Απάντηση του Ριζοσπάστη σε άρθρο του Γιώργου Ρούση

Σκίτσο του Βασίλη Παπαγεωργίου

Για τα περί μεταβατικού πολιτικού προγράμματος πάλης και «τρίτου πόλου της αριστεράς»

«Δρομολογήθηκε η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, στοιχείο της οποίας είναι και η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που εκφράστηκε με την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στηρίζεται από ένα μεγάλο αριθμό στελεχών του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ και συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών του» (Θέση 16). «Προωθείται η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να μπορεί να δώσει περισσότερες εναλλαγές κυβερνήσεων από συνεργαζόμενα κόμματα» (Θέση 17) (Από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο).
Πράγματι, έχει δυναμώσει η αντιπαράθεση για το ποια πολιτική διαχείρισης της κρίσης στα πλαίσια του συστήματος μπορεί να είναι φιλολαϊκή, με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική.

«Οι πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα στα κόμματα, που υποστηρίζουν φιλομονοπωλιακή πολιτική διαχείρισης της κρίσης, εκδηλώνονται ως αντιπαραθέσεις υπέρ του ενός ή του άλλου μείγματος της διαχείρισης, της νομισματικής δημοσιονομικής και της επεκτατικής, με το μανδύα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη φιλελεύθερη και τη ρεφορμιστική - οπορτουνιστική. Και τα δύο μείγματα της διαχείρισης έχουν κοινό χαρακτηριστικό την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων, την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που αντικειμενικά θα οδηγήσει σε νέο κύκλο κρίσης. Η εναλλαγή τόσο του φιλελεύθερου όσο και του κεϋνσιανού μοντέλου διαχείρισης έφεραν σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα κύκλους οικονομικής κρίσης, όξυναν τις ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οδήγησαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους» (Θέση 17).

Ετσι πασχίζουν αστοί και οπορτουνιστές να ενισχύσουν την προπαγάνδα περί φιλολαϊκής διεξόδου με «κυβέρνηση της αριστεράς». Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πρώτη γραμμή, αλλά και το «Αριστερό Ρεύμα» του Π. Λαφαζάνη, προβάλλοντας όμως κάποιες διαφοροποιήσεις. Για παράδειγμα, στο «Βήμα» της 4/11/2012, ο Π. Λαφαζάνης έλεγε: «Προσωπικά θεωρώ άμεση προτεραιότητα και απόλυτα αναγκαία μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η κυβέρνηση της Αριστεράς, ασφαλώς, θα αναλάβει να κυβερνήσει μέσα στο υφιστάμενο πλαίσιο, όχι όμως για να το διαχειριστεί αλλά για να το ανατρέψει... να προωθήσουμε τη ριζική αλλαγή του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας με σοσιαλιστική προοπτική».

Δηλαδή, καλεί το λαό να αναδείξει μια κυβέρνηση που θα τον πάει στο σοσιαλισμό! Τέτοιο πέρασμα στο σοσιαλισμό ιστορικά δεν ξανάγινε. Το αντίθετο δείχνει η πείρα της Χιλής. Το «Αριστερό Ρεύμα» του Π. Λαφαζάνη προβάλλει την ανάγκη συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΕΤΩΠΟΥ του Αλαβάνου, ενώ συμπεριλαμβάνει και το ΚΚΕ.

Εναλλακτική εκδοχή ρεφορμιστικής γραμμής

Βεβαίως, μετά τη δημοσιοποίηση των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο, κάποιες αυτοαποκαλούμενες «αριστερές δυνάμεις» προβάλλουν την αναγκαιότητα δημιουργίας του «τρίτου αριστερού μετωπικού πόλου». Τι λένε; Ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικοποιείται, διεκδικεί κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος, το ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα στο σοσιαλισμό, άρα χρειάζεται άλλη λύση. Πράγματι, στην «Εφημερίδα των συντακτών» εμφανίστηκε άρθρο με τον τίτλο «Η αναγκαιότητα ενός τρίτου αριστερού μετωπικού πόλου», που ούτε λίγο ούτε πολύ εστίαζε στο εξής: «Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι όσο εκτιμά πως πλησιάζει προς την κυβερνητική εξουσία τόσο συμβιβάζεται με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Η κυρίαρχη τάση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται όλο και περισσότερο να συμπορεύεται με το ΚΚΕ - διευκολυνόμενη και από τη δική του στάση - ως προς τον αλληλοαποκλεισμό τους από κάθε συνεργασία. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες προβάλλει επιτακτική η ανάγκη διαμόρφωσης ενός αριστερού, ριζοσπαστικού, αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού μετωπικού πόλου που θα υπερβαίνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (σ.σ. του Αλαβάνου), ή άλλα σχήματα ή συνιστώσες (σ.σ. εδώ εντάσσουν και το "Αριστερό Ρεύμα" του Λαφαζάνη). Η αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική διέξοδος - προϋπόθεση της όποιας προοδευτικής μεταρρύθμισης - μπορεί να δείξει πιο άμεσα στην πράξη ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος που να βελτιώνει αντί να επιδεινώνει την κατάσταση των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι η άρνηση της άρνησης (του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού) μπορεί να γίνει πιο εύκολα και άμεσα αποδεκτή από την κοινή συνείδηση απ' ό,τι η θέση του σοσιαλισμού διότι ο μεν καπιταλισμός αποτελεί το Είναι των ανθρώπων ο δε σοσιαλισμός το δέον Είναι τους, το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει για την ώρα πουθενά» (Γ. Ρούσης).

Διαβάστε τη συνέχεια στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα πατώντας εδώ.