Μια επιθετική ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος.

Του Σ. Μ.

Τώρα που οι αναλυτές, οι εκλογολόγοι, οι καθηγητάδες των παν/μίων, οι πολιτικοί αναλυτές, οι
δημοσκόποι κάθε λογής έρχονται να πιάσουν μία – μία ψήφο για να βγάλουν τα εκλεκτά τους
συμπεράσματα, τώρα, αυτή την ώρα που το μούδιασμα στις ψυχές μας γίνεται όλο και πιο
ενοχλητικό, ας αποτολμήσουμε μία επιθετική ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος για να
αναδείξουμε ορισμένες πτυχές του και να φανερώσουμε κρυφά, αισιόδοξα, μηνύματα.

Ας ξεκινήσουμε από το πρωταρχικό που είναι η ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Όπως έχουμε
αναφερθεί και σε προηγούμενα άρθρα, σύμφωνα με αναφορές της Ελ. Στατ. Υπ. (2011), η δομή της
κοινωνίας παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά μιας μετα-βιομηχανικής κοινωνίας με έναν σταδιακό,
αλλά πλήρη, και γοργά κλιμακούμενο, προσανατολισμό προς τις υπηρεσίες (τριτογενής
παράγοντας) που τείνει να φτάνει το 70% του απασχολούμενου προσωπικού.

Το (οποιοδήποτε) εναπομείναν βιομηχανικό κεφάλαιο, από τη φύση του μικρό σε σχέση με τα παγκόσμια μεγέθη αλλά και την ελληνική πραγματικότητα κυρίως από το 1890 και μετά, δραπετεύει διαρκώς προς τις τριτοκοσμικές χώρες ή τις χώρες δεύτερης κατηγορίας της Ε.Ε. Η ζητούμενη ανάκαμψη της βιομηχανικής παραγωγής και οι – περίφημες – επενδύσεις που επικαλούνται τα συστημικά κόμματα, δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ, ακόμη κι αν το κόστος εργασίας σχεδόν μηδενισθεί, επειδή η μεγάλη συσσώρευση κεφαλαίου (παραγωγικού) γίνεται πλέον στις χώρες του τρίτου κόσμου, σε συνθήκες τις οποίες ούτε ο Μαρξ συνάντησε στην εργατική τάξη της Αγγλίας όταν έγραφε το Κεφάλαιο.

Από την άλλη, το κεφάλαιο, απεγκλωβισμένο από την “προτεσταντική ηθική” (Βέμπερ)
που ήθελε να επανεπενδύει και να αυξάνει διαρκώς την απασχόληση και την παραγωγή προς
συγκέντρωση ολοένα και μεγαλύτερης υπεραξίας και, συνεπώς, κέρδους, βρήκε ένα νέο
κερδοσκοπικό παράδεισο, που του αποφέρει αμύθητα κέρδη δίχως το ενδεχόμενο καταστροφής ή
απώλειάς του από το λεγόμενο επιχειρηματικό ρίσκο. Ο τραπεζικός παράγοντας, αναδεικνύοντας
τον άλλο του εαυτό, επιτρέπει πλέον στο κεφάλαιο να “τζογάρει” στις πλάτες όλου του κόσμου με
μηδενικά κόστη και κινδύνους. Τα κέρδη είναι ασύλληπτα.

Επομένως, σε μια ελληνική κοινωνία που ουδέποτε αναπτύχθηκε καπιταλιστικά – βιομηχανικά, η
κερδοσκοπία στη γη και στις τράπεζες, εξακολουθεί και παραμένει ο κύριος μοχλός (όχι ανάπτυξης
αλλά) κίνησης της οικονομίας. Η παρασιτική ιδιομορφία του ελληνικού κεφαλαίου δεν δημιουργεί
μόνο αναπτυξιακά προβλήματα (άλλωστε δεν είναι παράξενο το ότι μόνο ο τουριστικός τομέας
παρουσίαζε μία μορφή ανάπτυξης με κλιμακούμενες επενδύσεις ούτε το ότι μόνο αυτός ήταν ο
αναπτυξιακός στόχος της Ε.Ε. για την Ελλάδα). Δημιουργεί και τεράστια προβλήματα στην
ανάδειξη και συγκρότηση των επιμέρους χαρακτηριστικών της κοινωνίας.

