να μπει ο συνδυασμός στη βουλή. Πράγματι εκείνη την εποχή αυτό δεν έμοιαζε αδύνατο, κάτι που φαινόταν από τις συζητήσεις. Κόσμος που ποτέ ξανά δεν είχε ψηφίσει εξωκοινοβουλευτική αριστερά έδειχνε μια πρωτοφανή διάθεση να πλησιάσει τις θέσεις της, για αναζήτηση απαντήσεων έξω από τις κυρίαρχες πλατφόρμες.
Οι συγκεντρώσεις είχαν περισσότερο κόσμο από κάθε άλλη φορά, η αγωνία του κόσμου ήταν κάτι πρωτόγνωρο όπως και το ενδιαφέρον για μια πραγματικά ανατρεπτική πρόταση. Όσο μεγάλωνε η απήχηση της πρότασης τόσο και περισσότεροι συνέδεαν την ψήφο με το όριο του 3%.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες ήταν φανερό ωστόσο ότι η δυναμική της πρότασης για μια λύση εδώ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ ασκούσε ασφυκτική πίεση. Το ρεύμα και η δυναμική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδειχνε καθαρά σημάδια κόπωσης μπροστά στην –έστω μακρινή- προοπτική της άμεσης προοδευτικής διακυβέρνησης εντός του ευρώ.
Ο κόσμος εξέλαβε την τιμωρία του κυρίως από τη Γερμανία της Μέρκελ και το απρόσωπο ΔΝΤ και όχι από την Ε.Ε. Με έναν έντεχνο τρόπο τα δύο τρίτα της τρόικας που είχαν τον πιο καθοριστικό ρόλο στην επιβολή των μέτρων λιτότητας έμειναν στο απυρόβλητο σε αυτές τις εκλογές. Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού δεν στράφηκε κυρίως ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό αλλά στις «παρασιτικές» μορφές του, τα λαμόγια που κυβέρνησαν.
Τις διαθέσεις του κόσμου καταγράφει ιδιαίτερα πετυχημένα ο συγγραφέας Αλέξης Πανσέληνος σε συνέντευξη του στο tvxs: «Θα είχε κάποιο νόημα να έπαιρναν τα κόμματα της Αριστεράς μια δύναμη που να τους επιτρέψει να αναλάβουν την διακυβέρνηση του τόπου και να επανακαθορίσουν τις συντεταγμένες της πολιτικής μας; Θα είχε μόνον αν και οι ίδιοι ψηφοφόροι των κομμάτων αυτών αποδέχονταν ως λύση την έξοδό μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι κανείς από τους ψηφοφόρους της Αριστεράς διατεθειμένος να υποστεί την εξαφάνιση των καταθέσεων και τον εκμηδενισμό της περιουσίας του για να ανακάμψει, αργότερα, στο πολύ απώτερο μέλλον, η οικονομία του τόπου».
Είχαμε ήδη μπει στην τελευταία εβδομάδα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βλέποντας ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ να έχουν κεντρικό σύνθημα «μην πετάτε ψήφους δεξιά και αριστερά» και να καλλιεργούν κλίμα περί χαμένων ψήφων, κάτι που προκαλούσε εκλογική αιμορραγία, έβαλε ανοιχτά πλέον στόχο το «δικό μας κοντινό 3%». Αναγκάστηκε δηλαδή να τζογάρει με τους όρους του συστήματος σε ένα δύσκολο ματς εκτός έδρας, σε ένα στοίχημα που ήταν χαμένο εκ των προτέρων. Από το «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να σπάσει τα όρια» πήγαμε στο «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολύ κοντά στη βουλή» όταν τα σημάδια έδειχναν ότι δεν είναι έτσι. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπλόφαρε και κέρδισε. Το ΚΚΕ δεν στοιχημάτισε παρά ελάχιστα αλλά έχασε τόσα πολλά. Δεν κατάφερε να διευρύνει παρά ελάχιστα την επιρροή του σε μια περίοδο γιγάντωσης κάθε ρεύματος αντίστασης και διαμαρτυρίας. Αν όχι τώρα πότε; Κάτι που τονίζεται πιο αρνητικά κάτω από το φως του φεγγαριού όταν εκατοντάδες χιλιάδες στράφηκαν στην νεοναζιστική ακροδεξιά και ζόμπι του συστήματος βγήκαν ξανά περιπολία.
