Διαφωνίες στο ΚΚΕ και με τη .. βούλα

Για δεύτερη συνεχόμενη βδομάδα το "Ποντίκι" αφιερώνει ολοσέλιδο ρεπορτάζ για το τι διαδραματίζεται εσωκομματικά στο ΚΚΕ. (Εδώ το πρώτο δημοσίευμα του και η απάντηση που πήρε από τον "Ριζοσπάστη).
Το έντυπο του Δελλατόλα όσα καιρό έπαιρνε διαφήμιση από τη Σύγχρονη Εποχή είχε απόλυτα θετική αντιμετώπιση προς το ΚΚΕ. Τώρα ....

Ας δούμε το σημερινό δημοσίευμα απ' το "Ποντίκι":

Η ηγεσία του ΚΚΕ επιβεβαιώνει την ύπαρξη εσωκομματικής αντιπολίτευσης και περνά στην αντεπίθεση

Με τον πλέον επίσημο και ηχηρό τρόπο η ηγεσία του ΚΚΕ τις προηγούμενες μέρες επιβεβαίωσε την ύπαρξη εσωκομματικού ζητήματος, δηλαδή την ύπαρξη εσωκομματικής διαφωνίας από την επίσημη γραμμή, η οποία οδεύει προς επικύρωση στο συνέδριο, το οποίο ξεκινά την ερχόμενη Πέμπτη.

Λίγους μήνες μετά τις εκλογές, οπότε για πρώτη φορά η ηγεσία, κατά την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, είχε παραδεχτεί την ύπαρξη διαφωνιών, ο προσυνεδριακός διάλογος αποκάλυψε δημόσια την έκταση και τον χαρακτήρα της εσωκομματικής κριτικής.

Τις προηγούμενες μέρες και λίγο πριν από το κλείσιμο του προσυνεδριακού διαλόγου (από 10.1 έως 31.3 δημοσιεύτηκαν συνολικά 493 κείμενα), η ηγετική ομάδα επέλεξε να απαντήσει στην κριτική, ανοίγοντας στην κυριολεξία πυρ κατά των διαφωνούντων με αιχμή «πρώην μέλη της Κ.Ε.» και ορισμένους δημοσιογράφους του «Ριζοσπάστη».

Στην πυρά

Τα πυρά της Αλέκας, η οποία αποκάλεσε «αγράμματους» και «οπορτουνιστές» όσους απορρίπτουν την επίσημη γραμμή ή ασκούν κριτική, ακολούθησε μπαράζ επιθέσεων εκ μέρους στελεχών της ηγεσίας, τα οποία επέλεξαν μέσω αρθρογραφίας στον «Ριζοσπάστη» ή ομιλιών στις κομματικές συνδιασκέψεις να απαντήσουν, κυρίως στα πιο επώνυμα και προβεβλημένα στελέχη, εξαπολύοντας την κατηγορία ότι επιδίδονται σε «φραξιονισμό» και ότι πολεμούν το κόμμα. Στόχος, όπως διαφάνηκε, η απαξίωση ενώπιον του εσωκομματικού ακροατηρίου της κριτικής που διατυπώθηκε δημόσια, καθώς και η απομόνωση των διαφωνούντων, κλίμα που δύσκολα προοιωνίζεται την ομαλή συνύπαρξη των μεν με τους δε μέσα στο κόμμα. Η γραμμή πάντως αναμένεται να επικυρωθεί πανηγυρικά, καθώς η πλειοψηφία των συνέδρων στις κομματικές οργανώσεις και τις συνδιασκέψεις περιοχών έχει εγκρίνει τις θέσεις.

Κάνοντας προβολή στην «επόμενη μέρα», άλλωστε, η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στη Συνδιάσκεψη της Κ.Ο. Αττικής, σημείωσε: «άμα διαφωνείς με το πρόγραμμα, με τη "Λαϊκή Συμμαχία", δεν μπορείς, όση καλή διάθεση να έχεις, να εφαρμόσεις το καταστατικό, δεν γίνεται». Σημείωσε επίσης πως οι «οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες, με τίποτα».

Υπενθυμίζεται πως στον προσυνεδριακό διάλογο πληθώρα κομματικών μελών και στελεχών κατέθεσαν τη διαφωνία τους με τη «Λαϊκή Συμμαχία» και την εγκατάλειψη της γραμμής του «Αντιιμπεριαλιστικού-Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου»(ΑΑΔΜ), το οποίο εκ μέρους τους αναδείχτηκε σε βασικό διακύβευμα, μαζί με τη γραμμή για τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού και σειρά άλλων επιλογών της ηγεσίας που θεωρείται ότι συνιστούν απόκλιση από το λενινιστικό - μαρξιστικό ιδεολογικό στίγμα του κόμματος. Όπως λένε οι διαφωνούντες, η εγκατάλειψη της προηγούμενης γραμμής οδήγησε στη μη διεκδίκηση της κυβέρνησης από το ΚΚΕ σε συνθήκες οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, η οποία συνοδεύτηκε από την πολιτική απαξίωση του εγχώριου δικομματισμού απελευθερώνοντας κρίσιμες μάζες, οι οποίες όμως δεν κατευθύνθηκαν στο ΚΚΕ.