 Η παρασιτική – μεταπρατική δομή της κοινωνίας καλλιεργεί και θρέφει μία μεταπρατική και παρασιτική κοινωνική συνείδηση. Για να το δούμε πιο αναλυτικά, όταν οι αγρότες “εθίζονται” στις επιχορηγήσεις και αποξενώνονται ή απαξιώνουν το εργαλείο που τους δίνει τα προς το ζήν και ταυτόχρονα εγκαταλείπουν, μαζικά, τον αγροτικό τομέα (10% στις στατιστικές) δίχως να επιλέξουν τον αναπροσανατολισμό ή την εναλλακτική λύση στις καλλιέργειες [δίχως να παραγνωρίζουμε το ότι
υπάρχουν και άλλα παραδείγματα], τότε η επιλογή τους είναι ή να κάτσουν σπίτι ή να ασχοληθούν
με φτηνές καλλιέργειες που αποφέρουν πολλά έσοδα με μικρό κόστος [π.χ. Χασίς]. Δεν είναι τυχαίο
το ότι η μισή, σχεδόν, επικράτεια, με την ανοχή του κράτους και της αστυνομίας (βλ. Κρήτη), έχει
στραφεί σε αυτές τις λύσεις.

Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στη βιομηχανική παραγωγή. Ο έλληνας βιομήχανος πάντοτε
επέλεγε να μεταφέρει στο εξωτερικό τα κέρδη από την παραγόμενη υπεραξία και να επενδύει σε
τομείς με μηδενικό κόστος φορολόγησης ή και, απλά, στον ξένο τραπεζιτικό τομέα. Δεν είναι
τυχαίο το ότι τα περισσότερα πλοία από τον τεράστιο εμπορικό “ελληνικό” στόλο είναι γραμμένα
στα νηολόγια απίθανων χωρών και φέρουν ξένη σημαία.

Από την άλλη, ο βιομήχανος που επένδυσε στον ελληνικό βιομηχανικό χώρο, γιγαντώνοντας την επιχείρησή του έχοντας να αντιμετωπίσει ένα απόλυτα διεφθαρμένο πολιτικό και διοικητικό κράτος, επιλέγει και αυτός την πώληση ή την μεταπώληση των επιχειρήσεών του στο ξένο κεφάλαιο, μεταφέροντας την περιουσία του στο εξωτερικό και αφήνοντας τον ελληνικό παραγωγικό τομέα στα χέρια αυτών που θα σφραγίσουν τις επιχειρήσεις επειδή πρέπει να πουλήσουν την υπερ-παραγωγή τους από τα εργοστάσια της μητρόπολης του κεφαλαίου (που δήθεν επενδύεται στην Ελλάδα). Έτσι, όταν η παραγωγική – οικονομική βάση της χώρας [συμπεριλαμβανόμενου του εμπορικού κεφαλαίου] αλληθωρίζει προς την εύκολη λύση και την παρασιτική κερδοφορία, δημιουργεί τις συνθήκες (βάση – εποικοδόμημα) για την ανάπτυξη και εκείνης της μορφής της ιδεολογίας που θα καλύπτει, απόλυτα, τις ανάγκες του μοντέλου παραγωγής.

Ο μικροαστός και ο εργαζόμενος στον τριτογενή τομέα ενστερνίζεται το κυρίαρχο ιδεολογικό παράδειγμα και το κάνει σημαία του. Η λογική του εύκολου κέρδους, της απάτης, κομπίνας και της διαφθοράς δηλητηρίασε σιγά – σιγά το μεγαλύτερο μέρος του παραγωγικού ιστού της χώρας. Αυτός ο άνθρωπος που βρίσκεται, ξαφνικά, με τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια του δεν θα επανδρώσει τις τάξεις της εργασίας και του επαναστατικού αγώνα αλλά τις τάξεις που ενσωματώνουν τα πιο λούμπεν στοιχεία και υπόσχονται μεσσιανικές και άλλες λύσεις.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το ποσοστό των νεο-ναζί, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ολόκληρη
την Ευρώπη. Θα διακινδύνευα την άποψη ότι “πράγματι ήρθαν για να μείνουν” όπως ανέφερε ο
φύρερ τους, διότι οι οικονομικές προοπτικές θα οδηγήσουν και άλλους στις γραμμές τους.