Τελικά ο τριπλασιασμός των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ του 2009, κρίνεται ως αποτυχία (1,2%) με βάση τις προσδοκίες που είχε ο κόσμος και κυρίως τις δυνατότητες που υπήρχαν για ένα καλύτερο αποτέλεσμα, έστω και αν αυτό δεν ήταν το 3%.
Σε κάθε περίπτωση οδηγούμαστε σε μια νέα περίοδο αγώνων και το δίλημμα μεταξύ θεσμικού κοινοβουλευτικού δρόμου και εξωκοινοβουλευτικής πάλης τίθεται ξανά ειδικά όταν τόσο ορατός είναι ο κίνδυνος της εξάρτησης από τους αστικούς θεσμούς και του αφοπλισμού του κινήματος απέναντι τους. Και αυτή τη φορά κρίνονται πάρα πολλά για να παιχτούν σε μια ζαριά.
Πηγή
Έτσι είναι η ζωή. Κάποιοι κερδίζουν και άλλοι χάνουν….O ΣΥΡΙΖΑ μπλόφαρε και κέρδισε, τουλάχιστον για τώρα. Το ΚΚΕ δεν στοιχημάτισε παρά ελάχιστα αλλά έχασε τόσα πολλά. Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναγκάστηκε να τζογάρει με τους όρους του συστήματος σε ένα δύσκολο ματς εκτός έδρας, σε ένα στοίχημα που ήταν χαμένο εκ των προτέρων.
Δεν ξέρω αν το «φάντασμα της αριστερής κυβέρνησης» του Αλέξη Τσίπρα υπήρξε η μπλόφα της δεκαετίας. Πολλοί -και εμείς μεταξύ αυτών- αντιμετώπισαν την πρόταση με μεγάλη επιφύλαξη στη βάση εκτός των άλλων ότι η κίνηση δεν είναι καθόλου ρεαλιστική και δημιουργεί επικίνδυνες αυταπάτες στον κόσμο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η «αριστερή κυβέρνηση» με κάθε τίμημα έπιασε την αγωνία του κόσμου για μια άμεση λύση εδώ και τώρα. Ακόμα και «των πέντε ψήφων τα μαραμένα γιασεμιά» που ζητά ο Αλέξης από τον Πάνο Καμμένο, οι περισσότεροι το είδαν θετικά σαν ένα άνοιγμα στην κατεύθυνση κατάργησης του μισητού μνημονίου.
Η ΔΗΜΑΡ που –σε δημοσκοπικό επίπεδο- είχε συγκεντρώσει το μεγάλο τμήμα των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ πριν δύο μήνες εξακολουθούσε να μην τολμά να μιλήσει καν εναντίον του μνημονίου, ενώ τα στελέχη της και μόνο που άκουγαν τη λέξη «αριστερή» στη διακυβέρνηση τους, (και όχι κεντροαριστερή, προοδευτική) βγάζανε σπυράκια.
