Τα συστημικά - μνημονιακά συμφέροντα και οι κομματικοί - πολιτικοί υποτελείς τους κατανοούν καλύτερα απ' όλους μας ότι στην αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου δεν κρίνεται η σύνθεση μιας κυβέρνησης, η επικράτηση ή μη των κομματικών φορέων που επέβαλαν και υπηρέτησαν τα Μνημόνια, αλλά διακυβεύεται ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ, ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ, το οποίο επέβαλαν στον ελληνικό λαό.
Δεν πρόκειται, συνεπώς, για μια παραδοσιακή κομματική αντιπαράθεση• δεν πρόκειται για μια σύγκρουση Δεξιάς - Αριστεράς ή ΚεντροΔεξιάς και Κεντρο-Αριστεράς: Αφορά σε μια ιστορική επιλογή, που αναφέρεται ευθέως στην εθνική υπόσταση και στην αξιοπρέπεια της χώρας, στη δυνατότητα επιβίωσης των πολιτών, στη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος μας.
Τα συστημικά - μνημονιακά συμφέροντα που κινούν τα νήματα, με «φιγούρες» στο πολιτικό «θέατρο σκιών» τη ΝΔ -και σε δεύτερο ρόλο το ΠΑΣΟΚ-, επεδίωξαν να «αποπολιτικοποιήσουν» την ψήφο των πολιτών και να μεταθέσουν την «πολιτική ατζέντα» στο διπολικό σχήμα που περιλαμβάνει ως έναν άξονα τον εμφυλιοπολεμικό διχασμό, ενώ ταυτόχρονα τροφοδοτούν το φόβο, την απελπισία, την τρομοκράτηση των πολιτών μέσα από δηλώσεις, δημοσιεύματα, «εκθέσεις», που αναφέρονται στη μελετούμενη καθιέρωση της δραχμής, στην έξοδο από την Ευρωζώνη, στη μετατροπή μας σε «παράδειγμα» χώρας που αποπέμπεται από την Ευρωζώνη λόγω απειθαρχίας κ.λπ., κ.λπ.
Ασφαλώς αντιμετωπίζουμε μια κρίσιμη, μια πρωτόγνωρη ιστορικά κατάσταση. Είναι φυσικό οι Έλληνες πολίτες και να ανησυχούν και να προβληματίζονται. Όμως σε τέτοιες κρίσιμες ώρες απαιτούνται δύο βασικοί όροι για την αντιμετώπιση της κρίσης: Πρώτον, η ενότητα της κοινωνίας, η συνοχή του λαού και, δεύτερον, η λογική ανάλυση και η επιχειρηματολογία, και όχι ο εκβιασμός, ο τρόμος και ο πανικός.
Δεν υπάρχει καμιά σοβαρή ανάλυση, καμιά έγκυρη και υπεύθυνη γνώμη που να μην εκτιμά ότι η συνέχιση της πολιτικής των Μνημονίων, η εφαρμογή των δανειακών συμβάσεων οδηγεί με ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ στην οικονομική καταστροφή της χώρας.
Εάν όντως υπάρχει ένας σίγουρος δρόμος για να αποχωρήσουμε από την Ευρωζώνη και να επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα, αυτόν θα τον διανύσουμε εάν η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές συγκροτηθεί από τους γνωστούς υποτελείς και εντολοδόχους του Μνημονίου και της ξένης κατοχής. Ακόμα και στην περίπτωση που μια τέτοια κυβέρνηση «προι¬κοδοτηθεί» με κάποιου είδους «εκπτώσεις» ή «παρατάσεις», οι μνημονιακοί στόχοι είναι σα¬φείς και απαρέγκλιτοι: Η Ελλάδα θα μετατραπεί άμεσα σε Λετονία ή Βουλγαρία.
Εάν πράγματι υπάρχει μια ελπίδα, μια προοπτική για να αποτραπεί αυτή η εθνική και κοινωνική «πτώση» και καταστροφή, αυτές ανα¬δύονται και θεμελιώνονται στο αποτέλεσμα της ψήφου της 6ης Μαΐου.
Το «πειραματόζωο» ξύπνησε και άρχισε να «δαγκώνει» τους σύγχρονους πολιτικούς μιμητές του Μέγκελε... Το «παραμύθι» ότι η λιτότητα και το νεοφιλελεύθερο «κλουβί» θα σώσουν την «Ευρωζώνη» και την Ευρωπαϊκή Ένωση τελειώνει... Η Ισπανία ήδη -διά της «τραπεζικής οδού»- εισέρχεται κι αυτή -είτε έμμεσα είτε άμεσα- στο «κρεματόριο» του Μνημονίου και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου...
Ασφαλώς δεν υπάρχουν κυβερνητικές λύσεις «αλά καρτ». Τίποτα δεν μπορεί να είναι δεδομένο. Όμως ως πολίτες, ως κοινωνία, ως λαός, θα πρέπει να αρνηθούμε να οδηγηθούμε ως άβουλα όντα, ως σφάγια, στη μνημονιακή «γκιλοτίνα» και στους πολιτικούς «δήμιους» που την υπηρετούν.
Να έχουμε πίστη στο δίκιο μας, εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Μέσα στην ιστορική μας πορεία αποδείχτηκε ότι Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ. Όσο δύσκολος κι αν μοιάζει ο δρόμος του αγώνα, της διεκδίκησης, είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει στη διέξοδο. ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ. ■
Πηγή: Μενέλαος Γκίβαλος - "Επίκαιρα"
Διαβάστε επίσης από το ίδιο περιοδικό το άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ
ΕΛΠΙΔΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ή επιστροφή στο… 1950;
Δημοσίευση σχολίου