Για όσους λωτοφάγους πίστεψαν τις προεκλογικές δεσμεύσεις του αρχηγού της Ν.Δ έχετε η επιστολή του Α. Σαμαρά προς τους ευρωπαίους ηγέτες να τους προσγειώσει.
Την παραθέτουμε αυτούσια:
« Αθήνα, 27 Ιουνίου 2012
Όπως σας έχω πληροφορήσει, δυστυχώς δεν θα μπορέσω να παραστώ στο σημερινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, λόγω μιας οφθαλμολογικής επέμβασης που έπρεπε να γίνει. Η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια.
Με την παρούσα επιστολή θα ήθελα να σας επαναβεβαιώσω ότι η Ελλάδα είναι απόλυτα αποφασισμένη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την πρόσφατη συμφωνία διάσωσης.
Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης και είναι πλήρως δεσμευμένη στους στόχους, στους αντικειμενικούς σκοπούς και σε όλες τις βασικές πολιτικές του Προγράμματος.
Θα επιταχύνω την εφαρμογή του Προγράμματος με έμφαση στον τομέα των Ιδιωτικοποιήσεων.
Βεβαίως, υπάρχει το ζήτημα ορισμένων αναγκαίων τροποποιήσεων του Προγράμματος, ώστε να ελεγχθεί η άνευ προηγουμένου ανεργία και να ανασχεθεί η καταστρεπτική ύφεση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα για πέμπτο συνεχές έτος. Με τον τρόπο αυτό θα εξασφαλισθεί, επίσης, η επίτευξη όλων των στόχων.
Προσβλέπω σε συνάντησή μας, ευθύς ως οι γιατροί μου επιτρέψουν να ταξιδέψω.
Αντώνης Κ. Σαμαράς».
Ποιο σαφής δεν θα μπορούσε να γίνει ο αστός πολιτικός στο να δηλώσει πρόθυμος ότι θα υπακούσει στα κελεύσματα της λυκοσυμαχίας. Οσο για το "ζήτημα ορισμένων αναγκαίων τροποποιήσεων του Προγράμματος" που επικαλείται αυτό δεν έχει κανένα ουσιαστικά αντίκρυσμα. Το αστικό κράτος έχει συνέχεια, που έλεγε και ο μακαρίτης "εθνάρχης".
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναδημοσιεύσουμε από το περιοδικό «Επίκαιρα» το άρθρο του Μ. Γκίβαλου:
Διαπραγματευτές - πολιτικοί "επαίτες"
Το «μήνυμα» που στάλθηκε προς τους δανειστές μας, προς το Δ' Ράιχ και προς την τραπεζική δικτατορία είναι σαφές: Τα φθαρμένα και καταρρέοντα κόμματα που υπηρέτησαν τα Μνημόνια, τα κόμματα που μας υπέδειξαν -ή, καλύτερα, μας επέβαλαν- να ψηφίσουμε οι αφέντες και δανειστές μας αποτελούν σήμερα τη νέα εκτελεστική εξουσία, τη νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία... Αυτό και μόνο το γεγονός τους επιτρέπει να ισχυριστούν ότι «νομιμοποιήθηκαν», έστω και τυπικά, τα Μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις, οι επιλογές των κυβερνήσεων από το 2009 μέχρι σήμερα...
Τώρα τα συστημικά - μνημονιακά συμφέροντα έχουν και πάλι τη δική τους κυβέρνηση, σε κομβικά υπουργεία της οποίας φρόντισαν να προωθήσουν τους εκλεκτούς τους, ένιοι των οποίων έχουν ως εγγύηση τη «σφραγίδα» του σημιτικού «εκσυγχρονισμού».
Τα χλομά, τα «πανιασμένα» πρόσωπα των καθοδηγητών-προπαγανδιστών που παρατηρήσαμε στις οθόνες των συστημικών ΜΜΕ λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου ξαναβρήκαν το «χρώμα» τους... Η νέα «περίοδος χάριτος» θα πρέπει να αξιοποιηθεί ώστε να μην βρεθούν ξανά τα συμφέροντα αυτά «επί ξυρού ακμής». Οι δυνάμεις της διαπλοκής και των μνημονιακών συμφερόντων θα στηρίξουν τώρα με κάθε μέσο το κυβερνητικό τους «δημιούργημα».
