Τα πρώτα του παιδικά χρόνια τα έζησε στη συνοικία Ποταμούδια, μια γειτονιά αγωνιστών εργατών και κυνηγημένων από το Μεταξικό καθεστώς κομμουνιστών.
Οι συνθήκες της φτώχειας εκείνης της εποχής αναγκάζουν την οικογένεια του να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη όπου και εργάζεται σαν μικροπωλητής στο λιμάνι παρατώντας το σχολείο στη δευτέρα δημοτικού για να μάθει ολοκληρωτικά ανάγνωση και γραφή όπως ο ίδιος έλεγε από τους φυλακισμένους αγωνιστές στα χρόνια που κρατούνταν στα κολαστήρια .
Για να γλιτώσει την πείνα περνά στους αντάρτες του ΕΛΑΣ και με το τέλος της Κατοχής στον Δημοκρατικό Στρατό. Συλλαμβάνεται το 1947 φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στις φυλακές και τις εξορίες όπως χιλιάδες διωκόμενοι αγωνιστές της εποχής του, Μακρόνησο, Άι Στράτη στις φυλακές Αβέρωφ και στον Κορυδαλλό.
Αγωνιστής και ανθρωπιστής από την αρχή ως το τέλος της ζωής του ο Χρόνης Μίσσιος «μπαίνει» στη λογοτεχνία με το πρώτο του βιβλίο «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς…» από τις εκδόσεις Γράμματα το 1985, ένα βιβλίο που όπως και το δεύτερο «Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε;» το 1988, είναι αυτοβιογραφικά και περιγράφουν την ιστορία του κινήματος και της αριστεράς στην Ελλάδα και που με τον άμεσο, λαϊκό και διεισδυτικό του λόγο αποκτούν μεγάλη απήχηση στο κοινό.
Τα άλλα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου είναι: «Τα κεραμίδια στάζουν»1991 Γράμματα, « Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι» 1996 Γράμματα, «Ντομάτα με γεύση μπανάνας» 2001, Γράμματα, « Ο Χρόνης Μίσσιος διαβάζει Χρόνη Μίσσιο» 2009, Bond-us music [κείμενα, αφήγηση]
Το τελευταίο αντίο στον Χρόνη Μίσσιο, από συγγενείς και φίλους,θα δωθεί σήμερα Τετάρτη στις 2 μετά το μεσημέρι στο Μικροχώρι Καπανδριτίου,όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Καλό Ταξίδι Αγωνιστή και Άνθρωπε Χρόνη Μίσσιο!
+ σχόλια + 12 σχόλια
Και όμως αυτόν τον σεμνό αγωνιστή,βρήκε αφορμή το ΚΚΕ με τον θανατό του,να τον βρομίσει.Έγραψε.'Με το έργο του βεβαίως στην πορεία δεν στάθηκε στο πλευρό των λαικών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών,αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης'.
Γιατί ρε ψέμματα λέει; Στάθηκε; ο ίδιος έλεγε ότι απέτυχε και δεν είχε πια επιθυμία να αλλάξει το σύστημα.
Είναι αφόρητη αυτή η μικροαστική υποκρισία. Τα ίδια και με Κύρκο, Φαράκο που ανοιχτά καλούσαν σε σύμπραξη με το κραταιό τότε ΠΑΣΟΚ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ είμαι αλλά αυτές τις γελοιότητες δεν τις αντέχω. σε λίγο ρε συνασπισμένοι θα κατηγορείτε τους κομμουνιστές γιατί δεν έγραψαν τον επικήδειο του Γκόρμπι (Αλλά για ΚΚΕ και ΣΥΝ ήταν κάποτε μεταρρυθμιστής) ή του Ντούπτσεκ. Φαρισαίοι!!
Μικρόψυχοι...
Ανταρσυε κι εσυ ΚΚΕ καταντησες...
"Ευτυχώς που δεν νικήσαμε στον εμφύλιο"
ωραίος αγωνιστής της αριστεράς,
παραλείπεις Βασίλη.
Ηλίας.
Από μικροαστούλης του κερατά σας εσένα, 3:55, ίσως καλύτερα. Επί της ουσίας έχεις να πεις κάτι; Έχεις διαβάσει κατ αρχάς τα βιβλία του ή κάνει τον καμπόσο έτσι; Είναι ή δεν είναι μνημεία λαθολογίας και επίθεσης στο ΚΚΕ από τα δεξιά; Δηλαδή τί περίμενες να γράψει το ΚΚΕ; ύμνους; Είσαι μάλλον τυχερός που Δαμανάκη και Ανδρουλάκης θα επιστρέψουν ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα απολαύσουμε και σε αυτούς ύμνους όταν αποδημήσουν. Φαρισαίοι!!!
μικροψυχιες!!!!! εθεν και ενθεν κραταν μακρια τον κοσμο απο τη αριστερα που περιμενει καθισμενος στο καναπέ του νεο μεσια
το ποιος ειναι περισσοτερο αριστερος, οι χωριστες συγκεντρωσεις κλπ
Το οτι ο Χ.Μ περασε στη φυλακη τα μισα του χρονια -αληθεια τοτε ανηκε σε κανα συριζα μηπως;-το προσπερνουν ετσι τα κωματικα προβατα.Τελος παντων η σταση αυτη του κωματος ειναι τιμη για τον Μισσιο.