Καλά πως μπορεί να περιμένει ο Αλέξης ότι μπορεί να στηρίξει μια ανατρεπτική κυβέρνηση σε ένα κόμμα (Ανεξάρτητοι Έλληνες) που οκτώ από τους δέκα ιδρυτικούς βουλευτές της υπερψήφισαν την κυβέρνηση Παπαδήμου αναρωτήθηκαν πολλοί; ‘Όμως μετά το 17% κανείς δεν θα ζητήσει λογαριασμό, σε πρώτο στάδιο τουλάχιστον. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μια απάντηση στο ερώτημα «πως θα επιβάλλει η Αριστερά τις προτάσεις της»: Μέσα από μια αριστερή κυβέρνηση και όχι μέσα από μια προεπαναστατική περίοδο, κάτι που στους περισσότεροuς ακούστηκε πολύ πιο ρεαλιστικό, ακόμα και αν ευρώ,διαγραφή του χρέους και κατάργηση της δανειακής σύμβασης δεν συμβιβάζονται.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ένα πολιτικό ρεύμα μέσα στην Αριστερά που αναμφισβήτητα είχε ένα σημαντικό πολιτικό ρεύμα, κάτι που φάνηκε και στις Δημοτικές εκλογές. Ήταν η μόνη δύναμη που έβαζε θέμα μεταξύ άλλων στάσης πληρωμών, διαγραφής του χρέους, και εξόδου από το ευρώ, (και την Ε.Ε), εδώ και τώρα και όχι σε μια θολή λαϊκή εξουσία. Παρά τον αποκλεισμό από τα επίσημα ΜΜΕ πολλοί είναι εκείνοι που την πλησίασαν παρά τις όποιες διαφορές τους με τη συνολική πολιτική της πρόταση.
Η αποτυχία των συζητήσεων για άνοιγμα του συνδυασμού και σε άλλες δυνάμεις εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δέχονταν μεταξύ άλλων την έξοδο από το ευρώ και τη στάση πληρωμών (π.χ με δυνάμεις του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής του Αλέκου Αλαβάνου), οπωσδήποτε είχε μια αρνητική επίδραση καθώς θα έδειχνε πιο καθαρά τη διεύρυνση της επιρροής των θέσεων της κίνησης. Η αρνητική κατάληξη των συνομιλιών συνοδεύτηκε από μια περίοδο μουδιάσματος και εσωστρέφειας και προκάλεσε απογοήτευση και αποστράτευση σε ένα όχι ευκαταφρόνητο δυναμικό.
Την ίδια περίοδο το ρεύμα της πρότασης Τσίπρα περί αριστερής κυβέρνησης ήταν φανερό σε όλους ότι ανέβαινε “επικίνδυνα” απέναντι στις ανταγωνιστικές προτάσεις.
Λίγοι ήταν εκείνοι που ενδιαφέρονταν για την ανάλυση ενός μετώπου «ρήξης και ανατροπής» και την ανάγκη στήριξης στον καθοριστικό πολιτικό ρόλο του μαζικού κινήματος. Η ερώτηση στα χείλη όλων ήταν «ναι αλλά θα μπείτε στη Βουλή; Γιατί αν δεν μπείτε δεν έχει νόημα να σας ψηφίσω». Κανένα πολιτικό επιχείρημα δυστυχώς δεν είχε περισσότερη απήχηση από το «Ανταρσύα στη Βουλή» και αυτό τέθηκε πρώτα εκ των πραγμάτων από τον ευρύτερο κόσμο, τις τοπικές επιτροπές, τον κάθε ψηφοφόρο, με τις συνιστώσες για μεγάλο διάστημα να είναι πολύ επιφυλακτικές στο να πέσουν στην παγίδα ενός τεχνητού ορίου.
Οι κοινοβουλευτικές εκλογές για τον περισσότερο κόσμο έχουν αυτό ακριβώς το ρόλο της εκλογής βουλευτών και όχι της καταγραφής της απήχησης ενός πολιτικού ρεύματος εκτός του 3%. Τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ άρχισαν να μιλούν όλο και πιο καθαρά για την πιθανότητα να μπει ο συνδυασμός στη βουλή. Πράγματι εκείνη την εποχή αυτό δεν έμοιαζε αδύνατο, κάτι που φαινόταν από τις συζητήσεις. Κόσμος που ποτέ ξανά δεν είχε ψηφίσει εξωκοινοβουλευτική αριστερά έδειχνε μια πρωτοφανή διάθεση να πλησιάσει τις θέσεις της, για αναζήτηση απαντήσεων έξω από τις κυρίαρχες πλατφόρμες.
