Φιλανθρωπία ή λαϊκή αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη;

Σίγουρα οι πολιτικές της άγριας λιτότητας και της μείωσης του λαϊκού εισοδήματος δεν εμφανίστηκαν με την τρόικα και τα μνημόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως συντελείται ένα πραγματικό έγκλημα σε βάρος της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Οι μικρές αποταμιεύσεις εξαντλήθηκαν και τα χρέη γίνονται η φρικτή πραγματικότητα. Παράλληλα διαλύεται και

ιδιωτικοποιείται κάθε μορφή κοινωνικού κράτους (παιδεία, υγεία, κοινωνικά επιδόματα). Η περίφημη ελληνική οικογενειακή συνοχή φαίνεται να φτάνει στα όριά της. Με αυτά τα δεδομένα δε θα ήταν δυνατόν η κοινωνία να μην αντιδράσει. Δεκάδες μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης δημιουργήθηκαν για να καλύψουν κάποιες μερικές ανάγκες επιβίωσης.

Ποια είναι όμως τα όρια της κοινωνικής αλληλεγγύης από την φιλανθρωπία; Υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές και μπορεί η αντικαπιταλιστική αριστερά να αγκαλιάσει κάθε προσπάθεια χωρίς κριτήρια; Η κοινωνική αλληλεγγύη δε μπορεί παρά να πηγάζει από τον ίδιο το λαό σε μορφές αυτοοργάνωσης που διατηρούν την ανεξαρτησία τους από το κράτος και την κυρίαρχη πολιτική. Κόντρα σε λογικές ελεημοσύνης που διαχωρίζουν το λαό σε έχοντες που προσφέρουν και σε άπορους που δέχονται παθητικά. Που παλεύουν ενάντια στην πραγματικότητα της κρίσης και προσπαθούν να διαμορφώσουν συνολική κουλτούρα ρήξης και αντίστασης, που συμβάλλουν στην πάλη του λαού για την ανατροπή των μνημονίων και την πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ - ΔΝΤ.

Στον αντίποδα αυτής της λογικής βρίσκονται οι μορφές φιλανθρωπίας που εξισώνουν τους θύτες με τα θύματα και ουσιαστικά λειτουργούν ως πλυντήρια συνειδήσεων και ενοχών. Αποθέωση αυτής της λογικής αποτελεί η εκστρατεία του skai «όλοι μαζί μπορούμε». Δεκάδες super market κάνουν δωρεάν διαφήμιση αφού το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν ένα καλάθι. Δεν αμφισβητούμε ότι πολλοί συνάνθρωποι μας βοηθήθηκαν. Δε μπορεί όμως η κοινωνική ευαισθησία να ενισχύει τις πολιτικές που μας οδηγούν στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Η έννοια της αλληλεγγύης βιάζεται καθημερινά στο στόμα του Πρωτοσάλτε.

Πολλοί δήμοι και υπό την πίεση των κινημάτων αναγκάζονται να  πάρουν πρωτοβουλίες που ακροβατούν ανάμεσα στην κοινωνική πολιτική και την φιλανθρωπία. Ακόμη και συντηρητικοί δήμαρχοι (Γλυφάδα, Ηλιούπολη κ.α.) οργανώνουν συσσίτια, μαζεύουν φάρμακα, διαθέτουν φθηνότερα βασικά είδη διατροφής κ.τ.λ. Σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως προθέσεων γρήγορα φαίνονται τα υλικά αλλά κυρίως τα πολιτικά όρια αυτών των πρωτοβουλιών.
Στο πλαίσιο αυτό, πολύ αρνητική εντύπωση μας αφήνει η πρόσφατη πρωτοβουλία του δήμου Αργυρούπολης-Ελληνικού σε συνεργασία με το super market carrefour Αργυρούπολης, να τοποθετήσει ένα «καλάθι εμπορίου ελπίδας» σε αυτό. Απορούμε πως ένας δήμος που στο παρελθόν έχει στηρίξει θετικές πρωτοβουλίες όπως το κοινωνικό ιατρείο έχει ανάγκη να διαφημίσει τη συγκεκριμένη εταιρία με τον ίδιο τρόπο που κάνει το «όλοι μαζί μπορούμε». Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία εταιρία πραγματικό εργασιακό κάτεργο που πρωτοστατεί σε μειώσεις μισθών, εξαντλητικά ωράρια και εντατικοποιημένη εργασία. Ας μην ξεχνάμε ότι για καιρό υπήρχε η φήμη του κλεισίματος και των απολύσεων. Σε τέτοιες εταιρίες αρμόζει η στήριξη στους αγώνες των εργαζομένων, το μποϋκοτάζ μέχρι και η απαλλοτρίωση προϊόντων και απέναντι σε αυτό όλοι πρέπει να διαλέξουμε «με ποια πλευρά είμαστε» ανεξαρτήτως «καλών προθέσεων»...



 Εστάλη από:Πρωτοβουλία Κατοίκων στα Νότια