της Δέσποινας Κουτσούμπα
Με τον Αλέξη Τσίπρα είμαστε συνομήλικοι. Ίσως γι’ αυτό να μπορώ να
του κάνω κριτική στα ίσα. Πάντοτε, άλλωστε, λέω τη γνώμη μου στους
ανθρώπους στα ίσα. Αν δεν μπορώ, τότε φροντίζω να μην τους μιλάω
καθόλου.
Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς. Ακόμη χειρότερα, όταν ξεκινάς να πηγαίνεις κάπου, αλλά στην πορεία αποφασίζεις να ακολουθήσεις έναν δρόμο που νομίζεις ότι είναι πιο σύντομος, μπορεί τελικά να χαθείς.
Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας την τηλεοπτική συνέντευξη του Προέδρου του ΣΥΝ στην Πρωινή Εκπομπή της ΝΕΤ. Στη διάρκειά της απάντησα μερικά ερωτήματα που με απασχολούν εδώ και καιρό σε σχέση με την πολιτική στάση της ηγεσίας του ΣΥΝ. Μεταξύ αυτών, και το ερώτημα πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιούν στελέχη του ΣΥΝ το καθεστωτικό επιχείρημα περί «χρήσιμης ψήφου» για να κόψουν ψήφους από τα αριστερά τους, κυρίως από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με πόση ευκολία χρησιμοποιούν δηλαδή το ίδιο επιχείρημα που τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαν τα κόμματα των εναλλάξ κυβερνήσεων εναντίον τους!
Τελικά φαίνεται πως όταν όμως μπλέκεις τις λέξεις κυβέρνηση, κέντρο και Αριστερά στην ίδια φράση, τότε πολύ εύκολα από την «κυβέρνηση με κέντρο την Αριστερά» μπορεί να διολισθήσεις στην «κυβερνητική κεντροαριστερά». Και τότε ξαφνικά δεν έχεις πρόβλημα να χρησιμοποιείς όχι μία, αλλά πολλές καθεστωτικές ορολογίες…
Γιατί στην Αριστερά δεν λέμε φράσεις όπως «υγιής επιχειρηματικότητα» που χρειάζεται η χώρα για να προελκύσει επενδυτές (!), «διότι κανένας σοβαρός επενδυτής δεν θα έρθει σε μια χώρα που είναι καζάνι που βράζει». Ούτε ενσωματώνουμε όρους όπως η «υγειονομική βόμβα», ούτε μασάμε στην κυρίαρχη ρητορεία ότι υπάρχει «πρόβλημα μετανάστευσης» το οποίο προκαλεί την άνοδο της Χρυσής Αυγής, ούτε μιλάμε για «ρεαλιστικές λύσεις» στο θέμα των μεταναστών. Δεν ζητάμε «αξιοκρατικούς νόμους», δεν «έχουμε εμπιστοσύνη» σε θεσμούς όπως η αστική δικαιοσύνη. Τέλος, ούτε για πλάκα δεν αφήνουμε περιθώρια ότι θα πάρουμε ψήφο ανοχής από ακροδεξιά κόμματα όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κου Καμμένου –δεν είναι στην παράδοση της Αριστεράς το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (πιο σωστά: έχει συνδεθεί με τις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας της, όπως η συγκυβέρνηση του 1989…). Μπροστά σε τόσο mainstream φρασεολογία, προφανώς το κόλλημα με την ΕΕ και η απροθυμία να απεξαρτηθούμε από τους διεθνείς τοκογλύφους με την διαγραφή του χρέους στον πολιτικό λόγο του ΣΥΝ, μάλλον αποτελούν πταίσματα…
Θα μου πεις: Είναι κακό να θέλει να κυβερνήσει η Αριστερά; Είναι κακό η Αριστερά να απευθύνεται σε ψηφοφόρους και στελέχη που αποστοιχίζονται από το ΠΑΣΟΚ; Αυτό ζητούσε και ο κόσμος άλλωστε, τόσον καιρό. Αυτό είναι που θα δώσει μια άνοδο στην Αριστερά, για να φοβίσει τους δανειστές μας, θα δώσει μια ανάσα στο λαό και μια άλλη πορεία στην Ευρώπη.
Αντιθέτως, η Αριστερά πρέπει να «σηκώσει το γάντι» –αυτό λέει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ άλλωστε. Ας πάρουμε τα πράγματα ένα ένα. Καταρχάς, η Αριστερά που όλοι στηρίζουμε στόχο έχει την ανατροπή του καπιταλισμού και την εξουσία των εργαζομένων (γι’ αυτό άλλωστε, ως τώρα, κανείς από τον κινηματικό κόσμο δεν συμπεριελάμβανε την Δημοκρατική Αριστερά στο «κάδρο» της Αριστεράς). Άλλο εξουσία του λαού και άλλο «κυβέρνηση της Αριστεράς» (αν μη τι άλλο, πολλές αυτοαποκαλούμενες κυβερνήσεις της Αριστεράς ματοκύλισαν τους εργαζόμενους πολύ χειρότερα από άλλες εκδοχές…). Η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού διά της κοινοβουλευτικής οδού στις αγαθές του εκδοχές οδήγησε στον άδικο θάνατο αυτού που τον πίστευε μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο της Χιλής (και συγνώμη, φίλοι μου, δεν είμαστε ακόμα ισάξιοι του Αλιέντε), είτε στην εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας που γνωρίσαμε πολύ καλά σε αυτή τη χώρα, με την πορεία της από το 1981 στο 1985 και από κει στο 2009 και δώθε. Κατά τη δήλωση του Προέδρου του ΣΥΝ, όμως, «η υπέρβαση του καπιταλισμού δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Υπάρχουν στάδια, υπάρχουν διαδικασίες». Και πάλι, αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς. Αν δεν κοιτάς στην ανατροπή, ή την ταυτίζεις με την κυβερνητική αλλαγή, τότε αρχίζουν οι εκπτώσεις.
Ο πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, ειδικά ο λαϊκός κόσμος, είναι πράγματι σημαντικό να στραφούν στα αριστερά. Όχι απλώς να ψηφίσουν την Αριστερά, αλλά να μετασχηματιστεί η συνείδησή τους προς τα αριστερά: να καταλάβουν ότι ο τρόπος που επέλεξαν να «εκπροσωπούνται» τόσα χρόνια από μια εκδοχή σοσιαλδημοκρατίας, η ψήφος με τυφλά μάτια, η απουσία από αγώνες, η ενσωμάτωση της «επιχειρηματικότητας», της «ανάπτυξης» και πολλών άλλων «αξιών», που δεν εξυπηρετούσαν παρά την εκμετάλλευση, ήταν αυτή που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Δουλειά της Αριστεράς δεν είναι να τους πείσει ότι πρέπει να επιλέξουν μια άλλη μορφή «κυβερνητισμού». Δουλειά της είναι να τους πείσει ότι μπορούν να οργανώσουν με άλλο τρόπο τη ζωή και την κοινωνία, ότι αυτό δεν γίνεται από τον καναπέ, αλλά από τα σωματεία, τις πλατείες, την αυτοοργάνωση. Να περάσουν το ποτάμι απέναντι!
Με δυο λόγια: δουλειά της αριστεράς είναι να μετασχηματίζει συνειδήσεις (κι αυτό αποτελεί όντως ένα «στάδιο» προς την ανατροπή), όχι να μετασχηματίζεται η ίδια από «αυτό που θέλει ο λαός» (το οποίο μπορεί ο καθένας να ερμηνεύει κατά το δοκούν). Και σίγουρα δουλειά της Αριστεράς δεν είναι να καλύπτει το κενό που αφήνει η μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας ή να αμβλύνει τον λόγο της και τα αιτήματά της για να μην «διώξει ψηφοφόρους».
