Τα παζάρια και οι αγορές της Ανατολής διατηρούν ακόμη κάτι το μαγικό για όσους μπορούν ακόμη να διακρίνουν πίσω από την πεζότητα και την κοινοτοπία της τυποποίησης. Χρώματα, αρώματα, ήχοι και ιστορίες που ξεπηδούν σε από κάθε γωνία. Από κάθε σπιθαμή γης και εξάπτουν τις αισθήσεις και τη φαντασία. Μονάχα την εικόνα να φέρει κάποιος στο μυαλό του αρκεί για να διαπιστώσει πως η ταχύτητα και η ευκολία δεν είναι το παν σε αυτή τη ζωή. Την ταχύτητα άλλωστε μπορείς να τη βρεις πάνω σε ένα μαγικό χαλί, μεταξωτό, γραμμένο από αμέτρητους κόμπους στα βάθη της Περσίας.
Αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως κι αυτά ακόμη τα μαγικά χαλιά έχουν αποσυρθεί από την πραγματικότητα και από τη φαντασία. Κυρίως από τα δεύτερη γιατί η αλήθεια επίσης είναι ότι όσο δεν υπάρχουν στη φαντασία, αποκλείεται να εμφανιστούν και στην πραγματικότητα.
Κάπως έτσι πετάμε αβασάνιστα στην εξορία ότι μπορεί να έχει σχέση με το παραμύθι. Με το μύθο που μπορούσε να ανοίγει κλειστές πόρτες και θολούς ορίζοντες. Η σκληρότητα της εποχής μεταλλάσσεται και σε σκληρότητα των ανθρώπων. Η κοινωνία της αφθονίας και της αποξένωσης εκτοπίζει χωρίς ενδοιασμούς ότι δεν προσαρμόζεται στα καλούπια της ιδιοκτησίας και της ιδιώτευσης.
Δύο πράγματα δεν ανέχεται η σύγχρονη μηχανή της παγκοσμιοποιημένης ομοιομορφίας. Το παραμύθι και τη συλλογικότητα. Ο «ρεαλισμός» της ισοπέδωσης επιχειρεί να απονεκρώσει κάθε τι που δεν ανταποκρίνεται θετικά σε εξισώσεις κόστους οφέλους. Η περιπλάνηση θεωρείται σπατάλη χρόνου. Και χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει… Δεν υπάρχει χρόνος για την αναζήτηση της Ουτοπίας και φυσικά δεν υπάρχει και χώρος. Η έμπρακτη αμφισβήτηση των σύγχρονων δογματισμών είναι οι πτήσεις της φαντασίας. Είναι κάποια ξεχασμένα μαγικά χαλιά που βγαίνουν από ντουλάπες και πατάρια και μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα χωρίς να αναγνωρίζουν σύνορα και τεχνητά όρια. Μπορούν και υπερπηδούν τα εμπόδια και δεν υποτάσσονται στους κανόνες και τους νόμους της φυσικής.Διαβάστε την συνέχεια στην ιστοσελίδα μας
Δημοσίευση σχολίου