Διδάγματα για τους εργαζόμενους και την αριστερά από τον εν εξελίξει απεργιακό αγώνα στη ΧΚΤ

Γεωργία Μυλωνάκη

Αισθάνομαι την ανάγκη και την υποχρέωση να γράψω ένα κείμενο που να απαντά όσο μπορεί πιο συνολικά στη λάσπη που έχει δεχθεί ο αγώνας των εργαζομένων της ΧΚΤ που εκδίδει την «Ελευθεροτυπία», λάσπη που εκπορεύεται από μερίδες συναγωνιστών της αριστεράς. Το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα απουσιάζει από το διάλογο και η κοινωνία έχει πιο σοβαρά προβλήματα αυτό τον καιρό. Ωστόσο η τελευταία αγοράζει το απεργιακό μας φύλλο, πάνω από 25.000 η κυκλοφορία κάθε έκδοσης, άρα πιθανά να ενδιαφέρεται.

Οι εργαζόμενοι της ΧΚΤ είμαστε δημοσιογράφοι, πιεστές, τεχνικοί, ενθέτες, διοικητικοί, καθαρίστριες, κλητήρες και οδηγοί. Οι περισσότεροι από μας είμαστε στο μισθολόγιο της επιχείρησης, η πλειονότητα ασφαλισμένοι στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ (πρώην ΤΣΠΕΑΘ), κάποιοι στο ΙΚΑ και λιγότεροι στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ). Η πλειονότητα παίρνει τη σύμβαση με τις εξαιρέσεις των κατ’ αποκοπή ΔΠΥ και των οδηγών που μισθοδοτούνται ως κλητήρες. Μία άλλη κατηγορία που δεν παίρνει τη σύμβαση είναι τα στελέχη που έχουν, είχαν, κάνει ιδιωτικές συμφωνίες με την εργοδοσία. Το άνοιγμα της ψαλίδας των τελευταίων δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε, με την εξαίρεση του ποσού των 50.000 ευρώ που μάθαμε ότι λάμβανε ο απολυθείς διευθυντής Σ. Φυντανίδης.

Το σύνολο των εργαζομένων -890 άτομα ήμασταν- παραμένουμε απλήρωτοι από τον Αύγουστο του 2011 και σε απεργία (πλην και πάλι ελάχιστων εξαιρέσεων) από τις 23 Δεκέμβρη του 2011 ή επίσχεση. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες από το λογιστήριο της επιχείρησης ο αριθμός των εργαζομένων έχει πλέον μειωθεί στους περίπου 600, αφού κάποιοι ζήτησαν «οικιοθελή αποχώρηση» και κάποιοι συνταξιοδοτήθηκαν. Οι με όποιο τρόπο αποχωρήσαντες δεν είναι ένα ενιαίο κομμάτι, συνωθούνται εκεί στελέχη όπως η Κ. Αδάμ που, συνταξιούχος όντας, αποχώρησε και βρήκε αλλού εργασία μέχρι ενθέτες με εκ περιτροπής εργασία που έφυγαν μετά τη λήξη της λήψης του επιδόματος επίσχεσης και παραμένουν άνεργοι.

Ζητήθηκε από την εργοδοσία για την επιβίωση της επιχείρησης να επιβληθεί επιχειρηματικό σχέδιο που θα μείωνε στο μισό το μισθολογικό της κόστος. Ήμασταν και παραμένουμε ένα σύνολο εργαζομένων πολλών ειδικοτήτων και πολλών ταχυτήτων. Το δεδομένο αυτό διευκόλυνε διασπαστικές λογικές που επικράτησαν τον πρώτο καιρό στον αγώνα μας, καθώς και την καλλιέργεια αυταπατών ότι αυτή η κρίση θα μπορούσε να λυθεί αναίμακτα με τη νέα δανειοδότηση της επιχείρησης, η οποία δεν ήρθε ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι παραμείναμε 5 μήνες στις επάλξεις της απλήρωτης εργασίας προτού προχωρήσουμε σε 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες ισοδύναμες με απεργία διαρκείας, όπως εκ του αποτελέσματος προκύπτει, παρόλο που και αυτή η απόφαση θεωρήθηκε από ορισμένους συναδέλφους «λίγη».

