3,500 δολοφονηθέντες από τα καθάρματα του Μνημονίου. Που μπορεί να είναι περισσότεροι, αφού πολλές φορές οι συγγενείς δεν θέλουν να πουν, ότι αυτοκτόνησε κάποιος δικός τους.
Θέλω πρώτα να εκφράσω τη λύπη μου για το χαμό τους, στους συγγενείς και τους φίλους.
Δεύτερο, θέλω να πω στους απογοητευμένους, που σκέφτονται τέτοιες λάθος επιλογές:
Μια μικρή πόλη χάθηκε, εξοντώθηκε. Είδατε να λυθεί κανένα πρόβλημα; Είδατε να βελτιώθηκε τίποτα με το θάνατό τους; Μήπως είδατε κανένα πολιτικό δολοφόνο, να έχει τύψεις; Πιο αδίστακτοι και πιο κυνικοί γίνονται. Πέστε μου εσείς, που σκέφτεστε έτσι, πως θα λυθούν τα προβλήματα σας με το θάνατό σας; Τι θα απογίνουν αυτοί, που σας αγαπάνε και ενδιαφέρονται για εσάς;
Ξέρω τι θα πείτε. Ότι πονάτε, ότι υποφέρετε. Σ αυτό έχετε δίκιο, όμως ο πόνος μπορεί να απαλυνθεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Και δεν είστε μόνοι σας, το πιο σημαντικό. Χαρά που μοιράζεσαι είναι διπλή χαρά και πόνος που μοιράζεσαι είναι μισός πόνος. Πάντα υπάρχουν συνάνθρωποι που ενδιαφέρονται, πάντα υπάρχουν λύσεις.
Οι Ρωμαίοι έλεγαν: εφόσον ζω, ελπίζω. Μη χάνετε το θάρρος σας. Σκεφτείτε τι δύναμη θα είχαν 3,500 αποφασισμένοι για όλα άνθρωποι. Που δεν φοβούνται το θάνατο. Νομίζετε ότι είστε αδύναμοι να αντιδράσετε. Κάνετε μεγάλο λάθος. Είστε πολύ δυνατοί, αφού δεν υπολογίζετε ούτε τη ζωή σας. Αλλά κάνετε λάθος επιλογή.
Ακόμα και η θρησκεία λέει, ότι όσοι αυτοκτονούν πάνε στην κόλαση, οπότε κι αν πιστεύετε σε κάτι τέτοιο, πάλι χαμένοι θα βρεθείτε. Προσωπικά πιστεύω, ότι η κόλαση είναι εδώ. Και οφείλουμε να πολεμήσουμε και να αλλάξουμε αυτή την άσχημη κατάσταση. Δεν λέω, ότι θα γίνουμε παράδεισος από τη μέρα στην άλλη, αλλά προσπαθώντας, μπορούμε να κατορθώσουμε πολλά καλά.
Η πρόοδος, η αλήθεια, θα φανεί, παρά τα πισωγυρίσματα, τα ψέματα και τις αστοχίες. Είστε χρήσιμοι και σας χρειαζόμαστε. Είστε θύματα και σας καλούμε να παλέψετε μαζί με εμάς. Είμαστε κι εμείς σε δύσκολη θέση. Άλλος είναι άνεργος, άλλος άστεγος, άλλος χειρότερα.
Αγωνιζόμαστε όμως, όλοι για όλους. Γιατί δεν επιλέξαμε εμείς αυτή την κατάσταση, μας την επέβαλαν. Γιατί δεν είμαστε υπεύθυνοι για τα χάλια. Οι ένοχοι είναι άλλοι.
Θα δεχτείς φίλε μου την ήττα, το φταίξιμο των πολιτικών, των άλλων, ή θα κάνεις επανάσταση ενάντια στην αδικία; Πάλεψε για σένα, για τους δικούς σου. Είσαι πιο δυνατός από όσο νομίζεις, αν θέλεις. Και το σπουδαιότερο, είναι και άλλοι σαν εσένα. Όλοι μαζί είμαστε ανίκητοι, ασταμάτητοι.
Μην απελπίζεσαι. Η απελπισία φέρνει την αδράνεια. Την παραδοχή της ήττας. Μόνο αν το πεις εσύ, τελειώνει ο αγώνας. Μόνο αν παραδεχτείς ότι έχασες, θα χάσεις πραγματικά. Ο κόσμος αλλάζει. Αργά ή πιο γρήγορα, πάντως αλλάζει. Και σ αυτή την αλλαγή όλοι μας έχουμε σημαντικό ρόλο. Όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε.
Οι μόνοι που δεν χρειάζονται, είναι οι κηφήνες, που μας εμποδίζουν να προσφέρουμε όσα μπορούμε, να ζήσουμε. Τα παράσιτα που ζουν σε βάρος μας. Αυτά φταίνε για τον πόνο. Αλλά ο πόνος, ο φόβος, η απελπισία, θα εξαφανιστούν, όταν νικηθούν αυτοί, οι φονιάδες, οι ένοχοι, οι ψεύτες.
Σήκω λοιπόν όρθιος, σήκωσε το βλέμμα σου, κοίτα κατάματα τους φταίχτες και θα τους δεις να γυρίζουν αλλού το ένοχο πρόσωπό τους. Τσάκισε αυτούς, που σε κάνουν να υποφέρεις. Μπορούμε και θα το κάνουμε.
+ σχόλια + 4 σχόλια
Mήτσο: Αν και στέκομαι κριτικά σε πολλά από τα κείμενα σου ομολογώ πως η παραπάνω ανάρτηση είναι μια πάρα πολύ καλή στιγμή της γραφής σου. Μου είναι δύσκολο να δίνω συμβουλές αλλά αισθάνομαι την ανάγκη ν α γράψω δύο πράγματα. . Ένα μονάχα θέλω να πω και ας το εκλάβεις όπως θέλεις:
Πως η λογοτεχνία της αριστεράς (και όταν εννοώ λογοτεχνία) εννοώ την πραγματική λογοτεχνία ,τα επαναστατικά και τα επιστημονικά κείμενα, τη σάτιρα αλλά και γενικότερα όλα τα κείμενα του δημόσιου λόγου, τα χαρακτήριζε και τα χαρακτηρίζει μια προσπάθεια - όπως θα λέγανε και οι ειδικοί μας στα ζητήματα της τέχνης και αισθητικής - στην κατάκτηση της ενότητας της μορφής και περιεχομένου. Αυτό δεν σημαίνει πως εμείς θα πρέπει να αποκηρύξουμε από την γραφή μας και τον λόγο μας όλα εκείνα τα στοιχεία της λαϊκής και βιωματικής μας έκφρασης αλλά να τα ενσωματώνουμε στα κείμενα μας δίχως μανιέρες και εντυπωσιασμούς πολύ δε περισσότερο να μην ταυτιζόμαστε με μορφές και έννοιες του λαϊκίστικου λόγου που αγγίζουν τις παραδοχές του κυρίαρχου πολιτισμού.
Επειδή συναγωνιστή και σύντροφε Μήτσο είμαι τακτικός αναγνώστης του μπλοκ και των κειμένων σου και εκτιμώ την προσπάθεια που κάνετε, πήρα το θάρρος να γράψω αυτά που αισθάνομαι γιατί σε θεωρώ πολύ ικανό και βασικό συντελεστή αυτής της προσπάθειας .
Ευχαριστώ.
Mitsos175 Σε εντελώς λάθος κατεύθυνση είναι το κείμενο. Θεωρώ ότι οι αυτοκτονήσαντες είναι η αντίστροφη όψη του νομίσματος, στην άλλη πλευρά είναι "οι αγανακτισμένοι". Όλοι αυτοί μαζί δηλ. που είτε παραιτήθηκαν είτε αφού "αγανάκτισαν" "αρκετά" ξαναγύρισαν στο μαντρί. Φίλε, 2 φορές έγιναν εκλογές τελευταία, μιλάω μόνο για εκλογές, τίποτε άλλο, (ούτε απεργίες, ούτε διαδηλώσεις, ούτε καταλήψεις δυστυχώς κλπ) και εκτός του 37% που έκανε αποχή από τις κάλπες (όχι από τα προβλήματα φυσικά εκεί δεν νοείται αποχή) υπάρχουν αυτοί που αυτοκτονούν και αυτοί που αγανακτούν. Πολύ τους νταντεύεις, εάν δεν τους έχει πείσει η πραγματικότητα που ζουν δεν θα τους επίσεις εσύ με τα λόγια. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Άστους στην τύχη τους να κλαίγονται, εάν ποτέ θελήσουν ξέρουν που θα βρουν τους άλλους για να αγωνιστούν μαζί.
Συγχαρητήρια Μήτσο συνέχισε έτσι μπράβο και πάλι μπράβο
Μιλώντας για τις υποκινούμενες αυτοκτονιές (δολοφονίες)θα ήθελα να επισημάνω οτι στο δέντρο που μας άφησε το μήνυμά του ο Δ. Χρίστουλας δεν υπαρχει πια κανένα ίχνος του μηνύματός του. Τώρα πια ποτίζεται κανονικά από το Δήμο Αθηναίων όπως όλα τα υπόλοιπα δέντρα του Συντάγματος. Με λυπεί που το βλέπω μόνο του και απογυμνωμένο σαν να έχει περάσει κιόλας στη λήθη.
Δημοσίευση σχολίου