Οι διαμαρτυρίες, όμως, βλέπουν -και μάλιστα «φωτογραφικά»- τις συνέπειες μιας κατάστασης και όχι τα γενεσιουργά αίτιά τους. Γι' αυτό και όχι μόνο δεν μπορούν να δώσουν λύση, αλλά φουσκώνουν τελικά τα πανιά μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Ιράκ και τη Συρία. Είναι σα να ζητάς από το δολοφόνο να αποδώσει δικαιοσύνη στα θύματά του. Εν προκειμένω, οι δολοφόνοι δεν είναι μόνο (ούτε κυρίως) οι τζιχαντιστές, αλλά αυτοί που μακέλεψαν το Ιράκ για να το δέσουν στο άρμα τους.
Οι καρποί της κατοχής
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι το έκτρωμα που γεννήθηκε στο Ιράκ και τη Συρία με τη μορφή του «Ισλαμικού Κράτους» δολοφονεί ασύστολα, χωρίς δισταγμούς και μακριά από ταξικές ή αντιιμπεριαλιστικές αναφορές. Σε μια χώρα, όμως, που οι Αμερικάνοι διέλυσαν μέσα σε λίγα χρόνια, μετατρέποντάς τη σε σωρούς από συντρίμμια και ενισχύοντας μια κυβέρνηση που μακέλεψε το σουνιτικό στοιχείο, δεν ήταν επόμενο να εμφανιστεί αυτό το έκτρωμα; Τώρα που αποκτά δύναμη και επιρροή, η «ευαίσθητη» Δύση χύνει κροκοδείλια δάκρια για τη γενοκτονία των μειονοτήτων από τους τζιχαντιστές! Πρώτα ήταν οι Γεζίντι, που τελικά γλίτωσαν (όσοι γλίτωσαν) χάρη στους Πεσμεργκά (τους μαχητές των Κούρδων του Ιράκ) παρά τους Αμερικάνους, τώρα είναι οι Κούρδοι της Συρίας και του Ιράκ.
Οι τελευταίοι, όμως, πότε αντιστάθηκαν στους Αμερικάνους, όταν έπρεπε; Δεν ήταν ο Τζαλάλ Ταλαμπάνι πρόεδρος του Ιράκ από το 2005 μέχρι το 2014; Ο Ταλαμπάνι, ιστορικός ηγέτης της «Πατριωτικής Ενωσης του Κουρδιστάν», οργάνωσης που δρούσε στο Ιρακινό Κουρδιστάν από την εποχή του Σαντάμ, κατέλαβε τον προεδρικό θώκο στο υπό αμερικάνικη κατοχή Ιράκ λίγο μετά τη μεγάλη σφαγή της Φαλούτζα, τον Απρίλη του 2004. Τότε που οι Αμερικάνοι άφησαν «κληρονομιά», πέρα από τους περισσότερους των δεκαπέντε χιλιάδων νεκρούς αμάχους, τα τοξικά τους απόβλητα
Οταν ο σουνιτικός πληθυσμός υπέφερε τα πάνδεινα, οι Κούρδοι του Ιράκ είχαν «βολευτεί» με την «αυτονομία» που τους παρείχε το κατοχικό καθεστώς. Τώρα δρέπουν τους καρπούς της κατοχής, έστω και καθυστερημένα.
Η παγίδα πιάνει τόπο
Απ’ αυτό το κουβάρι των αντιτιθέμενων συμφερόντων λείπει, δυστυχώς, οποιαδήποτε ταξική ή εθνικοαπελευθερωτική κατεύθυνση. Καμία πλευρά (ούτε οι Κούρδοι της Συρίας, που τώρα αποθεώνονται από τη δυτική προπαγάνδα), δε βγαίνει από την παγίδα του εθνικισμού και της ξενοδουλείας, με αποτέλεσμα οι αμερικάνοι και οι άλλοι δυτικοί ιμπεριαλιστές να εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί εγγυητές μίας «δίκαιης λύσης», με τον αφανισμό των τζιχαντιστών. Γι' αυτό και καλούνται να επέμβουν πιο ενεργά. Την πρώτη φορά εισέβαλαν στο Ιράκ ετσιθελικά, βίαια, χωρίς να δώσουν λογαριασμό ούτε στον ΟΗΕ, τώρα καλούνται να εισβάλουν για δεύτερη φορά, ως ελευθερωτές!
Το μεγάλο πρόβλημα του κινήματος που αναπτύχθηκε για την υπεράσπιση του Κομπάνι είναι ότι στη συντριπτική του πλειοψηφία φαίνεται να εγκλωβίζεται κι αυτό στην ίδια παγίδα. Οι εκκλήσεις προς τους Αμερικάνους και τους Δυτικούς να επέμβουν, οι εκκλήσεις ακόμα και στην Τουρκία να βοηθήσει τους Κούρδους της Συρίας (!) δείχνουν τη σύγχυση που υπάρχει μέσα σ' αυτό το κίνημα.
Η σύγχυση αυτή υπάρχει τη στιγμή που οι Αμερικάνοι, που δε θέλουν να επέμβουν για να μην κινδυνεύσουν να μπουν σε μια περιπέτεια που δεν ξέρουν που θα τους βγάλει, πιέζουν το τουρκικό καθεστώς να αναλάβει δράση. Η Τουρκία από τη μεριά βρίσκει μια πρώτης τάξης ευκαιρία να δει τους Κούρδους αποδυναμωμένους από τις επιθέσεις των τζιχαντιστών, γι' αυτό και αποφεύγει να συμμετάσχει πιο ενεργά στην αμερικανόπνευστη «συμμαχία κατά του IS», φτάνοντας στο σημείο να βομβαρδίσει θέσεις του ΡΚΚ, με τη μεγαλύτερη αεροπορική επιχείρηση κατά των ανταρτών του από την έναρξη της ειρηνευτικής διαδικασίας εδώ και δύο χρόνια!
Αντίσταση ή «προστασία»;
Οι διαδηλώσεις που έγιναν το τελευταίο δεκαήμερο στην Τουρκία είχαν ως αποτέλεσμα 37 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Το οξύμωρο, όμως, ήταν πως οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για την απραξία του τουρκικού στρατού, ζητώντας την ενεργό παρέμβασή του για να βοηθήσει τους Κούρδους! Ο τουρκικός στρατός, φυσικά, όχι μόνο δεν εισάκουσε τη φωνή των διαδηλωτών, αλλά συνέλαβε κούρδους μαχητές που τραυματίστηκαν στη μάχη του Κομπάνι και αναγκάστηκαν να περάσουν τα σύνορα για να βρουν καταφύγιο, με την κατηγορία ότι είναι μέλη του ΡΚΚ (!), ενώ λίγες μέρες αργότερα βομβάρδισε θέσεις του ΡΚΚ, όπως προαναφέραμε.
Οι διαδηλωτές που κατέβηκαν στους δρόμους πολλών ευρωπαϊκών πόλεων ζήτησαν επίσης διεθνή επέμβαση κατά των τζιχαντιστών για την υπεράσπιση των Κούρδων της Συρίας, που πολεμούν στο Κομπάνι υπό την καθοδήγηση του Κόμματος Δημοκρατικής Ενωσης (PYD) και των Ομάδων Λαϊκής Προστασίας (YPG) που αποτελούν τις ένοπλες πολιτοφυλακές του. Σε ορισμένες από τις διαδηλώσεις αυτές, όπως στο Βερολίνο, οι διαδηλωτές ζήτησαν άμεση δράση από τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ στο Μόναχο οι διαδηλωτές που πορεύτηκαν στο αμερικάνικο προξενείο ζήτησαν άμεση δράση κατά των συνεχιζόμενων επιθέσεων των τζιχαντιστών στο Κομπάνι (από τους Αμερικάνους φυσικά)! Οι πληροφορίες δεν προέρχονται από τα αστικά ΜΜΕ, αλλά από την Ομοσπονδία Τούρκων Εργατών στην Ευρώπη (ATIK), μια πλατιά αντιφασιστική-αντιϊμπεριαλιστική οργάνωση, στην οποία συμμετέχουν ακόμη και ακροαριστερές τουρκικές οργανώσεις μαρξιστικολενινιστικής αναφοράς. Στη διαδήλωση που έγινε στο Ντίσελντορφ το περασμένο Σάββατο, εμφανίστηκαν πλακάτ ακόμα και ακροαριστερών οργανώσεων που έγραφαν: «Καταστρέψτε το φασισμό του IS. Οπλα στο PKK και τις YPG» (πανό του MLPD – Μαρξιστικό Λενινιστικό Κόμμα Γερμανίας βλ. φωτογραφία).
Υπέρ της ιμπεριαλιστικής επέμβασης!
Οι ίδιες οι YPG ζητούν εδώ και καιρό τη βοήθεια των Αμερικανών! Σε συνέντευξη που έδωσεο Γενικός Διοικητής τους Σιπάν Χέμο στο κουρδικό πρακτορείο Rudaw τον περασμένο Ιούλη διαφήμιζε την οργάνωσή του, υποστηρίζοντας ότι είναι η μόνη που μπορεί να αντιμετωπίσει τους τζιχαντιστές. Υποστήριζε, μάλιστα, ότι αν οι ΗΠΑ θέλουν να στηρίξουν τους «μετριοπαθείς» στη Συρία, τότε «οι Κούρδοι και οι YPG αξίζουν αυτή τη βοήθεια περισσότερο», καταλήγοντας ότι «οι Κούρδοι είναι έτοιμοι να παίξουν σημαντικό ρόλο στη δημοκρατία στη Συρία»! Εφτασε στο σημείο να απευθύνει προσωπική έκκληση στον Ομπάμα και τον Κέρι, λεγοντάς τους πως, «αν θέλουν η κατάσταση στη Μέση Ανατολή να μην κατρακυλήσει στο χάος, τότε η Ουάσινγκτον χρειάζεται επιτακτικά να αλλάξει την πολιτική της απέναντι στους Κούρδους»!