Το να υπάρχουν διάφορες στρατηγικές για τον τρόπο με τον οποίο οφείλει να προχωρήσει ένας απεργιακός αγώνας είναι θεμιτό και αναμενόμενο, αυτό ωστόσο που δεν είναι ούτε θεμιτό ούτε αναμενόμενο είναι να συγκροτείται εντός του αγώνα ένας πυρήνας με δική του ατζέντα που με παρασκηνιακές κινήσεις προωθεί το ξεπούλημα του και εν συνεχεία μάλιστα εμφανίζεται και τιμητής του, επικρίνοντας και λασπολογώντας άγρια όσους παραμένουν απεργοί.

Θεωρώ ότι έχω κάθε δικαίωμα να κάνω έναν πρώτο απολογισμό, δεδομένου ότι από την αρχή στήριξα το αίτημα της απεργίας, τις όποιες κινητοποιήσεις, την έκδοση απεργιακού φύλλου και την προσφυγή στο δικαστήριο με κύρια παρέμβαση ενάντια στην ένταξη στο άρθρο 99 του προπτωχευτικού κώδικα. Δεν ταιριάζω δηλαδή στο «προφίλ» που ζωγράφισαν οι επικριτές για τους παραμένοντες στις επάλξεις του αγώνα των εργαζομένων της ΧΚΤ.

Τα δεδομένα είναι απλά και δημοσιευμένα όλα στο μπλογκ του εκπροσώπου των συντακτών Π. Σώκου για όποιον έχει την υπομονή και το χρόνο να ανατρέξει στις πηγές και τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων:

-Από τον Σεπτέμβριο προχωρήσαμε σε ασφαλιστικά μέτρα –πρώτα λίγοι από μας, αλλά ακολούθησαν και οι υπόλοιποι- για τα δεδουλευμένα μας, τα οποία και κερδίσαμε δικαστικά με τους δικηγόρους των σωματείων μας οι περισσότεροι.

-Το Δεκέμβρη κατεβήκαμε σε απεργία και ξεκινήσαμε την έκδοση απεργιακών φύλλων.

-Στην αρχή 9 και εν συνεχεία 77 συνάδελφοι προχώρησαν στη δέσμευση του τίτλου.

-Κερδίσαμε την απόρριψη της αίτησης ένταξης της επιχείρησης στο άρθρο 99.

-Συμμετείχαμε σε πλήθος κινητοποιήσεις την περασμένη άνοιξη με δικό μας πανό, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο μαζικά. Διοργανώσαμε μια συναυλία αλληλεγγύης στο Περιστέρι και συμμετείχαμε σε μία ακόμη στο Σύνταγμα για τα τεκταινόμενα στον κλάδο και όχι μόνο.

-Πρόσφατα με κινητοποίησή μας στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ/ΤΣΠΕΑΘ λάβαμε τη δέσμευση ότι τα επιδόματα επίσχεσης θα αποδοθούν σε ένα μήνα σε όλους τους δικαιούχους αντί για τέσσερις, εξέλιξη που θα παρακολουθήσουμε στενά ώστε να τηρηθεί.