Εαν θέλεις να αποκαλείσαι αριστερός οφείλεις να χρησιμοποιείς τη διαλεκτική μαρξιστική
ανάλυση προβλέποντας τη φθορά και την ανασύνθεση της πραγματικότητας αδιάκοπα,
στηριζόμενος στα πραγματικά στοιχεία και όχι σε αυτά που επιλέγεις ή σε αυτά που δεν έχουν
καμία σχέση με την πραγματικότητα. Οφείλεις να καθορίζεις τις θέσεις σου, τόσο σε επίπεδο
τακτικής όσο και σε επίπεδο στρατηγικής, πάντοτε στηριζόμενος στην πραγματικότητα που έχεις
μπροστά σου και όχι αλληθωρίζοντας, διαρκώς, στο παρελθόν.

Στα άρθρα μας είχαμε προβλέψει την εξέλιξη των πραγμάτων, είχαμε προαναγγείλει τη φθορά τόσο του ΚΚ όσο και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και επί λέξει είχαμε προφητεύσει τον ερχομό ενός νέου Πα.Σο.Κ στη θέση του Πα. Σο.Κ, όχι γιατί είμαστε μάντεις αλλά γιατί προσπαθούμε να αναλύσουμε όσο το δυνατό πιο μαρξιστικά την ελληνική κοινωνία. Είχαμε, δυστυχώς, προβλέψει την κατρακύλα του ΚΚ σε μια θέση που όχι μόνο του στερεί έναν ισχυρό διαπραγματευτικό λόγο αλλά το οδήγησε στην πλήρη περιθωριοποίησή του από την κοινωνία.
Δεν είναι τραγικό να βλέπεις τους νεο-ναζί να εδραιώνονται ως πολιτικό μόρφωμα και εσύ να εξαφανίζεσαι σιγα-σιγά απο τον εκλογικό χάρτη;


Μην τρέφετε αυταπάτες, ο λαός σας απομόνωσε όχι μόνο για την ανάλυση που κάνετε αλλά,
κυρίως, επειδή δεν σταθήκατε όρθιοι στο ύψος των περιστάσεων. Όταν ήταν παλλαϊκή απαίτηση η
συνεργασία εσείς επιλέξατε την απομόνωση, τον σεχταρισμό και, θα διακινδύνευα τον όρο, τον
παλιμπαιδισμό. Όταν το Παλλαϊκό Μέτωπο ήταν αναγκαιότητα, όταν ακόμη και η επαναστατική
επιλογή ήταν πρόσφορη (αλήθεια, δεν σας έλεγαν τίποτε τα δύο εκατομμύρια των Ελλήνων που
μαζευόντουσαν καθημερινά στις πλατείες;) εσείς επιλέξατε τον απομονωτισμό και τις παρελάσεις.
Να αποδείξετε τι; Να πάρετε τα συγχαρητήρια των ξεπουλημένων δημοσιογράφων;


Στον ίδιο άξονα, βέβαια, κινήθηκε και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Βαπτισμένη στην
κολυμπήθρα του δογματισμού, τελείως ξεκομμένη από την πραγματικότητα, δεν έκατσε ποτέ να
αναλύσει τα ελληνικά δεδομένα και τις προοπτικές μιας δυναμικής που, όμως, δεν θα οδηγούσε
αναπόφευκτα σε συγκρουσιακές καταστάσεις. Το αισχρό παράδειγμα της στείρας (έως βίαιης)
αντιπαλότητας και της μονοδιάστατης σκέψης ήταν εμφανές σε όλους τους τόπους όπου
συγκρούονταν διαφορετικές επιλογές. Παν/μια, συνδικάτα, συγκεντρώσεις, καταλήψεις κ.α. Ποτέ
κανείς δεν στάθηκε να μελετήσει, διαλεκτικά, την αποστροφή των νέων – των μικρών, κυρίως,
ηλικιών – από τα μορφώματα της αριστεράς και την ενσωμάτωσή τους στον αναρχικό χώρο. Κανείς
δεν βλέπει την απήχηση των νεο-ναζί στους νέους κάτω των 20 ετών.


Τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα. Ο Συ.Ριζ.Α θα καρπωθεί το μεγάλο μέρος της αριστερής
σοσιαλδημοκρατίας, θα παίξει το κοινοβουλευτικό παιχνίδι και θα εξαντλήσει τα όριά του. Δεν
κρίνω τις πολιτικές του επιλογές μιας και δεν θεωρώ ότι είναι ο ταξικός αντίπαλος. Η πολιτική του
είναι επιλογή των στελεχών του και όσο – εκ του αποτελέσματος – επιβραβεύεται, δείχνει ότι,
τουλάχιστον, παίζει καλύτερα το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Φίλοι και φίλες της αριστεράς, το
αποτέλεσμα μας αποκαρδίωσε, όμως μας δίνει και μια νέα δυναμική. Πρέπει πρώτα απ' όλα να
λύσουμε το οντολογικό μας πρόβλημα. Ποιοι είμαστε και τι θέλουμε.

Ο σολιπσισμός είναι καταστροφικός, η άκριτη συνεργασιολογία, θα συμφωνήσω, επίσης, όμως, το πρόβλημα δεν είναι εκεί, το πρόβλημα είναι στο τι μπορούμε να κάνουμε και τι πρέπει να κάνουμε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Τα αστικά κόμματα θα κληθούν να επιβάλλουν μέτρα με τεράστιο κοινωνικό κόστος, θα αφήσουμε πάλι την τύχη μας στα χέρια τους; Θα σπρώξουμε και άλλους στο νεο-ναζιστικό στρατόπεδο;

Τα αποτελέσματα μπορεί να μη μας χαροποιούν έχουν, όμως, μια δυναμική που κανείς δεν την
πρόσεξε. Σχεδόν ο ένας στους τρεις συνανθρώπους μας γύρισε τη πλάτη στις κοινοβουλευτικές
αυταπάτες. Η δεξιά, μέσα σε ένα ψυχροπολεμικό και μετεμφυλιακό κλίμα, δεν μπόρεσε να
συγκεντρώσει τα ποσοστά που έπαιρνε εύκολα και ανέξοδα άλλες εποχές. Ο λαός έδειξε
ωριμότητα, όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο. Η επτακομματική βουλή, η εμμονή σε αδιέξοδες
επιλογές, το ποσοστό που συγκέντρωσε ο Συ.Ριζ.Α σε συνθήκες παγκόσμιας παρέμβασης στην
ελληνική πραγματικότητα, το τεράστιο ποσοστό της αποχής, μας δίνουν τη δυνατότητα να
διαβάσουμε διαφορετικά το αποτέλεσμα των εκλογών.

Ο Λαός είναι σε αναμονή, δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν επέλεξε υποταγή και μνημόνιο. Ίσα – ίσα, ο λαός θα μας δώσει ακόμη μια ευκαιρία, όταν μας εμπιστευτεί όχι γιατί είμαστε αριστερά αλλά γιατί θα έχουμε κάνει όλοι ένα βήμα πίσω για να κάνουμε, επιτέλους, το τεράστιο άλμα μπροστά. Εφόσον παίζουμε [δεν αφομοιωνόμαστε] το κοινοβουλευτικό παιχνίδι, ας δείξουμε στον ελληνικό λαό ότι μπορούμε να συνεργαστούμε, μπορούμε να βρούμε δρόμους αλληλεγγύης, αγώνα, συμπαράστασης και κοινωνικής αλλαγής.

Ο λαός δεν περιμένει από την αριστερά να γίνει κυβέρνηση, περιμένει, πρώτ' απ' όλα, να δείξει ότι
μπορεί να γίνει διαλεκτική, να συνεργαστεί και, κυρίως, να σταθεί πλάι του τ ώ ρ α, όχι σε ένα
νεφελώδικο μακρινό σοσιαλιστικό μέλλον.

Η ανάλυσή μας μπορεί και να είναι εσφαλμένη, ο μαρξισμός δεν είναι θρησκεία, δεν έχει δόγματα,
δεν υπόσχεται τη γη των Μακάρων, τίποτε δεν αποκλείει μίαν άλλη ορθότερη ανάλυση και
προσέγγιση της ελληνικής πραγματικότητας. Όμως, ας σκύψουμε επιτέλους για μία φορά το κεφάλι
και να αναλογιστούμε: “Μήπως έχουμε σφάλλει και εμείς”;