Την συζήτηση συντόνισε η Αγγελική Χρονοπούλου, εκπαιδευτικός, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Κ.Ε.Δ.Δ.Ε. η οποία ανοίγοντας τη συζήτηση
μεταξύ των άλλων ανέφερε τα εξής:
«Η Κ.Ε.Δ.Δ.Ε. δημιουργήθηκε πριν τρεις μήνες με σκοπό να αναδείξει την καθημερινή παραβίαση, καταπάτηση και περιορισμό των κατακτημένων εργασιακών, συνδικαλιστικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, από το σύνολο του συστήματος εξουσίας, να ορθώσει μέτωπο αντίστασης στον αυταρχισμό και την καταστολή, να υπερασπίσει και διευρύνει κατακτήσεις και δικαιώματα, μαζί με το κίνημα και το λαό.
Εξελίσσεται μία πολυμέτωπη επίθεση σε όλο το λαό που εκπορεύεται και από θεσμικά κέντρα εξουσίας αστυνομία (κ.λ.π.) αλλά και από παράκεντρα που σε τέτοιους καιρούς αναλαμβάνουν “αυτοβούλως” πρόθυμα δράση.
Πρόσφατο παράδειγμα εμπρηστική η επίθεση, προχθές τη νύχτα της Δευτέρας 17 Ιούνη, στο αυτοκίνητο του ταξικού συνδικαλιστή Νίκου Γουρλά κάτω από το σπίτι του»
Ο πρώτος ομιλητής Νάσος Μπράτσος, αναφέρθηκε στην κινητοποίηση του λαού και στην αλληλεγγύη, που οδήγησε σε μια πρώτη νίκη τον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ
Ο Κώστας Παπαδάκης έκανε μία αναδρομή στις εργατικές κατακτήσεις και στην θέσπιση μιας σειράς νόμων, που σήμερα ανατρέπονται. Επεσήμανε, ότι δεν είναι ταξικά ουδέτεροι οι κανόνες και οι νόμοι αλλά αποτέλεσμα των συσχετισμών και ότι οι εξουσίες δεν έχουν αρχές αλλά μόνο συμφέροντα
Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Γρηγόρης Καλομοίρης και αναφέρθηκε στις συνδικαλιστικές διώξεις στο χώρο των εκπαιδευτικών, στην καταστολή της συλλογικής λαϊκής δράσης, στην απεργία και την επιστράτευση των καθηγητών λέγοντας ότι το δίδαγμα είναι η ανασυγκρότηση ενός ταξικού και όχι δημοσκοπικού των διαθέσεων των εργαζόμενων κινήματος αλλά μαχητικού και διεκδικητικού.
Ο Νίκος Γουρλάς είπε, ότι δεν θα περάσουν οι εκφασιστικές και εκφοβιστικές μέθοδοι απέναντι στους αγώνες του λαού όπως αυτή που επιχειρήθηκε εναντίον του με τον εμπρησμό του αυτοκινήτου του.
Τα συνδικάτα δεν μπορούν να πείσουν με τα μοντέλα των ρεφορμιστικών αυταπατών.
Ο αγώνας για αξιοπρεπή διαβίωση και λιγότερο χρόνο εργασίας συνδέεται με τον αγώνα για τη δημοκρατία. Ο αγώνας των εργαζομένων στη ΕΡΤ πρέπει να μας διδάξει, ώστε οι από κάτω να επιβάλλουμε την δική μας αντιπληροφόρηση με εργατική λαϊκή συμμετοχή.
Ο Άρις Καζάκος ανέφερε, ότι οι άνθρωποι έχουν μία βιωματική σχέση με την κρίση και ότι το χαρακτηριστικό του νόμου τα τελευταία χρόνια είναι η βία.
Η ατομική σύμβαση είναι εργαλείο βίας του ισχυρού, του εργοδότη. Η κατάργηση του δικαιώματος μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία αδρανοποιεί τον θεσμό και σε συνδυασμό με την κατάργηση των ΣΣΕ έρχεται να περιορίσει ή και να καταργήσει τα εργατικά δικαιώματα.