Οι συγκεντρώσεις είχαν περισσότερο κόσμο από κάθε άλλη φορά, η αγωνία του κόσμου ήταν κάτι πρωτόγνωρο όπως και το ενδιαφέρον για μια πραγματικά ανατρεπτική πρόταση. Όσο μεγάλωνε η απήχηση της πρότασης τόσο και περισσότεροι συνέδεαν την ψήφο με το όριο του 3%.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες ήταν φανερό ωστόσο ότι η δυναμική της πρότασης για μια λύση εδώ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ ασκούσε ασφυκτική πίεση. Το ρεύμα και η δυναμική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδειχνε καθαρά σημάδια κόπωσης μπροστά στην –έστω μακρινή- προοπτική της άμεσης προοδευτικής διακυβέρνησης εντός του ευρώ.
Ο κόσμος εξέλαβε την τιμωρία του κυρίως από τη Γερμανία της Μέρκελ και το απρόσωπο ΔΝΤ και όχι από την Ε.Ε. Με έναν έντεχνο τρόπο τα δύο τρίτα της τρόικας που είχαν τον πιο καθοριστικό ρόλο στην επιβολή των μέτρων λιτότητας έμειναν στο απυρόβλητο σε αυτές τις εκλογές. Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού δεν στράφηκε κυρίως ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό αλλά στις «παρασιτικές» μορφές του, τα λαμόγια που κυβέρνησαν.
Τις διαθέσεις του κόσμου καταγράφει ιδιαίτερα πετυχημένα ο συγγραφέας Αλέξης Πανσέληνος σε συνέντευξη του στο tvxs: «Θα είχε κάποιο νόημα να έπαιρναν τα κόμματα της Αριστεράς μια δύναμη που να τους επιτρέψει να αναλάβουν την διακυβέρνηση του τόπου και να επανακαθορίσουν τις συντεταγμένες της πολιτικής μας; Θα είχε μόνον αν και οι ίδιοι ψηφοφόροι των κομμάτων αυτών αποδέχονταν ως λύση την έξοδό μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι κανείς από τους ψηφοφόρους της Αριστεράς διατεθειμένος να υποστεί την εξαφάνιση των καταθέσεων και τον εκμηδενισμό της περιουσίας του για να ανακάμψει, αργότερα, στο πολύ απώτερο μέλλον, η οικονομία του τόπου».
Είχαμε ήδη μπει στην τελευταία εβδομάδα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βλέποντας ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ να έχουν κεντρικό σύνθημα «μην πετάτε ψήφους δεξιά και αριστερά» και να καλλιεργούν κλίμα περί χαμένων ψήφων, κάτι που προκαλούσε εκλογική αιμορραγία, έβαλε ανοιχτά πλέον στόχο το «δικό μας κοντινό 3%». Αναγκάστηκε δηλαδή να τζογάρει με τους όρους του συστήματος σε ένα δύσκολο ματς εκτός έδρας, σε ένα στοίχημα που ήταν χαμένο εκ των προτέρων. Από το «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να σπάσει τα όρια» πήγαμε στο «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολύ κοντά στη βουλή» όταν τα σημάδια έδειχναν ότι δεν είναι έτσι. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπλόφαρε και κέρδισε. Το ΚΚΕ δεν στοιχημάτισε παρά ελάχιστα αλλά έχασε τόσα πολλά. Δεν κατάφερε να διευρύνει παρά ελάχιστα την επιρροή του σε μια περίοδο γιγάντωσης κάθε ρεύματος αντίστασης και διαμαρτυρίας. Αν όχι τώρα πότε; Κάτι που τονίζεται πιο αρνητικά κάτω από το φως του φεγγαριού όταν εκατοντάδες χιλιάδες στράφηκαν στην νεοναζιστική ακροδεξιά και ζόμπι του συστήματος βγήκαν ξανά περιπολία.
Τελικά ο τριπλασιασμός των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ του 2009, κρίνεται ως αποτυχία (1,2%) με βάση τις προσδοκίες που είχε ο κόσμος και κυρίως τις δυνατότητες που υπήρχαν για ένα καλύτερο αποτέλεσμα, έστω και αν αυτό δεν ήταν το 3%.
