Του Γιώργου Σαρρή
Οι ειδικοί σεφ του συστήματος που έχουν αναλάβει να κανουν το θολωμενο μας μυαλό σαλάτα και πουρέ αλεσμένο ειναι αλήθεια πως κάνουν πολύ καλή δουλειά.
Βλέπω καθημερινά ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό που τους λέμε που δεν είναι άλλο από το "Άλλαξε τον κόσμο, τό'χει ανάγκη".
Τους φαίνεται τοσο φυσιολογικό το ότι το 50% του πλούτου πρεπει να δεχτούμε πως το έκλεψαν αυτοί που το έκλεψαν και πως το μονο που μπορούμε να κάνουμε εμείς δεν είν' άλλο από το να διαχειριστούμε με συνεπεια, ευθύνη και σοβαρότητα τη φτώχεια που απόμεινε. Δηλαδή να βγάλουμε τα μαχαίρι και να σφαχτούμε μεταξύ μας σε μια εφικτή ζούγκλα όπου ο ισχυρότερος σκοτώνει τον πιο αδύναμο ακόμη κι αν είναι αδερφός του!!
Για τέτοια αυθόρμητη, πρωτόγονα όμορφη δικαιοσύνη μας μιλάνε.
Γιατί βεβαια αν κάποιος εκτρέψει το μισό ποτάμι στο δικό του χωράφι κι ας μην το χρειαζεται, τοτε όλος ο υπόλοιπος κάμπος δεν γίνεται να τα βγάλει πέρα και να ποτιστεί με τις λίγες σταγόνες που αναλογούν στον καθένα μετά από τέτοια "δίκαια" μοιρασιά!
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ λένε πως όποιος παραβεί τους κανόνες θα κριθεί ένοχος και θα πληρώσει ανάλογα.
Εκτός βεβαια απο αυτούς που θα βάζουν τους κανόνες για τους οποίους ως γνωστό δεν υπάρχουν κανόνες παρα μόνο κανονισμένοι. Ολοι οι άλλοι λοιπόν θα είμαστε ένοχοι, κι εγώ κι εσύ κι η γάτα σου μαζί.
Μονο που υπάρχουν καποιοι τρελοί που πίσω από το φόβο και την αμηχανία των συμβιβασμένων βλέπουν καταπιεστές και φρικτα καταπιεσμένους, βλέπουν κροίσους που παρκάρουν νομίμως 600δίς σε ελβετικές τράπεζες την ώρα που άλλοι πηδάνε από τα μπαλκόνια για να γλυτώσουν από το μαρτύριο που τους φόρτωσαν για ζωή. Βλέπουν μονοπώλια που εχουν ισολογισμούς που αντιστοιχούν σε πολλά φτωχά κράτη μαζί. Βλέπουν αδιόρθωτους πλουτοκράτες που κανένα συμπέρασμα δεν έβγαλαν από την κρίση που δημιούργησαν και φυσικά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η συνεχιση με πιο ευνοικούς όρους του ΄ξεφρενου ανταγωνισμού αφου δεν υπάρχει στον καπιταλισμό άλλος τρόπος για την επιβίωσή τους εκτός από την εξόντωση τελικά των πιο αδύναμων και φυσικά των εργαζομένων, όσες αντιφάσεις κι αν γεννάει αυτό.
Και βλέπουν πως όλα αυτα λύνονται μόνο με σύγκρουση κι όχι με "μεταρρυθμίσεις" εντός του συστήματος που ξέρουμε καλά που καταλήγουν, ποιον ευνοούν και ποιον καθυστερούν από το δρόμο που αργά ή γρήγορα είναι υποχρεωμένος να πάρει.
Και υπάρχουν και καποιοι τρελοί ρομαντικοί που βλέπουν χωρες που δεν τις γράφουνε ακόμα οι χάρτες, κι εκείνοι αρπαζουν το χέρι του διπλανού κι ορμάνε στο κενό κάνοντας το αναγκαίο μετέωρο βήμα που σε πάει στους κόσμους που ονειρευεσαι.Και την ίδια στιγμή βομβαρδίζονται από πάνω με λοιδωρίες και χυδαίες κατηγοριες απ' αυτούς που δεν τολμούν να κανουν το βήμα, από τους ερωτευμένους με το εφικτό και την ανακουφιστική του νάρκη.
Ομως όπως έλεγε κάποιος "Μπορουν να κοψουν όλα τα λουλούδια, μα δεν μπορούν να εμποδίσουν την άνοιξη να'ρθεί!"
Βλέπω καθημερινά ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό που τους λέμε που δεν είναι άλλο από το "Άλλαξε τον κόσμο, τό'χει ανάγκη".
Τους φαίνεται τοσο φυσιολογικό το ότι το 50% του πλούτου πρεπει να δεχτούμε πως το έκλεψαν αυτοί που το έκλεψαν και πως το μονο που μπορούμε να κάνουμε εμείς δεν είν' άλλο από το να διαχειριστούμε με συνεπεια, ευθύνη και σοβαρότητα τη φτώχεια που απόμεινε. Δηλαδή να βγάλουμε τα μαχαίρι και να σφαχτούμε μεταξύ μας σε μια εφικτή ζούγκλα όπου ο ισχυρότερος σκοτώνει τον πιο αδύναμο ακόμη κι αν είναι αδερφός του!!
Για τέτοια αυθόρμητη, πρωτόγονα όμορφη δικαιοσύνη μας μιλάνε.
Γιατί βεβαια αν κάποιος εκτρέψει το μισό ποτάμι στο δικό του χωράφι κι ας μην το χρειαζεται, τοτε όλος ο υπόλοιπος κάμπος δεν γίνεται να τα βγάλει πέρα και να ποτιστεί με τις λίγες σταγόνες που αναλογούν στον καθένα μετά από τέτοια "δίκαια" μοιρασιά!
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ λένε πως όποιος παραβεί τους κανόνες θα κριθεί ένοχος και θα πληρώσει ανάλογα.
Εκτός βεβαια απο αυτούς που θα βάζουν τους κανόνες για τους οποίους ως γνωστό δεν υπάρχουν κανόνες παρα μόνο κανονισμένοι. Ολοι οι άλλοι λοιπόν θα είμαστε ένοχοι, κι εγώ κι εσύ κι η γάτα σου μαζί.
Μονο που υπάρχουν καποιοι τρελοί που πίσω από το φόβο και την αμηχανία των συμβιβασμένων βλέπουν καταπιεστές και φρικτα καταπιεσμένους, βλέπουν κροίσους που παρκάρουν νομίμως 600δίς σε ελβετικές τράπεζες την ώρα που άλλοι πηδάνε από τα μπαλκόνια για να γλυτώσουν από το μαρτύριο που τους φόρτωσαν για ζωή. Βλέπουν μονοπώλια που εχουν ισολογισμούς που αντιστοιχούν σε πολλά φτωχά κράτη μαζί. Βλέπουν αδιόρθωτους πλουτοκράτες που κανένα συμπέρασμα δεν έβγαλαν από την κρίση που δημιούργησαν και φυσικά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η συνεχιση με πιο ευνοικούς όρους του ΄ξεφρενου ανταγωνισμού αφου δεν υπάρχει στον καπιταλισμό άλλος τρόπος για την επιβίωσή τους εκτός από την εξόντωση τελικά των πιο αδύναμων και φυσικά των εργαζομένων, όσες αντιφάσεις κι αν γεννάει αυτό.
Και βλέπουν πως όλα αυτα λύνονται μόνο με σύγκρουση κι όχι με "μεταρρυθμίσεις" εντός του συστήματος που ξέρουμε καλά που καταλήγουν, ποιον ευνοούν και ποιον καθυστερούν από το δρόμο που αργά ή γρήγορα είναι υποχρεωμένος να πάρει.
Και υπάρχουν και καποιοι τρελοί ρομαντικοί που βλέπουν χωρες που δεν τις γράφουνε ακόμα οι χάρτες, κι εκείνοι αρπαζουν το χέρι του διπλανού κι ορμάνε στο κενό κάνοντας το αναγκαίο μετέωρο βήμα που σε πάει στους κόσμους που ονειρευεσαι.Και την ίδια στιγμή βομβαρδίζονται από πάνω με λοιδωρίες και χυδαίες κατηγοριες απ' αυτούς που δεν τολμούν να κανουν το βήμα, από τους ερωτευμένους με το εφικτό και την ανακουφιστική του νάρκη.
Ομως όπως έλεγε κάποιος "Μπορουν να κοψουν όλα τα λουλούδια, μα δεν μπορούν να εμποδίσουν την άνοιξη να'ρθεί!"
Δημοσίευση σχολίου