Προς Αδωνι: «Βρες την έξω πόρτα και φύγε σκυφτέ, ανάξιε και λίγε».

Της Τ.Γ

Και μετά την εξαιρετική «ελληνοφρένεια»  είχαμε την ευτυχία να απολαύσουμε χτες βράδυ την καθ’ όλα γελοία «αδωνιφρένεια». Καλεσμένος στον «ενικό» ο λιγούρης της δημοσιότητας, το κυβερνητικό τίποτα, πραγματοποίησε άλλη μια εμφάνιση στα πλαίσια της θεραπείας «μέσω της τηλεόρασης αποφεύγω τον εγκλεισμό σε ψυχιατρείο».

Ενστερνιζόμενος πλήρως την παγκάλεια θεωρία του «όλοι μαζί τα φάγαμε» έστειλε ήλο το λογαριασμό στους πολίτες  κρατώντας για την αφεντομουτσουνάρα του το ρόλο του σωτήρα! Η ειρωνεία, το μόνιμο καταφύγιο όσων στερούνται  επιχειρημάτων ήταν διαρκώς παρούσα, στο λόγο και στο βλέμμα  σε συνδυασμό πάντα με την ψυχοπάθεια που τον χαρακτηρίζει.

Με λόγο που ξεχείλιζε θράσος και περίσσευε η αδιαντροπιά προσπάθησε να ενοχοποιήσει το σύνολο των πολιτών αποδίδοντας μεγάλο μέρος ευθύνης στους ψηφοφόρους του!

Για το «φαινόμενο Αδωνις» έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί  πολλά. Θα κρατήσω την διαπίστωση που έκανε ομοϊδεάτης του χαρακτηρίζοντας τον «γραφικό της Ν.Δ» Παρακολουθώντας όμως το πάνελ  των πολιτών, μικρογραφία θεωρώ της κοινωνίας μας, με χαρά διαπίστωσα την σταδιακή αφύπνιση τους.

Μια αφιέρωση-συμβουλή, λοιπόν, στον κκ υπουργό το ρεφρέν από το τραγούδι της Αλεξίου «Το δεδομένο»:
 «Βρες την έξω πόρτα και φύγε σκυφτέ, ανάξιε και λίγε».