«Ούλοι εμείς εφέντη!»
29 Αυγούστου 1949. Ο Γράμμος, η ήττα, η προσφυγιά. Ένα γιγαντιαίο λαϊκό κίνημα που αμφισβήτησε ένοπλα τον ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική κυριαρχία στη χώρα μας ηττήθηκε από τις δυνάμεις του μοναρχοφασισμού.
Χιλιάδες αγωνιστές που πάλεψαν με τ’ όπλο στο χέρι ‘για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά’, που την ‘ήθελαν πανανθρώπινη’, πήραν το δρόμο της προσφυγιάς και της εξορίας. Δρόμο κακοτράχαλο, όπως και νάχει…
Τίποτα δεν πάει χαμένο, ο αγώνας συνεχίστηκε. Ο κόσμος της εργασίας, συνέχισε και συνεχίζει να παλεύει ως τις μέρες μας.
Όμως κάποιοι αντάρτες, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας δεν παραδόθηκαν, δεν παρέδωσαν τα όπλα. Κρύφτηκαν, περίμεναν, έλπιζαν. Δέχτηκαν την αλληλεγγύη του υπόλοιπου λαού, κομμάτι του καθώς ήταν κι αυτοί.
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 38 χρόνια από τότε που κατέβηκαν απ’ τα βουνά της Κρήτης οι τελευταίοι αντάρτες, οι ηρωικοί Γιώργης Τζομπανάκης και Σπύρος Μπλαζάκης.
Κρύβονταν επί 34 ολόκληρα χρόνια. Στις Μαδάρες, σε απόκρημνες σπηλιές, σε κρυσφύγετα. Σύμφωνα με μαρτυρίες που έχουμε υπ’ όψη μας, ήρθαν σε απόσταση αναπνοής αρκετές φορές με τους διώκτες τους, ορισμένες μάλιστα μέσα σε σπίτια που τους φιλοξενούσαν προσωρινά.
Κάποιοι άλλοι αντάρτες της Κρήτης, έμειναν στα βουνά μέχρι το 1962 οπότε αναχώρησαν μέσω Αθήνας για την Ιταλία. Ήταν οι Νίκος Κοκοβλής, Παγώνα Κοκοβλή, Αργυρώ Πολυχρονάκη, Σταμάτης Μαριόλης, Γιάννης Λιονάκης και Κωστής Λιονάκης. Ο Νίκος και η Αργυρώ Κοκοβλή (Πολυχρονάκη), τα εξιστορούν στο βιβλίο που έχουν γράψει «Άλλος δρόμος δεν υπήρχε…». Με βάση αυτό το βιβλίο γυρίστηκε η ομώνυμη ταινία – ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη.
Αντίστοιχη ηρωική ιστορία υπάρχει στην Ικαρία. Εκεί, εννέα αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού παρέμειναν έξι χρόνια στα βουνά... Διαβάστε τη συνέχεια στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα
Δημοσίευση σχολίου