Θα πει κανείς: και τι πειράζει να εκλεγούν περισσότεροι βουλευτές της Αριστεράς; Από το να εκλεγούν όλος ο εσμός των νυν κυβερνώντων ή των τυχάρπαστων τυχοδιωκτών των ψηφοδελτίων του Καμμένου, του Καρατζαφέρη και της ΔΗΜΑΡ, καλύτερα να έχουμε περισσότερους αριστερούς βουλευτές. Καμία αντίρρηση, όμως μήπως να δούμε τα πράγματα λίγο πιο προσεκτικά; Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ τυπικά ακόμη είναι μέτωπο, η ηγεσία του ΣΥΝ το τελευταίο διάστημα κινείται περισσότερο με συμφωνίες κορυφής, χτίζει ένα αρχηγικό μοντέλο και με τον ίδιο τρόπο χτίζει και τις συμμαχίες γύρω από τα ψηφοδέλτια. Το άνοιγμα στον κόσμο που αποδεσμεύεται από το ΠΑΣΟΚ, η αγωνιστική συμπόρευση μαζί του και το χτίσιμο του αναγκαίου κοινωνικού μετώπου που συμβαίνει εν σπέρματι από τις 5 Μάη ως και τις πλατείες, μετασχηματίστηκε σε ένα ατέλειωτο παζάρι και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι για να καταρτιστούν τα ψηφοδέλτια με τρόπο ώστε οι «μουσαφιραίοι» να είναι ικανοποιημένοι.
Αποκλειστικότητα του Μητρόπουλου στην Περιφέρεια Αττικής, ο Κουρουμπλής που ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο (εκτός που έχει διορίσει τη μισή Αιτωλοακαρνανία) υποψήφιος στην κεντρική περιφέρεια της χώρας (Β΄ Αθήνας, για σίγουρη εκλογή –και άραγε γιατί ο Κουρουμπλής πλησίασε το ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι λόγω των διαφαινόμενων ποσοστών;), με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου μπροστά και με πολλά άλλα περιστατικά που θα φαίνονταν αστεία, αν δεν ήταν τραγικά. Με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια: η αντικειμενική «σταυροδοσία» του λαού θα δώσει την πρωτιά (και τις βουλευτικές έδρες) σε μια σειρά από πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία ούτε σε συλλογικές ή κινηματικές διαδικασίες συμμετέχουν, και σίγουρα χρωστούν ευγνωμοσύνη στην ηγετική ομάδα του ΣΥΝ. Την ίδια στιγμή, οι κινηματικές φωνές μπαίνουν στην άκρη και οι συνιστώσες θα κριθούν από την «καλή» τους διαγωγή –πώς το είχε πει κάποτε ο Πρετεντέρης; «Και ποιες είναι αυτές οι συνιστώσες, τις ξέρει κανείς;»
Και μια απορία: ο Αλέξης Τσίπρας υπονόησε ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ακόμη και χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα μπορούσε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης ίσως από βουλευτές άλλων κομμάτων που θα αποδεσμευτούν από την γραμμή των κομμάτων τους (παρότι δεν περισσεύουν και πολλά κόμματα, εκτός του ΠΑΣΟΚ ή του Καμμένου, στην υποθετική αυτή περίπτωση, λέτε να το κάνουν χωρίς αντάλλαγμα;). Είναι σίγουρος, όμως, ότι οι βουλευτές που θα εκλέξει με τα δικά του ψηφοδέλτια, δεν θα υπακούσουν σε άλλα κελεύσματα, αν τελικά προκύψουν άλλες «υποθέσεις εργασίας»;
Ακόμη και με όλα τα παραπάνω, μια άνοδος της Αριστεράς θα δώσει μήνυμα στην Ευρώπη και θα δώσει ανάσα στον λαό. Πράγματι! Όμως, η Αριστερά δίνει εξετάσεις, και ο λαός κρίνει πολύ σκληρά και τιμωρεί γρήγορα. Έχει δώσει πολλές φορές εξετάσεις η Αριστερά που καλοκάθεται στους εκλογικούς συσχετισμούς, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γιατί «δεν βοηθούν οι αντικειμενικές συνθήκες». Έχει δώσει πολλές φορές εξετάσεις η Αριστερά που συγκυβερνά στα σωματεία με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, και τελικά δεν είναι παρά κομμάτι του παζλ. Έχει δώσει εξετάσεις η Αριστερά που θέτει «ρεαλιστικούς στόχους» για έναν εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, η Αριστερά που υμνεί τους «θεσμούς». Έχει ξαναδώσει εξετάσεις η Αριστερά που διψά για κυβερνητική ευθύνη, για εκσυγχρονισμό και «αξιοκρατία»… Με τραγικές συνέπειες για το κίνημα και την ίδια.
«Σηκώνω το γάντι» σημαίνει αμφισβητώ την υπάρχουσα κατάσταση και τους συσχετισμούς, σημαίνει διαγράφω το χρέος, αποδεσμεύομαι από το ευρώ, εθνικοποιώ τράπεζες και επιχειρήσεις, σημαίνει εργατικό έλεγχο, σημαίνει προτείνω στον λαό μια άλλη πορεία, μια πορεία μετασχηματισμού όχι μόνο της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας. Ρεύμα της Αριστεράς στην κοινωνία σημαίνει μετασχηματισμός, σημαίνει δυνατά σωματεία, σημαίνει γειτονιές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης, σημαίνει άλλους «θεσμούς» πραγματικής δημοκρατίας, σημαίνει τις δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού στο τιμόνι. Εξουσία του λαού σημαίνει επαναστατικό μετασχηματισμό, όχι αριστερά Υπουργεία. Στάδια, ναι, υπάρχουν. Λέγονται μεταβατικό πρόγραμμα και κοιτούν στον ορίζοντα αυτού ακριβώς του μετασχηματισμού.
Αλλά για να μετασχηματίσει η Αριστερά, πρέπει πρώτα να μετασχηματιστεί. Ειδικά στη χώρας μας, η μικροαστική της σύνθεση την ταλανίζει εδώ και πολλά χρόνια. Το να νομίζεις ότι μετατρέπεις το μειονέκτημά σου σε πλεονέκτημα, προτείνοντας ακριβώς αυτό που ζητά η μικροαστική συνείδηση του κόσμου (έναν εύκολο δρόμο, χωρίς ρήξεις, που να μπορεί να τον βαδίσει ο «πολίτης» απλώς και μόνο με μια ψήφο την Κυριακή), δεν είναι παρά ο άλλος δρόμος που λέγαμε. Αυτός που νομίζεις πιο σύντομο, αλλά δεν οδηγεί τελικά στο ίδιο σημείο.
Και το χειρότερο, κάνεις τον λαό να νομίζει ότι είναι εύκολο, ένα πρόγραμμα ανέφικτο (όπως η αναδιαπραγμάτευση του δανείου εντός της ΕΕ…) που τελικά δεν του υπόσχεται και τίποτε περισσότερο από «ένα πιάτο φαί σε κάθε σπίτι» (sic!) και τη συνέχεια των θυσιών προκειμένου να παραμείνουμε στο ευρώ (που συνεχίζει να ταυτίζεται, μόνο στο λόγο αυτής της Αριστεράς, με έναν παντελώς ανιστόρητο τρόπο, με τον «ευρωπαϊκό διαφωτισμό» και τη «γαλλική επανάσταση»).
Όχι λοιπόν, φίλε Αλέξη, η Αριστερά μιλάει για ταξικές αντιθέσεις, για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για την εξουσία και τον πλούτο που μπορούν να περάσουν στα χέρια των άμεσων παραγωγών, μιλά για την ηγεμονία της εργατικής τάξης και την εργατική δημοκρατία. Μιλά για έναν νέο διεθνισμό των αγώνων και όχι των ιμπεριαλιστικών σχηματισμών. Μιλά για σοσιαλισμό. Ακούγονται ξύλινα όλα αυτά; Μάλλον σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ.
Και για να τα πετύχει αυτά η Αριστερά, έχει χαμηλά τη μύτη και ψηλά το κεφάλι, προσπαθεί να μάθει από τον εργαζόμενο λαό, δείχνει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού, βασίζεται σε συλλογικότητες και όχι σε ηγετικές μορφές, οικοδομεί τη δημοκρατία στο εσωτερικό της για να μπορεί να την προτείνει και στον λαό.
