Τι κάνουμε με την Χαλυβουργία;

Πανηγυρίζουν και σήμερα τα φερέφωνα του αστικού τύπου που το εργοστάσιο της Χαλυβουργίας το έχουν καταλάβει για δεύτερη συνεχομένη μέρα οι δυνάμεις καταστολής, εξοστρακίζοντας την απεργιακή φρουρά εκατοντάδες μέτρα από το χώρο και επιτρέποντας την πρόσβαση και την μεταφορά προϊόντων από  και προς το εργοστάσιο. Κατόπιν της κατοχύρωσης της λειτουργίας της επιχείρησης διατυμπανίζουν: Ο υπουργός εργασίας «προσκαλεί τους εργαζόμενους σε διάλογο για να βρεθεί λύση».

Είναι γεγονός  πως ο αγώνας των απεργών περνάει τώρα πια σε νέο στάδιο. Η εργοδοσία και η κυβέρνηση της, είναι αποφασισμένες  να  συνεχίσουν να λειτουργούν το εργοστάσιο χωρίς να ικανοποιήσουν τα βασικά αιτήματα των απεργών χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της Χαλυβουργίας ως παράδειγμα εκφοβισμού και υποταγής απέναντι στο σύνολο των εργαζομένων της χώρας. Ο εργασιακός μεσαίωνας που νομοθέτησαν και επιβάλλουν οι εργοδότες ,η  τρόικα και το υπαλληλικό πολιτικό προσωπικό τους,  περνάει  καθ ολοκληρία στην εφαρμογή του στους εργασιακούς  χώρους  ακόμη και με στρατιωτικά μέσα καταστολής. Παράλληλα  οι ενέργειες αυτές δίνουν την ευκαιρία στα φερέφωνα των εργοδοτών να προβάλουν οι ξεπουλημένες ηγεσίες του εργατικού κινήματος  τις απόψεις τους περί αδιέξοδων  μορφών πάλης  και κομματικών δήθεν συμφερόντων που οδηγούν τα εργοστάσια να κλείνουν και οι εργαζόμενοι να χάνουν τις δουλειές τους.

 Χθες ένα μεγαλειώδες  παλλαϊκό συλλαλητήριο στην Αθήνα έδειξε  περίτρανα   πως  μεγάλα τμήματα της  εργατικής  τάξης  και της  κοινωνίας,  είναι  στο πλευρό των εργατών που δίνουν ανυποχώρητα τoν αγώνα εδώ και εννέα μήνες. Όπως  μπορεί να διαπιστώσει κανείς ,η εργοδοσία και η κυβέρνηση θα λειτουργούν από δω και στο εξής  το εργοστάσιο δίχως να ικανοποιήσουν κανένα από τα κομβικά αιτήματα των εργασιακών αιτημάτων, γιατί τα αιτήματα των Χαλυβουργών είναι ο πυρήνας της λογικής  που επιβάλλουν οι πολιτικές της ΕΕ και  του κεφαλαίου στην διαμόρφωση νέου τοπίου στις εργασιακές σχέσεις, η δε Χαλυβουργία και ο Μάνεσης ο «λαγός» για την εξάπλωση τους σε όλα τα τμήματα του κόσμου της εργασίας. 

 

Τι θα κάνουμε λοιπόν με την Χαλυβουργία ; 

Είναι σίγουρο πως αγώνας μακριά από τον χώρο του εργοστασίου και με τον Μάνεση και τους Συνεταίρους του να μεταφέρουν ανενόχλητοι τα εμπορεύματα τους, δεν εννοείτε γιατί σε  επόμενο στάδιο η εργοδοσία θα προσπαθήσει να μεταφέρει και προσωπικό ντόπιο ή από άλλες χώρες  που θα μπορεί να λειτουργήσει την παραγωγή .Η ταξική αλληλεγγύη δε των επιχειρηματιών του κλάδου μπορεί να πάρει πιο έμπρακτο περιεχόμενο, μέχρι και δανεισμού προσωπικού αν συντρέχει λόγος.

Σε  μια υγειονομική ζώνη εργασίας και με μια όπως όλα  δείχνουν τα πράγματα αποφασισμένη εργοδοσία με την στήριξη της  κυβέρνησης και των κατασταλτικών μηχανισμών  όλα μπορούν να γίνουν. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς.

Όπως λέγαμε και στην αρχή αυτού του αγώνα η υπόθεση της Χαλυβουργίας είναι υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος και η νίκη θα είναι νίκη όλης της εργατικής τάξης . Για να είμαστε όμως ειλικρινείς ο αγώνας αυτός παρά την έμπρακτη υποστήριξη και την αλληλεγγύη  από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας , στο επίπεδο της ταξικής ενότητας δεν είχε τα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έχει. Οι δυνάμεις του καθεστωτικού συνδικαλισμού ήταν και είναι εχθρικά απέναντι στην απεργία με παθητική στάση στις κινητοποιήσεις, ταυτιζόμενες  με τα σχέδια του εργοδότη και των πολιτικών εκπροσώπων του. Αναμφίβολα οι δυνάμεις του αγωνιστικού συνδικαλισμού ( κύρια του ΠΑΜΕ) που από φύση, θέση και παράδοση είναι κοντά και μέσα στα προβλήματα των εργατικών χώρων είχαν καθοριστική συμβολή και  πρωτοστάτησαν στις μορφές και τα περιεχόμενα του αγώνα. Εξαιρετική  ήταν και συμβολή των δυνάμεων που δρουν γύρω από το Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων καθώς και άλλων συλλογικοτήτων του αντιγραφειοκρατικού συνδικαλιστικού  χώρου.

Στη σημερινή συγκυρία και με το βάθος της επίθεσης ενάντια στο σύνολο της τάξης δεν έγινε εφικτό η αλληλεγγύη σε αυτόν τον αγώνα να πάρει σάρκα και οστά  με αγωνιστικές  αποφάσεις ανά επιχείρηση, κλάδο, εργατικό κέντρο και ομοσπονδία. Στις μεγάλες κινητοποιήσεις των χώρων και των κλάδων το προηγούμενο διάστημα δεν επιδιώχθηκε να γίνει  ο αγώνας των Χαλυβουργών  υπόθεση όλου του κόσμου της εργασίας , η πύλη καθολικό κέντρο για όλους τους επιμέρους  αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. 

Η Χαλυβουργία αλλά και η γενικότερη κατάσταση μέσα στους χώρους δουλειάς δείχνει πως οι αντοχές  και η αποτελεσματικότητα ακόμη και των πιο συνεπών δυνάμεων του κινήματος είναι πολύ λίγες για να αντιμετωπίσουν το μέγεθος και το βάθος της επίθεσης στη σημερινή εποχή , πολύ δε περισσότερο που οι πάγιες  λογικές του αποκλεισμού, του διαχωρισμού, και της  επαναστατικής αυθεντίας μπορεί  να είναι τεχνάσματα συσπείρωσης μηχανισμών και κομματικών αντοχών αλλά πάνω  από όλα είναι  ο πιο σύντομος δρόμος για  να οδηγήσουν και τους αγώνες σε αποτυχία αλλά και το εργατικό κίνημα της χώρας στην πιο μεγάλη και ιστορική του ήττα.

Η επίθεση στους απεργούς της Χαλυβουργίας λοιπόν είναι μια γενική  πρόβα για να δοκιμάσουν οι καπιταλιστές τις αντοχές της κυβέρνησης Σαμαρά σχετικά με την   συνολικότερη ανάθεση που τις έχουν δώσει όσον αφορά την υλοποίηση του εργασιακού μεσαίωνα στον τόπο. Όπως όλα δείχνουν ο αγώνας αυτός τώρα πια με την έκβαση που έχει πάρει δεν έχει περιθώρια μιας «αξιοπρεπούς» ήττας παρά μόνο το συνολικό ολοκαύτωμα ή την ολική επιστροφή στην εργατική προοπτική που περνάει μέσα από την ανακατάληψη του εργοστασίου και την προβολή της επικαιρότητας του συνθήματος :

Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.

Τι λέτε θα το επιχειρήσουμε;  

                           

 β.ariaditis