Του Δημήτρη Αργυρού
Αλήθεια πως μπορούμε να δούμε και να συναντήσουμε το κομμουνισμό. Και δεν μιλάω για τον κομμουνισμό ως μια άπιαστη ουτοπία ή για την δυστοπία του σοβιετικού μπλοκ. Ιδιαιτέρα η τελευταία είχε τόση σχέση με τον κομμουνισμό όσο σχέση έχει με τα ιδεώδη του χριστιανισμού η εκκλησία, σε όλες τις εκδοχές.
Μιλάω για τον κομμουνισμό ως τάση ανατροπής και χειραφέτησης στο σήμερα. Τον κομμουνισμό ως ένα πραγματικό κίνημα που αίρει την καπιταλιστική πραγματικότητα. Και ως μια νέα- εντελώς καινούργια- μετακαπιταλιστική κοινωνική και οικονομική διάρθρωση της παγκόσμιας κοινωνίας, για ένα εντελώς νέο τρόπο παραγωγής, σκέψης, ζωής και ύπαρξης.
Για αυτό το λόγο προσεγγίζω το κομμουνισμό ως τρεις οντολογικές κατηγορίες που συναρθρώνονται χρονικά τόσο ως αυτόνομα πεδία αλλά και σε διαλεκτική αλληλοδιαπλοκή μεταξύ τους.
Καταρχήν ο κομμουνισμός ως τάση. Μια τάση που απορρέει από την σημερινή καπιταλιστική ανάπτυξη. Είναι απόρροια της ανάπτυξης και της κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Που από την μια εκφράζεται με ένα διαλεκτικά και οντολογικά αρνητικό τρόπο. Μιλάμε για τις στιγμές και τα πεδία της «ανάλωσης» του εμπορευματικού- θεαματικού κόσμου που παραμένει, παρά τη κρίση, η βάση του σύγχρονου καπιταλισμού. Τέτοιες στιγμές ήταν ο «Δεκέμβρης του 2008».
Παράλληλα τον κομμουνισμό ως τάση μπορούμε να τον συναντήσουμε με ένα θετικό τρόπο. Μέσα από την οικοδόμηση – με μερικό και αντιφατικό τρόπο- δομών της κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.
Χρησιμοποιώντας με ένα απελευθερωτικό- επαναστατικό τρόπο τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και της νέας τεχνολογίας. Στην προοπτική της χειραφέτησης της γενικής διάνοιας από τους χρόνους της καπιταλιστικής αξιοποίησης.
Αυτή η θετική οπτική του κομμουνισμού ως τάση στην ολότητα του συσχετίζεται με τις εξελίξεις στο τομέα των νέων τεχνολογιών, της πληροφορικής, της ρομποτικής, του ελεύθερου λογισμικού, που οικοδομούν ένα νέο κόσμο στα σπλάχνα του παλαιού.
Σίγουρα υπάρχει ένα ανοικτό θεωρητικό θέμα αν αυτός ο κομμουνισμός μπορεί να χωρέσει στα θεωρητικά πλαίσια ενός ορθόδοξου Μαρξισμού. Μόνο που αυτό ελάχιστα επηρεάζει τις βιοπολιτικές ροές αυτού γνωσιοκρατικού κομμουνισμού. Εξίσου ανοικτό παραμένει το ζήτημα αν αυτός ο κομμουνισμός της άυλης παραγωγής μπορεί να εξαπλωθεί στο κόσμο της υλικής παραγωγής.
Προσωπική άποψη είναι πως σε μικροκλίμακα μπορεί. Το ζήτημα της άυλης αφθονίας και της υλικής σπανιότητας υφίσταται σε ένα βαθμό. Μόνο που αυτό ισχύει στο βαθμό που αφθονία και σπανιότητα τους ορίζουμε με βάση τις αξίες και τα ιδανικά του καταναλωτικού μας καπιταλισμού και όχι με τις αξίες και τα ιδανικά μιας αφθονίας που δίνει σημασία στις ανθρώπινες σχέσεις, στην συμμετοχή και στην ικανοποίηση των βασικών μας αναγκών και όχι στην κατοχή πληθώρας εμπορευμάτων, συχνά άχρηστων και περιττών.
