Την εποχή που άρχισα να πηγαίνω στην Ουκρανία, κάτι λιγότερο από είκοσι χρόνια πριν, οι κάτοικοι της περιοχής του Ντονμπάς, στην οποία ανήκει η Μαριούπολη και όλες οι πόλεις, οι κωμοπόλεις και τα χωριά που κατοικούν οι Έλληνες της Αζοφικής Θάλασσας, ακόμα δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι μπήκαν σύνορα ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία.
Πολλές οικογένειες ανέκαθεν είχαν συγγενείς και από τις δύο πλευρές των συνόρων, δηλαδή από εκατοντάδες χρόνια, και δεν χρειάζονταν ούτε διαβατήρια ούτε διατυπώσεις για τις μετακινήσεις τους από δω κι από κει. Επρόκειτο για ένα λαό, ενιαίο και αδιαίρετο ανεξάρτητα από τις εθνικές του καταγωγές. Από το 1991 και μετά χτίστηκαν σύνορα. Αυτή η «καινοτομία» δεν ήταν η μόνη που βίωναν αναπάντεχα οι άνθρωποι. Ξαφνικά έπρεπε να κατοχυρώσουν τα σπίτια τους!
Αυτά που κανένας δεν αμφισβητούσε την κυριότητά τους, έπρεπε να κατοχυρωθούν εκ νέου, να αποκτήσουν αστικούς τίτλους και να φορολογούνται. Το αυτονόητο και μη αμφισβητούμενο στο σοβιετικό καθεστώς έπρεπε να γίνει τίτλος ιδιοκτησίας στο καπιταλιστικό σύστημα για να μην χάσουν τη στέγη τους και βρεθούν στο δρόμο. Και το πιο οδυνηρό!, συνεργεία από ιδιωτικές εταιρίες άρχισαν να τοποθετούν μετρητές στα σπίτια για το νερό, το ηλεκτρικό και το γκάζι!
Μετά, ακολούθησαν κι άλλα. Στα δημόσια νοσοκομεία έγινε κανόνας το «φακελάκι», σεντόνια και μαξιλαροθήκες φέρνουν οι νοσηλευόμενοι από το σπίτι τους και τα περισσότερα φάρμακα που γράφουν οι γιατροί στο νοσοκομείο πρέπει να τα αγοράζουν οι ασθενείς απ” έξω, από τα φαρμακεία.
Επίσης, ενώ άνοιγαν πολλά καταστήματα με -κυρίως εισαγωγής- προϊόντα, οι νέες τιμές ήταν και ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου