Σε έναν άγνωστο σύντροφο

Του Γ.Γ.

Σβησμένο πρόσωπο, κενό βλέμματα, άχρωμη φωνή. Χνώτα που αναμένουν το μοιραίο, νευρικοί μορφασμοί κατάθλιψης, αδιέξοδες σαλταρισμένες σκέψεις.  Νότες μνημοσύνου στο είναι, δακρυσμένες γραπτές κραυγές, αδιέξοδα ….

Δεν σε ξέρω σύντροφε. Αυθαίρετα σου έκανα το προφίλ σου παραπάνω.
Τυχαία έπεσα πάνω σε ένα κείμενο σου σε μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης  και με συνεπήρε ο πηγαίος λαϊκός τρόπος που περιγράφεις αυτά που βιώνεις.
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ στα γραφόμενα σου.  Παρόμοια συναισθήματα με σένα νιώθουν χιλιάδες συνάνθρωποι μας.
 Ναι, ξέρω. Αυτή η διαπίστωση ούτε απαλύνει το μαράζι σου, ούτε είναι βάλσαμο στον πόνο σου. Και λύση δεν έχω να σου προτείνω …

Είμαι σίγουρος ότι αν άρχιζα να σου λέω τα … κομμουνιστικά μου –πρέπει να παλέψουμε οργανωμένα για να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό μπλα μπλα μπλα…- θα με κοίταζες σαν ούφο, και δεν θα είχε άδικο. Το πρωί θα ξυπνήσεις με τα ίδια προβλήματα που περιγράφεις στο κείμενο σου και τα οποία ψυχοπλακώνουν ακόμα και αυτόν που θα τα διαβάσει …

Και τι θα πρέπει να κάνεις;  Δηλώνω αδυναμία να σου προτείνω την παραμικρή λύση. Το μόνο που μπορώ να σου πω –στο έγραψα και κάτω από το κείμενο σου- είναι ότι να ρθεις και τα προβλήματά σου να τα παλέψουμε παρέα. Δεν είσαι και δεν πρέπει να αισθάνεσαι μόνος άγνωστε σύντροφε.