Σύμφωνα πάντα με την κριτική αυτήν, η ηγεσία ερμήνευσε «στενά» την πολιτική του ΑΑΔΜ ως κυβέρνηση «αστικής διαχείρισης» στα πρότυπα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και στη βάση αυτήν την απέρριψε. Η ηγεσία απαντά ότι αυτοί που τώρα υπερασπίζονται το 15ο Συνέδριο, τότε και πάλι διαφωνούσαν με την επίσημη γραμμή, επομένως «πάντα κάτι εύρισκαν για να φρενάρουν επεξεργασίες του Κόμματος» (Δ. Κουτσούμπας).

Αναλυτικότερα, με άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» (28.3), ο Παναγιώτης Μεντρέκας, μέλος της Κ.Ε. κάνει λόγο για «άρθρα, των λεγόμενων από τον αστικό Τύπο "επώνυμων" πρώην στελεχών και ορισμένων δημοσιογράφων του "Ριζοσπάστη"», τα οποία «πατούν σε άθλια ψέματα και αξιοποιούν συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις που εκτόξευσαν κατά του Κόμματος οι ανώνυμοι φραξιονιστές του διαδικτύου και οι ταξικοί πολιτικοί μας αντίπαλοι». Ως χαρακτηριστικά τέτοια άρθρα αναφέρει τα κείμενα του πρώην μέλους της Κ.Ε. Παναγιώτη Γεωργιάδη και των δημοσιογράφων της ΚΟΒ «Ριζοσπάστη» Ελένης Μαυρούλη και Γιώργου Πετρόπουλου.

Τη σκυτάλη πήρε ο Μάκης Μαϊλης (29.3), ο οποίος σε άρθρο του μιλά για «άρθρα - καρμπόν» ενώ επιτίθεται στο πρώην μέλος της Κ.Ε. και πρώην βουλευτή του κόμματος Αντώνη Σκυλλάκο και στο πρώην μέλος της Κ.Ε. Βασίλη Καλαματιανό κατηγορώντας τους, μεταξύ άλλων, πως οι απόψεις τους δείχνουν ότι «επιδιώκουν συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης και ιδιαίτερα τη σοσιαλδημοκρατία»...

Στο ίδιο μήκος κύματος, το μέλος του Π.Γ. Δημήτρης Γόντικας σε ομιλία του (δημοσιεύεται στον «Ριζοσπάστη» της 30.3) αναφέρει ότι οι «σύντροφοι» που ασκούν την παραπάνω κριτική «υιοθετούν όλες τις εχθρικές αντιλήψεις για το Κόμμα» και πως, «στα λόγια», απορρίπτουν τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «στην πράξη οι απόψεις τους οδηγούν από την πίσω πόρτα σε συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας ή σε κυβερνήσεις στα πλαίσια του συστήματος».

Στον «Ριζοσπάστη»

Από τη σκοπιά των διαφωνούντων, αίσθηση προκαλούν, μεταξύ άλλων, τα κείμενα του δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη» Νίκου Μπογιόπουλου και του αρχισυντάκτη του οικονομικού ρεπορτάζ της εφημερίδας Γιώργου Κακουλίδη (αμφότεροι είναι μέλη της ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»).
Ο πρώτος, υπερασπιζόμενος τη γραμμή του 15ου Συνεδρίου, επισημαίνει ότι η γραμμή που θα επικυρωθεί εφαρμόζεται εδώ και χρόνια, αλλά «δεν περπατάει». Επικρίνει επίσης την ηγεσία για τη θέση ότι επιβεβαιώθηκε η στρατηγική του κόμματος όταν, την ώρα που αναδείχτηκε ως κριτήριο ψήφου, «αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις, τις μείωσε στο μισό».

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει ο Ν. Μπογιόπουλος στο ζήτημα της εξάρτησης, το οποίο η ηγεσία αντιμετωπίζει με νέα θεώρηση: «Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στον διεθνή καπιταλισμό» και αποτελεί «εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία». Η «ταξική ανάδειξη» γράφει «του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού», αλλά είναι «πολιτική της καταδίκη». Η πραγματικότητα βοά, τονίζει, πως «η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει». Πραγματικότητα που, για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό), δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».

Παρομοίως, ο Γιώργος Κακουλίδης χαρακτηρίζει εσφαλμένες τις εκτιμήσεις του κόμματος για τις οικονομικές εξελίξεις που κατέτειναν στη θέση ότι η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική σε φάση ανόδου και οι οποίες, όπως σημειώνει, «συνέπεσαν με το ξέσπασμα της κρίσης». Όπως αναφέρει, η εκδήλωση της κρίσης ουσιαστικά βρήκε το κόμμα ανέτοιμο ενώ θα έπρεπε «να σημάνει τον επανακαθορισμό του συνόλου της πολιτικής δράσης και της καθημερινής παρέμβασης του Κόμματος». Επίσης υπογραμμίζει ότι με δεδομένο ότι το ζήτημα αιχμής που παρουσιάστηκε ήταν το θέμα της εξόφλησης του κρατικού χρέους, «από την πρώτη στιγμή οφείλαμε να αναβαθμίσουμε σε σύνθημα λαϊκής συσπείρωσης, σε μέτωπο το "ούτε ένα ευρώ στους πιστωτές της οικονομικής ολιγαρχίας"»...