Έχει μείνει σαν μία από τις πιο μελανές σελίδες στην ελληνική πολιτική ιστορία. Ως η αποκορύφωση εκείνων των μεθοδεύσεων που είχαν αρχίσει ήδη από τα χρόνια της Κατοχής, για την παραβίαση της λαϊκής θέλησης και την παλινόρθωση του προπολεμικού καθεστώτος. Που δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί παρά μόνο με τη βίαιη συντριβή του γιγάντιου εαμικού κινήματος, εκείνης της ευρύτατης συσπείρωσης αριστερών πολιτικών και λαϊκών κοινωνικών δυνάμεων που έθετε ως στόχο την Εθνική Απελευθέρωση και την κατάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας, ως προϋποθέσεων για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Κατά παράβαση και σ’ αυτό το σημείο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, της 12ης Φεβρουαρίου 1945, το δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα (τη μορφή του πολιτεύματος, ως βασιλευόμενης ή αβασίλευτης δημοκρατίας) δεν πραγματοποιήθηκε, όπως είχε συμφωνηθεί, μέσα στο 1945 και πριν από τις βουλευτικές εκλογές. Μεθοδεύοντας τη νόθευση της λαϊκής βούλησης, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και οι βρετανοί προστάτες τους επέλεξαν την πρόταξη των βουλευτικών εκλογών, ώστε, μέσω της τρομοκρατίας και της νοθείας της λαϊκής ψήφου, να έχουν αναδειχθεί σε νομότυπη κυβέρνηση.
Οι εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 έγιναν ακριβώς υπό τέτοιες συνθήκες και με την αποχή του συνόλου των αριστερών δυνάμεων και μέρους του βενιζελογενούς Κέντρου, που αρνήθηκαν, έτσι, τη νομιμοποίηση των εκ των προτέρων δεδομένων αποτελεσμάτων. Η αποχή έδωσε, με τη σειρά της, τη δυνατότητα ακόμη μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής δύναμης στις ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου