Προς νέες "Βάρκιζες". Η Κουμουνδούρου θα κυβερνήσει υποτασσόμενη

Πηγή: Κώστας Μάρκου - "Πριν"

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική της οδηγεί τον εαυτό της και το κίνημα σε ήττα

Η προαναγγελθείσα κοινωνική και πολιτική μάχη έρχεται ντυμένη με τη «θεσμική» στολή των 180 και μέσα από ένα κοινοβουλευτικό και δημοσκοπικό προπέτασμα καπνού που δύσκολα κρύβει τις εμφυλιοπολεμικές ιαχές του κεφαλαίου οι οποίες εξαπολύονται ιδιαίτερα από τη χρυσή αυγή του τοκοφόρου τραπεζικού κεφαλαίου, εγχώριου και διεθνούς.

Είναι τόσο βαθιά και γενική η δεύτερη, μετά το 1929-45, κρίση όλων των καπιταλιστικών σχέσεων και νόμων, ώστε το κεφάλαιο δεν μπορεί να «διαγράψει» ούτε καν ένα μικρό μέρος του ελληνικού χρέους για να «ανακουφίσει» και την αστική και την εργατική τάξη, δίνοντας στους Σαμαρά και Βενιζέλο το πολυπόθητο επικοινωνιακό σωσίβιο του «βγαίνουμε από το Μνημόνιο για να μείνουμε στην ουσία του». Αντίθετα, τους σπρώχνει στην πολιτική και κοινωνική αναμέτρηση, όπως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ τον Γεώργιο Παπανδρέου, το 1943-44.

«Δώσαμε πολλά στον Στάλιν για να αφήσουμε την Ελλάδα στους κομμουνιστές» έγραψε ο τότε πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας προς τον στρατηγό Σκόμπι εξηγώντας του γιατί πρέπει να αντιμετωπίσει την Αθήνα ως κατεχόμενη πόλη και τον ΕΛΑΣ ως εχθρό, παρότι η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ είχαν υπογράψει το Λίβανο και την Καζέρτα. «Δώσαμε 340 δις ευρώ στην Ελλάδα, για να την αφήσουμε στους αριστερούς;» λέει το κεφάλαιο σήμερα, όσο κι αν αγγίζει τα όρια ιεροσυλίας η σύγκριση της σημερινής ομάδας από «τρυφερά πόδια» που απαρτίζει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροναυπλιώτες αγωνιστές ηγέτες του ΚΚΕ, που στο κάτω κάτω πήραν τα όπλα στο χέρι και μεγαλούργησαν με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει υπογράψει ήδη τον δικό της «Λίβανο» και τη δική της «Καζέρτα» με τις πράξεις και τις αποφάσεις των τελευταίων μηνών. Είναι έτοιμη να υπογράψει και τη δική της «Βάρκιζα», πριν από τα «Δεκεμβριανά», όπως προέβλεψε ο Τ. Μπαλτάκος. Κι όμως, οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου που «αποδέχονται» στα σαλόνια τους το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ τον αντιμετωπίζουν με εμφυλιοπολεμικές κραυγές, σαν να ήταν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ. Πώς εξηγείται αυτή η αντίφαση;

Εξηγείται από το γεγονός ότι είναι τόσο βαθιά, γενική και ιστορική η πολιτική και ιδεολογική αντιδραστικότητα του κεφαλαίου εξαιτίας της κρίσης, ώστε φοβάται να δοκιμάσει ακόμη και το ευρωατλαντικά προσαρμοσμένο και τρομαγμένο ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι γιατί το κεφάλαιο δε μπορεί να ελέγξει αυτό το επιτελείο, αλλά γιατί ξέρει ότι το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί εύκολα να ελέγξει τις οξύτατες, λόγω της κρίσης, λαϊκές απαιτήσεις και εκρήξεις.

Εξάλλου μπορεί η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να υπέγραψε την Καζέρτα και τον Λίβανο, αλλά το ίδιο το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, η ευρύτερη βάση του εργατικού και λαϊκού κινήματος προσπέρασαν τους δισταγμούς, την υποχωρητικότητα και τους συμβιβασμούς των ηγεσιών τους και οδήγησαν στη μεγαλειώδη σύγκρουση του Δεκέμβρη και του ΔΣΕ. Ωστόσο, η νίκη ή έστω η νικηφόρα προοπτική σε αυτές τις μάχες, όπως έδειξε η ακριβοπληρωμένη πείρα του Άρη, προϋποθέτει τον έγκαιρο και σαφή διαχωρισμό από κάθε πολιτική ήττας και ένα διαφορετικό μετωπικό και μαχόμενο σχέδιο, πριν από τις μάχες και όχι μετά την ήττα.

