Γιώργος Ρούσης: Το αλογάκι Ντιαμαντίνο

Πηγή: "Ελευθεροτυπία"

Παραθέτω  τη σύγκριση  ανάμεσα  σε παρελθόν και παρόν, τεσσάρων διαφορετικού περιεχόμενου θεμάτων, έτσι όπως αυτά έτυχε να τα αντιμετωπίσω τη βδομάδα που μας πέρασε.

-Κάποτε όταν κάποιος σπούδαζε γιατρός, μηχανικός ή νομικός, εθεωρείτο βέβαιο ότι θα εξασφάλιζε μια σχετικά άνετη ζωή.

Σήμερα στο βαθμό που  αυτές οι σπουδές, πόσω μάλλον οι υπόλοιπες πανεπιστημιακές σπουδές, όχι μόνον δεν εξασφαλίζουν μια άνετη διαβίωση, αλλά ούτε μια στοιχειώδη επιβίωση, πολλοί είναι εκείνοι που συμβουλεύουν τους νέους για να επιβιώσουν, είτε να μεταναστεύσουν, είτε αν βρουν εδώ κάποιο αφεντικό να του παραδοθούν σαν εν λευκώ επιταγή και να ταυτίσουν το βιός τους με τη δουλειά τους, δηλαδή να  ξεφεύγουν το λιγότερο δυνατόν από το ζωώδες βασίλειο της ανάγκης.

-Κάποτε, μετά την πτώση της χούντας θα ήταν αδιανόητο όχι μόνον κάποιος να κάνει δημόσια  προπαγάνδα υπέρ της, αλλά ακόμη και να δηλώνει ότι υπήρξε οπαδός της.  Όσο για τους αθωωθέντες βασανιστές,  αυτοί έβρισκαν άσυλο υπό την προστασία  εφοπλιστών εκτός Ελλάδας.
Σήμερα όχι μόνον παραχωρείται στον  ΣΚΑΙ  άπλετος τηλεοπτικός χρόνος στα πρωτοπαλίκαρα της φασιστικής «Χρυσής Αυγής»,  αλλά ταυτόχρονα αφαιρείται από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Καθημερινή» του ίδιου συγκροτήματος των Αλαφούζων η  ανακοίνωση των δημοσιογράφων της, οι οποίοι προς τιμή τους τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για αυτήν την προκλητική προβολή.

-Κάποτε παρά τις όποιες αντιρρήσεις μας, οι οποίες αν μη τι άλλο δεν μας στοίχιζαν την κομματική μας υπόσταση,  γιορτάζαμε τις λήξεις των Συνεδρίων μας  και την εκλογή των νέων οργάνων του κόμματός μας έχοντας την πεποίθηση ότι αυτό θα συμβάλει στην ενδυνάμωσή του, στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, στην πορεία προς το σοσιαλισμό.
Σήμερα αντί  να γιορτάζουμε, θλιβόμαστε βλέποντας να παρεμποδίζεται να φτάσει μέχρι το Συνέδριο η όποια αντίρρηση, να εξαφανίζονται από τα ανώτερα όργανα του κόμματος, όλοι όσοι ψέλλισαν μια κάπως διαφορετική από εκείνη του καθοδηγητικού πυρήνα άποψη, ή ακόμη όσοι δεν στήριζαν αυτόν τον πυρήνα αρκούντως φανατικά,  να διαπομπεύονται με τον πλέον βάναυσο τρόπο όλοι εκείνοι που εξέφρασαν ευθαρσώς τις αντιρρήσεις τους. Θλιβόμαστε,  βλέποντας  το κόμμα να επικυρώνει με τον πλέον επίσημο τρόπο την αυτοκαταστροφή του.

-Κάποτε περιμέναμε νάρθουν οι Κυριακές, πηγαίνοντας να απολαύσουμε το «μπαλέτο της εργατικής τάξης»,  δηλαδή  βλέποντας  το Θρύλο, το Βάζελο, ή το Δικέφαλο. Ξεφεύγαμε έτσι έστω για  λίγο από την ρουτίνα της καθημερινότητας,  και ξεχνούσαμε τα προβλήματα μας.
Σήμερα που τόχουμε πιο πολύ από ποτέ ανάγκη, πάμε και βλέπουμε έναν Ολυμπιακό που δεν βλέπεται, ένα Βάζελο που με 37 βαθμούς πίσω του πανηγυρίζει επειδή απέσπασε ισοπαλία από αυτόν τον αξιοθρήνητο Ολυμπιακό, και αλλοίμονο μια ιστορική και μεγάλη ΑΕΚ να κινδυνεύει να πέφτει κατηγορία.

Όταν λοιπόν το παρελθόν είναι από κάθε άποψη καλύτερο από το παρόν, όταν η Ελλάδα όπου κι’ αν ταξιδέψουμε μας πληγώνει, δεν είναι δυνατόν να παραμένουμε απαθείς και να ανεχόμαστε αυτόν τον παραλογισμό ως φυσική κατάσταση.

Και αν δεν παρέμβουμε για να αντιστρέψουμε αυτήν τη ροή των πραγμάτων,  αυτή η πισωδρόμηση τόσο της Ελλάδας όσο άλλωστε  και του κόσμου ολάκαιρου, δεν θα αποτελεί μια πρόσκαιρη μικρή καθοδική πορεία στo πλαίσιo του  συνολικού ανοδικού ζικ-ζακ της ιστορικής εξέλιξης, αλλά μια  δίχως επιστροφή κατρακύλα στη βαρβαρότητα.

Ας πάψουμε λοιπόν σε όλους τους τομείς να εθιζόμαστε στο υπάρχον και ας επιδιώξουμε την ανατροπή του.

Ας πάψουμε να αντιδρούμε σαν εκείνο το αλογάκι, τον Ντιαμαντίνο, στο οποίο αναφέρεται ο Γκράμσι, το οποίο επειδή είχε γεννηθεί μέσα σε ένα ορυχείο, από μια φοράδα που μετέφερε κάρα με μεταλλεύματα, του ήταν αδιανόητο να διανοηθεί ότι θα μπορούσε να ζήσει ελεύθερο στα λιβάδια υπό το φως του ήλιου.

Ας σπάσουμε τα δεσμά της τρομερής δύναμης της συνήθειας.