Και σίγουρα δεν βασίζει την τακτική της σε πυροτεχνήματα, τα οποία την επόμενη μέρα θα στείλουν τους ψηφοφόρους στον επόμενο που θα προτείνει ξανά μια κυβέρνηση, ίσως πιο ρεαλιστική από την υπόθεση εργασίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο μάλλον σε μια εποχή που πράγματι οι εργαζόμενοι, οι εκμεταλλευόμενοι και τα κατώτερα τμήματα της κοινωνίας έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά, αντιλαμβάνονται ότι η κρίση είναι συστημική, προσβλέπουν στην Αριστερά, στήνουν πηγαδάκια για το πώς θα μπορούσε η κοινωνία να είναι αλλιώς, πήραν μέρος στις συνελεύσεις των πλατειών.
Ανήκουμε στην ίδια γενιά με τον Αλέξη Τσίπρα. Στη γενιά που μπήκε στην Αριστερά μετά το 1989. Με την πτώση του Τείχους, τότε που ντρεπόσουν να λες ότι είσαι αριστερός. Τότε που τα μεγάλα οράματα πιστεύαμε ότι ίσως δεν τα ζήσουμε κι ότι αγωνιζόμαστε για τις επόμενες γενιές. Παράξενη γενιά. Έμαθε στα δύσκολα, ανδρώθηκε με αυτοκριτική, έκανε λάθη, έπεσε, ξανασηκώθηκε. Δεν έζησε ούτε τις μεγάλες στιγμές της Αριστεράς, ούτε τα ιστορικά της λάθη, τα ‘μαθε από τα βιβλία. Έζησε όμως τα απόνερα στο κίνημα, την αριστερά και την κοινωνία.
Ο χώρος στον οποίο ανήκα και ανήκω, προτίμησε τον δύσκολο δρόμο. Με λάθη, με σεχταρισμούς, με τραγικές αντιφάσεις αλλά και με πίστη στη μαζική δουλειά, στις πρωτότυπες συνθέσεις, στον μετασχηματισμό, στον ορίζοντα της νίκης της εργατικής τάξης. Αυτός ο χώρος, σήμερα ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, βλέπει μπροστά τις ευκαιρίες αυτού του μετασχηματισμού, ακούει τους πόνους της ιστορίας. Και θέλει να συμβάλλει σε αυτούς. Με τη μύτη χαμηλά. Αλλά χωρίς εκπτώσεις.
Μέχρι κάποιο σημείο πίστευα ότι είναι απλώς ολίσθημα ή «επικοινωνιακή στρατηγική» (παρότι δεν υπάρχουν επικοινωνιακές στρατηγικές χωρίς πολιτικό σχέδιο). Τώρα πια πιστεύω ότι τα «κουστούμια της εξουσίας» είναι στρατηγική. Ακόμη κι αν είναι ένα αρχικό ολίσθημα που μετατράπηκε σε στρατηγική. Φαίνεται να είναι πιο κοντά από ποτέ, μέσα από μια ιδιότυπη πορεία, στον ορίζοντα που πάντα είχε ο χώρος του ΣΥΝ: να καλύψει το κενό που αφήνει η σοσιαλδημοκρατία. Το ιστορικό παράδοξο είναι ότι ετοιμάζεται να πετύχει αυτό το δεξιό άνοιγμα, τη στιγμή που οι αντικειμενικές συνθήκες ανοίγουν το δρόμο για την αριστερή στροφή. Την ώρα που ζήσαμε πρωτόγνωρα πράγματα, όπως τις συνελεύσεις στις πλατείες, τις συγκρούσεις, τη 12η Φλεβάρη. Την ώρα της νέας μεταπολίτευσης του λαού.
Η γενιά μου δεν είχε ζήσει την προδοσία των ηγεσιών της Αριστεράς. Ίσως δεν έχει και το ιστορικό βάθος να τις καταλάβει ή να τις αποφύγει. Σήμερα το ΚΚΕ επιμένει να φοβάται οποιαδήποτε πραγματική δυναμική μετασχηματισμού και ο ΣΥΡΙΖΑ να την εγκλωβίζει σε ακροβατικούς καιροσκοπισμούς. Το μέλλον θα είναι αμείλικτο και –ίσως μόνο για αυτή τη φορά- να μη χρειαστεί να διαρκέσει πολύ…
Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς. Ακόμη χειρότερα, όταν ξεκινάς να πηγαίνεις κάπου, αλλά στην πορεία αποφασίζεις να ακολουθήσεις έναν δρόμο που νομίζεις ότι είναι πιο σύντομος, μπορεί τελικά να χαθείς.
Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας την τηλεοπτική συνέντευξη του Προέδρου του ΣΥΝ στην Πρωινή Εκπομπή της ΝΕΤ. Στη διάρκειά της απάντησα μερικά ερωτήματα που με απασχολούν εδώ και καιρό σε σχέση με την πολιτική στάση της ηγεσίας του ΣΥΝ. Μεταξύ αυτών, και το ερώτημα πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιούν στελέχη του ΣΥΝ το καθεστωτικό επιχείρημα περί «χρήσιμης ψήφου» για να κόψουν ψήφους από τα αριστερά τους, κυρίως από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με πόση ευκολία χρησιμοποιούν δηλαδή το ίδιο επιχείρημα που τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαν τα κόμματα των εναλλάξ κυβερνήσεων εναντίον τους!
Τελικά φαίνεται πως όταν όμως μπλέκεις τις λέξεις κυβέρνηση, κέντρο και Αριστερά στην ίδια φράση, τότε πολύ εύκολα από την «κυβέρνηση με κέντρο την Αριστερά» μπορεί να διολισθήσεις στην «κυβερνητική κεντροαριστερά». Και τότε ξαφνικά δεν έχεις πρόβλημα να χρησιμοποιείς όχι μία, αλλά πολλές καθεστωτικές ορολογίες…
Γιατί στην Αριστερά δεν λέμε φράσεις όπως «υγιής επιχειρηματικότητα» που χρειάζεται η χώρα για να προελκύσει επενδυτές (!), «διότι κανένας σοβαρός επενδυτής δεν θα έρθει σε μια χώρα που είναι καζάνι που βράζει». Ούτε ενσωματώνουμε όρους όπως η «υγειονομική βόμβα», ούτε μασάμε στην κυρίαρχη ρητορεία ότι υπάρχει «πρόβλημα μετανάστευσης» το οποίο προκαλεί την άνοδο της Χρυσής Αυγής, ούτε μιλάμε για «ρεαλιστικές λύσεις» στο θέμα των μεταναστών. Δεν ζητάμε «αξιοκρατικούς νόμους», δεν «έχουμε εμπιστοσύνη» σε θεσμούς όπως η αστική δικαιοσύνη. Τέλος, ούτε για πλάκα δεν αφήνουμε περιθώρια ότι θα πάρουμε ψήφο ανοχής από ακροδεξιά κόμματα όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κου Καμμένου –δεν είναι στην παράδοση της Αριστεράς το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (πιο σωστά: έχει συνδεθεί με τις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας της, όπως η συγκυβέρνηση του 1989…). Μπροστά σε τόσο mainstream φρασεολογία, προφανώς το κόλλημα με την ΕΕ και η απροθυμία να απεξαρτηθούμε από τους διεθνείς τοκογλύφους με την διαγραφή του χρέους στον πολιτικό λόγο του ΣΥΝ, μάλλον αποτελούν πταίσματα…
Θα μου πεις: Είναι κακό να θέλει να κυβερνήσει η Αριστερά; Είναι κακό η Αριστερά να απευθύνεται σε ψηφοφόρους και στελέχη που αποστοιχίζονται από το ΠΑΣΟΚ; Αυτό ζητούσε και ο κόσμος άλλωστε, τόσον καιρό. Αυτό είναι που θα δώσει μια άνοδο στην Αριστερά, για να φοβίσει τους δανειστές μας, θα δώσει μια ανάσα στο λαό και μια άλλη πορεία στην Ευρώπη.