Ποια πρέπει να είναι αυτή η αλλαγή πολιτικής; Ο Χέμο το κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρο, για να μην υπάρχει κανένα περιθώριο παρερμηνείας: «Αν η Αμερική και η Δύση θέλουν πραγματικά τη δημοκρατία, θα έπρεπε να χτίσουν μια στενή και σταθερή σχέση με τους Κούρδους». Κάτι σαν τη σχέση με το Ισραήλ, θα προσθέταμε, αλλά δε νομίζουμε ότι οι Αμερικάνοι και η Δύση θα κάνουν τη χάρη στον Χέμο και την κλίκα του.
Οι YPG, πάντως, φαίνονται ικανοποιημένες από τους αμερικάνικους αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Στην πιο πρόσφατη ανακοίνωσή τους υποστήριξαν πως «οι βομβαρδισμοί της συμμαχίας απέδειξαν ότι είναι σημαντικοί στο να προκαλέσουν απώλειες στους γκάνγκστερ (σ.σ. εννοεί τους τζιχαντιστές). Απέξειξαν ότι είναι σημαντικό οι αεροπορικές επιθέσεις να συνεχιστούν με πιο έντονο τρόπο, ώστε να σπάσει η δύναμη των γκάντκστερ και να τους αποκρούσουμε»!
Οι λεονταρισμοί του ΡΚΚ
Το παζλ των δεδομένων αυτής της ιστορίας θα ήταν λειψό, αν δεν συμπεριλαμβάναμε τη στάση του ΡΚΚ που αποτελεί και την κοντινότερη δύναμη στους Κούρδους της Συρίας, κάτι σαν «συγκοινωνούντα δοχεία» σύμφωνα με ορισμένους δυτικούς αναλυτές. Ο πολύς Οτζαλάν, που μετά τη σύλληψή του ανακάλυψε ότι… η μητέρα του ήταν Τούρκισσα και διαπίστωσε ότι οι Κούρδοι μπορούν και χωρίς αυτόν και δεν είναι τελικά τόσο… ηλίθιοι όσο ο ίδιος είχε εκτιμήσει σε συνέντευξη στο «Βήμα» το Φλεβάρη του 1998 (βλ. εδώ και εδώ), δεκαπέντε χρόνια από τότε που αποκήρυξε τον ένοπλο αγώνα, με δήλωσή του από το νησί Ιμραλί όπου φυλακίστηκε, την οποία απέστειλε μέσω των δικηγόρων του για να δημοσιευτεί από το ίδιο το ΡΚΚ, στην οποία χαρακτήρισε τον ένοπλο αγώνα των Κούρδων της Τουρκίας «εμπόδιο στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές εξελίξεις» (βλ. εδώ), τώρα δηλώνει ότι, σε περίπτωση που πέσει το Κομπάνι στα χέρια του Ισλαμικού Κράτους, θα καταρρεύσουν και οι ειρηνευτικές συνομιλίες με την τουρκική κυβέρνηση. Ο «τουρκοφάγος» που έγινε αρνάκι απειλεί, ζητώντας ταυτόχρονα από τον τουρκικό στρατό να επέμβει για να σώσει τους Κούρδους της Συρίας!
Πώς όμως έφτασε το κουρδικό κίνημα μέχρις εδώ; Πώς κατάφερε να αναπτυχθεί ο εθνικισμός ως κυρίαρχο στοιχείο πέρα από την ταξική ανάλυση; Πριν από το ΡΚΚ ήταν οι κομμουνιστικές οργανώσεις μαρξιστικολενινιστικής αναφοράς που έθεσαν πρώτες το δικαίωμα των Κούρδων στην αυτοδιάθεση, υπερασπίζοντας τα εθνικά τους δικαιώματα. Το ΡΚΚ, όμως, κατόρθωσε στην πορεία να επιβληθεί. Κι αυτό δεν έγινε αναίμακτα. Γι' αυτό όμως θα μιλήσουμε στο επόμενο φύλλο της Κόντρας.
Στο επόμενο: Εθνικισμός με «σοσιαλιστικό» μανδύα και τις φαλτσέτες στα χέρια…
ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΚΟΝΤΡΑ», ΣΑΒΒΑΤΟ 18.10.2014
Δημοσίευση σχολίου