Προπαγάνδα και προβοκάτσια αντί πολιτικής

Στην πρώτη φάση της επιβολής του Μνημονίου η επιχείρηση «σοκ και δέος» επικεντρώθηκε κατ’  εξοχήν στον ψυχολογικό παράγοντα: Ο πανικός, το δέος από την «επερχόμενη καταστροφή» από την ενδεχόμενη αποπομπή της χώρας από την Ευρωζώνη, αποτέλεσε το κατάλληλο πλαίσιο ώστε να «εκλογικευθούν» και να γίνουν τουλάχιστον ανεκτά τα πρώτα σκληρά μέτρα.

Στην επόμενη φάση της κινδυνολογία και οι εκβιασμοί συνδυάσθηκαν με την ενεργοποίηση των μηχανισμών καταστολής όταν αναπτύχθηκαν οι μαζικού τύπου κοινωνικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις.

Τώρα ξεκίνησε η τρίτη φάση: Η ηγετική-μνημονιακή ομάδα, η οποία επεξεργάζεται τις «μορφές πολέμου» που εξαπολύονται τόσο από τους συστημικούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς όσο και από τους μηχανισμούς καταστολής, πιστεύει ότι οι επιχειρήσεις αυτές θα πρέπει να περιβληθούν με τον μανδύα της νομιμότητας, να καθαγιασθούν μέσα από δικαστικές αποφάσεις, να ενταχθούν στην «αδήριτη αναγκαιότητα» του δίπτυχου «ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ».

Εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια το «παραμύθι» της ανάπτυξης και της σταθεροποίησης που «αφηγούνται» οι εκάστοτε μνημονιακές κυβερνήσεις έχει αυτοακυρωθεί. Τα πολιτικά επιχειρήματα, οι υποσχέσεις, τα επικοινωνιακά τεχνάσματα (όπως το σόου του πρωθυπουργού στο Κατάρ) έχουν μηδενική σχεδόν εμβέλεια και αποτελεσματικότητα.

Το γεγονός ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν είναι ανάλογες προς τα εξοντωτικά και καταστροφικά μέτρα που επιβάλλονται έχει δημιουργήσει την εντύπωση στα επιτελεία των μνημονιακών ότι η κυβέρνηση μπορεί ως έναν βαθμό να πείσει, να διασφαλίσει ένα είδος «νομιμοποίησης» ή, τουλάχιστον, ανοχής... Μέγα λάθος.

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοια απόσταση μεταξύ μιας κυβερνητικής εξουσίας και της ελληνικής κοινωνίας. Η κοινωνία υπομένει, αλλά ούτε πείθεται ούτε υποτάσσεται. Αντίθετα, το εντασιακό δυναμικό που συσσωρεύεται, επειδή ακριβώς η μνημονιακή κυβέρνηση έχει καταργήσει κάθε είδος επικοινωνίας, διαλόγου, λογικού επιχειρήματος με τους πολίτες και τις πληττόμενες κοινωνικές ομάδες, υπάρχει το ενδεχόμενο να οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη ακόμα και από ένα τυχαίο περιστατικό.

Η επιβολή «του Νόμου και της Τάξης» χρειάζεται όμως «θύματα», χρειάζεται «στόχους». Γι' αυτό και κηρύσσονται παράνομες, βίαιες, επικίνδυνες για την «κοινωνική ειρήνη και ασφάλεια» και την «ομαλή οικονομική ζωή» οι οποιεσδήποτε αντιδράσεις των εργαζομένων απέναντι στα επαχθή μέτρα του Μνημονίου. Πρέπει να «κατασκευασθούν» οι ένοχοι, οι παράνομοι, οι «φορείς της βίας» ώστε να ενεργοποιηθούν οι ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ, ώστε να ασκηθεί ακώλυτα Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΒΙΑ από την πλευρά των ιδεολογικών / προπαγανδιστικών μηχανισμών της μνημονιακής εξουσίας.

Κοινωνικές ομάδες, πολίτες, εργαζόμενοι, που οδηγούνται σε εξαθλίωση και φτωχοποίηση, υποδεικνύονται από την κυβέρνηση ως ένοχοι, ως φορείς βίας και ανομίας κατά της υπόλοιπης κοινωνίας. .. Αλίμονο αν απεργήσουν, αν διαδηλώσουν, αν αντισταθούν... Παραδίδονται από τα συστημικά ΜΜΕ, κάθε βράδυ από τα δελτία ειδήσεων, «βορά» στη «διάθεση» μιας κοινωνίας, διαπομπεύονται, απαξιώνονται ως εργαζόμενοι, ως οικογενειάρχες, ως συνδικαλιστές...

Η επιχείρηση άσκησης της ακραίας μνημονιακής-κυβερνητικής προπαγάνδας δεν εξαντλείται όμως στο επίπεδο διαστρέβλωσης των γεγονότων... Υπάρχει το ΑΝΩΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΣ, της κατασκευής ψευδών περιστατικών και εντυπώσεων που χρησιμοποιούνται κατά των «αντιπάλων», όπως συνέβη με το βίντεο των δηλώσεων του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και των «καταστροφών» που προκάλεσαν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο γραφείο του υπουργού Εργασίας... Αυτό ακριβώς το «υλικό» της προβοκάτσιας αντικαθιστά την -ανύπαρκτη άλλωστε σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο-«επιχειρηματολογία» της κυβέρνησης και χρησιμεύει ως «πρώτη ύλη» στα συστημικά ΜΜΕ και στους κυβερνητικούς προπαγανδιστές.

Τα Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις δεν αποτελούν απλώς δέσμες σκληρών οικονομικών μέτρων και «μεταρρυθμίσεων» για την «ορθολογικοποίηση» και την «ανταγωνιστικότητα» της παραγωγικής δομής της χώρας. Συνιστούν στην πράξη μια διαδικασία αποδόμησης και καταστροφής του παραγωγικού δυναμικού, του θεσμικού πλαισίου αναφοράς της κοινωνίας, οδηγούν στην πράξη στην κατάργηση της μικροϊδιοκτησίας.

Όλες αυτές οι ιστορικές καταστροφικές αλλαγές επιδιώκεται να συνδεθούν με αλλαγή της συνείδησης των πολιτών, με αλλαγή του τρόπου σκέψης και ερμηνείας μιας ολόκληρης κοινωνίας, Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής, η διάσπαση των δεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης, η αποδιοργάνωση των συλλογικών - θεσμικών πεδίων δράσης αποβλέπουν στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας ανταγωνιζόμενων ατομιστών, μιας κοινωνίας αλληλοσπαρασσόμενων ομάδων συμφερόντων...

Ακραία μέτρα, ακραίος αυταρχισμός, ακραίες αντιλήψεις. .. Ακροδεξιά, αυταρχική εξουσία, σε όλο της το μεγαλείο.

Πηγή: Μενέλαος Γκίβαλος - "Παρόν"