Σε κάθε περίπτωση οδηγούμαστε σε μια νέα περίοδο αγώνων και το δίλημμα μεταξύ θεσμικού κοινοβουλευτικού δρόμου και εξωκοινοβουλευτικής πάλης τίθεται ξανά ειδικά όταν τόσο ορατός είναι ο κίνδυνος της εξάρτησης από τους αστικούς θεσμούς και του αφοπλισμού του κινήματος απέναντι τους. Και αυτή τη φορά κρίνονται πάρα πολλά για να παιχτούν σε μια ζαριά.
Πηγή
+ σχόλια + 15 σχόλια
Το κείμενο είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο πολιτικά. Τα πολιτικά λάθη, τα ζητήματα συμμαχιών, πολιτικής γραμμής δε μπορεί να ερμηνεύονται με όρους πόκερ.
Ελπίδα μου το κείμενο να απηχει τις απόψεις του συγγραφέα και να μην έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Το κείμενο αποτελεί ομολογία χυδαίας εξαπάτησης, που παρά τις όποιες διαφωνίες, δε τολμώ να πιστεύσω ότι αποτέλεσε απόφαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή κάποιας συνιστώσας της.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο ουσιαστικά το άρθρο θέτει ζήτημα διάλυσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφού πλέον θα έχει χάσει κάθε στοιχείο επανασταστικών σχέσεων και εμπιστοσύνης.
Ποτέ για την επαναστατική αριστερά ο σκοπός δεν αγιάζει τά μέσα.
Το κείμενο προκαλεί βαθιά θλίψη...και ερωτήματα...
το σχολιο του ανωνυμου ειναι ακαταλαβιστικο και παραπεμπει σε συγχυση.
μια καλυτερη αναγνωση θα βοηθουσε.
Το κείμενο είναι και απαράδεκτο και επικίνδυνο πολιτικά γιατί αντιθέτως με αυτό που γράφει ο παραπάνω ανώνυμος, απηχεί την ουσία της ηγεσίας της ανταρσύα: πολιτική συμμαχιών με αλαβάνους, οπορτουνίστικη συμπεριφορά και προεκλογικά "τρικ". Δυστυχώς δεν ήταν λίγες οι φωνές που μέσα κι έξω απο το ναρ, μιλούσαν για όλα αυτά (κι άλλα πολλά) εδω κ τουλάχιστον 4 χρόνια. Τώρα βέβαια είναι πολύ αργά για δάκρυα.
Πάντως δεν έχουν όλοι μέσα στο ανταρσυα την ίδια εκτίμηση, Άλλους ενοχλεί η κεφαλαιοποίηση από το σύριζα των αριστερών ψήφων άλλους 'οχι και τόσο, μιας και είχαν και έχουν βλέψεις προς σύριζα. Αν όχι τώρα, σίγουρα στις επόμενες εκλογές, Κάποιοι διασκεδάζουν με το πόκερ και το χρεώνουν στους κακούς παίκτες
Αληθεύει ότι υπήρξε μαζική διαρροή ψήφων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ΣΥΡΙΖΑ; Ακούστηκε ότι μέχρι και υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έλεγε ψηφήστε ΣΥΡΙΖΑ...
αβαντι μαέστρο, είσαι αλλού για αλλού! Δεν καταλαβαίνεις γρυ από εργατική πολιτική αδερφέ.
Το κείμενο του Δ.Τζιαντζή προφανώς με κακό και επιπόλαιο τρόπο (δλδ με όρους καφενείου που δεν έχουν σχέση με την πολιτική) προσπαθεί να εξηγήσει τα αποτελέσματα εντός της αριστεράς. Και καλά θα κάνει ο Δημήτρης -με απόλυτα φιλικό τρόπο του το λέω- να μην ξαναγράψει έτσι. Υποτιμά τον εαυτό του πριν απ'όλα
Μέχρι εκεί.
Προσωπική μαρτυρία
(που θα λέγανε και στα τηλεριάλιτι)
Εκτός από τις προθέσεις και τις τακτικές υπάρχει και η αντικειμενική πραγματικότητα. Εγώ ας πούμε αν και ήθελα να στηρίξω ΕΕΚ σκεφτόμουνα να τη δώσω στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τελικά ψήφησα ΣΥΡΙΖΑ. Για μένα οι εκλογές δεν είναι το επιστέγασμα της πολιτικής μου δράσης αλλά ένα εργαλείο για την δημιουργία ρηγμάτων στο σύστημα εξουσίας. Στη παρούσα λοιπόν συγκυρία θεώρησα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με το πρόταγμα της "ρεαλιστικής" ανατροπής και με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που δεν ακυρώνει τη προσπάθεια εξυπηρετούσε καλύτερα αυτό το σκοπό. Επειδή πιστεύω ότι πολλοί σαν και μένα ακολούθησαν παρόμοιες συλλογιστικές και ότι τακτική και να ακολουθούσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κατέληγαν στο ίδιο αποτέλεσμα, νομίζω ότι η αυτοκριτική δεν πρέπει να γίνεται με όρους αυτομαστιγώματος. Σήμερα είμαστε στην επόμενη μέρα με πολλά ανοιχτά στοιχήματα και προοπτικές μπροστά μας και πιο χρήσιμο θα ήταν να επεξεργαζόμαστε το τικάνουμε απο δω και μπρος από το να ομφαλοσκοπούμε ως να κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια που απλα δεν βρήκαμε τρόπο να την επικοινωνήσουμε...
πολιτικά απαράδεκτο και επικίνδυνο κείμενο για δύο λόγους:
α) λέει πράγματα που πολλοί σκεφτόμαστε και λέμε μεταξύ μας, αλλά όταν μιλάμε παραέξω - πάντα με πόζα χίλιων Λένιν - υιοθετούμε την κομματική ζαργκόν (ανώτερο, βαθύτερο κλπ) και τον επαναστατικό βολονταρισμό του "ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη" (και δεν πα μέχρι τότε να έχουμε πνιγεί στο μαύρο).
β) αγνοεί την γραμμή της ορθής σκέψης και γραφής της μεγάλης σχολής του "Πώς να γράφετε εις άπταιστον κομματικήν" των πατερούληδων του Μαρξισμού Λενινισμού.
Σιχτιρ πια με τον καθωσπρεπισμό. και την αριστερή αστυνομία της σκέψης. Αν φοβόμαστε τόσο πολύ τις απόψεις συντρόφων και τις χαρακτηρίζουμε "επικίνδυνες και απαράδεκτες" είμαστε βαθιά νυχτωμένοι.
Ακριβώς επειδή πολλοί πιστεύουν ότι μπορούν να δημιουργήσουν ρήγματα στο σύστημα εξουσίας μέσω των εκλογών, πράγμα που δεν έχει μόνο σχέση με το τι ψηφίζω αλλά και με το τι πολιτική στόχευση διαμορφώνω (και η Ανταρσυα διαμόρφωσε το 3% ώστε μαζί με τον σύριζα που προβλεπόταν να πάρει μεγάλο ποσοστό + το ΚΚΕ με ό,τι θα έπαιρνε να παίξουν το παιχνίδι της αριστερής συγκυβέρνησης. Ακριβώς γι αυτό ατύχησε. Επειδή υπάρχουν καλύτεροι παίκτες σ' αυτό το παιχνίδι και κεφαλαιοποιούν καλύτερα. Πάντως ο δρόμος για τις "ρωγμές" είναι ανοιχτός. Λίγο ακόμα και θα γίγουν, αν συνεχιστεί έτσι, εκλογικός μηχανισμός πρόκλησης ρηγματώσεων. Ο Καμμένος τουλάχιστον θέλει να γίνει ΝΔ στη θέση της ΝΔ. Αυτοί τι ακριβώς θέλουν;;
Έφτασαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί. Καλά θα κάνουν -με απόλυτο συντροφικό τρόπο τους το λέω- να μην κάνουν προσωπικές και ανώνυμες επιθέσεις-υποδείξεις μέσω ίντερνετ. Υποτιμούν την ικανότητα μας να καταλάβουμε ποιοι είναι πάνω από όλα.
