Του Ευτύχη Μπιτσάκη*
Από Θεού άρξασθε: Κρίση παγκόσμια, δομική. Ελληνική ιδιομορφία: η
χώρα εκποιείται από τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης μας
(κομπραδόρικης, υποτελειακής, εθνοπροδοτικής). (…) Ποια δύναμη μπορεί να
οργανώσει και να καθοδηγήσει το κίνημα αντίστασης στο νέο καθεστώς
υποτέλειας, με προοπτική τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας;
Προφανώς: Η Αριστερά! Ποια Αριστερά; Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και
άλλες, διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις.
Η καταστροφή προχωρεί με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Στο άμεσο μέλλον θα υπάρξουν ξεσπάσματα των αγανακτισμένων. Θα μπορέσει η Αριστερά να συμβάλει στη μετατροπή του αυθόρμητου σε συνειδητή δράση με καθορισμένο στρατηγικά στόχο; Ποιος θα έπρεπε να είναι αυτός ο στόχος; Σήμερα η αστική τάξη μας, «από κοινού συμφέροντος με τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού-διεθνικού κεφαλαίου», έχει αποδεχτεί ένα νέο καθεστώς υποτέλειας: Εκποίηση της εθνικής ανεξαρτησίας, εκποίηση του δημόσιου πλούτου, αστική δημοκρατία που μεταλλάσσεται σε αυταρχική, εντολοδόχο ξένων δυνάμεων.
Νέο ΕΑΜ λοιπόν; Λέγεται και αυτό. Όμως, ας το ξαναπώ: κανείς Άρης δεν θα πάρει σήμερα το καριοφίλι του ν’ ανέβει στο Βελούχι. Τότε κυρίαρχο ήταν το εθνικό. Το ταξικό δευτερεύον, λειτούργησε στα πλαίσια του εθνικού. Σήμερα, κυρίαρχο είναι το ταξικό. Το εθνικό αναδύεται ως παράγωγη αντίθεση. Η άρση αυτής της αντίθεσης προϋποθέτει την άρση τηςκυρίαρχης. Σήμερα, σε σύγκρουση με τον αντιδραστικό εθνικισμό και τον αναδυόμενο νεοφασισμό, η Αριστερά οφείλει να προτάξει το σύνθημα για ένα νέο, διεθνικό πατριωτισμό.
«Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά» τραγουδούσαμε πριν από 70 χρόνια Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ
Η καταστροφή προχωρεί με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Στο άμεσο μέλλον θα υπάρξουν ξεσπάσματα των αγανακτισμένων. Θα μπορέσει η Αριστερά να συμβάλει στη μετατροπή του αυθόρμητου σε συνειδητή δράση με καθορισμένο στρατηγικά στόχο; Ποιος θα έπρεπε να είναι αυτός ο στόχος; Σήμερα η αστική τάξη μας, «από κοινού συμφέροντος με τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού-διεθνικού κεφαλαίου», έχει αποδεχτεί ένα νέο καθεστώς υποτέλειας: Εκποίηση της εθνικής ανεξαρτησίας, εκποίηση του δημόσιου πλούτου, αστική δημοκρατία που μεταλλάσσεται σε αυταρχική, εντολοδόχο ξένων δυνάμεων.
Νέο ΕΑΜ λοιπόν; Λέγεται και αυτό. Όμως, ας το ξαναπώ: κανείς Άρης δεν θα πάρει σήμερα το καριοφίλι του ν’ ανέβει στο Βελούχι. Τότε κυρίαρχο ήταν το εθνικό. Το ταξικό δευτερεύον, λειτούργησε στα πλαίσια του εθνικού. Σήμερα, κυρίαρχο είναι το ταξικό. Το εθνικό αναδύεται ως παράγωγη αντίθεση. Η άρση αυτής της αντίθεσης προϋποθέτει την άρση τηςκυρίαρχης. Σήμερα, σε σύγκρουση με τον αντιδραστικό εθνικισμό και τον αναδυόμενο νεοφασισμό, η Αριστερά οφείλει να προτάξει το σύνθημα για ένα νέο, διεθνικό πατριωτισμό.
«Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά» τραγουδούσαμε πριν από 70 χρόνια Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ
+ σχόλια + 6 σχόλια
Με μια πρώτη ανάγνωση, νομίζω ότι ως προς το θέμα της ΕΕ υπάρχει στο άρθρο μια ορισμένη ανακρίβεια, με ορισμένη επίσης σημασία:
Η αντιπαράθεση στην πραγματικότητα δεν τίθεται πάνω στην πρωταρχική βάση της "παραμονής" ή της "εξόδου" από την ΕΕ.
Αλλά, ομολογημένα ή ανομολόγητα, πάνω στην πρωταρχική βάση της "δέσμευσης" ή της "αποδέσμευσης" από αυτήν.
Η σημασία αυτής της διαφοράς αναδεικνύεται καλύτερα, από το γεγονός ότι η ίδια η θεμελιακή, ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ καθιστά νόμο κάθε κράτους μέλους την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου, της αγοράς και του ανταγωνισμού (όσο κι αν φαίνεται "παράδοξο", δέσμευση στο Μάστριχτ σημαίνει δέσμευση στο "νεοφιλελευθερισμό" όσο κι αν κάποιοι "δεσμευμένοι" στην ΕΕ εμφανίζονται ως οι πρώτοι πολέμιοι του "νεοφιλελεύθερου υποδείγματος" κλπ).
Κι από το γεγονός, επίσης, ότι πάνω από αυτή την ιδρυτική συνθήκη έχει υψωθεί ένα νομικοπολιτικό οικοδόμημα με περιεχόμενο δεσμευτικό όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην εξωτερική πολιτική, άμυνα, αγροτική πολιτική, μεταναστευτικό (Σένγκεν, Δουβλίνο ΙΙ)κλπ, που συμπληρώνει ή εξειδικεύει τις θεμελιακές δεσμεύσεις με πλήθος άλλων.
Η σημασία αυτής της αντιπαράθεσης συνίσταται επίσης, στο ότι η δέσμευση (κι όχι απλά η "παραμονή")αντιστρατεύεται τόσο μια ανάπτυξη της κοινωνίας σε εθνική πλαίσια βασισμένη στις ανάγκες των εργαζομένων, όσο επίσης και την ανάπτυξη μιας πραγματικής πάλης που θα μπορούσε να συμβάλει σε αλλαγή διεθνών συσχετισμών στις χώρες της ΕΕ, στην προοπτική οικοδόμησης της πραγματικής Ευρώπης των λαών.
Αντίθετα η αποδέσμευη, χωρίς να σημαίνει "στενά" έξοδο, αλλά και χωρίς καθόλου μα καθόλου να αποστρέφεται και το ενδεχόμενο αυτής της προοπτικής, είναι μονόδρομος τόσο για την "προοδευτική ανασυγκρότηση της οικονομίας" αν με αυτήν εννοούμε τη ρήξη κι όχι την ενσωμάτωση με τη στρατηγική και τα "απαραβίαστα" του μονοπωλιακού κεφαλαίου, όσο και για μια πραγματική αντιπαράθεση που χωρίς αυτήν η αλλαγή των διεθνών συσχετισμών στην Ευρώπη σε όφελος των εργαζομένων δεν είναι παρά ευχολόγιο.
Σε αυτή τη βάση αντιπαράθεσης, έχω τη γνώμη πως η πολιτική επιθυμία που εκφράζεται στο άρθρο βίσκεται αντιμέτωπη με σοβαρότερα εμπόδια από αυτά που η ίδια θέτει στον εαυτό της.
Και ότι θα πρέπει να τα υπερβεί προκειμένου να αποδειχθεί ότι μια τέτοια πολιτική επιθυμία θα μπορούσε να σημάνει κάτι παραπάνω, κάτι ουσιαστικότερο από την αναπαλαίωση των ελλείψεων και των αδυναμιών του "Κοινού πορίσματος ΚΚΕ - ΕΑΡ" τη δεκαετία του'80. Που μπορεί να είχε θεμελιωθεί πάνω στην επιθυμία και το συναίσθημα ενός "κόσμου της αριστεράς" εκείνη την περίοδο, δεν ήταν όμως σε θέση να αποδείξει ότι η επιθυμία και το συναίσθημα αποτελούν επαρκές θεμέλιο ενότητας ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις με αντιδιαμετρικά αντίθετες θέσεις σε βασικά ζητήματα.
Αλήθεια, λοιπόν, κύριε Μπιτσάκη, ποιος πρέπει να είναι σήμερα ο "στρατηγικός στόχος" στον οποίο θα συμβάλλει η "Αριστερά"; Σύμφωνα με τα λεγόμενα σας και σε αντιπαράθεση με το "καθεστώς υποτέλειας" που έχει αποδεχτεί η ελληνική αστική τάξη ("κομπραδόρικη, υποτελειακή, εθνοπροδοτική"), ο στρατηγικός αυτός στόχος πρέπει να συνίσταται από τα ακόλουθα:
1. Υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας (αντί της "εκποίησης").
2. Υπεράσπιση του "δημόσιου πλούτου" (αντί της "εκποίησης").
3. Προστασία της αστικής δημοκρατίας, ώστε αυτή να μην μετατραπεί σε "αυταρχική, εντολοδόχο ξένων δυνάμεων".
Τώρα αν τα παραπάνω συνιστούν στρατηγικό στόχο που ξεπερνά το εθνικό (αστικοδημοκρατικό για να μιλάμε με μαρξιστικούς όρους) και προτάσσει το ταξικό, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους.
Και επειδή ο δημιουργός του παραπάνω "στρατηγικού στόχου" μπλέκει νομοτελειακά σε αντιφάσεις επιχειρεί να τις υπερβεί καταφεύγοντας σε τροτσκιστικές ακροβασίες για "ενωμένες σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Ευρώπης", δεμένες με τα απολειφάδια της "ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας".
Πέτρος
τι σημαίνει «διεθνικός πατριωτισμός»;
ευχαριστώ
Γιώργης
Επειδή κυρίως στην αριστερά και μάλιστα στην επαναστατική δεν πρέπει να υπάρχουν ιερές αγελάδες, θα πω το εξής: Έλεος πια σύντροφε Ευτύχη.Αν κριτήρια για το χαρακτήρα ενός σχηματισμού είναι ότι έχουν αναφορές σε αυτόν ΕΑΜογενείς δυνάμεις τότε ας ψηφίζαμε και ΠΑΣΟΚ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΊΑ ΤΟΥ '70 ΚΑΙ ΤΟΥ '80.
Με όλο το σεβασμό για την ιστορία και την ηλικία σου, έχω βαρεθεί τα άρθρα σου που καταγγέλουν το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δεν βρίσκουν μία κουβέντα κριτικής για τον ΣΥΡΙΖΑ. ΈΛΕΟΣ ΠΙΑ.
Γιατί αγανακτείς μόνο με τον Ευτύχη σύντροφε Ναρίτη και όχι με το όλον ΝΑΡ;
Ο κ. Μπιτσάκης ούτε λίγο ούτε πολύ μας προτείνει να ακολουθήσουμε τον δρόμο που άνοιξε η ΚΟΕ. Ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε! Πάντα ξέραμε πως στους πολιτικούς χώρους που διαλέξαμε να ενταχθούμε υπήρχε πολύ μοναξιά. Ζοριστήκαμε αλλά το ξεπεράσαμε. Ο κ, Μπιτσάκης φαίνεται πως είχε και έχει πάντα πρόβλημα και είναι κατανοητό αυτό.
Είχα πάντα την απορία πως ο κ. Μπιτσάκης ,ένας βαθύς γνώστης της διαλεκτικής και γενικά της μαρξιστικής θεωριας, δεν είχε καταλάβει τίποτα απ όσα συνέβαιναν στη πάλαι ποτέ ΣΕ .Αυτή η σκέψη μου ομολογώ πως πάντα εξανέμιζε την όποια εκτίμηση μου γεννιόταν από τη μελέτη των φιλοσοφικών βιβλίων του. Πάντα σκεφτόμουνα τη στάση του πχ για το Τσέρνομπιλ, για τη δικτατορία του Βιντέλα κλπ κλπ
Εκμεταλλεύεται τις δυσκολίες της επαναστατικής αριστεράς, που είναι δυσκολίες του λαϊκού κινήματος, για να σπείρει την ηττοπάθεια και την απελπισία. Ψαρεύει κόσμο για την σοσιαλδημοκρατία του Τσίπρα όπως παλιά αυτός και η παρέα του έστειλαν χιλιάδες αγωνιστές της αριστεράς στο πασόκ. Γιώργος Μ
Δημοσίευση σχολίου