Σε κείνο το πολίτευμα που διδασκόμασταν ως δημοκρατία στην Αγωγή του Πολίτη, τα Μέσα Ενημέρωσης υπηρετούσαν την είδηση, οι δημοσιογράφοι έλεγχαν την εξουσία και η συνέντευξη ενός πρωθυπουργού στη δημόσια τηλεόραση επουδενί δεν θα μπορούσε να είναι η προέκταση της έννοιας του selfie σε τηλεοπτική εικόνα. Το ότι όλα τα παραπάνω ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα που βιώνουμε, τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς, θα ‘πρεπε να μας προβληματίζει. Όταν όμως τα πάντα λειτουργούν υπό το ζυγό του κεφαλαίου, τα ΜΜΕ δεν θα μπορούσαν να αφεθούν στην τύχη τους. Και, προφανώς, δεν αφήνονται...
Τα τελευταία χρόνια στη μνημονιακή Ελλάδα, όπου όλα είναι πλέον απροκάλυπτα, έχει εκλείψει ακόμη και ο διαχωρισμός σε φιλοκυβερνητικό και αντικυβερνητικό τύπο. Από πρωθυπουργό Παπανδρέου σε πρωθυπουργό Σαμαρά, καμία αλλαγή δεν είδαμε στα πρωτοσέλιδα των συστημικών μήντια: γιατί τώρα πια δεν ενδιαφέρουν οι εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία, αλλά η «προώθηση των μεταρρυθμίσεων» - όπως λέγεται στη νεογλώσσα των μήντια η προώθηση της μνημονιακής πολιτικής σε βάρος της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Κι ας έφερε αυτό πτώση στις πωλήσεις των εφημερίδων, μείωση τηλεθέασης και τεράστια κρίση αξιοπιστίας των ΜΜΕ στην κοινή γνώμη. Άλλωστε τα αφεντικά των μήντια κυρίως ενδιαφέρονται για τις υπόλοιπες «μπίζνες» τους...
Η τελευταία φράση ισχύει και για όσους δείχνουν να «πιάνουν» την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και να προσαρμόζονται στη νέα κατάσταση. Η άφιξη της Huffington Post στην Ελλάδα, με εμπλοκή της οικογένειας Λάτση, είναι μια μάλλον χαρακτηριστική περίπτωση, καθώς το timing μοιάζει... ιδανικό αν επιβεβαιωθούν οι μεγάλες αλλαγές στη χώρα.
Ταυτόχρονα, υπάρχει εντονότατη φημολογία ότι και η Γιάννα Αγγελοπούλου -είτε η ίδια, είτε μέσω της οικογένειας της- εξετάζει την επιστροφή της στον Τύπο. Μετά το... θαύμα του Ελεύθερου Τύπου και την αποτυχία διείσδυσης στην Εφημερίδα των Συντακτών, το νέο εγχείρημα -όχι τυχαία- θα είναι μια αντιμνημονιακή εφημερίδα που θα διάκειται φιλικά σε ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Η δημοσιογραφία όπως ασκείται στη μνημονιακή Ελλάδα είναι ένα επάγγελμα στο οποίο περνάς τη μισή ζωή μιλώντας για πράγματα που δεν γνωρίζεις και την άλλη μισή σωπαίνοντας γι’ αυτά που έχεις μάθει. Κάπου εκεί μπαίνουν στο παιχνίδι οι γάτοι του επαγγέλματος. Θα τους αναγνωρίσετε από τον απροκάλυπτο τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν την (όποια) είδηση και τη μόνιμη προσπάθειά τους να βρίσκονται σε στενό εναγκαλισμό με την εκάστοτε εξουσία.
Ας πούμε λοιπόν ότι η επόμενη κυβερνητική αλλαγή στην αστική δημοκρατία φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα. Τι θα πράξει στο μέτωπο των ΜΜΕ η Αριστερά; Θα συνδιαλαγεί με όλους αυτούς; Θα τους επιτρέψει να βρίσκονται σε συνεχή τριβή μαζί της; Τα όρια είναι δυσδιάκριτα και οι σκιές καταλήγουν ανεξίτηλες. Η οικογένεια Λάτση εμπλέκεται στην υπόθεση του Ελληνικού, στην Εθνική Τράπεζα και σε ένα σωρό μπίζνες, η νομιμότητα κάποιων εκ των οποίων (υποτίθεται ότι) αμφισβητείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η οικογένεια Αγγελοπούλου θέλει να ηγηθεί της εκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων της χώρας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταλάβει την εξουσία, θα συνεχίσει να τηρεί σκληρή στάση απέναντι τους ή θα επικρατήσει το μέτωπο της «λογικής» και του «πολιτικού ρεαλισμού»;
Να πω την αμαρτία μου; Από τα ουρανοκατέβατα μέσα (εφημερίδες, ηλεκτρονικές σελίδες και ραδιόφωνα) που προκύπτουν απροκάλυπτα για την εξυπηρέτηση συμφερόντων, μάλλον προτιμώ τον ΔΟΛ του Ψυχάρη (πιπέρι!). Τουλάχιστον εκείνος υπήρξε πρώτα δημοσιογράφος και μετά έγινε επιχειρηματίας στην εκμετάλλευση της είδησης. Προτιμώ την Ελευθεροτυπία του Τεγόπουλου και την Καθημερινή της Βλάχου. Τουλάχιστον τα παραδοσιακά μαγαζιά ήταν κάποτε κανονικές εφημερίδες, κι ας κατάντησαν μετά στρατηγεία των μεγαλομπίζνεσμαν. Στη νέα τάξη πραγμάτων φαίνεται ότι έχουν εκλείψει εντελώς τα όρια, οι αναστολές και τα προσχήματα...
Δημοσίευση σχολίου