Προχωρήσαμε στην έκδοση 6 απεργιακών φύλλων

Τα δύο πρώτα εκδόθηκαν από άλλη συντακτική επιτροπή κατόπιν καθαίρεσης της προηγούμενης σε γενική συνέλευση. Ο λόγος που προχωρήσαμε στην καθαίρεση αυτή είναι ο εξής: Αν και η γενική συνέλευση είχε λάβει την απόφαση για έκδοση απεργιακών φύλλων για όσο διαρκεί η απεργία, η τέως συντακτική ομάδα, εν μέσω απεργιακού αγώνα σταμάτησε να ασχολείται με το απεργιακό φύλλο και προχώρησε εν κρυπτώ στην προσπάθεια έκδοσης «συνεταιριστικού φύλλου» με τη συμμετοχή 70-100 συντακτών και με την προϋπόθεση της καταβολής 1.000 ευρώ για τη συμμετοχή στο εγχείρημα. Δεν είναι φήμες, αυτά άκουσα στην μία και μοναδική συνάντηση στην οποία εκλήθην να συμμετάσχω με πολύ λόγο να γίνεται για τον τίτλο της «Ε» του οποίου και ήθελαν να εμφανιστούν ως συνέχεια. Στη συνάντηση εκείνη πήρα το λόγο και κατήγγειλα το γεγονός ότι η πρόταση αυτή δεν γίνεται σε γενική συνέλευση ενώπιον όλων των εργαζομένων καθώς και το γεγονός ότι ο τίτλος που ήθελαν να προσποριστούν αποτελούσε περιουσιακό στοιχείο της επιχείρησης από την πορεία ή εκποίηση του οποίου είχαν λαμβάνειν 890 εργαζόμενοι και η εν λόγω κίνηση αφορούσε μόλις και αν 100. Το ηθικό θέμα που εγείρει η απόφασή τους, να εγκαταλείπουν έναν αγώνα χωρίς να το ανακοινώνουν και να προχωρούν σε παρασκηνιακές κινήσεις το αφήνω στην κρίση του καθενός. Πρωτεργάτες στην κίνηση εκείνη ήταν άνθρωποι που είχαν εκλεγεί ως συντακτική επιτροπή για την έκδοση του απεργιακού φύλλου, ο Δ. Ψαρράς, η Ελ. Κωσταρέλλου, ο Σ. Μανιάτης (ο μόνος που παραιτήθηκε από τη συντακτική) και παρόντες μεταξύ άλλων παλαίμαχοι της «Ε» όπως ο Αρ. Μανωλάκος, ο Κ. Τσουπαρόπουλος κλπ.

Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ενώ ήμουν από εκείνους που έδωσαν μάχη για την έκδοση των πρώτων απεργιακών φύλλων ενάντια στην έλλειψη εμπιστοσύνης και τη σεναριολογία πολλών ότι επρόκειτο απλώς για πρόβα τζενεράλε ώστε να βγάλει η «ομαδούλα» δικό της φύλλο, η πραγματικότητα δικαίωσε τους κακόπιστους και όχι εμένα, αφού ασχέτως του ότι δεν κυκλοφόρησε ακόμη το φύλλο αυτό, η προσπάθεια ξεκίνησε τότε από τους συγκεκριμένους ανθρώπους και ενδεχομένως να ευοδώσει στο μέλλον.

Από την πλευρά μου, εγώ και όσοι στήριξαν από την αρχή την απεργιακή έκδοση, αλλά και κάποιοι που τη στήριξαν μετά την παραίτηση της πρώτης συντακτικής επιτροπής με τη δική της κρυφή ατζέντα και όντας πλέον οι τελευταίοι δικαιωμένοι από τις εξελίξεις, προχωρήσαμε στη συνέχιση της έκδοσης απεργιακών φύλλων ανανεώνοντας την ψήφο της γενικής συνέλευσης.

Το γεγονός αυτό σήκωσε θύελλα αντιδράσεων, αντεγκλήσεων και λάσπης.

-Κατηγορηθήκαμε ότι τώρα υπογράφουμε τα κείμενά μας, ενώ στα δύο πρώτα απεργιακά όχι. Ωστόσο το αίτημα να υπογράφουμε τέθηκε και στα δύο πρώτα φύλλα και ηττήθηκε στην ψηφοφορία, ενώ εν συνεχεία –και αφού τα πράγματα είχαν σφίξει- κερδήθηκε.

-Κατηγορηθήκαμε ότι χρησιμοποιούμε τις εγκαταστάσεις στο Νέο Κόσμο. Ωστόσο αυτό ήταν απλώς η υλοποίηση της απόφασης της εργασιακής επιτροπής, της νέας εργασιακής μετά την καθαίρεση της προηγούμενης, η οποία δεν προχώρησε δυναμικά στην «οικειοποίηση» του χώρου.

-Κατηγορηθήκαμε ότι «τα κάναμε πλακάκια με τη Μάνια». Ωστόσο απορρίψαμε την πρόταση του δικηγόρου της να χρησιμοποιήσουμε το ΑΦΜ της επιχείρησης όπως μας προτάθηκε παρόντος του υπ. Εργασίας Ρουπακιώτη στην τριμερή.

-Κατηγορηθήκαμε ότι μας έδωσε ίντερνετ και είναι γεγονός ότι βρήκαμε μία ενεργή γραμμή, αναγκαία για τη συντήρηση του παγωμένου enet.gr στον αέρα, και το εκμεταλλευτήκαμε όντας οικονομικά αδύναμοι να νοικιάσουμε γραφεία, υπολογιστές και προγράμματα σελιδοποίησης.

-Κατηγορηθήκαμε ότι χρησιμοποιήσαμε τον τίτλο «Ε», ωστόσο αυτό ήταν απόφαση της γενικής συνέλευσης, όταν πλέον ο κόσμος συνειδητοποίησε επιτέλους ότι τα παίζαμε πλέον όλα για όλα και ότι από την αξία ή απαξία του τίτλου αυτού θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό η δικαίωση των οικονομικών μας αιτημάτων από την ιδιοκτησία. Σε περίπτωση πώλησης βεβαίως αυτό συμφέρει και την ίδια, αλλά συμφέρει κυρίως εμάς όταν το ενδεχόμενο της πτώχευσης φημολογείται ευρέως και στοιχειοθετείται από τα χρέη της ύψους 25 εκατ. ευρώ προς την Alpha Bank.

-Κατηγορηθήκαμε ότι δεν «χαιρετίσαμε» την απόφαση για το 99, όταν αυτό τέθηκε εκβιαστικά στη γενική μας συνέλευση από τους ίδιους ανθρώπους θέλησαν να ξεπουλήσουν τον αγώνα μας στήνοντας το δικό τους εγχείρημα στην πλάτη μας και είχαν το θράσος να συνεχίζουν να το αποσιωπούν τη στιγμή που τους ρωτάγαμε ευθέως και τη στιγμή που πολλοί από εμάς είχαμε κληθεί στις συναντήσεις τους, άπαξ κι έξω βέβαια, αφού διαφωνήσαμε μαζί τους.

-Κατηγορηθήκαμε ότι 600 τόσοι άνθρωποι, απεργοί και επισχεσίες είμαστε «εργοδοτικοί», τη στιγμή που κάποιοι 70-100 διασφάλιζαν -ή έτσι νόμιζαν- την επόμενη εργασιακή τους μέρα, που για μας δεν έρχεται.

Πέρα από τον βρώμικο τρόπο που κινήθηκε η προηγούμενη συντακτική επιτροπή, ευθύνες υπάρχουν και στην πρώτη εργασιακή επιτροπή που άφησε να χαθεί πολύτιμος χρόνος και η οποία δυστυχώς τάχθηκε –όχι εν συνόλω- με το νέο «συνεταιριστικό» εγχείρημα.

Βρώμικος υπήρξε και ο ρόλος των συνδικαλιστικών μας εκπροσώπων στην ΕΣΗΕΑ που ενώ ο πρόεδρος Δ. Τρίμης και ο αντιπρόεδρος Στ. Νικολόπουλος γνώριζαν το ζήτημα ουδέποτε μας το ανακοίνωσαν και ουδέποτε πήραν ξεκάθαρη θέση.

Βρώμικος υπήρξε ο ρόλος τους και στην καθυστέρηση της απόδοσης του επιδόματος επίσχεσης, καθώς τόσο ο πρόεδρος του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ Κ. Τσουπαρόπουλος, όσο και ο εκπρόσωπος της ΕΣΗΕΑ στο ΔΣ του ταμείου Στ. Νικολόπουλος, δεν κατέβαλαν καμία ουσιαστική προσπάθεια να επιλυθεί το ζήτημα της καθυστέρησης αυτής κι αυτό έγινε κρυστάλλινο στην κινητοποίηση που κάναμε την Πέμπτη και το πρόβλημα «ω του θαύματος» επιλύθηκε τηλεφωνικά, τόσο σοβαρό ήταν.

Ναι, έχουμε γίνει καχύποπτοι πλέον, επειδή η επίθεση που δεχτήκαμε από «συναδέλφους» ήταν συντονισμένη και επειδή οι επιχειρηματικοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στον κλάδο των ΜΜΕ στην Ελλάδα και διεθνώς είναι το μεγάλο κεφάλαιο που σπιλώνει όποιον απεργιακό αγώνα πάει να βάλει ανάχωμα στην επίθεση που δέχεται καθολικά ο ελληνικός λαός.

Κατανοούμε όσους μπερδεύτηκαν, θα πολεμήσουμε ανυποχώρητα όσους συνεχίσουν να μας πολεμούν.
Είμαστε ακόμα εδώ.

Γεωργία Μυλωνάκη
Μέλος της 2ης κατά σειρά εκλεγμένης Εργασιακής Επιτροπής
των Εργαζομένων της ΧΚΤ-«Ε»