Του Κώστα Σοφόρου - "Δρόμος της Αριστεράς"
Επίσης, ο Κροπότκιν ήταν πρίγκιπας, ο'Ενγκελς είχε εργοστάσιο, η Λούξεμπουργκ ήταν κόρη εμπόρου ξυλείας, ο Βελουχιώτης γιος δικηγόρου από εύπορη και ευυπόληπτη οικογένεια της Λαμίας... Θα μπορούσα να συνεχίσω τον κατάλογο με δεκάδες ονόματα και να τελειώσω κάπου εδώ το σχόλιο μου. Χωρίς άλλα λόγια. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται...
Καθώς ζω στο Χαλάνδρι, αναρωτιέμαι αν ανήκω κι εγώ στους αριστερούς βορείων προαστίων ή στους «επαναστάτες της αστακομακαρονάδας» -που λέει κι ο μαύρος κονδυλοφόρος της Καθημερινής: Της γνωστής έγκριτης και ιστορικής εφημερίδας η οποία είχε επενδύσει κάποτε τόσα στον... Χίτλερ και με οδύνη ένιωσε προδομένη όταν το ίνδαλμα της στράφηκε εναντίον της Ελλάδας, με αποτέλεσμα ο εκδότης με το επώνυμο «Βλάχος» (oh mon Dieux - πόσο μπας κλας) να του γράψει γράμμα: Προς τον Αδόλφον Χίτλερ!
Την εφημερίδα αυτή διευθύνει το παιδί του λαού Αλέξης Παπαχελάς που μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και τη διαβάζουν διάφοροι προλετάριοι, όπως και Τα Νέα, το Έθνος κ.λπ...
Oλοι αυτοί οι καλοί και φτωχοί άνθρωποι που μεγάλωσαν σε σκοτεινά ημιυπόγεια κι από νωρίς μπήκαν στα βάσανα του μεροκάματου είναι αδύνατον να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτά τα πλουσιόπαιδα που γίνονται «τρομοκράτες».
Οι μεγαλοδημοσιογράφοι που ζουν με φακές και τρώνε κρέας μια φορά το μήνα, δεν ξέρουν καν πως είναι ο αστακός που τρώγαν αυτά τα κωλόπαιδα κάθε μέρα. Άσε που διάβαζαν λέει και Χάκκα: Αίσχος! Κολέγιο ή Μωραΐτη πήγαινε αυτός; Ποιος ξέρει τι έγραφε! Μήπως είναι ο καθοδηγητής;
Δεν ξέρω πόση πλάκα μπορεί να κάνει κάποιος αντιμετωπίζοντας αυτό το αμάλγαμα επικοινωνιακής στρατηγικής, βλακείας και χυδαιότητας. Αυτό το λαϊκίστικο μότο: «Τα παιδιά των βορείων προαστίων που άκουγαν Μότσαρτ» (μήπως το ΕΣΡ να απαγορεύσει να παίζεται η μουσική του, αφού μετατρέπει τα παιδιά σε τρομοκράτες;).
Αν, δηλαδή, είσαι παιδί των νοτίων, ανατολικών ή δυτικών προαστίων και σκοτώσει μπροστά στα μάτια σου ένας αστυνομικός τον κολλητό σου, εσύ πώς ακριβώς θα μεγαλώσεις; Πώς θα αντιδράσεις; Πόσο θα αγαπήσεις την αστυνομία και την «τάξη» στο μέλλον;
Αν ακούς σκυλάδικα και βλέπεις τον Αγάθωνα στη Eurovizon θα γίνεις ένας σωστός και σοβαρός πολίτης που θα αγαπάει το Μνημόνιο, την εθνοσωτήριο τρόικα και τις τράπεζες μας;
Oσο κι αν με χωρίζει χάος από τα παιδιά που πήραν τα καλάσνικοφ, όσο κι αν θεωρώ ότι με αυτό τον τρόπο καταλήγεις να μοιάσεις σε εκείνο που απεχθάνεσαι και πολεμάς, όσο κι αν πιστεύω στην ανοιχτή και συλλογική δράση, άλλο τόσο μου είναι αδύνατον να δεχτώ την ανάλυση περί «πλουσιόπαιδων». Που μου θυμίζει -παρεμπιπτόντως- κάτι ιστορίες από το παρελθόν του ΚΚΕ με την «αστική καταγωγή» που προκαλούσε υποψίες.
Μου μένει, ωστόσο, ένα ερώτημα: Αυτά τα παιδιά που είχαν να χάσουν πολλά με το δρόμο που διάλεξαν, και όχι μόνο τις αλυσίδες τους -όπως οι προλετάριοι- γιατί το έκαναν;
* Τίτλος βιβλίου της Λίας Μεγάλου- Σεφεριάδη
+ σχόλια + 7 σχόλια
Γιατί πάρα πολλά από τα παιδιά αυτά έχουν δει τη σαπίλα από κοντά, πιο κοντά από τους υπόλοιπους. Όταν λοιπόν δεις τα μούτρα ορισμένων, ανεπίσημα, χωρίς τα φκιασίδια των ΜΜΕ, τον κυνισμό τους, τότε γίνεσαι ο χειρότερος εχθρός του συστήματος, ή ο πιο θερμός συνεχιστής του. Ανάλογα με το αν έχεις ή όχι συνείδηση, φιλότιμο, τσίπα... Εξαιρετικό άρθρο ΒΑΘY. mitsos175.
Πολύ καλή προσέγγιση. Θα μπορούσα να προσθέσω πως εμπιστεύομαι περισσότερο έναν συνειδητοποιημένο κι ευαίσθητο αστό άπό έναν όψιμα αριστερό ή επαναστατημένο προλετάριο, υπό την έννοια πως ο προλετάριος που επαναστατεί όχι γιατί είναι στην ιδεολογία του η αριστερή εκδοχή της κοινωνίας ή γιατί απεχθάνεται την εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά επαναστατεί γιατί ακριβώς την δεδομένη στιγμή είναι προλετάριος, επειδή ακριβώς δεν έχει τίποτα, επειδή φαντασιώνεται μια μέρα τον εαυτό του στη θέση του αστού, διότι τότε πολύ απλά, θα σε πουλήσει με την πρώτη ευκαιρία.
Είναι τιμητικό και συνάμα πολύ προωθημένο και ανώτερο να προδίδει ένας αστός την τάξη του και να πηγαίνει με τους προλετάριους. Λένιν, Φιντέλ, Τσε, Άρης κλπ τα παραδείγματα πάμπολλα στην ιστορία, όπως συμβαίνει και το ανάποδο με "το γιο της πλύστρας...". Μην το ξεχνάμε...
Οι επαναστάτες που όλοι θαυμάζουμε και που καποιοι απο αυτούς προερχονται πραγματι από την αστική τάξη ήταν προδότες της τάξης τους.
Το να μένεις στο άνετο ρετιρέ του Ψυχικού φίλε μου ,με το χαρτζιλίκι του μπαμπά και το ακριβό αυτοκίνητο ,δεν σε κάνει ουτε επαναστάτη αλλά ούτε και ωφελείς κάποιον , εν προκειμένω τον εξαθλιωμένο άνθρωπο ή την κοινωνία.
Τα παιδιά αυτά δεν είχαν να χάσουν τίποτα.Και σίγουρα δεν ξέραν τι θα πει "αλυσίδες".
"Τα παιδιά αυτά δεν είχαν να χάσουν τίποτα." λέει ο σχολιασής των 7:59 μ.μ.
Κι όμως. Αυτά ακριβώς τα παιδιά έχουν να χάσουν. Το ακριβό αυτοκίνητο, το ρετιρέ, την ενδεχομένως εξασφαλισμένη καλύτερη ζωή, την απουσία άγχους, στερήσεων, την δημιουργία οικογένειας, την ισορροπημένη (εκτός ίσως ενδοοικογενειακών προβλημάτων) οικογενειακή ζωή και άλλα πολλά.
Ωραία η καραμέλλα του προλετάριου της εργατικής τάξης και του μεροκάματου, μα αφορά ένα πολύ μικρό ποσοστό συνειδητοποιημένων.
Η πλειοψηφία είναι εκεί ακριβώς γιατί την δεδομένη στιγμή είναι ο τελευταίος τροχός, δεν έχουν τίποτα.
Το κακό έιναι πως αυτού του είδους οι προλετάριοι μόλις λαδώσουν τ άντερό τους δεν περιμένουν και πολύ για να περάσουν στην άλλη πλευρά και το κάνουν πανεύκολα και πολύ συχνά. Και δεν αφορά απαραιτήτως τους επώνυμους που όλοι ξέρουμε.
Ο καθένας μας έχει και κάποιο παράδειγμα κάποιου τύπου που μεταλλάχτηκε σαν τούκατσε μια αντιπαροχή με δυό διαμερίσματα του κώλου, ή ένας διορισμός σε καλοπληρωμένη ΔΕΚΟ.
Θέλω να πω πως υπάρχουν και οι δυό όψεις του νομίσματος και δεν είναι αδικία η βιαστική κρίση μας.
Οι αναλύσεις αυτές έχουν στόχο να τους παρουσιάσουν ως παραπτωματικούς. "Τι άραγε οδήγησε σε αυτήν την ενέργεια? Το σχολείο? Οι κακές παρέες? Το σπίτι?" Η συνειδητή πολιτική πράξη δεν είναι στις επιλογές μας. Οι μαμάδες τώρα θα λένε: "πρόσεξε παιδί μου μη σου ρίξουν τίποτα στο ποτό σου και γίνεις τρομοκράτης αναρχικός."
Κάθε φορά που διαβάζω κείμενο των αναρχικών συλληφθέντων για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης είναι για μένα γροθιά στο στομάχι.
Αναρωτιέμαι ποιες συνειδήσεις αφυπνίζουν αυτές οι σκέψεις, πράξεις?
Ποιος νοιάζεται και ποιος εμβαθύνει από όλους εμάς τους παρτακιδες, κομπλεξικούς ασήμαντους ανθρωπάκους?
Τρέμω στη σκέψη ότι αυτά ''τα παιδιά'' μπορεί κάποια στιγμή να νοιώσουν αυτή τη ματαιότητα.
Ίσως να επηρεάζομαι από το νεαρό της ηλικίας τους μιας και έχω κι εγώ ένα γιο περίπου στα χρόνια τους.
Ένα γιο που τον ανάθρεψα με τις ιδέες της αλληλεγγύης, και της συλλογικής δράσης και τώρα προσπαθώ να του πω ότι θα πρέπει να υποταχθεί στο παράλογο και ίσως να πρέπει να βάλει και λίγο νερό στο κρασί του.
Ντρέπομαι.......
Στ. Κ.
Δημοσίευση σχολίου