Αντιθέτως, η Αριστερά πρέπει να «σηκώσει το γάντι» –αυτό λέει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ άλλωστε. Ας πάρουμε τα πράγματα ένα ένα. Καταρχάς, η Αριστερά που όλοι στηρίζουμε στόχο έχει την ανατροπή του καπιταλισμού και την εξουσία των εργαζομένων (γι’ αυτό άλλωστε, ως τώρα, κανείς από τον κινηματικό κόσμο δεν συμπεριελάμβανε την Δημοκρατική Αριστερά στο «κάδρο» της Αριστεράς). Άλλο εξουσία του λαού και άλλο «κυβέρνηση της Αριστεράς» (αν μη τι άλλο, πολλές αυτοαποκαλούμενες κυβερνήσεις της Αριστεράς ματοκύλισαν τους εργαζόμενους πολύ χειρότερα από άλλες εκδοχές…). Η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού διά της κοινοβουλευτικής οδού στις αγαθές του εκδοχές οδήγησε στον άδικο θάνατο αυτού που τον πίστευε μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο της Χιλής (και συγνώμη, φίλοι μου, δεν είμαστε ακόμα ισάξιοι του Αλιέντε), είτε στην εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας που γνωρίσαμε πολύ καλά σε αυτή τη χώρα, με την πορεία της από το 1981 στο 1985 και από κει στο 2009 και δώθε. Κατά τη δήλωση του Προέδρου του ΣΥΝ, όμως, «η υπέρβαση του καπιταλισμού δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Υπάρχουν στάδια, υπάρχουν διαδικασίες». Και πάλι, αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς. Αν δεν κοιτάς στην ανατροπή, ή την ταυτίζεις με την κυβερνητική αλλαγή, τότε αρχίζουν οι εκπτώσεις.
Ο πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, ειδικά ο λαϊκός κόσμος, είναι πράγματι σημαντικό να στραφούν στα αριστερά. Όχι απλώς να ψηφίσουν την Αριστερά, αλλά να μετασχηματιστεί η συνείδησή τους προς τα αριστερά: να καταλάβουν ότι ο τρόπος που επέλεξαν να «εκπροσωπούνται» τόσα χρόνια από μια εκδοχή σοσιαλδημοκρατίας, η ψήφος με τυφλά μάτια, η απουσία από αγώνες, η ενσωμάτωση της «επιχειρηματικότητας», της «ανάπτυξης» και πολλών άλλων «αξιών», που δεν εξυπηρετούσαν παρά την εκμετάλλευση, ήταν αυτή που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Δουλειά της Αριστεράς δεν είναι να τους πείσει ότι πρέπει να επιλέξουν μια άλλη μορφή «κυβερνητισμού». Δουλειά της είναι να τους πείσει ότι μπορούν να οργανώσουν με άλλο τρόπο τη ζωή και την κοινωνία, ότι αυτό δεν γίνεται από τον καναπέ, αλλά από τα σωματεία, τις πλατείες, την αυτοοργάνωση. Να περάσουν το ποτάμι απέναντι!
Με δυο λόγια: δουλειά της αριστεράς είναι να μετασχηματίζει συνειδήσεις (κι αυτό αποτελεί όντως ένα «στάδιο» προς την ανατροπή), όχι να μετασχηματίζεται η ίδια από «αυτό που θέλει ο λαός» (το οποίο μπορεί ο καθένας να ερμηνεύει κατά το δοκούν). Και σίγουρα δουλειά της Αριστεράς δεν είναι να καλύπτει το κενό που αφήνει η μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας ή να αμβλύνει τον λόγο της και τα αιτήματά της για να μην «διώξει ψηφοφόρους».
Θα πει κανείς: και τι πειράζει να εκλεγούν περισσότεροι βουλευτές της Αριστεράς; Από το να εκλεγούν όλος ο εσμός των νυν κυβερνώντων ή των τυχάρπαστων τυχοδιωκτών των ψηφοδελτίων του Καμμένου, του Καρατζαφέρη και της ΔΗΜΑΡ, καλύτερα να έχουμε περισσότερους αριστερούς βουλευτές. Καμία αντίρρηση, όμως μήπως να δούμε τα πράγματα λίγο πιο προσεκτικά; Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ τυπικά ακόμη είναι μέτωπο, η ηγεσία του ΣΥΝ το τελευταίο διάστημα κινείται περισσότερο με συμφωνίες κορυφής, χτίζει ένα αρχηγικό μοντέλο και με τον ίδιο τρόπο χτίζει και τις συμμαχίες γύρω από τα ψηφοδέλτια. Το άνοιγμα στον κόσμο που αποδεσμεύεται από το ΠΑΣΟΚ, η αγωνιστική συμπόρευση μαζί του και το χτίσιμο του αναγκαίου κοινωνικού μετώπου που συμβαίνει εν σπέρματι από τις 5 Μάη ως και τις πλατείες, μετασχηματίστηκε σε ένα ατέλειωτο παζάρι και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι για να καταρτιστούν τα ψηφοδέλτια με τρόπο ώστε οι «μουσαφιραίοι» να είναι ικανοποιημένοι.
Αποκλειστικότητα του Μητρόπουλου στην Περιφέρεια Αττικής, ο Κουρουμπλής που ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο (εκτός που έχει διορίσει τη μισή Αιτωλοακαρνανία) υποψήφιος στην κεντρική περιφέρεια της χώρας (Β΄ Αθήνας, για σίγουρη εκλογή –και άραγε γιατί ο Κουρουμπλής πλησίασε το ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι λόγω των διαφαινόμενων ποσοστών;), με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου μπροστά και με πολλά άλλα περιστατικά που θα φαίνονταν αστεία, αν δεν ήταν τραγικά. Με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια: η αντικειμενική «σταυροδοσία» του λαού θα δώσει την πρωτιά (και τις βουλευτικές έδρες) σε μια σειρά από πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία ούτε σε συλλογικές ή κινηματικές διαδικασίες συμμετέχουν, και σίγουρα χρωστούν ευγνωμοσύνη στην ηγετική ομάδα του ΣΥΝ. Την ίδια στιγμή, οι κινηματικές φωνές μπαίνουν στην άκρη και οι συνιστώσες θα κριθούν από την «καλή» τους διαγωγή –πώς το είχε πει κάποτε ο Πρετεντέρης; «Και ποιες είναι αυτές οι συνιστώσες, τις ξέρει κανείς;»
Και μια απορία: ο Αλέξης Τσίπρας υπονόησε ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ακόμη και χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα μπορούσε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης ίσως από βουλευτές άλλων κομμάτων που θα αποδεσμευτούν από την γραμμή των κομμάτων τους (παρότι δεν περισσεύουν και πολλά κόμματα, εκτός του ΠΑΣΟΚ ή του Καμμένου, στην υποθετική αυτή περίπτωση, λέτε να το κάνουν χωρίς αντάλλαγμα;). Είναι σίγουρος, όμως, ότι οι βουλευτές που θα εκλέξει με τα δικά του ψηφοδέλτια, δεν θα υπακούσουν σε άλλα κελεύσματα, αν τελικά προκύψουν άλλες «υποθέσεις εργασίας»;
Ακόμη και με όλα τα παραπάνω, μια άνοδος της Αριστεράς θα δώσει μήνυμα στην Ευρώπη και θα δώσει ανάσα στον λαό. Πράγματι! Όμως, η Αριστερά δίνει εξετάσεις, και ο λαός κρίνει πολύ σκληρά και τιμωρεί γρήγορα. Έχει δώσει πολλές φορές εξετάσεις η Αριστερά που καλοκάθεται στους εκλογικούς συσχετισμούς, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γιατί «δεν βοηθούν οι αντικειμενικές συνθήκες». Έχει δώσει πολλές φορές εξετάσεις η Αριστερά που συγκυβερνά στα σωματεία με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, και τελικά δεν είναι παρά κομμάτι του παζλ. Έχει δώσει εξετάσεις η Αριστερά που θέτει «ρεαλιστικούς στόχους» για έναν εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, η Αριστερά που υμνεί τους «θεσμούς». Έχει ξαναδώσει εξετάσεις η Αριστερά που διψά για κυβερνητική ευθύνη, για εκσυγχρονισμό και «αξιοκρατία»… Με τραγικές συνέπειες για το κίνημα και την ίδια.
