Ναζισμός και καπιταλισμός. Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ξέρουμε, όπως σωστά οι Κομμουνιστές αναλυτές αναφέρουν, ότι ο φασισμός – ναζισμός είναι η πιο αντιδραστική τρομοκρατική δικτατορία, που εγκαθιδρύεται από τους πλουτοκράτες, όταν δεν μπορούν να διατηρήσουν την εξουσία τους αλλιώς.

Να προσθέσω, ότι υπάρχει μια ακόμη βαθύτερη σχέση, μια ταύτιση ανάμεσα στον καπιταλισμό και το ναζισμό. Ο ρατσισμός είναι στην ουσία η αντιεπιστημονική θεωρία ότι τάχα υπάρχει ανισότητα στους ανθρώπους. Που άλλου υπάρχει ο παραλογισμός της ανισότητας; Ακριβώς μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Η διαίρεση σε πλούσιους και φτωχούς έχει αντιστοιχία με τη ρατσιστική διαίρεση σε «υπεράνθρωπους»  και «υπανθρώπους».

Φυσικά, ο καπιταλισμός αναφέρεται στην οικονομία κυρίως, ενώ ο ναζισμός στην πολιτική. Παρ όλα αυτά, ο ναζισμός μόνο μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να υπάρξει. Και μάλιστα δεν είναι καθόλου τυχαίο που εμφανίζεται ενισχυμένος σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Είναι τότε, που εξ αιτίας της κρίσης οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί εξαθλιώνονται πλήρως. Τότε που κυριαρχεί η απελπισία και η ανασφάλεια.

Η μη παραδοχή του αυτονόητου, ότι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και ότι πρέπει να έχουμε ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, οδηγεί στο διχασμό. Οι πλούσιοι «υπεράνθρωποι» εκμεταλλεύονται τους φτωχούς «υπανθρώπους». Οι φτωχοί υπάρχουν για να υπηρετούν τους πλούσιους στον καπιταλισμό. Οι μάζες υπάρχουν για να υπακούν στους αρχηγούς - υπεράνθρωπους στο φασισμό. Η ομοιότητα είναι λοιπόν ολοφάνερη.

Όπως οι λαοί σκοτώνονται μεταξύ τους για πλαστές διαφορές, που είναι συνήθως αποτέλεσμα πολιτικών και ανταγωνισμών των πλουτοκρατών, έτσι και οι άνεργοι παλεύουν μεταξύ τους για το «ζωτικό χώρο» μιας θεσούλας σε μια επιχείρηση. Η διαφορά είναι ότι μεταξύ των λαών χρησιμοποιούνται πιο επικίνδυνα όπλα με περισσότερες καταστροφές.

Η ανισότητα προκαλεί το μίσος, το φόβο. Και στον καπιταλισμό και στο ναζισμό, ο φόβος του ξένου, χρησιμοποιείται κατά κόρον. Φοβάμαι μήπως μπουν στη χώρα οι «εχθροί» και μου πάρουν τα νησιά, τους φυσικούς πόρους. Φοβάμαι μήπως πάρει «άλλος» τη δουλειά μου και χάσω τα χρήματα. Η ίδια αντιστοιχία παντού.«Οι ξένοι είναι εγκληματίες και θέλουν το κακό μας» γαυγίζουν οι ρατσιστές. «Οι κόκκινοι θα σας πάρουν τα σπίτια», λένε οι καπιταλιστές. Πάντα υπάρχει ένας εχθρός και σε περίπτωση που νικηθεί, εμφανίζεται ένας νέος.

Ο κόσμος λοιπόν, από φόβο και άγνοια παραχωρεί δικαιώματα. Παραχωρεί δικαιώματα στην εργασία, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, των αγορών. Δέχεται να εργαστεί περισσότερο, να πληρωθεί λιγότερο. Αλλά το ίδιο δεν γίνεται στο ναζισμό; Με το πρόσχημα του έθνους, της παρτίδας, δεν μειώνονται τα δικαιώματα, δεν εξαφανίζεται η ελευθερία, δεν έχουμε μια πλήρη υποταγή χωρίς όρους;

Η ανισότητα. Αυτός είναι ο κοινός ακρογωνιαίος λίθος. Καταστολή, τρομοκρατία, βία, προπαγάνδα, είναι αποτελέσματα της ίδιας νοοτροπίας. Ο φτωχός, όπως ο ξένος, δεν έχει κανένα δικαίωμα. Θεωρείται «φυσική» η υπακοή και η ελευθερία απαγορεύεται.

Το «εγέρθητο» των ναζί δείχνει, πως ακριβώς αντιλαμβάνονται τον σεβασμό. Τον ταυτίζουν με την δουλοπρέπεια. Ο σεβασμός σε κοινωνία ελευθέρων ανθρώπων, δεν απαιτείται, ούτε είναι αποτέλεσμα παραγγέλματος. Είναι η αυθόρμητη κίνηση εξωτερίκευσης ενός συναισθήματος. Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν εκβιάζεται. Αλλά να δούμε και κάτι άλλο. Την ίδια απαίτηση έχουν και πολλά αφεντικά. Να τους δείχνουμε σεβασμό. Δηλαδή να διατάζουν και να εκτελούμε. Και σ όποιον δεν αρέσει, φεύγει. Πολύ «δημοκρατικό», χρυσή αυγή ψηφίζουν; Προφανώς.

Όταν σου λέει ο «αφέντης» μπορείς να μείνεις «λίγο», δηλ. κάνα, δυο, τρεις, τέσσερεις ωρίτσες, χωρίς φυσικά παραπάνω απολαβές, τι διαφορά έχει με το ναζί, που σε βάζει να κάτσεις προσοχή; Δεν το λέω για να δικαιολογήσω τα κτήνη του ναζισμού, να εξηγούμαστε. Το λέω για να δείξω ότι υπάρχουν και άλλα κτήνη, επίσης αποτρόπαια.

Το σύστημα των ναζί από εκεί που πέρασαν, ήταν το καπιταλιστικό. Πλουτοκράτες, βιομήχανοι, είχαν χάρης σ αυτούς σκλάβους. Πολίτες  από άλλες χώρες, αντιφρονούντες, αλλά και φτωχούς που δεν μπορούσαν να πολεμήσουν. Παρήγαγαν όλοι για να τραφεί η μηχανή των ναζιστικών καθαρμάτων. Όποιοι δεν μπορούσαν να δουλέψουν, κατάληγαν στο μπάνιο των Γερμανών, ως σαπούνια.

Στον καπιταλισμό της «αστικής δημοκρατίας» τι συμβαίνει; Μήπως, οι φτωχοί δεν εξαναγκάζονται σε αφαίμαξη από πλούσιους βρικόλακες; Και οι συνθήκες εργασίας; Άθλιες. Και όσοι δεν προσφέρουν;  Εντάξει δεν γίνονται σαπούνια, αλλά άστεγοι.

Η μόνη λύση απαλλαγής από τον καρκίνο του φασισμού, είναι η απαλλαγή από τον καρκινογόνο καπιταλισμό. Η θεμελίωση της αταξικής κοινωνίας, η προάσπιση δικαιωμάτων, η Ισότητα και η Ελευθερία. Μόνο μέσα σε περιβάλλον αλληλεγγύης, ασφάλειας, κοινωνικής πρόνοιας πεθαίνει ο φασισμός, αφού εκεί φαίνεται το πόσο παράλογες είναι οι θεωρίες του.

Κάθε φορά που καταργείτε κάποια ελευθερία, απεμπολείται κάποιο δικαίωμα σας, ενισχύεται και τον καπιταλισμό και το φασισμό. Και αντίστροφα: όσο δεν παλεύετε για αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος και παρασύρεστε από το ρατσιστικό φόβο, τόσο χάνετε και δικαιώματα ή ελευθερίες.  Κι αυτό δεν βγαίνει ποτέ σε καλό.