'Ενας όψιμος θρήνος και κάποιες πρώιμες αμυδρές ελπίδες.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα απουσίας και ερχόμενος αντιμέτωπος με την έμμεση λευκή τρομοκρατία του συστήματος, της οποίας τις κοινωνικές προεκτάσεις θα συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή,η επιστροφή μου συμπέφτει με αξιομνημόνευτα και αξιόκριτα γεγονότα που θα καθορίσουν με διάφορους τρόπους την πορεία των πραγμάτων.

Κατ΄ αρχάς, χωρίς να θέλω να γίνω μελοδραματικός, ο χαμός του Ούγκο Τσάβες με έθλιψε ως βιολογική απώλεια, αλλά κυρίως ως αγωνιστική και επαναστατική προσωπικότητα που συνείσφερε και θα συνεισφέρει αρκετά στο επαναστατικό και σοσιαλιστικό ζητούμενο του 21ου αιώνα. Η Βενεζουέλα με απλά αλλά σταθερά βήματα δίδαξε μαθήματα σοσιαλισμού, η ενσωμάτωση των οποίων δεν θα πρέπει να λείψει από όποιο μελλοντικό σοβαρό εγχείρημα κοινωνικού μετασχηματισμού.Ούγκο.... τα δάκρυα δεν ήταν της στιγμής, εμείς τώρα ξεκινάμε και στο άμεσο μέλλον θα σε θυμόμαστε όλο και πιο συχνά.

Τώρα στο εσωτερικό, κάποιες πρώιμες αμυδρές ελπίδες μετωπικής κινηματικότητας αναφαίνονται επιτέλους μετά από μια ζοφερή περίοδο απουσίας πρωτοβουλιών προς αυτή τη κατεύθυνση. Καταλύτης των διαδικασιών θα είναι θεωρώ τα αποτελέσματα του συνεδρίου του ΚΚΕ και η ίδρυση του νέου κόμματος του Αλαβάνου.

Κατα τη διάρκεια του συνεδρίου ασκήθηκε υγιής και σοβαρή κριτική “από τα κάτω” γεγονός που δείχνει την αγωνία και τον προβληματισμό του κόσμου για ριζοσπαστικοποίηση και ανατροπή,βέβαια δεν έλλειψαν και οι απαράδεκτα “εχθρικές” και αναχρονιστικές στάσεις που πάνε τα πράγματα πάντα πίσω.

Η απουσία του ΚΚΕ από τις “νέου τύπου” κινηματικές διαδικασίες (κίνημα δεν πληρώνω, αγανακτισμένοι, κίνημα ελεύθερων παραγωγών κτλ), αλλά κυρίως η μη στήριξη του ΑΑΔΜ (Αντιιμπεριαλιστικού-Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου) έγινε δικαίως αντικείμενο έντονης κριτικής κυρίως από τον Μπογιόπουλο αλλά και άλλους οι οποίοι με αφορμή το συνέδριο συνετέλεσαν στην αφύπνιση του επαναστατικού ενστίκτου του κόμματος κάτι που ήταν απαραίτητο, χωρίς βέβαια αυτό να θεωρείται και δεδομένο.

Η ίδρυση πολιτικής κίνησης από τον Αλαβάνο μπορεί να παίξει τον ρόλο ενωτικής πλατφόρμας; Στην συνέντευξη του στον Ευαγγελάτο κάνει λόγο για “συνελευσιακό δίκτυο”, αν το εννοεί με την κομμουνιστική-σοσιαλιστική έννοια πιθανόν να μπορούσε να συμπορευτεί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μιλάει εδώ και πολύ καιρό προς μια τέτοια κατεύθυνση.Το πρόβλημα είναι ότι με μισόλογα και αυτό απευθύνεται σ' όλη την αριστερά, δεν κάνουμε τίποτα.Και καταλαβαίνω ότι υπάρχει έλλειψη ορολογιακών εργαλείων, αλλά για αυτό η μόνη λύση είναι η μαζικοποίηση και η κινηματική εμπειρία.

Οι ζυμώσεις που θα ακολουθήσουν στο αμέσως επόμενο στάδιο είναι βέβαιο ότι θα σκοντάψουν σε ζητήματα όπως “λαϊκή εξουσία”, ”μεταβατικά στάδια”, ”αυτοδιαχείριση” και άλλα, όμως αυτό που πρέπει να αναλογιστούν όλες οι πλευρές είναι η τεράστια και παγκόσμια σύγχρονη επαναστατική αφύπνιση που άφησε ως παρακαταθήκη ο “κινηματικός μας πρόγονος” ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Πως θα μπορούσε ένα κίνημα τέτοιας πανανθρώπινης εμβέλειας να ανήκει μόνο στο ΚΚΕ, μόνο στην ΕΔΑ, μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ,μόνο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι καιρός να σκεφτούμε πως θα μετουσιώσουμε αυτό το διαμάντι αγώνων σε σημερινό επαναστατικό διακύβευμα μπολιασμένο με τους σημερινούς αγώνες. Μπορούμε να φανούμε αντάξιοι ενός τέτοιου κινήματος;

“ Φοβάστε.....Φοβάστε μωρέ γι' αυτό σας κάνει ότι θέλει ο Αμπάρας (τοπικός καπιτάλας)”

Από την ταινία “η μοίρα ενός αθώου”