O X.Mίσσιος έγραψε αλήθειες για την στάση και την πολιτική του κκε,σχεδόν για όλες τις περιόδους.Μάλιστα σε εποχές που λίγοι τολμούσαν να ασκήσουν κριτική στο παντοδύναμο τότε κκε.Ε,αυτό δεν του το συγχώρεσαν ποτέ,ούτε και με το θανατό του.Μοιραίοι,όπως και η πολιτική τους.
Αποσπάσματα από τον «σεμνό αγωνιστή» που έλεγε αλήθειες για το «κώμα»:
«..Πιστεύαμε, κάποιοι ρομαντικοί, τότε ότι μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο, κάτι ιδιαίτερο, αλλά όπως έχει πει ο Δαντών: «τα βήματα της ανθρωπότητας είναι οι ταφόπλακες των ρομαντικών». Ήμαστε, θαρρώ, η τελευταία γενιά των Μοϊκανών, των ρομαντικών. Είχαμε έναν μύθο, πιστεύαμε μια ιδεολογία, για αυτή θυσιάζαμε και τη ζωή μας ακόμα. Για μια καλύτερη ανθρωπότητα, για μια ομορφότερη κοινωνία, όλα τα γνωστά. Ε! αποδείχτηκε ότι το όραμα της ιδανικής κοινωνίας που παλεύαμε δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί, διότι η συνείδηση των ανθρώπων, κι όταν λέω συνείδηση εννοώ παιδεία, βαθιά παιδεία, δεν ήταν στο επίπεδο του πολιτισμού που έπρεπε να δημιουργήσει. Έτσι ξανακαβάλησε η εξουσία και με όλα τα προσχήματα, νόμιμα, ή παράνομα εγκαθίδρυσε ένα καινούργιο καθεστώς, χειρότερο από εκείνο που προϋπήρχε. Αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την Οκτωβριανή επανάσταση, το Βιετναμ, την Κούβα, παντού…»
Αστικός ελιτισμός (έτσι σας πρέπει ζώα εργάτες γιατι δεν έχετε παιδεία) & υπερασπιστής Τσαρικού καθεστώτος έναντι σοβιετικής ένωσης, Γαλλικου ιμπεριαλισμού & καθεστώτος Μπατίστα.
«..Δεν χάθηκε, δεν υπήρξε ευκαιρία, το '44. Εδώ πάνω έχει ένα ταβερνάκι. Το είχε ένας γέροντας, ο μακαρίτης πια ο Μπάρμπα – Βασίλης. Καθόμαστε μια μέρα και κουβεντιάζαμε. Εγώ αντάρτης, εκείνος στον εθνικό στρατό. Ήταν πολυβολητής. Εκεί που τα πίναμε και τα λέγαμε, αναρωτιόταν τι παραλογισμό ζήσαμε. Γυρνάω και του λέω: «Βασίλη καλά που κράταγες το πολυβόλο σου γερά, γιατί αν είχαμε κερδίσει εμείς θα καταστρέφαμε την Ελλάδα». Έτσι είναι τα πράγματα. Το επίπεδο της καθοδήγησης και του λαού ήταν τέτοιο, που δεν μπορούσε να στηρίξει ένα καινούργιο πολιτισμό, πέρα από το γεγονός ότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες, που τι θα γινόμαστε; Μια Βουλγαρία, μια Αλβανία, κάτι τέτοιο…»
Δηλαδή αν τα κουτσόπινε με κάνα αμερικάνο στρατιώτη τι θα έλεγε. Ευτυχώς που δεν μασάγατε και ρίχνατε Ναπαλμ στα γυναικόπαιδα γιατί ήταν αμόρφωτα και θα καταστρέφαν την Ελλάδα;
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22784&subid=2&pubid=63271349
Το θέμα δεν είναι τι πίστευε και έγραφε ο μακαρίτης. Αυτά πίστευε, αυτά έγραφε, τι έγινε; Το θεμα είναι ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟ, στη μνήμη ενός ανθρώπου έντιμου πού δίδαξε κάποια πράγματα με την πράξη του. Δε σέβεσαι το νεκρό, δε σέβεσαι και τους ζωντανούς. Οπότε, άει σχιτιρ!
Σύντροφε Χρόνη Μίσσιο.
Αυτή είναι γενικά η μοίρα των αγώνων.
Να ηττώνται, να επιτυγχάνουν, να στραβώνουν και να μας κληρονομούν και ερείπια και διδάγματα.
Εγώ πιστεύω πως μία οριστική νίκη του Λαϊκού κινήματος την 10ετία του '40, μία αποφυγή των τραγωδιών που ακολούθησαν, θα ήταν πολύ θετικό γεγονός για την πατρίδα μας.
Σκέψου Χρόνη, τί δεν θα είχαμε;
Ξερονήσια, πόλεις τέρατα, υποτέλεια, ξενιτιά, διακρίσεις και διώξεις, αλλά κυρίως ένα Αριστερό Κίνημα περήφανο και όχι καταντημένο όπως είναι το σημερινό.
Για μένα που διαβάζω αλλιώς την Ιστορία σε σένα και στο στερνό σου ταξίδι στη λησμονιά.
Καλή αντάμωση!
Δημοσίευση σχολίου