Οι περιπέτειες του ΣΥΡΙΖΑ: Από τον Βουδούρη στη Τζάκρη

Επικαλούμενος ρήση του Χαρίλαου Φλωράκη, ο πρώην διευθυντής του «Ριζοσπάστη» και σημερινό στέλεχος του Σύριζα, Θανάσης Καρτερός προσπαθεί να δικαιολογήσει τις τυχάρπαστες, καιροσκοπικές συνεργασίες που κάνει το κόμμα του,  με κείμενο του που δημοσιεύεται στο περιοδικό  Hot Doc.

Είναι γεγονός ότι ο Χ. Φλωράκης είχε την άποψη «ότι η εκκλησιά να είναι ορθόδοξη και κερί να μπει να ανάψει όποιος θέλει». Αυτή ήταν η απάντηση του όταν μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ –και σημερινό στέλεχος του ΝΑΡ- του είχε εκφράσει τις ενστάσεις του για συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ ατόμων που χρημάτισαν στελέχη στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.

Ας δούμε όμως το άρθρο του Θ. Κ.

Οι περιπέτειες του ΣΥΡΙΖΑ: Από τον Βουδούρη στη Τζάκρη   

Από τον Οδυσσέα Βουδούρη στην Θεοδώρα Τζάκρη, με αρκετούς ενδιάμεσους επώνυμους σταθμούς, το τρένο των συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ αγκομαχάει.

Κι αυτό παρά το γεγονός ότι, όπως φαίνεται τουλάχιστον, ο μηχανοδηγός κάνει ό,τι μπορεί για να επιταχύνει την κίνησή του και να καταφέρει να ανεβάσει σ’ αυτό όσο γίνεται περισσότερους επιβάτες. Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι, καθόλου λίγοι, οι οποίοι πιστεύουν -και το λένε φωναχτά- ότι μια τέτοια πορεία οδηγεί σε κατήφορο, κρύβει κινδύνους εκτροχιασμού, και άρα χρειάζονται τα φρένα για να ανακοπεί.

Η πολιτική των συμμαχιών πάντα ταλάνιζε την Αριστερά, τα κόμματά της και τους ανθρώπους της. Η στάση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80 προκάλεσε στο εσωτερικό του ΚΚΕ χρόνια νευρικότητα και τριβές. Η στάση απέναντι σε προσωπικότητες, όπως ο Μίκης για παράδειγμα, που το ΚΚΕ μετά από μεγάλο εσωτερικό αγώνα κατέβασε υποψήφιο για το δήμο Αθήνας, επίσης. Όπως και αργότερα, η στάση απέναντι σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ που διαφοροποιήθηκαν όταν έγινε φανερό ότι το ίδιο το κόμμα τους διαφοροποιήθηκε από όσα στην αρχή της δεκαετίας είχε δεσμευτεί να κάνει. Ή oι συγκρούσεις που προκάλεσε η διαβόητη ΕΑΔΕ του Λεωνίδα Κύρκου.

Οι εποχές αλλάζουν, αλλά το πρόβλημα της Αριστεράς σε σχέση με τις συμμαχίες της δεν αλλάζει και τόσο. Σε κάθε περίπτωση , ενώ κανένας σχεδόν δεν αρνείται γενικώς την ανάγκη  για συμμαχίες, όταν το πράγμα φτάνει στο ειδικώς, σε κόμματα, ομάδες ή πρόσωπα, τα πράγματα δυσκολεύουν. Κι αυτό είναι φυσικό, γιατί εκεί υπεισέρχονται οι φόβοι νόθευσης των ιδεών και του ήθους του χώρου. Και καθώς στην Αριστερά, σε αντίθεση με άλλες παρατάξεις, οι ιδέες εξακολουθούν να έχουν όχι μόνο αξία χρήσης, αλλά και αξία καθ’ εαυτές, ενώ το ήθος αποτελεί μέτρο εκτίμησης ανθρώπων και πολιτικών, οι περιπλοκές και οι αντιπαραθέσεις είναι εύλογες.

Εύλογο είναι, επίσης, με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει μεγαλώσει απότομα και να βρίσκεται στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας, να έχουν μεγαλώσει και οι νησίδες προσωπικών φιλοδοξιών μέσα στο κόμμα. Ο Τσίπρας κάπως έθιξε το ζήτημα, μιλώντας πριν λίγες μέρες στους γραμματείς των οργανώσεων του κόμματος. Δεν είναι πάντως και εκτός λογικής, στελέχη που πέρασαν διά πυρός και σιδήρου όταν το κόμμα βρισκόταν μεταξύ Βουλής και αφθαρσίας, να αισθάνονται «κάπως» όταν βλέπουν πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ να διεκδικούν θέσεις προβολής και εξουσίας με τη στήριξη, ή κάτω από τη σημαία, του ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο, και παρόλα αυτά: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη από συμμάχους. Και για να αντιμετωπίσει την προεδρική εκλογή. Και για να μπορέσει να απλώσει την εκλογική επιρροή του σε στρώματα που ακόμα δεν τον εμπιστεύονται. Αλλά και για να κυβερνήσει με όσο γίνεται ευρύτερα στηρίγματα, αφού το πρόγραμμά του συνεπάγεται σκληρές αντιπαραθέσεις. Συνεπώς, δύσκολα κανείς μέσα στο κόμμα μπορεί να διαφωνήσει με την άποψη ότι πρέπει να ανοιχτούν σε συμμαχίες. Αλλά ακόμα πιο δύσκολο είναι να πειστεί ένα μεγάλο μέρος του κόμματος ότι από τον Βουδούρη στην Τζάκρη, και ακόμα παραπέρα, είναι μια διαδρομή αναγκαία.
Οι μεν λένε: Με τέτοιες συμμαχίες νοθεύουμε το πρόγραμμά μας. Οι δε λένε: Χωρίς τέτοιες συμμαχίες, το πρόγραμμά μας μένει στα χαρτιά. Ο Χαρίλαος Φλωράκης, πάντως, συνήθιζε να λέει στους αντιρρησίες της εποχής: Να συνεργαστούμε σε ένα στόχο είπαμε, όχι να τους παντρευτούμε...