Κι όμως, η νέα κυβέρνηση φαίνεται να τυγχάνει «περιορισμένης εμπιστοσύνης» από τους δύο βασικούς «στυλοβάτες» της, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ... Η επαμφοτερίζουσα λογική που εκφράζεται με την επιλογή «στηρίζω, αλλά δεν αναλαμβάνω υπουργικές ευθύνες» αποκαλύπτει τόσο τις περιορισμένες προσδοκίες που τα ίδια τα κόμματα της συγκυβέρνησης τρέφουν για τη βιωσιμότητα του νέου μνημονιακου «σχήματος» όσο και τα εσωκομματικά προβλήματα που προκύπτουν από τη νέα «Ιερά -μνημονιακή- Συμμαχία».
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να διορίσει ως υπουργούς τους αυτοχρισθέντες μνημονιακούς «δελφίνους» του, τον Ανδρέα Λοβέρδο και τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Φοβήθηκε ότι η ευθεία σχέση τους αλλά η εμπιστοσύνη της οποίας απολαύουν από μνημονιακά συμφέροντα θα μπορούσε να τους αναδείξουν σε κύριους διεκδικητές στην περίπτωση διαδοχής ή μετατροπής του ΠΑΣΟΚ σε κόμμα της «Κεντροαριστεράς». Ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιδιώκει, αυτονόητα, να ελέγχει πλήρως τις όποιες εξελίξεις.
Παρόμοια προβλήματα συνοχής και φυσιογνωμίας αντιμετωπίζει και η ΔΗΜΑΡ, η οποία αυτόματα μετατράπηκε σε κεντρώο σχηματισμό που προσπαθεί να συμβιβάσει την αριστερή κληρονομιά με το σημιτικό «εκσυγχρονισμό» και τη νομιμοποίηση του Μνημονίου...
Οπωσδήποτε όμως, η ενσωμάτωση της ΔΗΜΑΡ -έστω κι αν αυτή συμβολικά και μόνο μπορεί πλέον να κατατάσσεται στην κλίμακα της Αριστεράς- αποτελεί σημαντική επιτυχία για τα μνημονιακά συμφέροντα, ενώ παράλληλα μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις για ευρύτερες ανακατατάξεις στο χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς.
Μια τέτοιου χαρακτήρα εξέλιξη θα μπορούσε να αποτελέσει η «συγχώνευση» ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ και η απόπειρα μετατροπής ενός παρόμοιου σχήματος σε αντι-πόλο του ΣΥΡΙΖΑ.Το ερώτημα, βεβαίως, είναι εάν σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο, κατά την οποία διαμορφώνονται στρατηγικού τύπου συγκρούσεις τόσο σε κοινωνικο-οικονομικό όσο και σε πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο, είναι δυνατόν να διαμορφωθούν και να επιβιώσουν «σχήματα» που προκύπτουν από συναλλαγές κορυφής.
Τώρα η νέα μνημονιακή κυβέρνηση, πέρα από την «υποστύλωση», την καθημερινή στήριξη των συμφερόντων και των ΜΜΕ, χρειάζεται κι ένα «μύθο», μια παρηγορητική «παραμυθία» την οποία θα «πουλήσει» στον ελληνικό λαό προκειμένου να διασφαλίσει ένα -έστω και περιορισμένο- διάστημα επιβίωσης. Αυτός είναι ο μύθος της «διαπραγμάτευσης»...
Προφανώς, η κυβέρνηση των «Τριών Ιεραρχών του Μνημονίου» δεν έχει ούτε το κύρος ούτε την πολιτική υπόσταση ούτε, βεβαίως, τη βούληση να αντιπαρατεθεί προς τις δυνάμεις που τη στήριξαν και την επέβαλαν. Ήδη η «μετενέργεια» μετατέθηκε για την περίοδο της «ανάπτυξης», ενώ οι δήθεν διεκδικήσεις μας αποτελούν απλώς εκκλήσεις «πολιτικών επαιτών», που προσδοκούν εναγωνίως σ 'ένα «αξιοπρεπές» πολιτικό φιλοδώρημα, όπως αυτό της χρονικής παράτασης...
«Ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε»... («Ανεμολόγιο», Οάνος Μικρούτσικ Κώστας Τριπολίτης.)
Διαβάστε επίσης: Οι Ελληνες ψηφίζουν, αλλά οι Γερμανοί αποφασίζουν την έκβαση των εκλογών
Δημοσίευση σχολίου