«Σηκώνω το γάντι» σημαίνει αμφισβητώ την υπάρχουσα κατάσταση και τους συσχετισμούς, σημαίνει διαγράφω το χρέος, αποδεσμεύομαι από το ευρώ, εθνικοποιώ τράπεζες και επιχειρήσεις, σημαίνει εργατικό έλεγχο, σημαίνει προτείνω στον λαό μια άλλη πορεία, μια πορεία μετασχηματισμού όχι μόνο της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας. Ρεύμα της Αριστεράς στην κοινωνία σημαίνει μετασχηματισμός, σημαίνει δυνατά σωματεία, σημαίνει γειτονιές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης, σημαίνει άλλους «θεσμούς» πραγματικής δημοκρατίας, σημαίνει τις δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού στο τιμόνι. Εξουσία του λαού σημαίνει επαναστατικό μετασχηματισμό, όχι αριστερά Υπουργεία. Στάδια, ναι, υπάρχουν. Λέγονται μεταβατικό πρόγραμμα και κοιτούν στον ορίζοντα αυτού ακριβώς του μετασχηματισμού.
Αλλά για να μετασχηματίσει η Αριστερά, πρέπει πρώτα να μετασχηματιστεί. Ειδικά στη χώρας μας, η μικροαστική της σύνθεση την ταλανίζει εδώ και πολλά χρόνια. Το να νομίζεις ότι μετατρέπεις το μειονέκτημά σου σε πλεονέκτημα, προτείνοντας ακριβώς αυτό που ζητά η μικροαστική συνείδηση του κόσμου (έναν εύκολο δρόμο, χωρίς ρήξεις, που να μπορεί να τον βαδίσει ο «πολίτης» απλώς και μόνο με μια ψήφο την Κυριακή), δεν είναι παρά ο άλλος δρόμος που λέγαμε. Αυτός που νομίζεις πιο σύντομο, αλλά δεν οδηγεί τελικά στο ίδιο σημείο.
Και το χειρότερο, κάνεις τον λαό να νομίζει ότι είναι εύκολο, ένα πρόγραμμα ανέφικτο (όπως η αναδιαπραγμάτευση του δανείου εντός της ΕΕ…) που τελικά δεν του υπόσχεται και τίποτε περισσότερο από «ένα πιάτο φαί σε κάθε σπίτι» (sic!) και τη συνέχεια των θυσιών προκειμένου να παραμείνουμε στο ευρώ (που συνεχίζει να ταυτίζεται, μόνο στο λόγο αυτής της Αριστεράς, με έναν παντελώς ανιστόρητο τρόπο, με τον «ευρωπαϊκό διαφωτισμό» και τη «γαλλική επανάσταση»).
Όχι λοιπόν, φίλε Αλέξη, η Αριστερά μιλάει για ταξικές αντιθέσεις, για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για την εξουσία και τον πλούτο που μπορούν να περάσουν στα χέρια των άμεσων παραγωγών, μιλά για την ηγεμονία της εργατικής τάξης και την εργατική δημοκρατία. Μιλά για έναν νέο διεθνισμό των αγώνων και όχι των ιμπεριαλιστικών σχηματισμών. Μιλά για σοσιαλισμό. Ακούγονται ξύλινα όλα αυτά; Μάλλον σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ.
Και για να τα πετύχει αυτά η Αριστερά, έχει χαμηλά τη μύτη και ψηλά το κεφάλι, προσπαθεί να μάθει από τον εργαζόμενο λαό, δείχνει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού, βασίζεται σε συλλογικότητες και όχι σε ηγετικές μορφές, οικοδομεί τη δημοκρατία στο εσωτερικό της για να μπορεί να την προτείνει και στον λαό.
Και σίγουρα δεν βασίζει την τακτική της σε πυροτεχνήματα, τα οποία την επόμενη μέρα θα στείλουν τους ψηφοφόρους στον επόμενο που θα προτείνει ξανά μια κυβέρνηση, ίσως πιο ρεαλιστική από την υπόθεση εργασίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο μάλλον σε μια εποχή που πράγματι οι εργαζόμενοι, οι εκμεταλλευόμενοι και τα κατώτερα τμήματα της κοινωνίας έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά, αντιλαμβάνονται ότι η κρίση είναι συστημική, προσβλέπουν στην Αριστερά, στήνουν πηγαδάκια για το πώς θα μπορούσε η κοινωνία να είναι αλλιώς, πήραν μέρος στις συνελεύσεις των πλατειών.
Ανήκουμε στην ίδια γενιά με τον Αλέξη Τσίπρα. Στη γενιά που μπήκε στην Αριστερά μετά το 1989. Με την πτώση του Τείχους, τότε που ντρεπόσουν να λες ότι είσαι αριστερός. Τότε που τα μεγάλα οράματα πιστεύαμε ότι ίσως δεν τα ζήσουμε κι ότι αγωνιζόμαστε για τις επόμενες γενιές. Παράξενη γενιά. Έμαθε στα δύσκολα, ανδρώθηκε με αυτοκριτική, έκανε λάθη, έπεσε, ξανασηκώθηκε. Δεν έζησε ούτε τις μεγάλες στιγμές της Αριστεράς, ούτε τα ιστορικά της λάθη, τα ‘μαθε από τα βιβλία. Έζησε όμως τα απόνερα στο κίνημα, την αριστερά και την κοινωνία.
Ο χώρος στον οποίο ανήκα και ανήκω, προτίμησε τον δύσκολο δρόμο. Με λάθη, με σεχταρισμούς, με τραγικές αντιφάσεις αλλά και με πίστη στη μαζική δουλειά, στις πρωτότυπες συνθέσεις, στον μετασχηματισμό, στον ορίζοντα της νίκης της εργατικής τάξης. Αυτός ο χώρος, σήμερα ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, βλέπει μπροστά τις ευκαιρίες αυτού του μετασχηματισμού, ακούει τους πόνους της ιστορίας. Και θέλει να συμβάλλει σε αυτούς. Με τη μύτη χαμηλά. Αλλά χωρίς εκπτώσεις.
Μέχρι κάποιο σημείο πίστευα ότι είναι απλώς ολίσθημα ή «επικοινωνιακή στρατηγική» (παρότι δεν υπάρχουν επικοινωνιακές στρατηγικές χωρίς πολιτικό σχέδιο). Τώρα πια πιστεύω ότι τα «κουστούμια της εξουσίας» είναι στρατηγική. Ακόμη κι αν είναι ένα αρχικό ολίσθημα που μετατράπηκε σε στρατηγική. Φαίνεται να είναι πιο κοντά από ποτέ, μέσα από μια ιδιότυπη πορεία, στον ορίζοντα που πάντα είχε ο χώρος του ΣΥΝ: να καλύψει το κενό που αφήνει η σοσιαλδημοκρατία. Το ιστορικό παράδοξο είναι ότι ετοιμάζεται να πετύχει αυτό το δεξιό άνοιγμα, τη στιγμή που οι αντικειμενικές συνθήκες ανοίγουν το δρόμο για την αριστερή στροφή. Την ώρα που ζήσαμε πρωτόγνωρα πράγματα, όπως τις συνελεύσεις στις πλατείες, τις συγκρούσεις, τη 12η Φλεβάρη. Την ώρα της νέας μεταπολίτευσης του λαού.
Η γενιά μου δεν είχε ζήσει την προδοσία των ηγεσιών της Αριστεράς. Ίσως δεν έχει και το ιστορικό βάθος να τις καταλάβει ή να τις αποφύγει. Σήμερα το ΚΚΕ επιμένει να φοβάται οποιαδήποτε πραγματική δυναμική μετασχηματισμού και ο ΣΥΡΙΖΑ να την εγκλωβίζει σε ακροβατικούς καιροσκοπισμούς. Το μέλλον θα είναι αμείλικτο και –ίσως μόνο για αυτή τη φορά- να μη χρειαστεί να διαρκέσει πολύ…
+ σχόλια + 17 σχόλια
toso πολα για να μας πεις για ανταρσια κκε και ξερο ψωμι
κ. Κουτσούμπα πηγαίνεις εκεί που κοιτάς, δηλ. στο δρόμο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και καλά θα έκανες να χύνεις το μελάνι σου για να προβάλλεις τις θέσεις του δρόμου σου και το δηλητήριο σου για να δαγκώνεις αυτούς που είναι απέναντί σου και όχι πλάϊ σου. Ακόμα να λές τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη και να τραγουδάς όχι για να ξεχωρίζεις απ'τον κόσμο αλλά για να σμήγεις τον κόσμο. Και δεν είσαι καθόλου νέα κουβαλώντας τα βαρύδια που μας φόρτωσε ο καπιταλισμός. Σπύρος
“Όταν σε χειροκροτούν οι εχθροί σου, ψάξε να βρεις ποιο λάθος έχεις κάνει” (B.I. Λένιν)
Άρης Πορτοσάλτε 04/05/2012
Ο Ανδρέας του ‘77
http://portosalte.skai.gr/post/22374544999/77
Αν αναδεικνύει κάποιον, στη σημερινή φάση, το μπάχαλο στην πολιτική και νομίζω αναδεικνύει, αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ειδικοί και μη αναγνωρίζουν ότι συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του πολιτικού που μάχεται να πιάσει στασίδι αρχηγικό στην πολιτική σκηνή και όχι στην απέναντι γωνία της διαμαρτυρίας.
Με λίγα λόγια, θα έλεγα ότι γεννήθηκε ο Ανδρέας του ΄77! Κουβαλώντας όλα τα χαρακτηριστικά του πολιτικού που δηλώνει και με την Ευρώπη, και με ευρώ, αλλά φυσικά και με τη διατήρηση του κρατισμού που πήρε θηριώδεις διαστάσεις με την κομματική-συνδικαλιστική αντίληψη της αριστεροδεξιάς στα τιμημένα χρόνια της Πασοκονεοδημοκρατίας. Από τη δική του σκοπιά ο κ. Τσίπρας κινείται σωστά. Αγκαλιάζει όλο τον κόσμο που ζητά στοργή και προστασία. Λέει ναι σ’ όλα. Ποια μεταρρύθμιση και αλλαγές, διερωτάται τμήμα της κοινωνίας, όταν για χρόνια το πολιτικό σύστημα γαλούχησε πλειονότητες πολιτών με την ιδέα του Κράτους που τα κάνει όλα και συμφέρει. Που και τη διαπλοκή εξυπηρετεί και τη διαφθορά τακτοποιεί και το χρέος δεν πληρώνει και στο τέλος μοιράζει ο, τι περισσεύει. Η σκέψη και μόνο πως η χρεωκοπία μας μπορεί να καταπιεί αυτό το μοντέλο κάνει πολλούς να αγωνιούν και άλλους να αναρωτιούνται αν μπορεί να έρθει ποτέ ανάπτυξη στην Ελλάδα με την προσκόλληση στο κομματικό κράτος.
Πρώτη φορά, η πολιτική ζωή κτύπησε την πόρτα του Τσίπρα το 2007. Το κάψιμο της Αθήνας την επόμενη χρονιά μπορεί να τον φρέναρε. Αλλά να που η κατηφόρα λόγω του μνημονίου του δίνει πάλι τη φόρα. Θα την κρατήσει και πως; Απλώς σαν κόμμα διαμαρτυρίας ή μήπως θα επιλέξει μια άλλη στάση της ευθύνης; Θα το δούμε. Εξαρτάται από το αποτέλεσμα των εκλογών.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπαίνει δυναμικά μπροστά και μαζεύει οργή, αγανάκτηση, διαμαρτυρία. Μαζεύει ΠΑΣΟΚους, για το ΠΑΣΟΚ που γκρέμισε τη γλυκιά ζωή και τα όνειρα που χάριζε το Κράτος σαν πατέρας και μάνα και αδελφός. Μαζεύει επαγγελματίες για τους φόρους του Γιώργου και του Βαγγέλη. Μαζεύει δεξιούς για το «Ναι» του Σαμαρά στη δεύτερη δανειακή. Μαζεύει γενικώς. Στη λογική να τους «δείξουμε εμείς»! Και Κολωνάκι και προάστια. Και αστούς και επαναστάτες.
Φαντάσου μια αξιωματική αντιπολίτευση με τον Αλέξη αρχηγό, σα να είμαστε σ’ ένα καινούργιο ΄80 και γράφουμε τη μετά μεταπολίτευση.
Μπορείς να αποκλείσεις εάν μια μέρα, μας πει ο Αλέξης πως βγαίνουμε από το μνημόνιο εφαρμόζοντας, εννοείται, τις διατάξεις του; Διότι όταν παίρνεις μαζί σου πολλούς θα πρέπει μ’ έναν τρόπο να διαχειριστείς τα άκρα. Για αυτά όμως είναι ακόμη νωρίς…
Φτάνοντας στο τέλος της πρώτης διαδρομής μερικές παρατηρήσεις:
Σαν καλοί χαρτοπαίκτες δείχνουμε εξαιρετικοί στη μπλόφα. Κι ας μην έχουν πιάσει πολλοί από μας τράπουλα στη ζωή τους. Σαν τραπουλόχαρτα τους παίζουμε τους πολιτικούς και τους σιγοψήνουμε. Μπλοφάρουν αυτοί κατά την άποψη μας; Μπλοφάρουμε κι εμείς.
Φυσικά, συζήτηση σοβαρή για σοβαρά πράγματα δεν γίνεται. Ακούς παράλληλους μονολόγους. Ακούς, πχ για ανάπτυξη και όλοι εννοούν κάτι διαφορετικό. Αλλά και αυτοί που λένε σχετικά τα ίδια, όπως η Ντόρα, ο Μάνος και ο Τζήμερος είναι τρία κομμάτια. Κινδυνεύουν να μην πιάσουν το όριο όταν και οι τρείς σ’ ένα κόμμα θα έδινε τη δυνατότητα σε πολλούς να τους ψηφίσουν χωρίς τον ενδοιασμό μήπως χαθεί η ψήφος τους.
Άλλοι αισιοδοξούν ότι στο τέλος κάτι θα γίνει, άλλοι φοβούνται ότι η Ελλάδα πάει κανονικά για τα βράχια, άλλοι δεν πιστεύουν πως μπορεί να συμβεί το κοινοβουλευτικό ατύχημα και άλλοι πως όλα τα δυσάρεστα λέγονται για φοβηθούν και να εκβιαστούν οι ψηφοφόροι. Όλα αυτά δημιουργούν μια κατάσταση μπλόφας. Δύσκολο να ξεχωρίσεις την καθαρή αλήθεια από το ψέμα και τις πραγματικές προθέσεις.
Σε κάθε περίπτωση εύχομαι καλό βόλι σ’ όλους. Θα τα ξαναπούμε στην επόμενη φάση. Από βδομάδα…
Σωστό το άρθρο της κ. Κουτσούμπα!
Υπάρχει μια συνεχής απομάκρυνση τις τελευταίες μέρες του ΣΥΡΙΖΑ, από τις αρχικές του θέσεις για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, για την αριστερή κυβέρνηση που ξαφνικά έγινε "δημοκρατική κυβέρνηση" κλπ.
Ταλαντεύομαι μέχρι στιγμής μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και αν είναι να μπει στη Βουλή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μάλλον θα τη ψηφίσω, για πρώτη φορά.
Κα Κουτσούμπα:Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν χάνει από το ΣΥΡΙΖΑ. Στην κοινωνική αριστερά των κινημάτων έχει διαμορφωθεί διακριτό ρεύμα ανατροπής που θα εκφραστεί και εκλογικά μέσα από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ κύρια, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εσείς ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κινδυνεύετε να χάσετε ριζοσπαστικούς ψήφους από το Συριζα, αλλά αντιθέτως από το ΚΚΕ που οι πολιτικές σας στο κίνημα είναι συγκοινωνούντα δοχεία, τα δε προγράμματα σας συγγραφή -θα έλεγα- από το ίδιο καθοδηγητικό κέντρο.