Ο φόβος και η βία έχουν επιλεγεί ως μέσα επιβολής της πολιτικής.
Η ΕΡΤ έβγαλε στην επιφάνεια ένα δυναμισμό, που μας εξέπληξε ευχάριστα, με την προσωρινή διαταγή του προέδρου του Σ.τ.Ε να είναι μία πρώτη νίκη της κοινωνίας.
Από τις παρεμβάσεις που είχε προαναγγείλει η ΚΕΔΔΕ μίλησε,
ο Πάνος Χουντής, εκπαιδευτικός, μέλος της ΕΛΜΕ Πειραιά, αναφέροντας ότι οι αγώνες που έχουμε μπροστά μας οξύνονται και θα έχουν συνέπειες για τους συμμετέχοντες. Στην απεργία των καθηγητών ειπώθηκαν μεγάλα λόγια αλλά τελικά επικράτησε ο φόβος για την σύγκρουση. Οι αγώνες πρέπει να πάνε κόντρα στην αστική νομιμότητα.
και ο Θανάσης Παυλάκης Γενικός Γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας μίλησε για την εμπειρία και τα διδάγματα του μεγάλου απεργιακού αγώνα των Χαλυβουργών αναφέροντας ότι δύο μεγάλα Α αναδείχθηκαν. Η Αλληλεγγύη και η Αδελφοσύνη. Έπρεπε να δείξουμε το δίκαιο του αγώνα μας. Έτσι είχαμε αλληλεγγύη σε πρωτόγνωρο και συγκινητικό βαθμό, που μας έδωσε την δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.
Οι εργοδότες έχουν ένα μεγάλο οπλοστάσιο και προώθησαν με όλους τους τρόπους την απεργοσπασία.
Πρέπει να νικήσουμε τον φόβο. Ζητάμε να ζήσουμε και θα αγωνιστούμε για αυτό.»
Από τη συζήτηση επιβεβαιώθηκε ότι:
Στα χρόνια των μνημονίων η κρίση παρουσιάζεται με ιδιαίτερη ένταση σαν αποτέλεσμα της αναζήτησης της μέγιστης αποδοτικότητας του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας, όπου η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, η απορρύθμιση των σχέσεων εργασίας, και η αποκρατικοποίηση της οικονομίας αποτελούν τις νεοφιλελεύθερες συνταγές της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης.
Κατακτήσεις του εργατικού κινήματος όπως η πλήρης απασχόληση, τα χρονικά όρια ημερήσιας ή εβδομαδιαίας απασχόλησης, η σύμβαση αορίστου χρόνου, η προστασία των απολύσεων, η άδεια αναψυχής, η διασφάλιση ελάχιστων όρων εργασίας με ΣΣΕ, δίνουν τη θέση τους σε νέες μορφές απασχόλησης όπως η μερική απασχόληση, ο δανεισμός εργαζομένων, το ωρομίσθιο, η εργασία φασόν, η σύμβαση ορισμένου έργου, τα μπλοκάκια, ο κυμαινόμενος χρόνος σύμφωνα με τις ανάγκες της παραγωγής, η διπλή επάνδρωση εργατικής θέσης με δυνατότητα αμοιβαίας αντικατάστασης, η τηλεργασία κλπ
Οι αλλαγές αυτές προωθούνται και επιβάλλονται βίαια με χαρακτηριστικά «αυταρχικού κρατισμού», με σκλήρυνση και αυτονόμηση της κρατικής μηχανής απέναντι στους πολίτες και με αντίστοιχη εξασθένιση των δικαιοκρατικών και δημοκρατικών θεσμών και διαδικασιών
Η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, η αυθαίρετη και ανεξέλεγκτη δράση της εργοδοσίας, ο εκβιασμός της απόλυσης των εργαζόμενων που αντιστέκονται, οι διώξεις αγωνιστών συνδικαλιστών, σι επιστρατεύσεις, ο περιορισμός του δικαιώματος των συγκεντρώσεων, το κλείσιμο της ΕΡΤ, σι πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου είναι μερικά από τα δείγματα αυτής της πολιτικής.
Στο επίκεντρο της θεσμικής και πολιτικής κρίσης των εργασιακών σχέσεων βρίσκονται τα συνδικάτα αυτή δυναμική συλλογικοποίηση συμφερόντων και δυνάμεων των εργαζομένων, η οργανωμένη μαχητική πρωτοπορία.
Πως πρέπει να δράσει το εργατικό κίνημα;
Το συνδικαλιστικό κίνημα, αντιμετωπίζει ιδεολογικά και οργανωτικά προβλήματα Αιφνιδιασμένο από τις βαθιές αλλαγές που προκαλεί στις εργασιακές σχέσεις η δυναμική οργάνωσης της παραγωγής και συγκέντρωσης του κεφαλαίου παρακολουθεί αμήχανα την συρρίκνωση του ρόλου του.
Οι εργασιακές σχέσεις, χωρίς μαζικά, αγωνιστικά, ταξικά συνδικάτα, ενωμένα και συντονισμένα, χωρίς την κοινωνικοπολιτική παρουσία των συνδικάτων σαν αξιόπιστη μαχητική και συνειδητή δύναμη προώθησης των συμφερόντων της εργασίας, οδηγούνται μοιραία στην εξατομίκευση και στην πλήρη υποταγή στις νεοφιλελεύθερες επιλογές συσσώρευσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου,
Τι πρέπει λοιπόν να αποφευχθεί;
Ο ξεπεσμός των συνδικάτων από ταξικές οργανώσεις αμφισβήτησης και ρήξης με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής σε ανταγωνιστικές και κερματισμένες μεταξύ τους ομάδες υποστήριξης στενών επαγγελματικών συμφερόντων χωρίς ταξική ιδεολογία, πολιτική συνείδηση, δυναμική συσπείρωσης και αλληλεγγύης, και όραμα χειραφέτησης
Και τι πρέπει να γίνει;
Να υπερασπιστούν τα συνδικάτα με συνέπεια και εμμονή τις υπάρχουσες κοινωνικές και θεσμικές κατακτήσεις, αξιοποιώντας τις για την προώθηση των γραμμών μάχης και την επεξεργασία μιας επιθετικής πολιτικής
Να εμπλουτίσουν το μέτωπό τους, να διευρύνουν τη νομιμοποιητική τους δράση, να ενισχύουν την πειστικότητα και τη δύναμη κρούσης τους, πραγματοποιώντας ανοίγματα και συμμαχίες σ’ ολόκληρο το φάσμα του κοινωνικού μετώπου. Άνεργοι, περιθωριακοί, οικολόγοι, γυναίκες, ξένοι, λαθρεργάτες συγκροτούν ένα αξιόμαχο κομμάτι, για τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού, ριζοσπαστικού κοινωνικού μετώπου
Να αντισταθούν στην εσωστρέφεια, στην μοιρολατρία, στην αδράνεια, στον εγκλεισμό και στον μοναχικό δρόμο.
Να σηκώσουν το όπλο της αλληλεγγύης
Να εγκαταλείψουν την εθνική απομόνωση, αναπτύσσοντας και αξιοποιώντας τη διεθνή εργατική αλληλεγγύη
Να εναντιωθούν αποφασιστικά σε κάθε μορφή αλλοτρίωσης, στην αστική «βιομηχανία πολιτικής κουλτούρας και συνείδησης» που έχει στόχο την αποχαύνωση του κοινωνικού σώματος και την αναπαραγωγή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων.
Να εμπνεύσουν νέες αξίες, εργασιακά και κοινωνικά ήθη, με επιλογές και δημιουργίες πολιτισμικής και αισθητικής αξίας.
Υ.Γ. Ορισμένες θέσεις είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Τραυλού – Τζανετάτου
«Το Εργατικό δίκαιο σε κρίσιμη καμπή»
20/6/2013 Άβακας
Δημοσίευση σχολίου