Του Θανάση Καρτερού - HOT DOC
Η διαδρομή του Γιάννη Στουρνάρα από τις υψηλές θερμοκρασίες της σοσιαλιστικής ΠΑΣΠ της δεκαετίας του '70 στην υπό το μηδέν αριθμητική των μνημονίων διαγράφει με ακρίβεια τη διαδρομή του Πασοκικού σοσιαλισμού στη χώρα μας. Γεννήθηκε ως πάθος, προσδοκία και όραμα, για να εξελιχθεί όχι απλώς σε διαχείριση μιας φαύλης εξουσίας, αλλά σε συντελεστή της συμφοράς που βιώνει σήμερα η Ελλάδα.
Και στελέχη αυτής της σοσιαλιστικής στρατιάς, όπως ο νυν υπουργός Οικονομικών, να εξελιχθούν σε επαγγελματίες κρατικούς μάνατζερ, ειδικούς στην αριθμητική που κατάργησε στην ωριμότητα τους όσα υπόσχονταν στα νιάτα τους.
Πώς κατάφερε ο σοσιαλιστής Στουρνάρας να απολαμβάνει σήμερα την εμπιστοσύνη όχι μόνο του συντηρητικού Σαμαρά, αλλά και του προοδευτικού Κουβέλη, και του ΣΕΒ, και του αμερικανού υπουργού Οικονομικών, και της τρόικας, και των εκπροσώπων των αγορών εν γένει που αποκαλούν τους εαυτούς τους πολιτικούς ηγέτες; Μα περνώντας απλούστατα στον αστερισμό των τεχνοκρατών, εκείνων δηλαδή των ευτυχισμένων και σπάνιων ανθρώπων που απολαμβάνουν υψηλά εισοδήματα και ακόμα υψηλότερες τιμές χωρίς να υφίστανται τις ταλαιπωρίες των πολιτικών - εκλογές, πολιτικό κόστος κλπ. Βρέθηκε στην καρέκλα του τσάρου της ελληνικής οικονομίας χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι του - το μόνο που χρειάζονται οι μάνατζερ του είδους είναι να κουνούν την ουρά τους, να είναι δηλαδή διαθέσιμοι την κατάλληλη στιγμή για την κατάλληλη θέση.
Ο Γιάννης Στουρνάρας ήταν διαθέσιμος σε όλη τη διαδρομή του από την ΠΑΣΠ και την Οξφόρδη μέχρι το υπουργείο Οικονομικών. Διευθυντής του ΙΟΒΕ των βιομηχάνων ήταν η τελευταία του θέση, αλλά πριν από αυτήν πέρασε απ' όλη την κλίμακα της ελληνικής νομενκλατούρας: Ειδικός σύμβουλος του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών (1986-1989), της Τράπεζας της Ελλάδος (1989-1994), πρόεδρος (1994-2000) του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών, αντιπρόεδρος (1994-1997) της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ), μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας και αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, και λοιπά και λοιπά.
Στη διαδρομή αυτή ασφαλώς έπαιξαν ρόλο τα αναμφισβήτητα επιστημονικά του προσόντα, όμως έπαιξε ρόλο επίσης και το γεγονός ότι σχετικά γρήγορα, και πάντως πιο γρήγορα από πολλούς άλλους, προσγειώθηκε από τον ουρανό των οραμάτων στο σκληρό έδαφος του ρεαλισμού. Ως άνθρωπος του Σημίτη υπήρξε όχι μόνο από τους πρωτεργάτες της εισδοχής μας στην ΟΝΕ, αλλά και εκ των πρωτεργατών της μεγάλης στροφής του ΠΑΣΟΚ στον δρόμο του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού - ντροπαλού στην αρχή και όλο και πιο επιθετικού στην πορεία. Και αν ορισμένοι αναρωτιούνται πώς ένα από τα στελέχη της οικονομίας που την οδήγησαν στην εντατική μπορεί τώρα να αναλάβει την ανάνηψη της, καλό είναι να μην αναρωτιούνται, γιατί δεν πρόκειται να πάρουν απάντηση.
Είναι πάντως βέβαιο ότι η θερμή υποδοχή του Στουρνάρα στο πρώτο ταξίδι του στις Βρυξέλλες δεν συνιστά μια απλή φιλοφρόνηση. Η συντηρητική Ευρώπη έχει σε μεγάλη εκτίμηση τους τεχνοκράτες του είδους, και ο συγκεκριμένος υπήρξε από τους πρώτους και πιο μαχητικούς θιασώτες όχι μόνο του δεύτερου, αλλά και του πρώτου μνημονίου. Η άποψη του, πρώτα να εφαρμόσουμε το μνημόνιο και μετά να το επαναδιαπραγματευτούμε, έγινε γραμμή της κυβέρνησης και προκάλεσε σχεδόν ενθουσιασμό στη Μέρκελ και στη Λαγκάρντ. Και τη στιγμή αυτή, που υποτίθεται ότι ο υπουργός Οικονομικών αναζητά ισοδύναμα για να σώσει μισθούς και συντάξεις, καλό είναι να αναρωτηθεί κανείς αν έχουμε επιτέλους έναν υπουργό που να εκπροσωπεί εμάς στις Βρυξέλλες ή έναν τεχνοκράτη που να εκπροσωπεί εκείνους στην Αθήνα...