Η συνιστώσα σας έχει κάνει προσπάθειες για συνεύρεση με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και είναι κρίμα τώρα που θα επισπευτούν οι εξελίξεις σε όλη την Αριστερά αλλά και στην δικό σας μέτωπο συνεργασίας, -κάτω από το άγχος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης- να φορτίζεται το κλίμα με συνομήλικες μικροπολιτικές κακίες για το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
Είμαι σίγουρος πως στο μέλλον οι ριζοσπαστικές καταβολές σας θα σας ωθήσουν να επιλέξετε τη συνεργασία με τις δυνάμεις της σύγχρονης Αντικαπιταλιστικής προοπτικής μέσα από ένα αριστερότερο και δυνατότερο Σύριζα και δεν θα προτιμήσετε την εσαεί επίκληση συνεργασιών με το σεχταριστικό και δογματικό κέντρο του Περισσού που σας επιβάλουν οι συγκένιες με μερικούς από τους τωρινούς συμμάχους σας;
Καλή επιτυχία στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και καλή ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ όπου ανταμώνουν οιδρόμοι μας.
Μέσα ή ΕΞΩ από το Κοινοβούλιο και γιατί όχι στην αυριανή ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Αποτελεί τρομερή σύμπτωση ,πως πριν μπω στο Βαθυ έλαβα προωθούμενο e-mail( που διακινείται στο διαδίκτυο )από καλό φίλο, που εξηγεί με εξαιρετικό αριθμητικό τρόπο , πως όσοι ψηφίσουν κόμματα που δεν θα μπουν στη βουλή , είναι σα να ψηφίζουν Αντωνάκη !!
Η λογική της χαμένης ψήφου για άλλη μια φορά .
Τράτζικ
Κάποιοι χρησιμοποιούν πράγματι τα πιο παλιά των επιχειρημάτων για να δρέψουν εκλογικούς καρπούς .
Το ακόμα τραγικότερο είναι ότι ο φίλος που το προώθησε , έχει πιστεί- γι ' αυτό και θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ .
Προσωπικά ταλαντευόμουν επίσης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ . Μετά όμως από αυτό αποφάσισα. Δεν αξίζει στην Αριστερά να χρησιμοποιεί τέτοιου είδους επιχειρήματα , κακό της κάνει . Πάω για ΑΝΤΑΡΣΥΑ
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ!!!
Ευχαριστώ τον τελευταίο ανώνυμο για τα καλά του λόγια, όμως ο λόγος που έγραψα το κείμενο αυτό δεν είναι για να "κόψω ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ" και όχι από το ΚΚΕ. Είνια η ίδια η συνέντευξη, την οποία κανείς δεν βλέπω να σχολιάζει, αυτή με σόκαρε! Τα εντός εισαγωγικών είναι αυτούσια από τη συνέντευξη (στην ομιλία του στην Ομόνοια ήταν πιο προσεκτικός) και ο προσωπικός τόνος είναι γιατί έχω την εντύπωση ότι διαμορφώνεται και ένα ηγετικό προφίλ με ηγετική ομάδα κ.λπ. που θα αμφισβητήσει την όποια δημοκρατία εντός του ΣΥΡΙΖΑ (στην οποία προσβλέπω να υπάρχει, όπως και στη δημοκρατία και πολυφωνία των Οικολόγων, γιατί αυτά τα πράγματα είναι κάπως μεταδοτικά, άρα η δημοκρατία εντός άλλως σχηματισμών κάνει καλό σε όλους μας). Όσοι τώρα με κατηγορείτε, κάντε ένα κόπο να διαβάσετε τη συνέντευξη, είναι αναρτημένη στο syn.gr. Σε ένα πράγμα στη ζωή μου και την κανονική και την πολιτική έχω μάθει: σε θέματα αρχών, η Αριστερά δεν κάνει εκπτώσεις. Δεν υπάρχουν εκπτώσεις για "επικοινωνιακούς λόγους" χωρίς πολιτικό σχέδιο.
Να σας πω κάτι; Μακάρι να διαψευστώ. Αν όμως διαψευστείτε εσείς;
Δέσποινα
@4 Μαΐου 2012 8:46 μ.μ.
Δυστυχώς για σένα, πολύς κόσμος που διαβάζει το "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ", είναι πολιτικοποιημένος.
Και ψηφίζει με βάση αρχές και προγράμματα και όχι με βάση τις καρέκλες όπως εσείς οι του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολιτική πρόταση των κομμουνιστών γίνεται προς την εργατική τάξη-ντόπιων και αλλοδαπών και προς τα φτωχά στρώματα αγροτών -αυτοαπασχολούμεων.
Διαγραφή του χρέους - έξοδος από το Ευρώ - έξοδος από την ΕΕ -Εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο
Μερικά από τα "καλύτερα" του Αλέξη του νέου εκλεκτού του κεφαλαίου.
Ή όπως είχε πει B.I. Λένιν
-----------------------------
“Όταν σε χειροκροτούν οι εχθροί σου, ψάξε να βρεις ποιο λάθος έχεις κάνει”
------------------------------
Εκλογές 2012 ANT1 22/04/2012.
O εκπρόσωπός του ΣΥΝ Μπαλάφας τόνισε ότι είναι υπέρ του Ευρώ και της ΕΕ
Στο 15:00 του VIDEO από το site του ΑΝΤΕΝΑ WEB TV
http://www.antenna.gr/webtv/watch?cid=ih7_tr_j_sz_j_z_m%3d
"Επιχειρηματικότητα - σταθερό επενδυτικό περιβάλλον - ασφάλεια"
Μια κυβέρνηση της αριστεράς έχει ανάγκη από βιομήχανους και επενδυτές
Σήκω Ανδρεα για να δεις το παιδι της αλλαγής!
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=2y4QHops2Bc#
Να τι κάνουν οι "αριστεροί πατριώτες" της ΕΕ, του Ευρώ, του ΝΑΤΟ, του Σέγκεν, του Μάαστριχ, των βομβαρδισμών στην τότε Γιουγκοσλαβία, της εισβολής στο Ιρακ, των αγορών, της συνθήκης Μπολκεστάιν.
Προς πατριωτικό μέτωπο Δεξιάς & Αριστεράς κατά του Μνημονίου
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=40239&Itemid=131
Ο Τσίπρας μιλά για Μέγα Αλέξανδρο για την ασφάλεια του πολίτη και κατα μεταναστευτικών οργανώσεων. Η συνέντευξη δίνεται σε ακροδεξιά (αυτοί τα λένε"πατριωτικά") blog, Αυτό και αν είναι "υπέρβαση"..
http://olympia.gr/2011/11/18/alexis-tsipras-3/
Τελικά η Αριστερά στην Ελλάδα έχει βγάλει τον ηγέτη που αναζητούσε από το 1974 στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα; Αναρωτιέται το περιοδικό defence.net που ασχολειται με εξοπλισμούς και στρατιωτική άμυνα..
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=33610&Itemid=139
ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ
Ο Διευθυντής ειδήσεων του ΣΚΑΙ μιλά με τα καλύτερα λόγια για τον Τσίπρα(για το ΚΚΕ μκαι τους ναυτεργάτες με τα χειρότερα σε άλλες καταστάσεις)
Άρης Πορτοσάλτε
04/05/2012 Ο Ανδρέας του ‘77
http://portosalte.skai.gr/post/22374544999/77
http://edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=434:%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B
[.. Ανδρέας Παπανδρέου: Το κληρονομικό δικαίωμα
Επακόλουθο της μετάβασης από τη στρατιωτική δικτατορία της περιόδου 1967-1974 ήταν η άνοδος στην εξουσία της ελληνικής Δεξιάς που διατήρησε ένα μεγάλο μέρος του παλιού κρατικού μηχανισμού και στήριξε μια πλούσια αλλά δυσλειτουργική κυρίαρχη τάξη η οποία ζούσε από τις χρηματικές μεταβιβάσεις της ΕΟΚ. Η λεηλασία των κρατικών πόρων, η πτώχευση των περισσότερων εταιριών του ιδιωτικού τομέα, η καθυστέρηση της γεωργίας, η κλειστή και αυταρχική φύση των δημόσιων και ιδιωτικών θεσμών, οδήγησαν τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των φοιτητών, των αγροτών και των ανέργων να δώσουν το 1981 μια εντυπωσιακή εκλογική νίκη στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το άθροισμα των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ ξεπέρασε το 60% και παρείχε μια ξεκάθαρη πλειοψηφία που νομιμοποιούσε το μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας. Επιπλέον, το πρόγραμμα του Α. Παπανδρέου υποσχόταν «κοινωνικοποίηση της οικονομίας», εκσυγχρονισμό της υπαίθρου και σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Ειδικότερα υποσχόταν την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ακύρωση της συμφωνίας για τις στρατιωτικές Βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα.
