Πάνο από 100 εργαζόμενοι, βρίσκονται στην ΓΑΔΑ, έχοντας προηγουμένως ταράξει το πολιτικό σύστημα, με την εισβολή τους στο υπουργείο. Καμία μαζική συγκέντρωση αλληλεγγύης δεν υπήρξε έξω από την ΓΑΔΑ, παρά μόνο μερικές εκατοντάδες… που ήταν η αριστερά ρε παιδιά; Δεν είχε πολιτική ευθύνη ΜΑΖΙΚΗΣ συμμετοχής εκεί; ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ, ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΤΡΑΓΙΚΟ!!!
Λίγο πιο δίπλα, στην ευελπίδων, περνούσαν από ανακριτή και εισαγγελέα, οι 15 αντιφασίστες από την μηχανοκίνητη πορεία. Μετά την διαφωνία μεταξύ ανακριτή και εισαγγελέα και την πολύωρη αναμονή (9 το πρωί με 12 το βράδυ) μαθαίνουμε ότι θα τους πάνε ειδικό συμβούλιο όπου θα αποφανθεί αν προφυλακίζονται και οι 15 η όχι!
Προσέξτε σύντροφοι, εδώ υπάρχει μεγάλο θέμα. Το κράτος λέει το εξής απλό… «Αγαπητοί φασίστες, βαράτε, σκοτώστε, βασανίστε… και αν κάποιος σας πειράξει, εδώ είμαστε εμείς να τους πάμε στην ΓΑΔΑ, να τους βασανίσουμε με τεΪζερ, κλοτσιές, σπασμένα κόκκαλα, κτλ, και βλέπουμε μήπως τους προφυλακίσουμε»
Εσείς ΟΛΟΙ και όταν λέω ΟΛΟΙ εννοώ ΟΟΟΟΛΟΙ.. που ήσασταν ρε σύντροφοι;
Να μαντέψω;
«Και όταν ήρθε η σειρά μας, δεν είχε μείνει κανείς να πολεμήσει τους φασίστες, ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΜΕ ΛΙΓΑ ΜΠΑΓΙΑΤΙΚΑ ΝΤΟΛΜΑΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΆ…»
Για όσους έχουν κακές μνήμες από τα ντολμαδάκια και τις μοναξιές… αύριο στην ευελπίδων περάνανε οι εργάτες και οι αντιφασίστες…
Υ.Γ σήμερα μπορούσε να
πέσει η κυβέρνηση των μέτρων κτλ… αλλά ΔΕΝ…ΜΠΑΒΟ ΜΑΣ ΟΛΟΥΣ
+ σχόλια + 6 σχόλια
Πάντως το ΠΑΜΕ ειδοποίησε όσους μπορούσαν εκείνη την στιγμή (μιλάμε για εργάσιμη ώρα), να βρεθούν στην ΓΑΔΑ, σαν αλληλεγγύη στους συληφθέντες εργάτες.
Αυτό για την αποκατάσταση της αλήθειας.
Δεν δημοσιεύτηκε το –όντως- επιθετικό σχόλιό μου για την αλαζονική διεκδίκηση της «επαναστατικότητας» ως αποκλειστικό προνόμιο στο κείμενο. Ας είναι…
Στο δια ταύτα λοιπόν.
Να μην περάσουν λοιπόν τα μέτρα.
Πως; Με ποιο σχέδιο; Με ποιες δομές; Με ποιες συμμαχίες;
Με τα καλέσματα του αναρχοελευθεριακού χώρου να συμμετάσχουμε όλοι στις «ανοιχτές», «αυτόνομες», «ακομμάτιστες», «αδιαμεσολάβητες», «αυτοοργανωμένες» κ.λπ, κ.λπ δομές του «χώρου»;
Γιατί είναι «πρόβατα», «κομματόσκυλα», «στρατιωτάκια», «υποταγμένοι μικροαστοί» κ.λπ, κ.λπ όσοι επιλέγουν να αγωνιστούν μέσα στα συνδικάτα ή άλλα κόμματα και πολιτικές οργανώσεις, τις οποίες οι αναρχοελευθεριακοί τις θεωρούν «μαντριά»; Οι αναρχοελευθεριακοί που συμμετέχουν στις δομές που συμμετέχουν γιατί δεν είναι όλα τα προηγούμενα και οι δικές τους «αυτοοργανωμένες», «αυτόνομες» δομές ή όπως οι ίδιοι τις βαφτίζουν, για ποιο λόγο δεν είναι «μαντριά»;
Γιατί οι δράσεις του ΠΑΜΕ είναι κομματικές και όλων των άλλων είναι «υπερκομματικές», «αυτοοργανωμένες», κ.λπ και οι δράσεις των άλλων δεν είναι αναρχοελευθεριακές, ή του ΣΥΡΙΖΑ ή των εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων;
Σε τι διαφέρει αυτό το κάλεσμα, από το κάλεσμα του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ να συμμετάσχουμε όλοι στις δικές τους δομές ή τα καλέσματα του ΣΥΡΙΖΑ, της Αυτόνομης Παρέμβασης και των εξωκοινοβουλευτικών πολιτικών οργανώσεων;
Και το θέσφατο θέλει απόδειξη.
Ο διαχωρισμός από τον εσωτερικό εχθρό, τις ηγεσίες στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, στα Εργατικά Κέντρα, στις ομοσπονδίες δεν εμφανίστηκε ως ζήτημα σήμερα. Ήταν και στο παρελθόν μια πραγματικότητα και το ίδιο έντονο. Τι κάναμε όλοι εμείς πάνω στο ζήτημα;
Στην ουσία τίποτα. Σερνόμασταν και σερνόμαστε στην υπονομευτική τακτική τους, συμμετείχαμε και συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις τους λίγο παραδίπλα στο μουσείο και με διακηρύξεις τους καταγγέλλουμε.
Τι κάναμε για να προσεγγίσουμε τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ που σωστά διαχωρίζεται από τις ηγεσίες της καμαρίλας των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-Αυτόνομης Παρέμβασης στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά με μια τακτική που το έχει απομονώσει και από όλους τους άλλους, κάτι που, και όλοι οι άλλοι με εξίσου δογματική επιμονή το αξιοποιούν για να στηθούν απέναντι στο ΠΑΜΕ, αλλά όχι και απέναντι στον εσωτερικό εχθρό της καμαρίλας στο δια ταύτα;
Η επαναστατικότητα, η πολιτική ηγεμονία στα κινήματα κερδίζεται μέσα στα κινήματα και στις διαδικασίες τους και όχι ταμπουρωμένος μέσα στις δικές σου δομές, στο δικό σου κόμμα, στη δική σου οργάνωση, στο δικό σου χώρο. Τα ταμπούρια όλων, η διεκδίκηση της «επαναστατικότητας» ως αποκλειστικό προνόμιο έχει σαν αποτέλεσμα το κάθε κόμμα, η κάθε πολιτική οργάνωση να μην αναζητάει συμμάχους και συμμαχίες. Να μην εκδηλώνονται οργανωμένες, συντονισμένες δράσεις στα ζητήματα που κάθε φορά βρίσκουμε μπροστά μας.
Είναι τυχαίο που ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ έχουν συναντηθεί με όλους του αστικούς θεσμικούς παράγοντες και ούτε μια φορά μεταξύ τους; Είναι διαφορετική η κατάσταση στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και στον αναρχοελευθεριακό χώρο;
Τέλος τι είναι πιο τραγικό: Να σε δουλεύει, να σε παραμυθιάζει, να σε θεωρεί άθυρμα το αστικό μπλοκ εξουσίας ή να βλέπεις την όλη αριστερά και τον αναρχοελευθεριακό χώρο να μάχονται για την «επαναστατικότητα» ως αποκλειστικό προνόμιο και τα κανιβαλικά πακέτα να περνάνε το ένα μετά το άλλο;
Αλληλεγγυη στους συλληφθεντες εργατες...Στους συλληφθεντες -κ πολυ ασχημα απο τους μπατσους χτυπημενους -αντιφασιστες συντροφοι αριστεροι? Που ησασταν την Δευτερα κ την Τριτη συντροφοι της αριστερας?Υπαρχει κατι που σας ενοχλει στον κοσμο που κατεβαινει κ αντιμετωπιζει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τους φασιστες στον δρομο κ οχι με ψηφισματα καταδικης? Στον δρομο,συντροφοι,στον δρομο θα μετρηθουμε ποσοι ημαστε ποσο αντεχουμε κ αν τελικα ημαστε αυτο που λεμε οτι ημαστε΄.ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ.
Χωρίς τη συμμετοχή και τη στήριξη της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων οι κραυγές «στο δρόμο, στο δρόμο!» χωρίς δομές, χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχους, χωρίς συντονισμένους αγώνες, στην καλύτερη περίπτωση ενισχύουν τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες ότι το σύστημα όπου να ‘ναι καταρρέει, ή πως μια τυφλή αντίδραση θα ανατρέψει την πολιτική των κανιβαλικών μνημονίων.
Πολύ περισσότερο όταν εγκαλούνται περιφρονητικά και επιθετικά στα όρια της προβοκάτσιας οι «σύντροφοι της αριστεράς» με το αμείλικτο ερώτημα «που ήσασταν», με σαφή πρόθεση οι «σύντροφοι της αριστεράς» να εμφανιστούν ως εχθρός του κινήματος ή των κινημάτων.
Η αλληλεγγύη στους διωκόμενους και στα θύματα της καταστολής του αστικού κράτους και των ναζί-φασιστών είναι δεδομένη για κάθε αριστερό.
Τι και ποιον βοηθάει μια θέση – καταγγελία: «Στους συλληφθεντες -κ πολυ ασχημα απο τους μπατσους χτυπημενους -αντιφασιστες συντροφοι αριστεροι? Που ησασταν την Δευτερα κ την Τριτη συντροφοι της αριστερας?».
Κινητοποιήσεις και δράσεις κατακερματισμένες, λίγες ή πολλές, μαχητικές ή όχι, γίνονταν και γίνονται και αλλού και από άλλους και όχι μόνο εκεί που βρίσκονταν -όποιοι και όσοι καλώς βρίσκονταν- τη «Δευτερα κ την Τριτη» και όχι μόνο από τον αναρχοελευθεριακό χώρο.
Δεν θα πω τίποτα για την «πολιτική και τη δράση του χώρου», δικό τους ζήτημα είναι να λύσουν τα του οίκου τους…
οι ταξικες δυναμεις-ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ- με την προτροπη του ΠΑΜΕ εκαναν την ιδια μερα συλλαλητηριο για τα γεγΟνοτα στο ΥΠΕΘΑ, οποιος δεν το ειδε αυτο μαλλον "στραβος" ειναι η στραβα αρμενιζει.
Τι συναίβει... ίσως έχει κάποια αξία.
(τεσσάρων αλληλέγγυων)
.."κατά τις 11.30 έφεραν τα παιδιά λες και έφερναν το… «συνδικάτο του εγκλήματος»: ασφαλίτες, ΜΑΤάδες για τους αλληλέγγυους, αλλά και μερικοί πάνοπλοι ΕΚΑΜίτες, οπλισμένοι σαν αστακοί, που κόντευαν να βγάλουν τη μπέμπελη μέσα στις ολόσωμες στολές και τα αλεξίσφαιρα γιλέκα!
«Εχουμε εντολή από το προεδρείο να περνάνε μόνο συγγενείς πρώτου βαθμού», δηλώνει ο επικεφαλής των ΜΑΤ και αποκλείει έξω τους αλληλέγγυους. Ακόμη και εκείνους/ες που θα κατέθεταν ως μάρτυρες! Με το που βγαίνει το δικαστήριο στην έδρα και θέτει το θέμα η συνήγορος Αννυ Παπαρρούσου (παρίσταντο ακόμη ως συνήγοροι οι Τσολακίδου Στέλλα, Τσιτσιμπίδα Βάσω και Αθανασίου Πάνος), αποδεικνύεται ότι όντως η πρόεδρος είχε δώσει τέτοια εντολή. Επικαλείται αμήχανα τη χωρητικότητα της αίθουσας, αλλά η συνήγορος της ζητά να ανακαλέσει την εντολή της, γιατί η αίθουσα είναι μισοάδεια και με την εντολή αυτή παραβιάζεται η αρχή της δημοσιότητας της δίκης. «Τσουρουφλισμένη» η πρόεδρος, ζητά να μπουν τόσα άτομα όσα χωράει η αίθουσα και να τους γίνει έλεγχος από τους μπάτσους! Ελεγχος, βέβαια, γίνεται στην είσοδο του κτιριακού συγκροτήματος και παρέλκει και δεύτερος έλεγχος. Η πρόεδρος αποκαλύπτει έτσι ότι δεν είναι και… τόσο αμερόληπτη. Μπάτσοι και ασφαλίτες σπεύδουν να πιάσουν περισσότερα από τα μισά καθίσματα της αίθουσας, ενώ φέρνουν μέσα και όσους άλλους κρατούμενους περιμένουν στο χολ. Ετσι, μπαίνουν καμιά δεκαπενταριά με είκοσι αλληλέγγυους...
Οταν το δικαστήριο επανέρχεται στην έδρα, οι συνήγοροι θέτουν αμέσως ζήτημα αναβολής... διότι απουσιάζουν όλοι οι αστυνομικοί μάρτυρες κατηγορίας
(συλληφθέντες συνδικαλιστές)
Τίγκα η αίθουσα, όρθιοι όλοι για να χωρέσουν, η πρόεδρος με ένα ήρεμο και μισοχαμογελαστό ύφος. Ο καθένας από τους συλληφθέντες λέει το όνομά του, τη συνδικαλιστική του ιδιότητα (ηχηρά συνδικαλιστικά ονόματα οι περισσότεροι) και τη διεύθυνσή του. Δεν εξετάζεται κανένας μάρτυρας για να επιβεβαιώσει την αλήθεια των ισχυρισμών τους. Θεωρούνται αυτονόητα ειλικρινείς, όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε κοινή δίκη. «Να αρθεί η κράτηση», εισηγείται η εισαγγελέας...
Φυσικά, το δικαστήριο δεν έκανε καμιά χάρη στους συνδικαλιστές. Τα δικαιώματά τους τους αναγνώρισε. Απλά, στην περίπτωση των τεσσάρων αλληλέγγυων παραβίασε με τον πιο ελεεινό και εκδικητικό τρόπο αυτά τα δικαιώματα, στέλνοντάς τους επί τρεις ακόμη μέρες στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ. Το μόνο θετικό είναι πως δεν πέρασε το ακόμη πιο χοντρό, να δικάζονται αγωνιστές χωρίς να προσέρχονται να καταθέτουν οι μπάτσοι. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Οτι θα κατασκευάζουν μια δικογραφία σε κάποιο ασφαλίτικο γραφείο και αυτή θ’ αποτελεί «ιερό ευαγγέλιο».
Είναι φανερό ότι μπαίνουμε σε μια άλλη φάση ποινικής καταστολής των πολιτικών δραστηριοτήτων. Ακόμα και τέτοιες υποθέσεις, που άλλοτε αντιμετωπίζονταν με κάποια τήρηση της τυπικής νομιμότητας, αντιμετωπίζονται πλέον με κατασταλτική μανία. Οχι, δεν μυξοκλαίμε. Εντοπίζουμε την αλλαγή στην αναβάθμιση της κρατικής καταστολής, γιατί έχει σημασία αυτά τα φαινόμενα να εντοπίζονται έγκαιρα από το κίνημα.
Δημοσίευση σχολίου