Του Μάκη Γεωργιάδη
Που αναπνέει αυτός ο κόσμος; Σε ποιες παραλλήλους και συντεταγμένες της ιδιώτευσης και της ιδιοκτησίας που σφετερίζονται για ιδία χρήση τον πολιτισμό, την τέχνη, το πνευματικό έργο και το τροποποιούν σε υπόθεση μιας πεφωτισμένης κάστας; Συναντιόνται σε Ακαδημίες και Μέγαρα. Σε εκδηλώσεις βράβευσης αλλήλων και τηλεοπτικές συχνότητες αναπαραγωγής του πραγματικού κενού. Χρήσιμη ίσως κι αυτή η συμβολή τους καθώς στη φύση κενό δεν υφίσταται. Παρά μόνο ίσως σαν απόλυτη αντανάκλαση της αφόρητης πνευματικής ένδειας που πλημμυρίζει όλους τους αρμούς της μεταμοντέρνας φαυλότητας…
Έρχονται οι μέρες της φωτιάς. Έρχεται κάποτε η ώρα που αποστειρωμένα αισθήματα κλεισμένα σε φανταχτερά μπουκαλάκια, περνούν στα πίσω ράφια της ιστορίας. Έρχονται οι μέρες που οι λίβελοι για τα θλιβερά εικονοστάσια των αποστειρωμένων εικόνων των θεών και των αγίων προστατών των δυναστών και των τύραννων, επίσης δεν έχουν νόημα.
Νόημα βγάζουν οι πράξεις. Με το Λόρκα ξαπλωμένο νεκρό και μια κηλίδα αίμα νωπό στα εδάφη της Ανδαλουσίας δολοφονημένο από τους φασίστες. Νόημα δίνουν οι πράξεις και τα λόγια του Μαγιακόφσκι σπιθοβολώντας μέσα από την αιώνια επαναστατική νιότη παρά το γεγονός ότι στη γωνία καιροφυλακτούν πανοπλίες και φαντάσματα, η ίδια η απειλή και πάλι της εκμετάλλευσης…
Ποίηση είναι η αίσθηση που αναβλύζει από τους τοίχους της φυλακής του Γκράμσι, οι χιαστί φυσιγγιοθήκες του Άρη. Ποίηση είναι η αισιοδοξία της πράξης. Αυτή που αντιπαρατίθεται με της καθεστηκυία απραξία της σκέψης και συμφύεται με την απερισκεψία της πράξης την ώρα που ξεσπά η υπέρτατη στιγμή της ελευθερίας στον αχό της εξέγερσης και μεταποιεί σε ποίηση την πράξη των απόκληρων και των κολασμένων.
Ποιος να αξιώσει από όλους τους ποιητές να είναι επαναστάτες; Μήπως και ποιος είναι αυτός που θα δώσει πιστοποιητικά επαναστατικότητας σε χορτάτους και μη; Δεν είναι άλλωστε η πείνα, η εξαθλίωση και η πενία αυταξίες και διαβατήρια ενός άλλου τύπου παραδείσου…
Όμως από την άλλη ποιοι είναι αυτοί οι έγκλειστοι στο κέλυφος του διανοουμένου που μπορούν να μετατρέπουν την ποίηση σε αυταξία, χωρίς σκοπό, χωρίς προοπτική παρά μόνο σαν ένα γευστικό επιδόρπιο στο πνεύμα της κουλτούρας της καταναλωτικής βαρβαρότητας ενός χυδαίου υλισμού που αναπαράγει την κουλτούρα της υποταγής; Ποίοι είναι αυτοί και πάλι οι οποίοι ζητούν πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης από όποιον εξεγείρεται για να μπορούν απρόσκοπτα να μιλούν για υπομονή και κουράγιο στα φαινόμενα που θέλουν να παρουσιάζουν ως φυσικά, αλλά είναι πράξεις αδίστακτων τυράννων…
Στις μέρες της φωτιάς οι ποιητές στήνουν τα οδοφράγματα. Γράφουν τους στίχους στα διαλείμματα της μάχης, εκεί στο μεταίχμιο φθοράς και αφθαρσίας. Αυτοί είναι οι καταδικασμένοι , πένητες και πλάνητες να γράψουν την ποίηση και την ιστορία. Όχι για να ξεχωρίσουν από τον κόσμο, αλλά για να αλλάξουνε τον κόσμο αν θέλουμε να παραφράσουμε και τον Ρίτσο.
Οσοι αντιμετωπίζουν την ποίηση ως απότοκο και αποτέλεσμα της βιολογικής κατάστασης και του στομαχικού κορεσμού, μάλλον παραμένουν καταδικασμένοι να προσυπογράφουν μανιφέστα υποταγής και αιτιολόγησης των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου του σφαγιασμού των δικαιωμάτων, των αξιών και του πολιτισμού. Ας είναι όμως. Ας παραμείνουν αυτάρεσκοι απολαμβάνοντας την πλάνη της αναπαραγωγής λόγων κενών. Αισθήματα αποστειρωμένα κλεισμένα σε γυάλινα μπουκαλάκια τοποθετημένα για λίγο ακόμη στη θαμπωμένη βιτρίνα αυτού του κόσμου που τρίζει συθέμελα…
Μάκης Γεωργιάδης
ΧΧΧ – Ι - 2013
Δημοσίευση σχολίου