Του Γιώργου Καλαμπόκα Το ότι μια κυβέρνηση σε συνθήκες κινηματικής νηνεμίας και πολιτικής με κοινοβουλευτικούς όρους μπορεί να αλλάξει την «ατζέντα» είναι γνωστό. Και είναι αλήθεια ότι η εισβολή στη Βίλα Αμαλίας και την κατάληψη Σκαραμαγκά χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση για το σκοπό αυτόν, επικοινωνιακά. Ωστόσο, αυτή η αλήθεια δεν είναι καν η μισή… Αν υποστηρίξουμε κάτι τέτοιο, χάνουμε την ουσία, χάνουμε τις αιτίες που καθιστούν μια τέτοια αυταρχική διαχείριση από τη μεριά του κράτους ικανή να του προσφέρει «οφέλη» επικοινωνιακού είδους. Χάνουμε, με άλλα λόγια, αυτό που αλλάζει.
Είναι φυσικά φανερό ότι αλλάζοντας την «ατζέντα», η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να αποφύγει το ενδεχόμενο μιας ανοιχτής πολιτική κρίσης με την οποία απειλεί την κυβέρνηση η «λίστα Λαγκάρντ». Και αυτό γιατί η τελευταία ρίχνει τα φώτα πάνω στον πιο αδύναμο κυβερνητικό εταίρο, το ΠΑΣΟΚ, και δη στον πρόεδρό του, επιτείνοντας έτσι τάσεις όχι απλώς αποσυσπείρωσης και του τελευταίου μέρους του εκλογικού και πολιτικού του ακροατηρίου, αλλά πλήρους διάλυσής του, με συνακόλουθα προβλήματα για την επιβίωση του κυβερνητικού συνασπισμού. εξέλιξη που θα είχε στην παρούσα φάση απρόβλεπτες συνέπειες για τις αστικές δυνάμεις.
Άλλωστε, αυτός ο πολιτικός υπολογισμός εξηγεί περίπου το σύνολο των τακτικών επιλογών των κοινοβουλευτικών κομμάτων αυτή τη στιγμή. Ωστόσο, η εισβολή στη Βίλα δεν συνιστά απλώς έναν αντιπερισπασμό στη λίστα Λαγκάρντ ή, πολύ περισσότερο ίσως, στη σιωπηρή υλοποίηση των οικονομικών μέτρων του Μνημονίου. Με άλλα λόγια, η τρέχουσα «χρήση» του ζητήματος από την κυβέρνηση δεν είναι αρκετή για να το χαρακτηρίσει επικοινωνιακό, γιατί σε τελική ανάλυση το ζήτημα είναι πολύ περισσότερο από αυτό, είναι βαθιά ιδεολογικό και πολιτικό.
Η μετατόπιση
Είναι κοινός τόπος πια στις αναλύσεις της Αριστεράς, και δη της ριζοσπαστικής, ότι η βίαιη εισβολή της Χρυσής Αυγής στο πολιτικό προσκήνιο δεν συνιστά «παρθενογένεση» αλλά ότι σε ένα βαθμό, πέραν των υπόλοιπων αιτίων, προετοιμάστηκε και από τη σταδιακή μετατόπιση του επίσημου πολιτικού λόγου προς τα δεξιά: την απαλοιφή και ποινικοποίηση, για παράδειγμα, των στοιχείων εκείνου του είδους πολιτικού λόγου που επιδιώκει να εκπροσωπήσει κοινωνικές μερίδες, τον κοινωνικό και θεσμικό ρατσισμό και νεοσυντηρητισμό, την ηθική απαξία του συνδικαλισμού, τη συστηματική σπίλωση των εργαζομένων στο δημόσιο κ.λπ. Πολύ περισσότερο όμως συνιστά πλέον πραγματικότητα το γεγονός ότι, πέρα από το πώς δημιουργήθηκε, η παρουσία της Χ.Α. στην πολιτική σκηνή λειτουργεί ως καταλύτης ανασύνθεσης της Δεξιάς σε ακόμη πιο συντηρητική και αντιδραστική κατεύθυνση.
Όχι γιατί η Ν.Δ. σχεδιάζει να συγκυβερνήσει με τη Χ.Α., όπως πολλοί ίσως προεξοφλούν. άλλωστε αυτά δεν σχεδιάζονται εύκολα σε χαρτί. Ούτε ίσως, όπως αρκετοί επιμένουν, επειδή είναι η ίδια η Χ.Α. αυτή που θα αποτελέσει την πρώτη κυβερνητική εφεδρεία του συστήματος αν καταρρεύσει η τρικομματική συγκυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει να σχηματίσει κυβέρνηση. Αλλά γιατί η πολιτική της πρακτική και ιδεολογική της προπαγάνδα απενοχοποιεί, εκεί που υφίστανται ήδη, και καλλιεργεί, εκεί που ακόμη δεν έχουν αναπτυχθεί, τα παραπάνω αντανακλαστικά, απελευθερώνοντας ιδεολογικές H συνέχεια στην ιστοσελίδα μας
Αγωνιστές και ιστορικά στελέχη της Αριστεράς μίλησαν στο “ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ” για
την εξέγερση του Πολυτεχνείου (Δημήτρης Ψαρράς. Γιάννης Φελέκης, Στέργιος
Κατσαρός, Χρήστος Μπίστης, Σωφρόνης Παπαδόπουλος)
-
Πριν από 51 χρόνια συνέβη ένα ιστορικό γεγονός με μεγάλες κοινωνικές,
πολιτικές και ιστορικές διαστάσεις. Ένας επαναστατικός σεισμός που τράνταξε
Πριν από 28 δευτερόλεπτα
Δημοσίευση σχολίου