Σχόλιο για την απαράδεκτη τοποθέτηση Σοφιανού (Βίντεο)

Γράφει ο kokkiniotis

«Ο τομέας Παιδείας και Έρευνας της ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι η πρόταση για απεργία των εκπαιδευτικών μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις είναι επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο και καταστροφική για το κίνημα των εκπαιδευτικών. Οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι έχουν, όπως και οι άλλοι εργαζόμενοι, υποστεί σημαντική μείωση στις αποδοχές τους, αλλά και υποβάθμιση  στις συνθήκες της εργασίας τους, οφείλουν να έρθουν σε συνεννόηση με το Υπουργείο Παιδείας προκειμένου να διασφαλιστούν στις εύλογες ανησυχίες τους αναφορικά με τις επιπτώσεις που θα έχει στην απασχόλησή τους το οριζόντιο μέτρο της αύξησης των ωρών διδασκαλίας.»

Μάλιστα. «Επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο» και «καταστροφική για το κίνημα των εκπαιδευτικών». Αυτά από τη ΔΗΜΑΡ. (ολόκληρη η ανακοίνωσή της εδώ).

Ας δούμε τώρα τι είπε ο Ν. Σοφιανός στην εκπομπή των Καμπουράκη – Οικονομέα (ολόκληρη η τοποθέτησή του στον 902):

«Στην ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μόνοι!», λέει κομπάζοντας. Δίνοντας παράλληλα τις δικές του εξετάσεις στα αυτιά των νοικοκυραίων, ενισχύει τα συντηρητικά τους ανακλαστικά απαξιώνοντας μια μορφή κινητοποίησης.

Και συνεχίζει:

«Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ είναι από τη ΝΔ. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Παρεμβάσεις, πριμοδοτούν τη λογική ‘απεργία στις εξετάσεις’. Όλοι μαζί! Αυτή είναι η αλήθεια. Όλοι μαζί.»

«Εσείς τι λέτε;», ρωτάει ο Οικονομέας.

«Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης.»

«Μάλιστα. Ξεκάθαρη θέση. Ναι!», επιβραβεύει ο Οικονομέας.

«Για το δίωρο εσείς έχετε άποψη;» ανοίγει στη συνέχεια η όρεξη του Οικονομέα.

«Είμαστε  αντίθετοι, το είπα. Είμαστε αντίθετοι γιατί ο εκπαιδευτικός δουλεύει πολλαπλά και στο σπίτι. Γιατί σέβεται τη δουλειά, του γιατί πρέπει να ετοιμαστεί. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε πάτημα στην κυβέρνηση να βάλει στον τοίχο τους εκπαιδευτικούς χρησιμοποιώντας σαν εκβιασμό και σαν πίεση τις εξετάσεις των παιδιών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας που έδωσε τόσα για να μπορέσει να πάει εν πάση περιπτώσει εκεί που είναι να πάει. Αυτές είναι καθαρές κουβέντες», υπογραμμίζει με τη σειρά του και ο Σοφιανός.

Καθαρές, σ’ αυτό θα συμφωνήσουμε. Μόνο που δεν έχουν μεγάλη σχέση με την αριστερά του αγώνα. «Εκβιασμός» η απεργιακή κινητοποίηση, επανάληψη των τετριμμένων κλισέ της αστικής προπαγάνδας.

«Επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο» και «καταστροφική για το κίνημα των εκπαιδευτικών» η απεργία, λέει η ΔΗΜΑΡ. Επιζήμια για τις εργατικές λαϊκές οικογένειες -η κυβέρνηση θα βάλει στον τοίχο τους εκπαιδευτικούς, λέει ο Σοφιανός. Όμως, μας τάπαν κι άλλοι, όπως θα δούμε παρακάτω.

Πόσο αλήθεια βοηθάει το εκπαιδευτικό κίνημα να μη στριμωχτεί στον τοίχο, μια τέτοια τοποθέτηση;

Το τερατώδες όμως είναι ότι ο Σοφιανός αθροίζει την άθλια τρικομματική κυβέρνηση με όσους παλεύουν για απεργία στις εξετάσεις, την ώρα που είναι προφανές ότι αυτός είναι που σπεύδει να στριμωχτεί με όλη τη μαυρίλα που καταριέται την απεργία. Μη μας πει κανείς ότι ο Σαμαράς και η συγκυβέρνησή του θέλει την απεργία στις εξετάσεις…

«Όλα τα κόμματα, όλοι μαζί», λέει και ξαναλέει, χωρίς να του περνάει από το μυαλό ότι πέρα από τα κόμματα, ένας κοινωνικός χώρος έχει δικαίωμα -υποχρέωση, θα λέγαμε εμείς- να αντιδράσει στον κοινωνικό αρμαγεδώνα που μας έριξε η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και να δώσει τη μάχη του χωρίς να παίρνει ‘κομματικές εγκρίσεις’. Η δυναμική που αναπτύσσεται σε κάθε κοινωνικό χώρο είναι που υποχρεώνει και τους κομματικούς εκπροσώπους να συμπλέουν, πολλές φορές συγκυριακά ή υπονομευτικά, με δυναμικές κινητοποιήσεις.

Πόσο τελικά απέχει η άποψη: «ιερό το δικαίωμα της απεργίας των εκπαιδευτικών, αρκεί να μην ασκείται μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις», από τις καραμέλες που πιπιλάνε σε συγχορδία οι ντουντούκες του συστήματος εναντίον όσων ‘κρατούν ομήρους τα παιδιά μας’, ‘βυθίζουν τη χώρα στο σκοτάδι’, ‘κόβουν την Ελλάδα στα δύο’ κ.ο.κ.;

Πόσο απέχει η αντιπαράθεση μιας απεργίας καθηγητών απέναντι στην ‘εργατική, τη λαϊκή οικογένεια’, από τα τερτίπια των ΜΜΕ που αντιπαραθέτουν τους οδηγούς φορτηγών στους αγρότες που κλείνουν το δρόμο, τους …αγρότες, που θα σαπίσουν τα προϊόντα τους, στους οδηγούς φορτηγών ή τους απεργούς ναυτεργάτες και πάει λέγοντας, ‘διαίρει και βασίλευε’;

Ο κάθε κλάδος των εργαζομένων μπαίνει στο στόχαστρο από τα παπαγαλάκια του συστήματος και αντιπαρατίθεται στους υπόλοιπους μπαινοβγαίνοντας στο τόξο της ‘κοινωνικής νομιμότητας’, ανάλογα με το αν βρίσκεται ή όχι σε κινητοποίηση. Όμως η αριστερά δεν μπορεί να συμβάλλει σ’ αυτή την τεχνητή διαίρεση, ακριβώς την ώρα που απαιτείται η πιο πλατιά κινητοποίηση από όλους μαζί. «Γιατί, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο…»

Πώς βάζει στο στόχαστρο μια απεργιακή κινητοποίηση, πανταχόθεν βαλλόμενη πριν καν εξαγγελθεί, ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ;

Δεν περιλαμβάνουν και καθηγητές οι ‘εργατικές, λαϊκές οικογένειες’;

Μήπως με την ίδια λογική δεν θάπρεπε να απεργούν οι νοσοκομειακοί, στο όνομα ακριβώς αυτών των εργατικών-λαϊκών οικογενειών;

Οι εργαζόμενοι στο μετρό και τις συγκοινωνίες, ποιους άραγε μεταφέρουν, ποιους άρα ‘πλήττουν’ όταν απεργούν; Μήπως άραγε θάπρεπε κι αυτοί να απεργούν 3-6 το πρωί, για ‘να μπορεί ο κόσμος να πηγαίνει στη δουλειά του’;

Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι οι ναυτεργάτες περιλαμβάνονται στις εργατικές, στις λαϊκές οικογένειες, και όχι ότι τις πλήττουν όταν απεργούν ηρωικά.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει και η λαϊκή παροιμία: «Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει».

Ο μόνος σίγουρα ‘χαμένος’ αγώνας, είναι αυτός που δεν δίνεται.


Από την ιστοσελίδα μας