Με δεδομένο τον κατακερματισμό, το σπασμένο ηθικό και την παρακμή της Δεξιάς, η αντιπολίτευση στην επιλογή για μια σοσιαλιστική πρόοδο ήταν ελάχιστη. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την υψηλή χρέωση του ιδιωτικού τομέα στις κρατικές τράπεζες, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν χρειαζόταν καν τη νομοθεσία για να τις απαλλοτριώσει. Μπορούσε να ζητήσει αποπληρωμή των δανείων τους ή τα κλειδιά των εταιριών.
Ο Παπανδρέου […]πρόσφερε νέα δάνεια, παρέγραψε χρέη και επενέβη για να αποκαταστήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία, βγάζοντας στο σφυρί υπερχρεωμένες εταιρίες. Εκείνη την εποχή ήμουν σύμβουλός του. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν κοινωνικοποιούσε τις χρεωμένες εταιρίες, απάντησε πως «λόγω της κρίσης δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να μετασχηματίσουμε την οικονομία. Πρέπει να περιμένουμε μέχρι η οικονομία να σταθεί στα πόδια της».
Όταν του απάντησα πως εκλέχτηκε για να αλλάξει το σύστημα, ακριβώς λόγω αυτής της κρίσης και πως όταν αποκατασταθεί ο καπιταλισμός η πολιτική και οικονομική αντιπολίτευση θα είναι πιο σθεναρή, ανταπάντησε ότι «η οικονομία είναι πολύ αδύναμη για να στηρίξει ένα σοσιαλιστικό καθεστώς» και πρόσθεσε πως «η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας».
Στην πράξη, ο Α. Παπανδρέου αποκατέστησε τον καπιταλισμό, παρά τις συνθήκες κατάρρευσης που αυτός αντιμετώπιζε, αυξάνοντας, προοδευτικά, το δημόσιο χρέος. […]Δημαγωγώντας ο Παπανδρέου διατήρησε τις Βάσεις. Ακόμα χειρότερα, παρέμεινε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, αποδεχόμενος μεταβιβάσεις και δάνεια ως αντάλλαγμα για τη μείωση των εμπορικών περιορισμών. […]Ο Παπανδρέου χρησιμοποίησε τις μεταβιβάσεις της ΕΟΚ για να εξαγοράσει ψήφους μέσω επιδοτήσεων στους αγρότες, βραχυπρόθεσμων κερδών στις αμοιβές των εργαζόμενων και τεράστιων παραγραφών χρεών και δανείων που παρείχε στις επιχειρηματικές ελίτ. Τα ελλείμματα και τα χρέη αυξήθηκαν, ενώ ο παραγωγικός μηχανισμός μαράζωσε προκειμένου να στηρίξει την κατανάλωση. Η κηδεμονία ήταν η «εναλλακτική» λύση που επέλεξε ο Παπανδρέου αντί για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. […] Ενώ ενώπιον μαζικών συγκεντρώσεων ο Α. Παπανδρέου κατάγγελλε το ΝΑΤΟ, διαβουλευόταν σε εβδομαδιαία βάση με τον πρέσβη των ΗΠΑ […]. Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της διακυβέρνησής του (1982-1984) όταν διηύθυνα το Κέντρο Μεσογειακών Σπουδών και ήμουν ανεπίσημος σύμβουλός του, έφευγα από την πίσω πόρτα του σπιτιού του στο Καστρί, την ώρα που από την μπροστινή έμπαινε ο πρέσβης των ΗΠΑ. Μετά από κάποιο διάστημα συνειδητοποίησα πως δανειζόταν την κριτική της Αριστεράς για να δικαιολογήσει δεξιές πολιτικές. Στην πρακτική, αυτή είχε γίνει βιρτουόζος της εξαπάτησης..]
@@4 Μαΐου 2012 8:46 μ.μ.
Αλλού υπάρχουν οι διαρροές..
Πρώην γραμματέας της ΝΕ Ιωαννίνων του Συνασπισμού τάσσεται στο πλευρό του ΚΚΕ
http://redflyplanet.blogspot.com/2012/05/blog-post_857.html
Στην παρούσα κατάσταση,με κατεβασμένα βρακιά και την καυτή ανάσα από πίσω μου, ΕΛΠΙΖΩ σε μια κυβέρνηση αριστερή που ΓΝΩΡΙΖΩ οτι ΔΕΝ θα ανατρέψει τον καπιταλισμό αλλά ίσως μου δώσει μια ανάσα και μια μικρή έστω ώθηση.Δυστυχώς ο πνιγμένος από τα μαλιά του πιάνεται.Θα ψηφίσω ΣΥΝ για πρώτη φορά, ίσως και τελευταία,μήπως και δω τα μούτρα των Παπουτσοσπιλιοτόπουλων θλιμένα,τους ματατζήδες άνεργους, το χρέος να μην πληρώνεται(έστω για λίγα χρόνια). Μπορώ να ΕΠΙΛΕΞΩ από το χώρο αυτό κάποιους που δε νοιάζονται για την καρεκλίτσα τους και τις δημόσιες σχέσεις και έχουν τα κότσια να διαολοστείλουν το ευρώ και την ΕΕ.Τέλος ίσως έτσι πάρουν ένα μήνυμα και οι λοιποί ηγέτες του χώρου και βγουν επιτέλους στη σύνταξη. Που ξέρεις μπορεί οι νέοι άνθρωποι να κάτσουν κάποτε στο ίδιο τραπέζι και να συνεργαστούν.ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ.Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑΧΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ (ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟ) ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΚΤΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ...
Οι μικροαστοι "αριστεροι" που πιστευουν οτι μεσα στην λυκοσυμμαχια και με την ντοπια αστικη ταξη στην εξουσια,
θα γλυτωσουν την Βουλγαροποιηση,
ειναι βαθεια νυχτομενοι.
Μια Τσιπροκυβερνηση θα εσπερνε την απογοητευση μεσα σε τρεις μηνες.
AntonXXXX
ρε εχει κανεις διαθεση να παλεψει να αλαξει συνειδησεις.... η νεα κοινονια απετη ανω θροσκους δεν μπορει με προβατα να συμβει... το μαθημα το πηραμε το 89... οπορτουνιστες δεξοι & αριστεροι ειναι ηδη στο χρονοντουλαπο.... δεν φτανει αυτο.... οι ανω θροσκοι πρεπει να δημιουργησουν ....κολεκτιβες μαζικης δρασης & σκεψης...παγκοσμια...οριζοντια & καθετα...ταυτοτητα 13.50
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
για να καταλάβουν οι μικροαστοί ΕΤΣΙ πρέπει να μιλάει ρε παιδιά !!
και με "παραβολές" θα καταλάβαιναν πιο πολλά !!
έχετε αποκτήσει ταχύτητα στη "Αντίδραση" σύντροφοι...κόψτε ταχύτητα.....δεν είναι όλα λάθος !
μη βλέπετε παντού ανεμόμυλους...
πότε έχει "λειτουργία" πάλι ρε Δέσποινα εκεί στη υπερδιανοούμενη Αριστερά ??
θα 'ρθω !!
Ο ΛΕΝΙΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΜΙΑ !!
(και μετά λέτε για τον μητσοτάκη)
Μαζικά λαϊκή ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ!!!!!
Δημοσίευση σχολίου