Πηγή: Μαριάννα Τζιαντζή - "Πριν"
Μια νέα απειλή πλανιέται στον ορίζοντα. Δεν είναι η φασιστική απειλή, ούτε η απειλή των νέων μέτρων και μνημονίων, αλλά η... απειλή των Τσιγγάνων. Τσιγγάνοι που, εκτός από μπουγάδες και χαλκώματα, κλέβουν και παιδιά για να τα στείλουν στην επαιτεία ή να τα πουλήσουν.
Με τη Χρυσή Αυγή καθαρίσαμε. Τώρα το αγγελικό πρόσωπο της μικρής Μαρίας έδιωξε την όχι ιδιαίτερα γοητευτική φάτσα του Μιχαλολιάκου από τα πρωτοσέλιδα ενώ όλα τα κανάλια ασχολούνται με το δράμα του μικρού ξανθού αγγέλου, κάτι που δε θα συνέβαινε αν το αγνώστων γονέων παιδί ήταν μελαχρινό και μαυρομάτικο, αν ήταν κουρδάκι, αφγανάκι, αφρικανάκι.
Εκατοντάδες παιδιά έχουν θαλασσοπνιγεί στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, παιδιά ενός κατώτερου Ποσειδώνα ή Άι-Νικόλα, όμως ούτε τα ονόματα ούτε οι φωτογραφίες τους έχουν φτάσει στη δημοσιότητα.
Η κυβέρνηση έσπευσε να εκμεταλλευθεί πολιτικά την υπόθεση. Όπως, σύμφνα με το δόγμα «βία το γιαούρτι, βία και η μολότοφ», έτσι και τώρα ο Νίκος Δένδιας υποστήριξε ότι ίδια είναι τα τσαντίρια και οι βίλες (οι κατειλημμένες εννοείται), άντρα ανομίας και τα δύο, στα οποία όμως επιτέλους φτάνει το μακρύ χέρι της αστυνομίας και του νόμου. Ακόμα και ο πρωθυπουργός, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στη Ρώμη, διαβεβαίωσε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι το μέλλον της μικρής Μαρίας είναι εξασφαλισμένο και ρόδινο.
Όμως κάθε άλλο παρά ρόδινο είναι το παρόν χιλιάδων παιδιών Ρομά που γεννήθηκαν σε λάθος τόπο κι εποχή από λάθος γονείς... παιδιά που ζουν σαν τρωγλοδύτες. Και τα ανώνυμα αυτά παιδιά πληθαίνουν καθώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τα ξαποστέλνουν στο Κόσοβο, στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία -χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της 15χρονης μαθήτριας, της Λεονάρντα, στη Γαλλία που η αστυνομία την άρπαξε μέσα από το σχολικό λεωφορείο. Κι εκεί μόνο τα παιδιά, οι συνομήλικοι της μαθητές, ξεσηκώθηκαν και βγήκαν στο δρόμο ζητώντας την επιστροφή της.
Επιπλέον, ίσως αποδειχτεί ότι η μικρή Μαρία είναι τσιγγανάκι με Βουλγάρους γονείς, απογοητεύοντας όλους εκείνους που υποστήριζαν ότι οι «ξανθοί άγγελοι» δεν είναι ποτέ Ρομά.
Μ' ένα παιδί ξεχνιέμαι. Ας θυμηθούμε τι συνέβαινε το 2000, έτος αμερικανικών εκλογών, όταν το θέμα της κηδεμονίας ενός 6χρονου Κουβανού, του Ελιάν Γκονζάλες, είχε πάρει έντονα πολιτικές και διεθνείς διαστάσεις.
Είναι φυσικό η κοινή γνώμη να συγκινείται και να ενδιαφέρεται για την περιπέτεια ενός παιδιού, ιδίως όταν τα ΜΜΕ υποδαυλίζουν αυτό το ενδιαφέρον. Το χαμένο, το περιπλανώμενο, το κλεμμένο ή το αγορασμένο παιδί, είναι ένας αρχέτυπος λογοτεχνικός και κινηματογραφικός μύθος, όπως στην Απαγωγή του Στίβενσον, στον Όλιβερ Τουίστ ή στο μιούζικαλ Άννι.
Και η τωρινή κυβέρνηση, που φτωχοποιεί εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, τσιγγανάκια και μη, που λεηλατεί το παρόν και το μέλλον τους, ποζάρει σαν προστάτιδα της παιδικής ηλικίας και σαν αρχάγγελος της δικαιοσύνης.
Ντροπή και αηδία γεννά αυτή η διατεταγμένη και υποκριτική ευαισθησία κυβέρνησης και ΜΜΕ.
Με τη Χρυσή Αυγή καθαρίσαμε. Τώρα το αγγελικό πρόσωπο της μικρής Μαρίας έδιωξε την όχι ιδιαίτερα γοητευτική φάτσα του Μιχαλολιάκου από τα πρωτοσέλιδα ενώ όλα τα κανάλια ασχολούνται με το δράμα του μικρού ξανθού αγγέλου, κάτι που δε θα συνέβαινε αν το αγνώστων γονέων παιδί ήταν μελαχρινό και μαυρομάτικο, αν ήταν κουρδάκι, αφγανάκι, αφρικανάκι.
Εκατοντάδες παιδιά έχουν θαλασσοπνιγεί στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, παιδιά ενός κατώτερου Ποσειδώνα ή Άι-Νικόλα, όμως ούτε τα ονόματα ούτε οι φωτογραφίες τους έχουν φτάσει στη δημοσιότητα.
Η κυβέρνηση έσπευσε να εκμεταλλευθεί πολιτικά την υπόθεση. Όπως, σύμφνα με το δόγμα «βία το γιαούρτι, βία και η μολότοφ», έτσι και τώρα ο Νίκος Δένδιας υποστήριξε ότι ίδια είναι τα τσαντίρια και οι βίλες (οι κατειλημμένες εννοείται), άντρα ανομίας και τα δύο, στα οποία όμως επιτέλους φτάνει το μακρύ χέρι της αστυνομίας και του νόμου. Ακόμα και ο πρωθυπουργός, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στη Ρώμη, διαβεβαίωσε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι το μέλλον της μικρής Μαρίας είναι εξασφαλισμένο και ρόδινο.
Όμως κάθε άλλο παρά ρόδινο είναι το παρόν χιλιάδων παιδιών Ρομά που γεννήθηκαν σε λάθος τόπο κι εποχή από λάθος γονείς... παιδιά που ζουν σαν τρωγλοδύτες. Και τα ανώνυμα αυτά παιδιά πληθαίνουν καθώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τα ξαποστέλνουν στο Κόσοβο, στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία -χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της 15χρονης μαθήτριας, της Λεονάρντα, στη Γαλλία που η αστυνομία την άρπαξε μέσα από το σχολικό λεωφορείο. Κι εκεί μόνο τα παιδιά, οι συνομήλικοι της μαθητές, ξεσηκώθηκαν και βγήκαν στο δρόμο ζητώντας την επιστροφή της.
Επιπλέον, ίσως αποδειχτεί ότι η μικρή Μαρία είναι τσιγγανάκι με Βουλγάρους γονείς, απογοητεύοντας όλους εκείνους που υποστήριζαν ότι οι «ξανθοί άγγελοι» δεν είναι ποτέ Ρομά.
Μ' ένα παιδί ξεχνιέμαι. Ας θυμηθούμε τι συνέβαινε το 2000, έτος αμερικανικών εκλογών, όταν το θέμα της κηδεμονίας ενός 6χρονου Κουβανού, του Ελιάν Γκονζάλες, είχε πάρει έντονα πολιτικές και διεθνείς διαστάσεις.
Είναι φυσικό η κοινή γνώμη να συγκινείται και να ενδιαφέρεται για την περιπέτεια ενός παιδιού, ιδίως όταν τα ΜΜΕ υποδαυλίζουν αυτό το ενδιαφέρον. Το χαμένο, το περιπλανώμενο, το κλεμμένο ή το αγορασμένο παιδί, είναι ένας αρχέτυπος λογοτεχνικός και κινηματογραφικός μύθος, όπως στην Απαγωγή του Στίβενσον, στον Όλιβερ Τουίστ ή στο μιούζικαλ Άννι.
Και η τωρινή κυβέρνηση, που φτωχοποιεί εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, τσιγγανάκια και μη, που λεηλατεί το παρόν και το μέλλον τους, ποζάρει σαν προστάτιδα της παιδικής ηλικίας και σαν αρχάγγελος της δικαιοσύνης.
Ντροπή και αηδία γεννά αυτή η διατεταγμένη και υποκριτική ευαισθησία κυβέρνησης και ΜΜΕ.
Δημοσίευση σχολίου