Την τελευταία δεκαετία μερικές δεκάδες ΜΚΟ ή οργανώσεις φιλανθρωπίας, οι Αγιοι Βασίληδες των φτωχών, έχουν ροκανίσει εκατοντάδες εκατομμύρια, στο όνομα πάντα της φιλανθρωπίας
Έχω πάρει μέρος σε αρκετούς τηλεμαραθώνιους. Από τη μεριά εκείνων που από το στούντιο καλούσαν τους Έλληνες να δώσουν από το υστέρημα τους, για να σώσουν κάπου, στην άλλη άκρη του κόσμου, ανθρώπους που δεν γνώριζαν. Στο Ιράκ, την Παλαιστίνη, τη Σρι Λάνκα. Έχω μια φυσική απέχθεια στη φιλανθρωπία, όχι μόνο γιατί χρησιμοποιήθηκε ιστορικά ως το προκάλυμμα της υποκρισίας (μέχρι και η Φρειδερίκη ήταν φιλάνθρωπος), αλλά και γιατί θα προτιμούσα έναν κόσμο που την καθιστά περιττή. Οι άνθρωποι πρέπει να ζουν καλά όχι γιατί υπάρχουν φιλάνθρωποι, αλλά γιατί το δικαιούνται.
Οι τηλεμαραθώνιοι, ωστόσο, ήταν στη συνείδηση μου οι κινήσεις εκείνες που μπορούν να βοηθήσουν ανθρώπους που έχουν άμεση ανάγκη, η οποία προέκυψε από μια φυσική καταστροφή ή έναν πόλεμο. Και βέβαια, θεωρούσα αυτονόητο πως τα χρήματα πήγαιναν στον προορισμό τους. Ήταν από τους θεσμούς εκείνους που θεωρούσα αδιάβλητους στην Ελλάδα, όπως περίπου οι πανελλαδικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Η συλλογή χρημάτων γίνεται δημόσια, το ποσό ανακοινώνεται, και πρέπει κάποιος να έχει μεγάλο θράσος για να κλέψει αυτά τα χρήματα. Μου διέφευγε βεβαίως πως στην Ελλάδα το θράσος μπορεί να γίνει ακόμη και νόμος.
Στις αρχές Φεβρουαρίου του 2005 το πλοίο, Ocean Monarch με ανθρωπιστική βοήθεια από Η συνέχεια στην ηλεκτρονική εφημερίδα μας
Δημοσίευση σχολίου