Και στελέχη αυτής της σοσιαλιστικής στρατιάς, όπως ο νυν υπουργός Οικονομικών, να εξελιχθούν σε επαγγελματίες κρατικούς μάνατζερ, ειδικούς στην αριθμητική που κατάργησε στην ωριμότητα τους όσα υπόσχονταν στα νιάτα τους.
Πώς κατάφερε ο σοσιαλιστής Στουρνάρας να απολαμβάνει σήμερα την εμπιστοσύνη όχι μόνο του συντηρητικού Σαμαρά, αλλά και του προοδευτικού Κουβέλη, και του ΣΕΒ, και του αμερικανού υπουργού Οικονομικών, και της τρόικας, και των εκπροσώπων των αγορών εν γένει που αποκαλούν τους εαυτούς τους πολιτικούς ηγέτες; Μα περνώντας απλούστατα στον αστερισμό των τεχνοκρατών, εκείνων δηλαδή των ευτυχισμένων και σπάνιων ανθρώπων που απολαμβάνουν υψηλά εισοδήματα και ακόμα υψηλότερες τιμές χωρίς να υφίστανται τις ταλαιπωρίες των πολιτικών - εκλογές, πολιτικό κόστος κλπ. Βρέθηκε στην καρέκλα του τσάρου της ελληνικής οικονομίας χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι του - το μόνο που χρειάζονται οι μάνατζερ του είδους είναι να κουνούν την ουρά τους, να είναι δηλαδή διαθέσιμοι την κατάλληλη στιγμή για την κατάλληλη θέση.
Ο Γιάννης Στουρνάρας ήταν διαθέσιμος σε όλη τη διαδρομή του από την ΠΑΣΠ και την Οξφόρδη μέχρι το υπουργείο Οικονομικών. Διευθυντής του ΙΟΒΕ των βιομηχάνων ήταν η τελευταία του θέση, αλλά πριν από αυτήν πέρασε απ' όλη την κλίμακα της ελληνικής νομενκλατούρας: Ειδικός σύμβουλος του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών (1986-1989), της Τράπεζας της Ελλάδος (1989-1994), πρόεδρος (1994-2000) του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών, αντιπρόεδρος (1994-1997) της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ), μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας και αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, και λοιπά και λοιπά.
Στη διαδρομή αυτή ασφαλώς έπαιξαν ρόλο τα αναμφισβήτητα επιστημονικά του προσόντα, όμως έπαιξε ρόλο επίσης και το γεγονός ότι σχετικά γρήγορα, και πάντως πιο γρήγορα από πολλούς άλλους, προσγειώθηκε από τον ουρανό των οραμάτων στο σκληρό έδαφος του ρεαλισμού. Ως άνθρωπος του Σημίτη υπήρξε όχι μόνο από τους πρωτεργάτες της εισδοχής μας στην ΟΝΕ, αλλά και εκ των πρωτεργατών της μεγάλης στροφής του ΠΑΣΟΚ στον δρόμο του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού - ντροπαλού στην αρχή και όλο και πιο επιθετικού στην πορεία. Και αν ορισμένοι αναρωτιούνται πώς ένα από τα στελέχη της οικονομίας που την οδήγησαν στην εντατική μπορεί τώρα να αναλάβει την ανάνηψη της, καλό είναι να μην αναρωτιούνται, γιατί δεν πρόκειται να πάρουν απάντηση.
Είναι πάντως βέβαιο ότι η θερμή υποδοχή του Στουρνάρα στο πρώτο ταξίδι του στις Βρυξέλλες δεν συνιστά μια απλή φιλοφρόνηση. Η συντηρητική Ευρώπη έχει σε μεγάλη εκτίμηση τους τεχνοκράτες του είδους, και ο συγκεκριμένος υπήρξε από τους πρώτους και πιο μαχητικούς θιασώτες όχι μόνο του δεύτερου, αλλά και του πρώτου μνημονίου. Η άποψη του, πρώτα να εφαρμόσουμε το μνημόνιο και μετά να το επαναδιαπραγματευτούμε, έγινε γραμμή της κυβέρνησης και προκάλεσε σχεδόν ενθουσιασμό στη Μέρκελ και στη Λαγκάρντ. Και τη στιγμή αυτή, που υποτίθεται ότι ο υπουργός Οικονομικών αναζητά ισοδύναμα για να σώσει μισθούς και συντάξεις, καλό είναι να αναρωτηθεί κανείς αν έχουμε επιτέλους έναν υπουργό που να εκπροσωπεί εμάς στις Βρυξέλλες ή έναν τεχνοκράτη που να εκπροσωπεί εκείνους στην Αθήνα...
Δημοσίευση σχολίου