Δεν θα έγραφα ένα ακόμη κείμενο για τον Τύπο, αν ο Σταύρος Ψυχάρης, αυτός ο μέγας μάγιστρος των οφικίων και των τεσσάρων ιερών σκρινίων του ελληνικού Τύπου δεν δημοσιοποιούσε μια επιστολή για να υπερασπιστεί τον προφυλακισμένο και «αδικημένο» Γιώργο Κουρή.
Προσωπικά δεν θεωρώ πως υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να αδικήσει το τέρας του αυριανισμού που μεταμορφώθηκε στην πεντάμορφη της δημοκρατίας χοροπηδώντας πάνω σε όλα τα χορηγικά προγράμματα, τις πολιτικές επιδοτήσεις και τις δανειακές συμβάσεις με τις τράπεζες.
Αλλά το θέμα δεν είναι η ιστορία και οι μεταλλάξεις του αυριανισμού από τον φασίζοντα λαϊκισμό ως τον επιδοτούμενο λαϊκό φιλελευθερισμό. Στην επιστολή του, ο Σταύρος Ψυχάρης, αφού διαβεβαιώνει πως δεν ήταν ο Κουρής το αφεντικό του ΑLTER που ροκάνισε τα δάνεια και εξαπάτησε τους εργαζόμενους, αλλά ο Γιαννίκος, καταλήγει με ένα καθόλου τιμητικό συμπέρασμα για τον Κουρή: «Βεβαίως ένας κακεντρεχής θα έλεγε ότι... καλά να πάθεις, αφού εσύ εγκατέλειψες από ετών τον σταθμό στην τύχη του, ο δε υιός σου εγκατέλειψε όλα τα άλλα για να ασχολείται με τη Real News. Ελπίζω ότι το δικαστήριο θα καταλάβει αμέσως πόσο αφελής είσαι».
Ένας αδαής θα έβλεπε ακόμη και κακεντρέχεια και ένα χτύπημα κάτω απ' τη μέση του Γιώργου Κουρή. Η πραγματικότητα όμως είναι πως απλώς επιχειρείται η δημιουργία ενός προφίλ, κλίματος, που εμφανίζει τον Κουρή ως ένα ράθυμο και αφελή άνθρωπο. Η νομική χρησιμότητα αυτού του κλίματος είναι προφανής. Αφού κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει πως είναι καλός άνθρωπος, ούτε αυτοί οι συνέταιροι του, ας εμφανίσουμε την εικόνα του αφελούς και εξαπατηθέντα.
Ο Τύπος, και οι άνθρωποι του φυσικά, αρκετές φορές, εκτός από όργανα διαστρέβλωσης ή προπαγάνδας, αποκτούν μια πολύ σημαντική ιδιότητα. Γίνονται το κλιματιστικό της εξουσίας και των συμφερόντων. Διαμορφώνουν το κλίμα όπου αυτά μπορούν να ευδοκιμούν με ασφάλεια, χωρίς να απειλούνται.
Μια και στο τεύχος αυτό έχει την τιμητική του ο Ανδρέας Βγενόπουλος, να θυμίσουμε πως ο άγνωστος δικηγόρος έγινε ξαφνικά ένας πασίγνωστος επιχειρηματίας όταν τα ΜΜΕ άρχισαν να διαμορφώνουν το κλίμα που ούτε λίγο ούτε πολύ άφηνε να εννοηθεί πως κακώς που δεν το ξέραμε. Όταν ο Βγενόπουλος διαμόρφωνε έναν οικονομικό γίγαντα με δανεικά λεφτά από τις τράπεζες στις οποίες ως μέτοχος ασκούσε επιρροή, όταν δημιουργούσε ένα επικίνδυνο χρηματοπιστωτικό μόρφωμα πέρα από κάθε τραπεζική λογική, ο Τύπος σε Ελλάδα και Κύπρο το εμφάνιζε ως φαινόμενο ευημερίας. Ως ένα επιχειρηματικό θαύμα. Ετσι κάθε φωνή που απαιτούσε έλεγχο, έπεφτε στο κενό.
Στο ίδιο εύκρατο κλίμα αναπτύχτηκεκαι το φαινόμενο Λαυρεντιάδη. Ο επιχειρηματίας "από το πουθενά" ο οποίος αγόρασε μετοχές από όλα τα ΜΜΕ της χώρας, μετατράπηκε με τον αυτοματισμό της στρατευμένης επικοινωνίας σε «επιχειρηματία της χρονιάς», «οραματιστή της οικονομίας» και βέβαια, επειδή την εποχή εκείνη ήταν chic, σε «προσκυνητή του Βατοπεδίου που δέχτηκε την ευεργεσία της Παναγίας».
Με τον ίδιο τρόπο ο Τόπος έχει δημιουργήσει καταλληλότερους πρωθυπουργούς από τα ξίγκια της ραθυμίας, επικοινωνιακούς υπουργούς από τα ρετάλια του εμπειρισμού και της αγραμματοσύνης, θαυματουργούς μετρ της οικονομίας από τους κατιμάδες που δεν πέρασαν καν στα ελληνικά πανεπιστήμια και πλήρωσαν για ένα πτυχίο στο υπερπέραν του εξωτερικού.
Τα κλιματιστικά της εξουσίας, αυτοί οι ευφάνταστοι τύποι του ελληνικού Τύπου, δουλεύουν στο φουλ για να διαμορφώσουν το κλίμα, στο οποίο θα αναπτυχθούν ο φόβος και η ανεκτικότητα σε μια εποχή καταστροφής. Και διαμορφώνουν προφανώς το προφίλ των μελλοντικών ηρώων της σωτηρίας. Μέσα σ' αυτό το κλίμα, το αβανταδόρικο γράμμα Ψυχάρη προς τον Κουρή έχει μια γοητεία. Θυμίζει τα γερόντια που, συζητώντας για τον έρωτα, σχεδόν πιστεύουν πως είναι εραστές.
Δημοσίευση σχολίου