O πολιτικός αμοραλισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Ο στρατηγός Τζιανζής διάβασε πρόχειρα τον Μακιαβέλι και τον εφαρμόζει χοντροειδέστατα.
Συμβουλεύει λοιπόν ο μακιαβέλι να είσαι αλεπού (λιοντάρι ούτως ή άλλως δεν μπορεί να είναι ο κ. Τζιανζής ) , να υποκρίνεσαι δηλαδή και να εξαπατάς τους ανταγωνιστές και το λαό χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς που δεν ταιριάζουν σε ένα ηγέτη. Αν όμως το ομολογείς κιόλας αυτοακυρώνεσαι και εκτός από κυνισμό δείχνει και ανικανότητα.
Να υποθέσουμε ότι και τα υπόλοιπα - προγράμματα , θέσεις, συνθήματα κλπ - είναι το ίδιο σημαίες ευκαιρίας για αφελείς ?
Θα κρίνω ένα μόνο σημείο του κειμένου, εφιστόντας την προσοχή στην εθελοτυφλία του συγγραφέα που δυστυχώς δεν είναι ο μόνος αλλά εκφράζει μια ευρύτερη αρρώστια στην κομμουνιστική "αριστερά" και όχι μόνον.
Στην προτελευταία παράγραφο λέει :
"Τελικά ο τριπλασιασμός των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ του 2009, κρίνεται ως αποτυχία (1,2%) με βάση τις προσδοκίες που είχε ο κόσμος και κυρίως τις δυνατότητες που υπήρχαν για ένα καλύτερο αποτέλεσμα, έστω και αν αυτό δεν ήταν το 3%."
Ξεχνάει ηθελημένα προφανώς πως στις Δημ. εκλογές Οκτώβριος 2010 η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκέντρωσε 100.000 ψήφους, ενώ στις προχθεσινές εκλογές συγκέντρωσε 75.000 ψήφους.
Υπήρξε δηλαδή πτώση της τάξης του 25 %.
Ανάλογα θα θυμίσω πως το Κ.Κ.Ε. με την Λαική Συσπείρωση πήρε 600.000 ψήφους ενώ προχθές πήρε 535.000 ψήφους δηλαδή μια πτώση 11 %.
Είναι ανόητος λογικός ακροβατισμός να συγκρίνονται αποτελέσματα πρίν την αρχή της λαίλαπας με τα προχθεσινά, απλά γιατί δεν συμφέρει να συγκριθούν με τα προηγούμενα (εντός της λαίλαπας).
Όλοι θυμούνται τις ενθουσιώδεις ανακοινώσεις και από το Κ.Κ.Ε. για το 11 % των Δημοτικών Εκλογών και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το 2 %.
Τώρα ποιόν κοροιδεύουν κάνοντας άκυρες συγκρίσεις ?
Ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό.
Taliban
Είναι οξύμωρο να μιλάνε για πολιτικό αμοραλισμό ή για αναλύσεις καφενείου αυτοί που κάνουν ανώνυμες προσωπικές επιθέσεις γεμάτες εμπάθεια με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Είναι προφανές ότι δεν κατάλαβες την κριτική που ασκώ στο σύνολο της αριστεράς. Το κείμενο απλά λέει την αλήθεια ότι το εκλογικό παιχνίδι δεν διεξάγεται μόνο με ιδεολογικούς όρους αλλά και με εκλογικούς και επικοινωνιακούς.
Ποτέ δεν ήμουν στέλεχος καμίας πολιτικής οργάνωσης και το κείμενο εκφράζει φυσικά προσωπικές θέσεις.