Για αυτό το λόγο στην συνεταιριστική- αλληλέγγυα οικονομία μπορούμε να συναντήσουμε μορφές, πλευρές και εικόνες του κομμουνισμού ως τάση. Δίχως όμως να κάνουμε το λάθος να ταυτίζουμε τον κομμουνισμό ως τάση με τις δομές της αλληλέγγυας Η συνέχεια στην ηλεκτρονική εφημερίδα μας
Αλήθεια πως μπορούμε να δούμε και να συναντήσουμε το κομμουνισμό. Και δεν μιλάω για τον κομμουνισμό ως μια άπιαστη ουτοπία ή για την δυστοπία του σοβιετικού μπλοκ. Ιδιαιτέρα η τελευταία είχε τόση σχέση με τον κομμουνισμό όσο σχέση έχει με τα ιδεώδη του χριστιανισμού η εκκλησία, σε όλες τις εκδοχές.
Μιλάω για τον κομμουνισμό ως τάση ανατροπής και χειραφέτησης στο σήμερα. Τον κομμουνισμό ως ένα πραγματικό κίνημα που αίρει την καπιταλιστική πραγματικότητα. Και ως μια νέα- εντελώς καινούργια- μετακαπιταλιστική κοινωνική και οικονομική διάρθρωση της παγκόσμιας κοινωνίας, για ένα εντελώς νέο τρόπο παραγωγής, σκέψης, ζωής και ύπαρξης.
Για αυτό το λόγο προσεγγίζω το κομμουνισμό ως τρεις οντολογικές κατηγορίες που συναρθρώνονται χρονικά τόσο ως αυτόνομα πεδία αλλά και σε διαλεκτική αλληλοδιαπλοκή μεταξύ τους.
Καταρχήν ο κομμουνισμός ως τάση. Μια τάση που απορρέει από την σημερινή καπιταλιστική ανάπτυξη. Είναι απόρροια της ανάπτυξης και της κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Που από την μια εκφράζεται με ένα διαλεκτικά και οντολογικά αρνητικό τρόπο. Μιλάμε για τις στιγμές και τα πεδία της «ανάλωσης» του εμπορευματικού- θεαματικού κόσμου που παραμένει, παρά τη κρίση, η βάση του σύγχρονου καπιταλισμού. Τέτοιες στιγμές ήταν ο «Δεκέμβρης του 2008».
Παράλληλα τον κομμουνισμό ως τάση μπορούμε να τον συναντήσουμε με ένα θετικό τρόπο. Μέσα από την οικοδόμηση – με μερικό και αντιφατικό τρόπο- δομών της κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.
Χρησιμοποιώντας με ένα απελευθερωτικό- επαναστατικό τρόπο τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και της νέας τεχνολογίας. Στην προοπτική της χειραφέτησης της γενικής διάνοιας από τους χρόνους της καπιταλιστικής αξιοποίησης.
Αυτή η θετική οπτική του κομμουνισμού ως τάση στην ολότητα του συσχετίζεται με τις εξελίξεις στο τομέα των νέων τεχνολογιών, της πληροφορικής, της ρομποτικής, του ελεύθερου λογισμικού, που οικοδομούν ένα νέο κόσμο στα σπλάχνα του παλαιού.
Σίγουρα υπάρχει ένα ανοικτό θεωρητικό θέμα αν αυτός ο κομμουνισμός μπορεί να χωρέσει στα θεωρητικά πλαίσια ενός ορθόδοξου Μαρξισμού. Μόνο που αυτό ελάχιστα επηρεάζει τις βιοπολιτικές ροές αυτού γνωσιοκρατικού κομμουνισμού. Εξίσου ανοικτό παραμένει το ζήτημα αν αυτός ο κομμουνισμός της άυλης παραγωγής μπορεί να εξαπλωθεί στο κόσμο της υλικής παραγωγής.
Προσωπική άποψη είναι πως σε μικροκλίμακα μπορεί. Το ζήτημα της άυλης αφθονίας και της υλικής σπανιότητας υφίσταται σε ένα βαθμό. Μόνο που αυτό ισχύει στο βαθμό που αφθονία και σπανιότητα τους ορίζουμε με βάση τις αξίες και τα ιδανικά του καταναλωτικού μας καπιταλισμού και όχι με τις αξίες και τα ιδανικά μιας αφθονίας που δίνει σημασία στις ανθρώπινες σχέσεις, στην συμμετοχή και στην ικανοποίηση των βασικών μας αναγκών και όχι στην κατοχή πληθώρας εμπορευμάτων, συχνά άχρηστων και περιττών.
Για αυτό το λόγο στην συνεταιριστική- αλληλέγγυα οικονομία μπορούμε να συναντήσουμε μορφές, πλευρές και εικόνες του κομμουνισμού ως τάση. Δίχως όμως να κάνουμε το λάθος να ταυτίζουμε τον κομμουνισμό ως τάση με τις δομές της αλληλέγγυας Η συνέχεια στην ηλεκτρονική εφημερίδα μας
Δημοσίευση σχολίου