Βεβαίως η σημερινή κατάσταση του εργατικού λαϊκού και νεολαιΐστικου κινήματος στην Ελλάδα (και διεθνώς) είναι σε καθοδική πορεία, παρά τα όσα υποστηρίζει ένα τμήμα της αντικαπιταλιστικής Αριστερός κάνοντας το λάθος να μετατρέπει τις επιθυμίες της σε πραγματικότητα. Από την άλλη όμως η παλιότερη (π.χ., δικτατορία) αλλά και η πριν από δυο χρόνια εμπειρία της ταξικής πάλης (δίχρονο 2010-12) δείχνουν ότι, ειδικά στη χώρα μας, το εργατικό, λαϊκό και νεολαιΐστικο κίνημα μπορεί να αναγεννάται μέσα από τις στάχτες του. Ήδη κάποιες νέες σπίθες (φοιτητές, εργοστάσια κ.ά.) δείχνουν ότι πιθανώς βρισκόμαστε στο τέλος της προηγούμενης ή ίσως στην αρχή μιας νέας φάσης ανόδου των αγώνων. Σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή οι αποφάσεις, η πολιτική γραμμή και η δράση των πρωτοποριών της σύγχρονης κομμουνιστικής θεωρίας, της επαναστατικής στρατηγικής και της αντικαπιταλιστικής πολιτικής, θα παίξουν εάν όχι αποφασιστικό σίγουρα σημαντικό ρόλο προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Καμιά Βάρκιζα και ποτέ δεν έφερε την «ειρηνική συμβίωση» ούτε οδήγησε σε« αριστερή κυβέρνηση. Από αυτή τη σκοπιά, παρότι δεν αποκλείεται, δεν είναι καθόλου δεδομένη η ήττα της συγκυβέρνησης στο κοινοβουλευτικό πεδίο των 180. Το αντίθετο: είναι μάχη στο κατεξοχήν ευνοϊκό για την αστική τάξη πεδίο της ταξικής πάλης. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποτάξει την πολιτική του σε αυτό το πεδίο, ενώ χρησιμοποιεί το μαζικό κίνημα σαν «εικόνισμα» στα γραπτά των συνεδρίων και των Κεντρικών Επιτροπών του ή, το πολύ, σαν «λαϊκό λόμπι» πίεσης για να κερδίσει κάποια δημοσκοπικά ποσοστά.

Η κομμουνιστική επαναστατική Αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ανατρεπτική, ριζοσπαστική και μαχόμενη Αριστερά κινείται στον αντίποδα αυτής της εκ των προτέρων ηττημένης πολιτικής του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Δίνει κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα στην κοινοβουλευτική «μάχη των 180», συνεπώς δεν την υποτιμά, όπως κάνει ο αντικοινοβουλευτικός κρετινισμός. Βαδίζει με όπλο τη δύναμη του ταξικού μαζικού κινήματος και όχι με οδηγό τις δημοσκοπήσεις, σαν να έχει πέσει η συγκυβέρνηση. Προετοιμάζεται για τη συμπυκνωμένη χρονικά ιστορική «στιγμή» από σήμερα μέχρι τον Φεβρουάριο-Μάρτιο, για τις αποφασιστικές κοινωνικές και πολιτικές μάχες πριν από την κοινοβουλευτική «μάχη των 180». Με αυτόν τον τρόπο θα παρέμβει αποτελεσματικά και στις εκλογές, εφόσον και όποτε αυτές γίνουν. Μόνο εάν «εισβάλει» στο κοινοβούλιο το εργατικό, λαϊκό και νεολαΐστικο κίνημα μπορεί να κερδηθεί όχι μόνον η «μάχη των 180», της πτώσης της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, όχι μόνον η εκλογική μάχη, αλλά και να τεθεί το μεγάλο ζήτημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής του αντιδραστικού μνημονιακού κεκτημένου του κεφάλαιου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτό είναι αντικειμενικά το ουσιαστικό περιεχόμενο της επικείμενης 3ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Άμεσο, κρίσιμο πολιτικό καθήκον της αντικαπιταλιστικής και ευρύτερα της ανατρεπτικής Αριστερός είναι να διαλύσει το κοινοβουλευτικό και δημοσκοπικό προπέτασμα της επερχόμενης κρίσιμης κοινωνικής και πολιτικής «μάχης των 180». Και κυρίως να συμβάλει αποφασιστικά στη γρήγορη προετοιμασία για μια πολιτική εφόρμηση του εργατικού, λαϊκού και νεολαιΐστικου κινήματος, με νέο ενωτικό πνεύμα, αυτοπεποίθηση και νικηφόρα προοπτική, χωρίς να ξεχνά ότι είναι μια κρίσιμη μεν αλλά όχι η τελική μάχη στον παρατεταμένο πόλεμο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της συνολικής επίθεσης του κεφαλαίου, που θα ανοίξει τον περίφημο «επαναστατικό δρόμο».