Προς τους διαχειριστές: δεν έχω αυταπάτες για τον διαδικτυακό διάλογο αλλά οι αθλιότητες για το ποιος από μας είναι λιοντάρι, αλεπού ή Μακιαβέλι νομίζω ότι συμφωνούμε ότι είναι εκτός του πολιτισμού μας.
Ο συντροφος Δ.Τζιαντης εκφραζει με υπερβολικο τροπο τη δυσαρεσκεια του για το αποτελεσμα.Ουτε υποπτο αρθρο ειναι(καθως προκειται για συντροφο που δινει τον εαυτο του στον αγωνα)ουτε υποκριτικο(αφου το αρθρο του φανερωνει την επιθυμια του η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καταγραφει ισχυρα και ηχηρα στον πολιτικο χαρτη).Αν και διαφωνω με τα συμπερασματα του,(ειδικα σε σχεση με το ΜΑΑ-θεωρω οτι σωστα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν συνεργαστηκε προεκλογικα) εντουτοις ειναι αδικο να καταφερεται κανεις εναντιον του συντροφου με τετοιες εκφρασεις.Το νεο τοπιο ειναι εξαιρετικα ενδιαφερον.Τοσο ελπιδοφορο οσο και επικινδυνο.Το νου μας εκει, οχι στο αυτοσιχτιρισμα και στη μιζερια(κριτικη επι του ουσιαστικου δλδ).
που φτασαμε. τι εχουμε να ζησουμε ακομα. εφτασε η λεγομενη "επαναστατικη, ριζοσπαστικη,...", αυτη που υποτιθεται οτι αποδεχεται οτι "αν οι εκλογες θα αλλαζαν τα πραγματα θα ηταν παρανομες", αυτη που θελει να χαρακτηριζεται πολιτικα ως εξωκοινοβουλευτικη, να παιζει στο πεδιο του αντιπαλου με τους ορους που αυτος επιβαλει. επιστρατευσε τον αθλιο αστικο εκβιασμο της "χαμενη ψηφου", τον ενισχυσε με τα κρυφα γκαλοπ που βαζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη βουλη, εκανε τους λογιστικους υπολογισμους για τους 10 επιπλεον αριστερους βουλευτες που θα κανουν ανταρσια... στελεχη της μαλιστα υπογραμμιζαν στα πολυαριθμα προεκλογικα τους αρθρα οτι "αξιζει να τσογαρουμε". αυτη η κατρακυλα και ο εκφυλισμος δεν ενοχλησε κανεναν; το δηλητηριο του κοινοβουλευτισμου που σπερνουν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ (ο καθενας με τον τροπο του) εσπειρε και το στελεχικο-ηγετικο δυναμικο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. αυτο δεν θα σχολιαστει απο κανεναν με εναν ουσιαστικο τροπο; θα συνεχιζουν οι ηγεσιες της αριστερας να εμπορευονται τις αγωνιες του κοσμου στηνοντας διαφορα τζακ ποτ χωρις να λογοδοτουν πουθενα; μπορει σημερα σε αυτες τις συνθηκες του συστηματος να απαντησει η αριστερα με τρικ; μπορει να δωσει απαντησεις στα προβληματα του λαου κανοντας πολιτικη με ορους μαρκετιγκ; τωρα φαινεται να ενοχλει ενα αρθρο που απλα ειναι αποκαλυπτικο. το πραγματικο ερωτημα που πρεπει να απαντησουν οσοι αναφερονται στην επαναστατικη αριστερα ειναι το εξης. υποταγη στους συσχετισμους, με την ταξικη ειρηνη και τον κοινοβουλευτισμο ή ανατροπη τους, με τον ταξικο πολεμο και την εξωκοινοβουλευτικη παλη; με εμπιστοσυνη στις αστειρευτες δυναμεις και δυνατοτητες του λαου ή με τη λογικη της αναθεσης και τον λαο στη γωνια; οι δυναμεις του συστηματος παντως εχουν δωσει ξεκαθαρες απαντησεις.
Δημοσίευση σχολίου